Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Η Ζωή στην Ινδία
13/11/2014, 12:56 πμ

Η Ζωή στην Ινδία

Γράφει η Niemands Rose // *

 

india«Η ζωή στην Ινδία» του Κλέωνα Αρζόγλου, εκδ. «Γαβριηλίδης», σελ. 416

 

Τον Κλέωνα Αρζόγλου τον γνωρίσαμε πριν δώδεκα χρόνια με το μυθιστόρημα «Εγώ κι ο θείος Χάρις» (εκδόσεις Σέλλας και επανέκδοση από τον Κέδρο), μία περιπλάνηση στη δεκαετία του ’60, των χίπις, του ροκ εν ρολ και της μαριχουάνας, του ελεύθερου έρωτα, του Μάη του ‘68 αλλά και της χούντας των συνταγματαρχών. Ακολούθησε «Ο αλήτης στη χώρα των θαυμάτων» (εκδ. Κέδρος), μία συλλογή διηγημάτων «γι’ αυτούς που πιστεύουν στα θαύματα». Και φτάνουμε στο πιο πρόσφατο βιβλίο του με τον κατατοπιστικό τίτλο «Η Ζωή στην Ινδία» με ένα εξίσου εύγλωττο εξώφυλλο, μία πολύ όμορφη ζωγραφιά του Δημήτρη Κατσιγιάννη που αναπαριστά έναν Σαντού μπάμπα, ή, απλούστερα, ένα ινδό με γενειάδα και τουρμπάνι στο κεφάλι. Πρόκειται για ένα προσεγμένο, ευμέγεθες βιβλίο από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης σε επιμέλεια του Δημήτρη Λυμπερόπουλου.

Πριν πάμε να δούμε το στόρυ του βιβλίου, αξίζει να θυμηθούμε ποιος είναι ο Κλέων Αρζόγλου. Και υποθέτω πως ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος για κάτι τέτοιο είναι να ανατρέξουμε στα λόγια του φίλου και μαθητή του στο bodysurf, όπως αυτοσυστήνεται ο Λένος Χρηστίδης γράφοντας για τον Κλέωνα Αρζόγλου στο Βήμα (4/5/2002). Μαθαίνουμε από τον Λένο πως ο Κλέων είναι ένας ταξιδευτής, αλλά δεν είναι ένας τουρίστας που περιηγείται την υφήλιο συσσωρεύοντας στα μπαγκάζια του ως σουβενίρ show-off και name-dropping, που θα τα εξαργυρώσει έπειτα σε μια επίδειξη γνώσεων και εμπειριών. Ο Κλέων Αρζόγλου ανήκει στη σπάνια κατηγορία των ελλήνων που έχουν ταξιδέψει πολύ, από πολύ νέος, σε Ευρώπη, Ασία, Αφρική Λατινική Αμερική και αλλού, μας πληροφορεί ο Λένος Χρηστίδης. Γίνεται αντιληπτό ότι η περιπλάνηση το συγκεκριμένου συγγραφέα στον πλανήτη Γη βρίσκεται στην καρδιά της εργογραφίας του, αλλά με τον τρόπο εκείνου που ζει σε κάθε τόπο, που γίνεται πολίτης της κάθε χώρας, και τελικά είναι παντού ντόπιος και ξένος…

