Fractal

Από το προσωπικό, στο κοινωνικό και στο οικουμενικό

Γράφει η Πέρσα Κουμούτση //

 

Στέφανος Κόκκαλης «H Ζωή τόσα πολλά…», εκδόσεις Αστάρτη, σελ. 198

 

Το δεύτερο βιβλίο του συνθέτη και συγγραφέα Στέφανου Κόκκαλη με τίτλο «Η Ζωή τόσα πολλά…» ανταποκρίνεται πλήρως στον περιεχόμενο που υπαινίσσεται. Είναι ένα βιβλίο στο οποίο ο δημιουργός αποτυπώνει συλλογισμούς, σκέψεις του για τη ζωή, εστιάζοντας σε ζητήματα που είναι φανερό ότι τον αφορούν. Ζητήματα προσωπικά δικά του αλλά και της τρέχουσας καθημερινότητας, και κατ’ επέκταση της κοινωνίας στην οποία ανήκει, δοσμένα πάντα από τη δική του ξεχωριστή και ευαίσθητη ματιά, τη ματιά ενός αυθεντικού καλλιτέχνη. Ο αναγνώστης συνεπώς θα ανακαλύψει σε αυτό πτυχές του ιδίου που απηχούν την προσωπικότητα και τη φιλοσοφία του, τις προσωπικές αναζητήσεις του που όμως ο δημιουργός εύστοχα ανάγει σε ζητήματα κοινωνικά, καθολικά, οικουμενικά, διαχρονικά – διότι το στοιχείο της διαχρονίας είναι κυρίαρχο στο βιβλίο. Οι σκέψεις αυτές ξεδιπλώνονται σε 45 μικρά κείμενα γραμμένα σε μια λιτή αλλά ποιητική γλώσσα, στα οποία ο δημιουργός αποτυπώνει με ενάργεια όλα εκείνα που τον προβληματίζουν, τον πληγώνουν, με ένα τρόπο αισθαντικό και ευαίσθητο αναδεικνύοντας τα λεπτά αισθήματα, αλλά και την εύστοχη κριτική του ματιά πάνω στα θέματα που αποτιμά. Και είναι φανερό ότι τον πληγώνει η σημερινή πραγματικότητα, η πραγματικότητα του σύγχρονου ανθρώπου που αγωνίζεται να επιβιώσει σε μια κοινωνία που έχει πλέον ξεχάσει να συμπονά, να είναι δίκαιη απέναντι στους πολίτες της, σε μια κοινωνία που  διακατέχεται από την απάθεια, το φόβο και την έλλειψη ορθοφροσύνης. Νομίζω μάλιστα ότι το αίσθημα αυτό της δικαιοσύνης διακατέχει όλες τις ιστορίες του, διατρέχει την έμπνευσή του από την αρχή. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες του, το βιβλίο με παρέσυρε αβίαστα στον συναισθηματικό κόσμο του συγγραφέα, διότι από τις πρώτες κιόλας αράδες  συνειδητοποίησα ότι είχα να κάνω με ένα μεστό λογοτεχνικό κείμενο, όπου παρά την επιφανειακή απλότητά του, ο ποιητικός λόγος προεξάρχει κι όπου μέσα του εγκιβωτίζεται η λεπταίσθητη συναισθηματική φόρτιση του γράφοντος, που συγκινεί, χωρίς να καταφεύγει σε υπερβολές και εκζητήσεις. Για αυτό το λόγο ο αναγνώστης και δη εκείνος που συμμερίζεται την φιλοσοφική ιδεολογία του συγγραφέα είναι εύκολο να ταυτιστεί μαζί του, με τις απόψεις του, με τους στοχασμούς ενός σκεπτόμενου ανθρώπου που δεν αφήνει τα πράγματα να κυλούν ή να παρέλθουν χωρίς να τα κοιτάξει κατάματα, χωρίς να τα αποτιμήσει. Θα μπορούσα μάλιστα να πω ότι ο δημιουργός βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με τον αναγνώστη του και το πετυχαίνει με τη συνέργεια μιας εναργούς, ρέουσας , ‘ζωντανής’ γλώσσας που αντικαθρεπτίζει με επιτυχία τα συναισθήματά του. Επιστρατεύοντας τον εσωτερικό μονόλογο, ο συγγραφέας Σ.Κ μοιάζει να συνδιαλέγεται με τον εαυτό του και κατ’ επέκταση με τον αναγνώστη του πάνω σε θέματα που τον αγγίζουν, που τον πληγώνουν και είναι θέματα που λίγο ως πολύ μας αφορούν όλους. Και βέβαια δεν εκλείπουν έννοιες όπως εκείνες του έρωτα, του ανεκπλήρωτου, της φθοράς,  του θανάτου- ψυχικού, κυρίως, θανάτου- αλλά κυρίως της διάψευσης, της ματαίωσης, κι όλα εκείνα που ο επιφέρει ο Χρόνος. Διότι ο Χρόνος είναι επίσης κυρίαρχο μοτίβο σε όλα σχεδόν τα κείμενα του. Από την εναρκτήρια κιόλας αράδα του πρώτου κεφαλαίου «Σήμερα, το πάντοτε, το ποτέ» μας εκμυστηρεύεται «Θέλω τόσο πολύ να χαρώ το τώρα. Να χτίσω το παρακάτω, αλλά… Τόσα εμπόδια.. μέσα και έξω από εμάς.. φορτίο βαρύ. Γιατί να παλέψεις για να ζήσεις; να χαρείς, να κοπιάσεις, αφού το μόνο πράγμα που έρχεται άκοπα είναι το κακό..»  Ο αναγνώστης, λοιπόν, έχει να κάνει με μια λυρική σύνθεση σε 45 μέρη, όπου ο ποιητικός στοχασμός διακτινώνεται σε όλο το φάσμα του έργου, μαζί με την εναλλαγή των συναισθημάτων του κάθε φορά, κυρίως της πικρίας, της νοσταλγίας , της θλίψης αλλά και μιας  ανεπαίσθητης ειρωνείας για τα κακώς κείμενα της εποχής. Πρέπει να ομολογήσω ότι η αποδελτίωση τμημάτων του βιβλίου απέβη αδύνατη, διότι χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, η κάθε αράδα του βιβλίου θα μπορούσε να αποτελεί έναν στίχο ενός και μόνο ποιήματος, ενός ποιήματος εν προόδω, που όλοι οι στίχοι αποπνέουν αισθαντικότητα, λυρισμό και μουσικότητα, που προφανώς έχει να κάνει και τη κύρια ιδιότητα του γράφοντος. Τα κείμενα λοιπόν θυμίζουν πεζόμορφα ποιήματα,  ποιήματα μακράς πνοής με αφηγηματική χροιά, κι αυτή είναι η ιδιαιτερότητα και ταυτοχρόνως η κυρίαρχη αρετή του βιβλίου που μαζί με τη ‘καθαρότητα της φωνής, την ευθυκρισία και κυρίως την ευαισθησία του συγγραφέα/καλλιτέχνη συνιστούν στοιχεία που διέπουν και κυριαρχούν στη σκέψη του, και αυτά συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα προτερήματα του βιβλίου.

