Fractal

Ιστορίες Μέλλοντος: “Mens prudens (Νους συνετός)”

Του Γεράσιμου Δενδρινού // *

 

Στον Παναγιώτη Μπαλωμένο

mellondendrinos

 

Είναι η σειρά μου να μιλήσω. Πριν, κάνοντας λόγο για το έτος 2192, ζήτησες να μάθεις για την τύχη του ζευγαριού που είναι και συγγενείς σου, της Σίλβιας και του Μπρούνο, τα στοιχεία των οποίων ψάχνεις επίμονα εδώ και τρία χρόνια στ’ αρχεία. Σχετικά όμως με το έτος, έχεις πέσει ολότελα έξω. Το 2197 είναι το πραγματικό.

Ζούσαν στην «Πόλη Ένα», στον έβδομο ουρανοξύστη απ’ τους δέκα κατασκευασμένους με αστρική σκόνη, που ήταν διάσπαρτοι στον τομέα Ζ-22. Τότε, αν θυμάσαι καλά, στην περιοχή Ολτένια, είχαμε Πόλεις- Κράτη, όπως στην αρχαιότητα – αυτή ήταν και η απόφαση της Επιτροπής Ίγκιτουρ. Εκείνοι μένανε στον 108ο όροφο κι εγώ στον αμέσως επόμενο. Κάθε ουρανοξύστης αποτελούσε και μια ξεχωριστή πόλη με κάθε λογής ανέσεις. Οι δημόσιες υπηρεσίες, στις οποίες εργαζόμασταν ήταν υπόγειες. Δουλεύαμε μέσα σε δυνατό φως που αιχμαλωτιζόταν στην επιφάνεια με συλλέκτες ηλιακών ακτίνων. Κατά τις ώρες εργασίας, αόρατες κάμερες επόπτευαν την κάθε μας κίνηση.

Επάνω, η γη ήταν κατάφυτη, όπως και τώρα, και γεμάτη ζώα, ωφέλιμα στον άνθρωπο, εκτός από τ’ αρπακτικά και τα γηραιά θηράματα που τα είχαν απομονώσει μίλια μακριά, στη μεγάλη νησίδα Νόξις. Ελπίζω να θυμάσαι ακόμα εκείνο τον αέρα που σηκωνόταν όταν ο ήλιος έγερνε προς τη δύση του κι ανάβανε τότε σταδιακά οι μεγάλοι προβολείς σε όλο το δάσος. Η δυνατή πνοή του συνέπαιρνε τα δέντρα και τους θάμνους. Κι όσο για τα ζώα, αυτά ησύχαζαν, φοβισμένα κι αποσυρμένα στα πιο απρόσιτα μέρη.

Ο Μενς Προύντενς ήταν, όπως ξέρεις, ένα κτήριο στην κορυφή του μοναδικού, κεντρικού λόφου, όπου έμενε το Στρατηγείο Κοέν. Από κει, δεσμίδες φωτός σε άτακτα χρονικά διαστήματα έπεφταν πάνω σ’ όλη την «Πόλη Ένα». Με αυτό το σκανάρισμα, ικανό να διαπερνά ακόμα και τις σκληρές επιφάνειες, πολύ δύσκολα μπορούσε να ξεφύγει κάτι αδήλωτο, έμψυχο ή άψυχο. Οι κινήσεις μας ήταν ανά πάσα στιγμή προσβάσιμες στην κοινή θέα, ακόμα και οι ελαφρά τιμωρημένοι, όσοι είχαν πιαστεί ως δήθεν αντιφρονούντες από τον δόλιο αυτό εγχείρημα των ακτίνων. Μια γκριμάτσα δυσαρέσκειας ή έκπληξης για κάτι συνηθισμένο ήταν ικανή να σε εκτοπίσει επί μήνες στο γυάλινο οίκημα, όπου η υψηλή θερμοκρασία έκανε τη ζωή αφόρητη. Ξέρεις πως οι αντίθετοι με την πολιτική των Σέσωσριν, που τους είχαν πολεμήσει, εξαχνώνονταν αμέσως, κι ας πιστεύαμε τότε πως είχαν μεταφερθεί σε άλλο γαλαξία ή πλανήτη – εξαφανίζονταν ως νεκροί δια παντός. Αλλά αρχίσαμε να λέμε για τη Σίλβια και τον Μπρούνο και πήγαμε αλλού…

