Διήγημα fractal: “Inamorata”
Της Αγγέλας Γαβρίλη // *
«Επίπεδο -20, Χωροχρονική γραμμή Έψιλον, Συγκρότημα Ιούττα, Ποσειδώνας.
Εισερχόμενη κλήση. Άγνωστος αριθμός. Δεκτή;»
Κοιτούσε για αρκετή ώρα τη φωτεινή ένδειξη στην οθόνη. Προφανώς ήξερε από ένστικτο ότι αποκλείεται να κοιμάται. Α τα καταλάβαινε κάτι τέτοια, με τη μυρωδιά, σαν τον κυνηγόσκυλο…
Αλλά αυτή δεν ήταν πια το κυνήγι του.
Απέρριψε την κλήση και σηκώθηκε από το κρεβάτι για να συρθεί μέχρι το μπάνιο. Πονούσε φρικτά: πέντε επεμβάσεις μερικούς μήνες πριν. Το κοκτέιλ με τα παυσίπονα δεν την έπιανε πάντα, μερικές φορές απλά μείωνε την ένταση των πόνων.
Κρύο ντους: παγώνει τα πάντα, από τους νευρώνες τους εγκεφάλου έως τις άκρες των δαχτύλων. Το ευγνωμονούσε τέτοιες βραδιές το παγωμένο νερό…
Βγήκε χωρίς να τυλιχθεί σε πετσέτα: της άρεσε αυτό, να στάζει παντού στην αρχή, να στεγνώνει έπειτα σιγά σιγά…
Στάθηκε στο σκοτεινό, μέσα κι έξω, παράθυρο. Ήθελε αλκοόλ και καπνό. Η φαρμακευτική αγωγή απαγόρευε και τα δύο.
***
«Η κλήση απορρίφθηκε».
Δεν είχε σημασία. Θα την καλούσε και πάλι, όταν θα ένιωθε τις αντιστάσεις της μειωμένες, όταν θα πονούσε και θα έμενε ξάγρυπνη για άλλη μια βραδιά. Και θα ήταν πολλές αυτές οι βραδιές… Με ένα κορμί τόσο διαλυμένο όσο το δικό της… Όσο για το μυαλό της… ε αυτό ήταν πάντα λοξό. Ώρες ατελείωτες να λιώνει στην εξάσκηση, ειδικά εμφυτεύματα για άλματα που ξεπερνούσαν τα φυσικά όρια ενός ανθρώπινου σώματος, δίαιτα σε βαθμό υποσιτισμού. Να μην έχει βάρος αν είναι δυνατόν, να πετάει ήθελε, όχι απλά να χορεύει…
Διεστραμμένη, ανώμαλη, αμαρτωλή… Γιατί μεγαλύτερη αμαρτία από το να θέλεις να ξεπεράσεις τα όρια που σου θέτει η ανθρώπινη φύση σου δεν υπάρχει. Της το είχε πει, προσπάθησε να την πείσει, την παρακάλεσε, την απείλησε με χωρισμό και τελικά τη χώρισε.
Εκείνη σήκωσε τους ώμους και μετακόμισε άμεσα. Σε ένα άλλο σπίτι στην αρχή, στον Άρη αργότερα. Νέα καριέρα. Ποτέ δεν ήταν τόσο αιθέρια, τόσο αβαρής… έγραφαν οι κριτικές. Λες κι αυτός και η κοινή τους ζωή ήταν πέτρες δεμένες στα πόδια της και τώρα είχε ελευθερωθεί.
Τη μισούσε γι’ αυτό. Τη μισούσε για όλα. Και τη μισούσε ακόμα περισσότερο που μετά το ατύχημα επί σκηνής που της κόστισε τα πάντα, δεν ξαναγύρισε μετανιωμένη σε εκείνον, δεν ζήτησε καν τη βοήθειά του ή έστω να τον δει…
Σκληρή, άκαρδη, ένα τέρας της φύσης…
Ακόμα και σακατεμένη, παρέμενε απάνθρωπη.
Αλλά εκείνος ήταν αποφασισμένος να της θυμίζει τις αμαρτίες της όσο ζούσε, να μην την αφήσει ποτέ να ξεχάσει.
***
«Μου τηλεφώνησε πάλι χθες τα ξημερώματα…»
Η μητέρα της σήκωσε το βλέμμα της από την οθόνη όπου έρεαν τα νέα της ημέρας.
«Και;»
«Δεν απάντησα».
«Καλά έκανες».
Το βλέμμα επέστρεψε στη ροή.
«Δεν θα μ’ αφήσει ποτέ ήσυχη…»
Αυτό το τελευταίο το ψιθύρισε στον εαυτό της, καθώς έβαζε κρέμα στις σκληρές, χηλοειδείς ουλές που διέτρεχαν τα πόδια της. Την πονούσαν πάλι.
Το βλέμμα σηκώθηκε ξανά. Την είχε ακούσει.
«Θέλεις να του πω να το αναλάβει; Σου το έχω προτείνει εδώ και καιρό, αλλά αρνήθηκες».
