Fractal

Ιστορίες Μέλλοντος: “4.000 χρόνια πολιτισμού”

Του Δημήτρη Φύσσα // *

 

mellonfyssas

 

Κύριοι,

μαζευτήκαμε σήμερα εδώ για ν΄ ακούσουμε δυο ομιλίες- κι εγώ κληρώθηκα πρώτος.

Η δική μου ομιλία είναι για να τιμήσουμε ένα πρόσωπο – θρύλο και να θυμηθούμε πώς γεννήθηκε ο σημερινός μας πολιτισμός. Το ξέρω ότι τέτοια μέρα και πέρυσι και πρόπερσι οι περισσότεροι έχετε ξανακούσει τα ίδια, ή περίπου τα ίδια, αλλά έχω τρία ισχυρά επιχειρήματα.

Πρώτο, πάντα υπάρχει κόσμος –ιδίως οι νεότεροι από σας– που δεν ξέρει τι ακριβώς είχε γίνει τότε και θεωρεί ότι η ζωή μας ήταν πάντα έτσι. Πενήντα χρόνια είναι πολλά και μπορεί σε μερικά μυαλά να κάνουν να ξεθωριάσει ένα γεγονός, κι ας είναι απαραίτητο να μην ξεθωριάσει. Δεύτερο, είμαστε όλοι άντρες και γι΄ αυτό καποιοι από μας μπορεί είναι ακόμα καχύποπτοι. Τρίτο, θα σας μιλήσω ελάχιστα, ούτε ένα τέταρτο– μετά μπορείτε, αφού ακούσετε και την άλλη ομιλία, να ορμήσετε στο μπουφέ και στα ποτά. Και μετά, αν θέλετε, να διαλέξετε πλευρά.

Θυμίζω λοιπόν ότι η Νιρμάλα Τσιτρακάρ, τη μνήμη της οποίας άντρες και γυναίκες τιμάμε κάθε 25η του Απρίλη σ΄ όλο τον κόσμο, ήταν τότε, το 2015, απλά μια 43άχρονη νοσοκόμα στο Κατμαντού, την πρωτεύουσα του Νεπάλ. Ήταν χήρα, μάνα ενός κοριτσιού 21 χρονώ ονόματι Κουμάτι και βρισκόταν σπίτι μόνη της, στο δεύτερο όροφο μιας λαϊκής εξαόροφης πολυκατοικίας, όταν έγινε ο σεισμός.

Με το σεισμό, η Νιρμάλα έπεσε στο πάτωμα. Μόλις το σώριασμα των ερειπίων σταμάτησε, κατάλαβε ότι ήταν ζωντανή, μισοξαπλωμένη και πονούσε πολύ. Ένιωθε τα δυο της πόδια, αλλά δεν τα όριζε, πλακωμένα καθώς ήταν απ΄ τα μπάζα. Τα πόδια της πονούσανε πολύ, το ίδιο και η πλάτη. Άκουγε φωνές ανάμικτες με βογγητά, υπήρχε παντού πηχτή σκόνη και τέντωνε τα μάτια της μήπως και δει τίποτα μέσα στο ξαφνικό σκοτάδι, που ωστόσο δεν ήταν απόλυτο. Σύμφωνα με τη δική της φράση, που σήμερα είναι περίφημη χάρη στην κόρη της, «υπήρχε λίγο φως παντού, αλλά πολύ φως πουθενά».

Η κατάστασή της ήταν πολύ δύσκολη. Δεν μπορούσε να μετακινηθεί, δεν είχε κοντά της φαγητό, ούτε νερό, κι ούτε είχε πολλές ελπίδες να τη βγάλουν. Σα να μην έφταναν αυτά, τα παγιδευμένα της πόδια τα διαπερνούσε κάθε τόσο ηλεκτρικό ρεύμα. Αυτό ήταν αρκετά περίεργο, γιατί η παροχή ηλεκτρισμού είχε διακοπεί, όμως –με κάποιο περίεργο τρόπο– συνέβαινε. Η Νιρμάλα κουνούσε λιγάκι τα πόδια της και γλίτωνε τις εκκενώσεις, όσο το νερό ήταν ακόμα λίγο. Και καθώς οι ώρες περνούσαν, οι φωνές άλλων πλακωμένων λίγο λίγο σταματούσαν: οι άνθρωποι πέθαιναν.

Όπως όλοι ξέρουμε σήμερα, η ίδια η Νιρμάλα φώναζε κι αυτή για να την ακούσουν, αλλά το πιο πιθανό είναι ότι κανένας δεν την άκουγε. Αποκαμωμένη, κάποτε σταμάτησε και την πήρε ο ύπνος, ακούγοντας «τον ήχο από τις σταγόνες του νερού». Ξύπνησε από έντονη ηλεκτρική εκκένωση στα πόδια της, πονώντας πολύ και με άλλο τρόπο τώρα. Η υπόθεση που έκαναν εκ των υστέρων οι επιστήμονες είναι ότι το νερό που είχε μαζευόταν λίγο λίγο στα πόδια της είχε πλέον λιμνάσει, το ρεύμα που περνούσε έγινε συνεχές τη χτυπούσε πολύ δυνατά.