Ο Μπρούνο είχε κι έναν αδερφό, τον Πάβελ, φιλοκυβερνητικό, από την εποχή που οι Σιάλις παραδόθηκαν χωρίς αντίσταση στους Κρέον και δήλωσαν δια βίου υποταγή. Αυτός διατηρούσε πολυτελές διαμέρισμα στον ίδιο ουρανοξύστη στον 101ο όροφο. Ο Πάβελ ήταν ευνοούμενος της Ανωτάτης Αρχής Κοέν επειδή κατάφερε να περάσει ξυστά, χωρίς να υποστεί ζημιά η τουρμπίνα της ατράκτου του το 2194 από τις επικίνδυνες Ζώνες Βαν Άλεν, πριν επιχειρηθεί επιτυχώς η προσεδάφιση στον πλανήτη Μάρκους. Γι’ αυτό τον άθλο είχε παρασημοφορηθεί, και του δόθηκε μάλιστα και ο ρόλος του «εκκρεμούς», δηλ. του κατασκόπου που έδινε αναφορά για όλους και για όλα, λόγω της ανικανότητάς του να γίνει με φυσικό τρόπο πατέρας, αφού η ακτινοβολία τον κατέστησε ανίκανο για τεκνοποίηση.

Η Σίλβια τότε ήταν έγκυος στον τρίτο μήνα. Στον υπέρηχο διαπιστώθηκε πως το φύλο του μωρού ήταν κορίτσι. Αν κι εκείνο το έτος σύμφωνα με το πρωτόκολλο «Vestigio 189/7», είχαν μέθοδο ν’ αλλάζουν το φύλο του εμβρύου ενδομητρίως ώστε να γεννηθούν στην «Πόλη Ένα» μόνο αγόρια, για να τραφούν και να εκπαιδευτούν με τις απαράβατες αρχές των Υπερούσιων Όντων, η Σίλβια, αν και δέχτηκε στην αρχή να υποστεί την επέμβαση από τον γιατρό και συμπεριλήφθηκε το όνομά της στη λίστα, αφού έδωσε στον επικεφαλής της ομάδας ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, αρνήθηκε να συμμετάσχει στη διαδικασία και να γεννηθεί στο τέλος ένα αγόρι ικανό να επιβάλει, μόνο τον θάνατο στους ανίατα ασθενείς, στους αναπήρους και στους υπερήλικες. Κάθε φορά που σκανάριζε ο Μενς Προύντενς την πόλη, πάντα κρυβόταν σε μέρη του σπιτιού, όσο το δυνατό απρόσιτα στην πυκνή δεσμίδα των ακτίνων. Κατά περίεργο όμως τρόπο, ο ουρανοξύστης τους εκείνο το χρόνο δεν ήταν ο κύριος στόχος του Μενς Προύντενς, όσο αυτοί που ήταν κοντά στα σύνορα με την «Πόλη Δύο», η οποία είχε προγραμματίσει εκείνη τη χρονιά να γεννηθούν μόνο κορίτσια.

Με απ’ όσα είπα, θα κατάλαβες ασφαλώς, πως ο απώτερος σκοπός της Σίλβιας και του Μπρούνο, ο οποίος είχε αποδεχτεί βουβός την επιλογή της, ήταν να καταφέρουν να αποδράσουν στην «Πόλη Δύο». Ο Μπρούνο, την εποχή εκείνη, ζωγράφιζε σε τοίχους και σε μεγάλες επιφάνειες σκηνές με τις νίκες των Κρέον κατά τον Διαπλανητικό Πόλεμο 2190-2192 με τους Μένταγιον. Φοβόταν μην και γίνει γνωστό το μυστικό της γυναίκας του και σπανίως δεχόταν σπίτι τον αδερφό του. Υπέφερε από κατάθλιψη, αλλά όπως μερικοί καλλιτέχνες εκείνη την περίοδο, άκουγε ολόκληρες φράσεις που καταγράφονταν αυτόματα στο μυαλό του, λες και του τις υπαγόρευε κάποια αόρατη παρουσία. Γνωρίζω αρκετές από αυτές, αλλά ακόμα και σήμερα είμαι ανίκανος να τις ερμηνεύσω: «Ιταμό μουρμούρισμα, πάθος ακατανίκητο ανελέητης συναστρίας». «Μην απελπίζεσαι. Το γερτό δέντρο της πλατείας που σκεπάζει την άτρακτο Σιβάς δεν θα πέσει ποτέ επάνω σου. Τους χτυπημένους από κεραυνό τους παρακάμπτει. Τώρα βάζει στόχο κάτι σαν εμένα». «Όσοι σε περιφρονούν και σε κατακρίνουν ίσως να είναι οι υπηρέτες σου στην άλλη ζωή». «Κάποτε θα σε παρασύρει κι εσένα ο ανασασμός του αέρα. Δεν ξέρω αν είναι της δικαίωσης, αλλά η πνοή του θα λυτρώσει βαθιά την ψυχή σου πριν κατεβείς στα μυστικά βασίλεια του θανάτου. Ο κόσμος δεν είναι αυτό που βλέπεις, αλλά ένα κράμα αγριότητας κι ευσπλαχνίας, που δεν παύει να επικαλείται κάθε μέσο για να προσφέρει σε όλους μονάχα συντριβή».