 

 

Ο Στέφανος Κόκκαλης είναι συνθέτης στιχουργός και μαέστρος

Αντί Βιογραφικού

Ανήκω στη γενιά που μύρισε πασχαλιά και το θυμάμαι…
Ανήκω στη γενιά που έπαιξε στην αλάνα και στα χώματα μέχρι αργά το βράδυ, το καλοκαίρι…
Ανήκω στη γενιά που ερωτεύτηκε…
Ανήκω στη γενιά που τα όνειρα είχαν πιθανότητες να πραγματοποιηθούν…
Ανήκω στη γενιά του φίλου και της “μπέσας”…
Ανήκω στη γενιά που κοιμήθηκε ακούγοντας ραδιόφωνο το βράδυ, κάτω από το μαξιλάρι…
Ανήκω στη γενιά που κάποτε προσευχήθηκε…
Ανήκω στη γενιά που ο Θεός δεν σκότωνε…
Και ακόμα…
Ανήκω στη γενιά που εργάστηκε…
Ανήκω στη γενιά που πληρώθηκε…
Ανήκω στη γενιά που η λέξη ελπίδα είχε πραγματικό αντίκρισμα στην ελπίδα…
Ανήκω στη γενιά που ανήκετε και όλοι εσείς που με καταστρέψατε…
Ανήκω στη γενιά που οι πονηροί ήταν λιγότεροι και χειρότεροι…
Ανήκω στη γενιά που έμαθε τις επόμενες να ζουν από τα έτοιμα και τα κλεμμένα…
Ανήκω στη γενιά της “οικουμενικής μίζας”
Ανήκω στη γενιά που ακόμα απορώ…
Ανήκω στη γενιά που τραγούδησε πραγματικό τραγούδι…
Ανήκω στη γενιά που έκλαψε από πραγματική απώλεια…
Ανήκω στη γενιά που γέλασε από πραγματικό αστείο…
Ανήκω στη γενιά που ανήκετε και εσείς που με προδώσατε…

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top