Η Νιρμάλα κατάλαβε ότι, από τις συνεχείς ηλεκτροπληξίες, τελικά θα πέθαινε Τρέμοντας από τις εκκενώσεις, έστειλε νοερά ευχές μακροζωίας στην κόρη της και πράγματι πέθανε. Πριν πεθάνει όμως, μαζί με τις ευχές, προσπάθησε να στείλει στην Κουμάτι σκέψεις για το τι της συνέβαινε από τη στιγμή του σεισμού και μετά, καθώς και οδηγίες.

Και όπως ξέρουμε σήμερα, εκείνη τη στιγμή του Απρίλη του 2015, έγιναν δυο πράγματα που άλλαξαν την ιστορία του κόσμου: η Κουμάτι πήρε τηλεπαθητικά όλες τις σκέψεις της μάνας της και η Νιρμάλα πέθανε με δική της απόφαση. Είναι άγνωστο αν η Νιρμάλα κατάλαβε ότι μπόρεσε και αυτοκτόνησε με την ίδια της τη σκέψη ή όχι. Το βέβαιο είναι ότι το κατάλαβε η κόρη της. Άγνωστο παραμένει επίσης πώς η Νιρμάλα έφτασε όχι μόνο ν΄ αποκτήσει τηλεπαθητική ικανότητα, όχι μόνο ν΄ ανοίξει τον ανάλογο δίαυλο στην κόρη της σα δέκτη, αλλά και πώς βρήκε μέσα στο μυαλό της την εντολή απενεργοποίησης.

Σήμερα αυτά δε μας κάνουν εντύπωση: Κάθε γυναίκα μπορεί να στείλει τις σκέψεις της σε κάθε άλλη –σκέψη προς σκέψη, άσχετα και πέρα από γλώσσα– και κάθε γυναίκα μπορεί να προκαλέσει το θάνατό της με μόνη τη σκέψη της, δίνοντας εντολή απενεργοποίησης στην καρδιά, τον εγκέφαλο ή και στα δυο ταυτόχρονα.

Χωρίς βέβαια να χρειάζεται να είναι πλακωμένη από μπάζα, ούτε να δέχεται ηλεκτρικές εκκενώσεις σε νερό που περιβάλλει τα πόδια.

Τότε όμως, όταν η Κουμάτι άρχισε να διαδίδει τηλεπαθητικά τη γνώση που της είχε τη μεταβιβάσει η μάνα της, χωρίς μάλιστα να ξέρει καλά καλά κι η ίδια τι και πώς έκανε, τότε λοιπόν όλα ήταν πρωτόγνωρα, καινούργια και περίεργα. Και επαναστατικά.

Και θυμίζω πως ούτε και σήμερα ξέρουν οι γυναίκες πώς το κάνουν, απλά το κάνουν. Τόσο που μερικοί νομίζουν ότι οι γυναίκες είχαν από πάντα αυτή την ικανότητα.

Η αρχική εμπειρία της Νιρμάλα διαδόθηκε σύντομα σ΄ όλο τον πλανήτη μέσω της Κουμάτι. Από κει και πέρα, κάθε γυναίκα μεταβίβαζε τηλεπαθητικά τη σκέψη της σε πολλές άλλες ταυτόχρονα. Και η σκέψη ήταν απλή: «Αν θες, απελευθερώσου ή πέθανε. Μπορείς. Προειδοποίησε – Περίμενε λίγο – Απενεργοποιήσου».

Χρειάστηκαν περίπου πέντε μέρες, μέχρι το τηλεπαθητικό μήνυμα να φτάσει σε κάθε θηλυκό μυαλό στη Γη, μέσω ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων που κανένας ποτέ δεν κατάλαβε τη συχνότητά τους. Σχεδόν τέσσερα δισεκατομμύρια γυναίκες –μιλάω με τα πληθυσμιακά νούμερα εκείνης της εποχής– από νεογέννητα που δεν καταλάβαιναν ακόμα τίποτα, μέχρι γριές ετοιμοθάνατες, πήραν το μήνυμα.

Δεν ήταν φυσικά όλες καταπιεσμένες, δε ζούσαν όλες σε καθεστώς ανελευθερίας. Αλλά απ΄ όσες ήταν έτσι, η τεράστια πλειονότητα άρχισε να προειδοποιεί τους άντρες: «Άσε με ελεύθερη τώρα, αλλιώς θα πεθάνω και θα σου φορτώσω το πτώμα μου».