Στο συρτάρι του γραφείου μου υπάρχουν κι άλλα δικά του. Ας συνεχίσω όμως. Ο επικεφαλής γιατρός που έλαβε το ποσό από τη Σίλβια, σε τυχαίο έλεγχο στις κρυφές κάμερες πιάστηκε. Το Αρχηγείο όμως δεν ειδοποίησε το ζευγάρι. Κάλεσαν τον Πάβελ και του έθεσαν ως αποστολή να εξαχνώσει αμέσως τη νύφη του. Αυτός όμως, που στεκόταν συνήθως μπροστά στον καθρέφτη του σαλονιού του, κι ένα έντονο κίτρινο φως, αυτό της ζήλιας, του θάμπωνε καθημερινά το είδωλο, τους ειδοποίησε.

Το ζευγάρι έπρεπε να βιαστεί. Προχωρημένα μεσάνυχτα ήταν, όταν, για να ξεφύγουν απ’ τη δεσμίδα των ακτίνων του Προύντενς, μετακόμισαν με μεγάλη προσοχή στον δέκατο ουρανοξύστη. Προτού ακόμα χαράξει, πλησίασαν τα σύνορα της «Πόλης Δύο», όπου η Σίλβια φώναξε στους φρουρούς της πως κυοφορούσε κορίτσι. Τη στιγμή που το μηχάνημα-τέρας άρχιζε από το λόφο το σκανάρισμα, οι φρουροί αχρήστευσαν προσωρινά τη ροή του φωτοκύτταρου στον τομέα Δύο Τρίτα. Η Σίλβια, περνώντας με ευκολία μέσα, έτρεξε γρήγορα προς το μέρος τους. Οι Δυνάμεις Κρούσης όμως του περίβολου της «Πόλης Ένα» ακινητοποίησαν τους δύο αδερφούς. Όταν είδαν τη Σίλβια μαζί με τους φύλακες της «Πόλης Δύο» στόχευσαν με τις φονικές ακτίνες U-32 προς τ’ αδέρφια. Ο Μπρούνο πέρασε μπροστά από τον Πάβελ – πήγε να πει μάλιστα κάτι –, αλλά εξαχνώθηκε πρώτος. Αυτά καταγράφονται λεπτομερώς στα αρχεία.

Και τώρα, θέλω να βγω στο μπαλκόνι και ν’ αγναντέψω με το τηλεσκόπιο τον γαλαξία της Ανδρομέδας. Αν έχεις χρόνο, κάνε μου παρέα. Δεν ξέρω γιατί επιμένω τόσα χρόνια με αυτόν. Λένε πως στο απώτερο μέλλον θα συγκρουστεί με τον δικό μας. Όταν οι γαλαξίες αντιμάχονται ο ένας τον άλλον, περιμένεις αγάπη εδώ κάτω στη γη;

 

Dendrinos_gerasimos* Ο Γεράσιμος Δενδρινός (1955) (Invialoca) σπούδασε φιλολογία. Έχει εκδώσει: Χαιρετίσματα από το νότο, μυθιστόρημα, Οδυσσέας 1994³ και Κέδρος 2003, στο οποίο βασίστηκε το σενάριο της ταινίας του Δημήτρη Μακρή, Χαιρέτα μας τον πλάτανο, που διαγωνίστηκε το 2004 στο 54ο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Ένα πακέτο Άρωμα, διηγήματα, Κέδρος 1995³, Ματίας ντελ Ρίος – Ημερολόγια, ταξιδιωτικό ημερολόγιο, Οδυσσέας 1995 και Κέδρος 2006, Απέραντες συνοικίες, μυθιστόρημα, Κέδρος 2001, Άλκης, νουβέλα, Μεταίχμιο 2003, Φραγή εισερχομένων κλήσεων, μυθιστόρημα, Μεταίχμιο 2006 και Άβατοι Τόποι, ποιήματα, (.poema..), 2015. Από το 2004 είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top