«Άσε με να το σκεφτώ…»
***
Η πρόσκληση ήταν τυπωμένη, όχι ηλεκτρονική, σε ακριβό χαρτί: σχεδόν σαν ύφασμα απαλό και με χρυσή μπορντούρα. Ποιος τυπώνει σήμερα προσκλήσεις; Τι επίδειξη μεγαλομανίας και νεοπλουτισμού…
«Inamorata» έγραφε, επίσης με χρυσά γράμματα
Από κάτω το όνομά της, την ημερομηνία και το θέατρο, το μεγαλύτερο στην πρωτεύουσα του Άρη.
Θα χόρευε ξανά; Μπροστά σε κοινό; Μ’ αυτό το διαλυμένο σώμα; Και τόλμησε να τον καλέσει;
Την πέταξε στο πάτωμα και πριν ο αυτόματος μηχανισμός καθαρισμού δαπέδου την απορροφήσει, τη βούτηξε στην κυριολεξία την τελευταία στιγμή.
Θα πήγαινε. Ήταν η ευκαιρία του να της πει δημοσίως, αφού δεν απαντούσε στις κλήσεις του, πόσο ρυπαρή ήταν, πόσο άχρηστη, πόσο διεστραμμένα εγωίστρια… Τρία παιδιά είχε σκοτώσει, τρία δικά του παιδιά είχε ξεριζώσει από τα σπλάχνα της, για το χορό, για την καριέρα της… Και τιμωρήθηκε για τις αμαρτίες της. Αλλά ήταν πόρνη κι αντί να κρύψει την ντροπή της, την επιδείκνυε.
Έπρεπε όλοι να το μάθουν αυτό. Όλοι.
***
Το σώμα αυτό που φέγγιζε κατάλευκο και άμωμο κάτω από τα πέπλα, δεν θα μπορούσε να είναι το δικό της. Είχε δει τις ουλές, τα σημάδια… ήταν φρικαλέα… Αδύνατον τόσο γρήγορα να είχαν επουλωθεί. Και η στρέβλωση, το τρέμουλο στα πόδια της…
Κι όμως το σώμα στη σκηνή πετούσε σε μια χορογραφία γεμάτη ένταση και φλόγα. Μέχρι κι εκείνος που στα μάγια της ήταν πάντα άτρωτος, είχε απομείνει εκστασιασμένος… Για λίγο. Ώς τη στιγμή που άρχισε να πετάει τα πέπλα ένα ένα, να εκθέτει την προστυχιά της όλο και περισσότερο.
Σηκώθηκε όρθιος, άρχιζε να φωνάζει, να βρίζει, προσπάθησε να ορμήσει στη σκηνή. Με ένα άλμα από τις πρώτες θέσεις όπου έφτασε ποδοπατώντας τους θεατές, θα τα κατάφερνε να βρεθεί δίπλα της, μπροστά της…
Κάλυψε με φόρα την απόσταση αλλά έπεσε άτσαλα, ακριβώς τη στιγμή που εκείνη έβγαζε το τελευταίο πέπλο.
Δεν την είδε γυμνή. Το κεφάλι του είχε ανοίξει και το αίμα ανάβλυζε, έτρεχε στα μάτια του.
***
«Θα υποβάλλετε μήνυση;»
«Όχι, δεν το κρίνω απαραίτητο. Ακολουθείστε τις νόμιμες διαδικασίες, εγώ δεν θέλω να έχω περαιτέρω συμμετοχή. Σας ευχαριστώ για όλα, τετράρχα Ηρώδη».
«Θαυμαστής σας, πάντα».
Βγήκε από το μέγαρο περπατώντας αργά, με δυσκολία. Για τα σκαλιά, θα χρειαζόταν οπωσδήποτε βοήθεια.
Φυσικά και δεν ήταν εκείνη στη σκηνή. Μια νεαρή, ταλαντούχα Αρειανή που της έμοιαζε αρκετά με το κατάλληλο βιομακιγιάζ, το νέο αστέρι της Ακαδημίας Χορού, πήρε τη θέση της. Ο τετράρχης της Γαλιλαίας θα έκανε το παν για να ικανοποιήσει τη μητέρα της: στην πολιτική της επιρροή όφειλε το διορισμό του.
Ο Ιωάννης δεν θα μάθαινε ποτέ στο ψυχιατρικό ίδρυμα όπου θα τον έκλειναν,
ότι εκείνη δεν θα μπορούσε να χορέψει ξανά.
Όμως είχε χορέψει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χορεύτρια στην ιστορία του χορού: όχι σε διάρκεια χρόνων, συμπυκνωμένα, χρησιμοποιώντας τον εαυτό της ως καύσιμη ύλη. Είχε χορέψει και είχε νικήσει: τη φύση της, τους κανόνες της τέχνης, τα φυσικά όρια, τον έρωτά της για εκείνον.
Καμία δεν θα ξεπερνούσε ποτέ τη Σαλώμη. Και οι νύχτες της στο εξής θα παρέμεναν επώδυνες, αλλά σιωπηλές. Αδιατάρακτες… και δικές της.