Η προειδοποίηση αντήχησε ήρεμη παντού. Στη Γιούτα και στον Καύκασο. Στο Σετσουάν και στην Ασμάρα. Στη Γκουανταλαχάρα και στην Άλμα Άτα. Στο Σίντνεϊ και στο Ριάντ. Στη Μόσχα και στη Βομβάη. Παντού. Στη Ραγκούν και στη Ρίγα. Στη Γιοκοχάμα και στην Κινσάσα. Στο Λάγκος και στην Κομ. Στην Αθήνα και στην Όκλαντ. Στο Σαντιάγκο και στο Βατικανό. Στη Μοζαμβίκη και στο Μοντεβιδέο. Παντού. Στην Παταγονία και στη Σιγκαπούρη. Στο Κάπο Βέρντε και στην Πιονγκ Γιανγκ. Στη Γροιλανδία και στο Κάιρο. Στο Βελιγράδι και στη Λαχόρη. Στον Αμαζόνιο και στη Χαβάη. Στο Τελ Αβίβ και στις Αζόρες. Παντού, πραγματικά παντού.

Οι άντρες στην αρχή γέλασαν. Μερικοί δεν έκαναν τίποτα. Άλλοι προσπάθησαν να τιμωρήσουν τις γυναίκες τους δέρνοντας, βασανίζοντας ή φυλακίζοντάς τες. Όταν όμως άρχισαν να σωρεύονται τα πτώματα των γυναικών, το ξανασκέφτηκαν: δεν είναι μόνο ότι χάνανε τις δούλες, τις σεξουαλικές σκλάβες, τις υπηρέτριες. Είναι ότι ξαφνικά αυξήθηκε η «παραγωγή» πτωμάτων τόσο πολύ, που δεν προλάβαιναν να θάψουν τις νεκρές. Και μαζί χάνονταν οι παιδοποιητικές μηχανές, οι υπηρέτριες, οι σεξουαλικές σκλάβες.

Μετά απ΄ αυτό, οι λίγες γυναίκες που μέχρι τότε δίσταζαν, πρόβαλαν το ίδιο αίτημα. Και φυσικά, το αίτημα έγινε δεκτό: όταν δεν μπορεί να υλοποιηθεί απειλή, όταν δεν μπορεί ν΄ ασκηθεί βία ή να γίνουν βασανιστήρια, τότε δεν μπορεί να στεριώσει και καταπίεση. Γιατί όλα τ΄ ακύρωνε η δυνατότητα της αυτοκτονίας με μόνη τη σκέψη.

Από τότε και πέρα, όλες οι γυναίκες της Γης είναι on line μεταξύ τους σ΄ ένα διανοητικό διαδίκτυο, όποτε θέλουν και για όσο θέλουν. Κι ας μην ξέρουν ποιες εντολές δίνουν για να το κάνουν.

Έτσι, τα κορίτσια απελευθερώθηκαν. Ακόμα και στις πιο οπισθοδρομικές χώρες, τα κορίτσια πήγαν σχολείο, μάθανε γράμματα. Οι σεξουαλικές σχέσεις έγιναν ισότιμες, η επιλογή του συντρόφου έγινε κανόνας. Οι βιασμοί σχεδόν σταμάτησαν. Το ίδιο και τα λεγόμενα εγκλήματα «τιμής»- δηλαδή ατιμίας (Αν υποβληθεί ερώτηση, θα πως τι ήταν αυτά). Οι αγοραπωλησίες κοριτσιών έπαψαν αμέσως. Το νοικοκυριό σταμάτησε να είναι μονομερής σκλαβιά. Τα νεογέννητα κορίτσια έχουν από δεκαετίες ίσα ποσοστά επιβίωσης με τ΄ αγόρια, κανείς δεν τα σκοτώνει. Ούτε παρατηρούνται πια αυτοκτονίες γυναικών λόγω αντρικής βίας.

Οι ανδροκρατικές οικογένειες διαλύθηκαν. Οι ανδροκρατικές κοινωνίες διαλύθηκαν. Οι ανδροκρατικός πολιτισμός διαλύθηκε. Οι ανδροκρατικές νομοθεσίες διαλύθηκαν. Οι ανδροκρατικές θρησκείες διαλύθηκαν, αν και στην περίπτωση αυτή μερικά κουρέλια διατηρήθηκαν. Όσοι άντρες αρνούνταν να δεχτούν τη νέα κατάσταση απομονώθηκαν ή αυτοκτόνησαν οι ίδιοι.