Ο Παύλος, ο ένας από τους δύο κεντρικούς ήρωες, είναι ένας απόμαχος ροκάς, λούζερ ολκής, αλκοολικός και κοινωνικώς απροσάρμοστος, ένας μάλλον τυπικός χαρακτήρας από τη μεγάλη αφήγηση των καταραμένων καλλιτεχνών του άντεργκράουντ. Και κάπου εδώ αρχίζουν οι ιδιαίτερες πινελιές στον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Ο Παύλος είχε προβεί σε ένα μοιραίο σφάλμα, είχε κάποτε ερωτευτεί και συμβιώσει με μία λάμια! Μία γουάνα μπι γκοθ ντίβα της ροκ σκηνής, η οποία αποδείχτηκε μία κυράτσα, κόρη μαυραγορίτη στην Κατοχή, που ζει περιχαρακωμένη στα άπω βόρεια προάστια και έχει βαλθεί να κάνει τη ζωή του πρώην άντρα της μαρτύριο, αλλά αυτός το αποδέχεται με το αζημίωτο. Από αυτή την παράδοξη σύζευξη της μποέμ με την αστική ζωή, μας προέκυψε η Ζωή, μια… Ζωή χαμένη στο αχανές της ινδικής ενδοχώρας, όπου βρέθηκε ταξίδι με την κακομαθημένη φίλη της, ένα τυπικό πλουσιοκόριτσο, δοσμένο καρικατουρίστικα. Όμως αυτή η φιλία δεν έμελλε να διατηρηθεί πολύ κι έτσι η Ζωή τράβηξε τον δικό της δρόμο. Θορυβημένη η μητέρα της για τις εξελίξεις και μετά τη δυσοίωνη πρόβλεψη μίας φίλης μέντιουμ, ο πατέρας Παύλος αποστέλλεται κακήν κακώς με σπόνσορα τη λάμια προς αναζήτηση της κόρης τους. Και με αυτό το εύρημα της εξαφανισμένης κόρης, ο Κλέων Αρζόγλου καταφέρνει να πλέξει μια πυκνή πλοκή, να διατηρήσει το σασπένς, και να μας ξεναγήσει στην μαμά Ινδία, που φαίνεται να την ξέρει σαν την παλάμη του, καθώς ξεδιπλώνει μέσα από την αφήγηση πολλά ζητήματα, ιστορικά, μεταφυσικά, φιλοσοφικά, πολιτικά κ.α. Όμως, θα πρέπει να σημειώσω και δυο αρνητικά σημεία στο έργο. Με προβλημάτισε ότι περνάει κάπως επιπόλαια τη φτώχεια και την εξαθλίωση της ινδικής κοινωνίας, αν και ίσως εμείς οι Δυτικοί να έχουμε μια στρεβλή εικόνα για τη…ζωή στην Ινδία. Με ξένισε ακόμη η ανοικονόμητη παράθεση στιχομυθιών στα αγγλικά, δεν μπόρεσα να καταλάβω τι εξυπηρετεί.

Στην οδύσσεια με τελικό προορισμό τη Ζωή, ο Παύλος γνωρίζει τον έτερο κεντρικό ήρωα, τον Χρήστο, και μέσα από αυτή τη σχέση ξετυλίγεται ένας ύμνος στην ανδρική φιλία, αντίθετα με τη γυναικεία που φαντάζει αν όχι λυκοφιλία, τότε αίνιγμα στα μάτια του αφηγητή. Όμως ο συγγραφέας στέκεται με τρυφερότητα απέναντι στις γυναίκες που το αξίζουν. Γράφει για παράδειγμα: «Η Μιραμπάι […] πλησιάζει κι αυτή τώρα πια τα πενήντα, παραμένοντας όμως παρ’ όλες τις ρυτίδες και τα γκρίζα μακριά μαλλιά της ελκυστική και πανέμορφη» ανατρέποντας τα δυτικά πρότυπα της ομορφιάς που συμβαδίζει αναγκαστικά με τη νεότητα.

Και καθώς η ιστορία εκτυλίσσεται στην Ινδία, θα δούμε αμέτρητες δυτικές βεβαιότητες να καταρρέουν μέσα από τη σαγηνευτική αλλά ανεπιτήδευτη γραφή του Κλέωνα Αρζόγλου. Παίζει πολύ στα δίπολα, άνδρας- γυναίκα, αστοί-μποέμ, Ανατολή-Δύση, χωρίς όμως να οδηγεί σε μια μανιχαϊκή θέαση του κόσμου, αλλά σε μια πολύ ενδιαφέρουσα σύνθεση. Είναι, τελικά, ένα μυθιστόρημα βραδυφλεγές που επανέρχεται όλο και πιο τακτικά αφού το ολοκληρώσεις. Όπως συμβαίνει στα μεγάλα της ζωής μας ταξίδια…

 

kleon

 

* H Niemands Rose είναι συγγραφέας και μπλόγκερ (http://niemandsrose-niemandsrose.blogspot.gr)

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top