Αυτό της ήταν αρκετό.
* Η Αγγέλα Γαβρίλη σπούδασε Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στην Ελλάδα και την Αγγλία, ενώ παρακολούθησε σεμινάρια Δημιουργικής Γραφής στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ). Είναι editor στο ελληνικό πρακτορείο εκπροσώπησης συγγραφέων Book Agency και βιβλιοκριτικός στο ηλεκτρονικό περιοδικό για το βιβλίο και τον πολιτισμό, Diavasame.gr. Το 2009 εκδόθηκε η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο ΑΡΚ, Ποιήματα σε πέντε πράξεις (εκδόσεις Γαβριηλίδης) που ήταν υποψήφιο για τα βραβεία του «Διαβάζω» ενώ το 2010 και το 2012 συμμετείχε στις δύο συλλογικές εκδόσεις της «Ομάδας από Ποίηση» (εκδόσεις Γαβριηλίδης). Τον Απρίλιο του 2013 κυκλοφόρησε η δεύτερη ποιητική της συλλογή, Iridium (εκδόσεις Momentum). Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η «Ίσκρα» από τις εκδόσεις Πάπυρος, είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ -
Ποίημα: “Έαρ, Έρως, Έλευσις”
23/04/2024, 7:40 μμ -
Διήγημα: “Η αφιέρωση”
23/04/2024, 7:39 μμ -
Διήγημα: “Η Βροχή σαν σταγόνα εποχής και το Πάσχα φως”
23/04/2024, 7:35 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Τα διηγήματα του Χούλιο Κορτάσαρ
Γράφει η Λίλια Τσούβα // «Ζωολόγιο», Χούλιο Κορτάσαρ, Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδόσεις Opera Η συλλογή Ζωολόγιο, η πρώτη συλλογή διηγημάτων του κορυφαίου Αργεντινού συγγραφέα Χούλιο Κορτάσαρ (1951), περιλαμβάνει το αριστουργηματικό Κατειλημμένο σπίτι, το πρώτο δημοσιευμένο διήγημά του, και
Περισσότερα -
Ξεδιπλώνοντας πτυχές της πεζής αμερικανικής καθημερινότητας
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // Tobias Wolff, “Η χαρά του πολεμιστή και άλλα διηγήματα”. Μετάφραση: Τάσος Αναστασίου-Γιάννης Παλαβός. Εκδόσεις Ίκαρος. 2017 Ο Τομπάιας Γουλφ, δεν είναι άγνωστος στο ελληνικό κοινό. Οι Εκδόσεις Πόλις, το 2008, είχαν εκδώσει
Περισσότερα -
Διήγημα: “Ταξίδι είναι….”
Της Φωτεινής Κανελλοπούλου // * Ταξίδι είναι…. «Μου ‘ταξες ταξίδι να με πας, όσο μακριά ο κόσμος φτάνει….» Όπου κι αν σταθείς, ακούς για ταξίδια. Ή πάλι, συχνά, πιάνεις τον εαυτό σου να ονειρεύεσαι ταξίδια. Μακρινά,
Περισσότερα -
Ναυπηγώντας τα πλοία
Γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη // Λένα Καλλέργη «Περισσεύει ένα πλοίο», εκδ. Γαβριηλίδης, 2016, σελ. 52 Περί πλοίων ο λόγος, στην ουσία ο λόγος για τον άγνωστο εαυτό. Ένα ταξίδι με αφορμή το πλοίο, τη συμβολική και την ιστορία
Περισσότερα -
Μαρίνος Φαλιέρος, “Ερωτικόν Ενύπνιον”
Γράφει ο Παναγιώτης Καμπάνης // * Ο ποιητής Μαρίνος Φαλιέρος γεννήθηκε περίπου το 1397 και πέθανε το 1474. Μαζί με τον Στέφανο Σαχλίκη και τον Λεονάρδο Ντελλαπόρτα, είναι οι τρεις σημαντικότεροι ποιητές της Κρήτης πριν την Άλωση. Ο
Περισσότερα -
Τα Παραμύθια του Σαββάτου
της Ελένης Μπετεινάκη // * Τούτες τις μέρες, ίσως, ο καλύτερος σύμβουλος και σύντροφος να είναι αυτά τα παραμύθια που όλοι αγαπάμε και που περισσότερο από ποτέ έχουμε ανάγκη κι εμείς και τα παιδιά μας! Το βιβλίο
Περισσότερα -
O πληροφοριοδότης του Κόνραντ
Γράφει ο Δημήτρης Καρύδας // * Τζόζεφ Κόνραντ «Ο πληροφοριοδότης», Μετάφραση: Σπάρτη Γεροδήμου, εκδ. Ερατώ. σελ. 118 Μπορεί ο Τζόζεφ Κόνραντ να είναι ευρύτερα γνωστός για τα αριστουργηματικά Νοστρόμο ή την Καρδιά του σκότους αλλά όποιος θέλει να
Περισσότερα