Κάτω από τον άντρα, ανισότιμες, παρέμειναν μόνο όσες γυναίκες το ήθελαν οι ίδιες, για δικούς τους ιδιαίτερους θρησκευτικούς, σεξουαλικούς, ψυχολογικούς ή άλλους λόγους. Και οπωσδήποτε υπάρχουν και μερικοί άντρες που δεν προσαρμόστηκαν- θα το δείτε σε λίγο.

Είναι θέμα επιλογής για το κάθε μέλος του κάθε φύλου.

Αλλά η ανθρωπότητα σα σύνολο απελευθερώθηκε.

Γιατί μαζί με τη φαλλοκρατία μειώθηκε πολύ και η γενική βία. Ελάχιστα εγκλήματα παρατηρούνται. Πόλεμοι πολύ σπάνια γίνονται, αφού οι γυναίκες δε θέλουν να χάνουν τους άντρες, τα παιδιά, τ΄ αδέρφια, τους συντρόφους και φίλους τους. Σχεδόν έπαψε η καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο.

Βέβαια όσοι άντρες θέλουν να συγκρουστούν εξακολουθούν να το κάνουν, και πολλές φορές μέχρι θανάτου. Αλλά τώρα οι γυναίκες δεν περιλαμβάνονται ανάμεσα στα έπαθλά τους. Εκτός κι αν κάποιες το θέλουν οι ίδιες. Είπαμε, δικαίωμά τους.

Ακόμα, πρέπει να παραδεχτούμε, σαν άντρες, ότι οι γυναίκες δεν ανταπέδωσαν τα ίσα. Μετά από 4.000 χρόνια φαλλοκρατικού πολιτισμού, δεν εγκαθιδρύσανε μητριαρχική γυναικοκρατία, ενώ είναι πολύ πιθανό ότι το μπορούσαν. Γιατί εμείς οι άντρες συνεχίζουμε να υστερούμε, αφού ποτέ δεν ανακαλύψαμε ανάλογους διανοητικούς τρόπους μέσα στο δικό μας μυαλό- και μάλλον δεν υπάρχουν. Αλλά οι γυναίκες φάνηκαν μεγαλόψυχες.

Τώρα ο κόσμος μας έχει αλλάξει προς το καλύτερο, αξιοποιεί πλέον το σύνολο του δυναμικού των ανθρώπων. Γυναίκες και άντρες συμμετέχουν ισότιμα στον πολιτισμό, στην κοινωνία, στο νοικοκυριό, στο μεγάλωμα των παιδιών, στην εργασία.

Κι όλα αυτά ξεκίνησαν από τη Νιρμάλα Τσιτρακάρ και την Κουμάτι, πενήντα χρόνια πριν.

Με την ελπίδα λοιπόν ότι σας έπεισα να μην προσχωρήσετε στην «Ένωση Παραδοσιακών Αντρών», το γραφικό αυτό απολίθωμα, του οποίου ο αξιότιμος εκπρόσωπος θα σας μιλήσει τώρα, σας αποχαιρετώ.

 

Fyssas-* Ο Δημήτρης Φύσσας γεννήθηκε το 1956 στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος νεοελληνικής φιλολογίας και πολιτικών επιστημών. Πέρασε από τα κόμματα της Αριστεράς, εργάστηκε σ’ ένα εργοστάσιο και σε δύο βιβλιοπωλεία, έγραψε λήμματα σε εγκυκλοπαίδειες, αρθρογράφησε σε ποικίλα έντυπα, δίδαξε το μάθημα της έκθεσης σε φροντιστήρια άλλων και σε δικά του. Σήμερα ασχολείται με ιδιαίτερα μαθήματα Γλώσσας-Λογοτεχνίας, εταιρική, και πολιτική επικοινωνία/κειμενογραφία, επιμέλεια κειμένων, λεξικογραφία, βιβλιοπαρουσίαση, αθηναιογραφία. Συνεργάζεται με τις εφημερίδες “Athens Voice” και “Athens Review of Books”. Βιβλία: “Η γενιά του Πολυτεχνείου. Ένα βιογραφικό λεξικό” (Δελφίνι 1993), “Αυστηρώς ακατάλληλον: Προγράμματα αθηναϊκών κινηματογράφων σεξ” (Δελφίνι 1994), “Αγύριστο κεφάλι” (διηγήματα, Εστία 2004), “Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος” (μυθιστόρημα, Εστία 2005), “Στρατιώτης του Χριστού” (μυθιστόρημα, Γνώσεις 2008), “Οι αστικοί χώροι είναι ποίηση από μόνοι τους” (ποιήματα, Γιάου Κε. 2008), “Υπόγειες διαδρομές” (συμμετοχή σε συλλογικό έργο, Αthens Voice 2008), “Ο αναγνώστης του Σαββατοκύριακου” (μυθιστόρημα, Εστία, 2012). Έχει δύο παιδιά και τρία εγγόνια.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top