Fractal

Διήγημα Fractal: “Ισπανία 1763. Ήρθαμε μέσα απ’ τους αιώνες”

Του Δημήτρη Βαρβαρήγου // *

 

dihghma

 

Οι οιωνοί μίλησαν, η πίστη του σωστού και του λάθος μέρος της υφής τους, άφησαν ζωντανά τα κύτταρα μας να αιωρούνται αέναα σαν σκουριά ζωοδότρα, της αλήθειας τροφή.

Οι αιώνες βρίσκονταν σε μια αναμονή και θα περίμεναν όσο διαρκούσε η δική μας ταύτιση στη νέα ζωή. Ποιο χέρι οδηγεί τη Μοίρα; Ποιος τελικά ορίζει τις ζωές μας;

Υπήρξαμε μέσα σε ώριμα γεγονότα, τι κι αν πεθάναμε, πήραμε μαζί μας, ο καθένας τη λάμψη του άλλου, ήταν οφειλή να συνεχίσουμε αυτό που αφήσαμε στη μέση. Ήταν οφειλή της Μοίρας, να ενώσει το χάος, μας χρωστούσε απ’ την αρχή την ένωση, εκείνη που δεν προλάβαμε να κλείσουμε τον κύκλο της.

Μια ανολοκλήρωτη διαδρομή στο χρόνο, που όμως καταφέραμε μέσα απ’ τους πολλούς ν’ αποκαλύψουμε το ρυθμό της φύσης και να ακολουθήσουμε τον αιώνιο κύκλος της.

Γεννηθήκαμε ξανά -και ξανά βρεθήκαμε, σε άλλους κόσμους, με την ίδια πάντα αίσθηση, την ίδια ευσέβεια, τον ίδιο κι απαράλλαχτο σεβασμό, την ίδια και δυνατή αγάπη.

Γεμάτοι προσδοκίες, αγκαλιάσαμε τους αιώνες να τους πάμε στο άγνωστο μέλλον μέσα από τις σκέψεις και συναισθήματα μας.

Λες και η δική μας ταύτιση να είχε ετούτο τον προορισμό, τη δική μας αγάπη ν’ αφήσουμε στους αιώνες, απόδειξη πως καμιά παράλληλη ζωή δεν είναι ουτοπία, καμία πράξη δεν γίνεται τυχαία, όταν η στενή πίστη στον άλλον μεταμορφώνεται σε οξυγόνο.

Πνιγμένος στην οδύνη σε άφησα να φύγεις, δεν είχα τη δύναμη να σε κάνω καλά, ούτε να σε μεταφέρω στο ….. μόνο να σε κρατώ αγκαλιά κατάφερνα, όπως μου ζητούσες, χαμογελώντας να κατευνάσεις την πίκρα μου, και να πεθάνεις ευτυχισμένη…

Δεν ξέχασα ποτέ στα λίγα χρόνια που έζησα μετά, ούτε για μια στιγμή το τελευταίο σου βλέμμα, γεμάτο παράπονο, συμπόνια, ικεσία και τρυφερότητα.

Χάθηκες στους αιώνες, πνίγηκα στις μαύρες ενοχές.

Ζήτησα απ’ το χρόνο, μόνο μια χάρη, να σε βρω σε μια νέα ζωή και να πεθάνω πρώτος. Στην οφείλω τη ζωή, για λίγο πάλι τη δανείστηκα, ώσπου ο χαμός της ν’ αποδείξει τις αλήθειες.

Υπήρξαμε θραύσματα αμυδρά και θα υπάρχουμε πάντα μέσα σε νέες ελπίδες, μ’ έναν προστάτη χρόνο που θα ενοικεί σε όλες τις λεπτές απαρχές του κόσμου μας και θα δηλώνει απερίφραστα, και χωρίς αιδώ, πως δεν υπάρχει ατελής φύση στον κύκλο της δημιουργίας του.

Σ’ ένα σημείο της αιωνιότητας, υπήρξαμε, δυο μικρές κουκίδες, εκείνου του πρώτου κόσμου, στην αγαπημένη μας Ισπανία, μ’ άργιλο κόκκινη σ’ έχτισε, κ’ ήπια την ύπαρξη σου μονορούφι, ποτήρι δροσερό νερό στον κόσμο που μας χάριζε τον θαυμαστό έρωτα.

Αίσθημα επιβίωσης μες στην παράβαση της ένωσης, απλώθηκε η πληρότητα, τα όρια έσπασε, κατήργησε αναστολές.

Η νέα ενσωμάτωση, ρούχο έντυσε όλες εκείνες τις συμβάσεις του δικού μας κοσμοχρόνου. Κι ότι από εμάς τότε δημιουργήθηκε, υπήρξε ένα τέλος.

Στο τώρα φτάνοντας, εκείνο το τέλος γίνεται αφορμή να ζήσουμε από την αρχή, τον πλήρη άνθρωπο.

 

 

* Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος, γεννήθηκε στην Αθήνα. αποφοιτά από αγγλική σχολή λογοτεχνίας «awarded by the writing school» και γράφει σήριαλ για την τηλεόραση, θέατρο και λογοτεχνία. Το βιβλίο «Υπατία» παρουσιάστηκε στην κεντρική αίθουσα της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο το 2007, γυρίστηκε ταινία με τον τίτλο «Agora» και θεατρικό έργο από την θεατρική ομάδα «Ανάδρασις».Έχει εκδώσει συνολικά 18 μυθιστορήματα ενηλίκων, 7 παιδικά βιβλία και οκτώ θεατρικά έργα. Το βιβλίο «Λιπεσάνορες, τα χρόνια του φιδιού», εκδόσεις «Μπατσιούλας – Momentum». Ο Δημήτρης Βαρβαρήγος, είναι: Πολιτιστικός εκπρόσωπος της Unesco λόγου, τεχνών κι επιστημών για την Πετρούπολη. Μέλος των «Ιστορικών συγγραφέων». Στη συντακτική επιτροπή του λογοτεχνικού περιοδικού «Ρωγμές». Συντάκτης της εφημερίδας «Μορφωτικός της Πετρούπολης». Μέλος στο Διεθνές Πολιτιστικό Φόρουμ «Ανάδρασις». Οργανωτής Λογοτεχνικών εκδηλώσεων. Έχει συμμετάσχει ως εκπαιδευτής σε εργαστήρια δημιουργικής γραφής στους Δήμους Πετρούπολης, Αμοργού, Πάρου, Αταλάντης, Στον Μορφωτικό Όμιλο Πετρούπολης, στους εκδοτικούς οίκους Άγκυρα και Έναστρον.

www.dvarvarigos.gr  |  http://dimitrisbarbarigos.blogspot.gr/

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top