Fractal

Ζωή επί δύο

Γράφει ο Γιάννης Παπαγιάννης //

 

zoi-apenantiΣοφία Δημοπούλου “Η ζωή απέναντι” Εκδόσεις Μεταίχμιο

 

Όπως και στο προηγούμενο βιβλίο της, η Σοφία Δημοπούλου, χωρίς να συγγράφει ιστορικό μυθιστόρημα, τουλάχιστον όχι με την τυποποιημένη έννοια του όρου, εμπλέκει ιστορικά γεγονότα με την μυθοπλασία της και αναβιώνει το κλίμα μιας εποχής παράλληλα με τις προσωπικές τύχες και ζωές των ηρώων της. Η ζωή απέναντι είναι φυσικά η ζωή που την κοιτάζουμε από απόσταση αλλά είναι και η Ζωή η οποία παρακολουθεί εξ αποστάσεως τις ζωές των πρωταγωνιστών του βιβλίου και παρεμβαίνει διακριτικά σε στιγμές που αυτό είναι απαραίτητο. Ιστορικός τόπος της δράσης είναι η επταετής δικτατορία 1967 – 1974, μια περίοδο που όπως αναφέρει και η συγγραφέας στον επίλογό της, την έχει ζήσει στην παιδική της ηλικία και, παρ’ ό,τι δεν θυμάται με ακρίβεια τα ιστορικά γεγονότα, θυμάται την ατμόσφαιρα και τον φόβο. Αυτήν την ατμόσφαιρα αναβιώνει με επιτυχία μέσα από την μοίρα των δύο βασικών ηρωίδων, της Άννας και της Δάφνης. Οι δυο κοπέλες που έχουν ζήσει έντονα προσωπικά και ιστορικά βιώματα θα συναντηθούν τυχαία ξανά και η μνήμη τους θα γυρίσει πίσω. Τα γεγονότα θα αρχίσουν να ξεδιπλώνονται, με επίκεντρο την δύσκολη σχέση της Άννας με τον πατέρα της αλλά και την παθιασμένη ερωτική της σχέση με τον Πέτρο. Η δράση κυλάει κάπως αργά μέχρι τη μέση του μυθιστορήματος, από τη στιγμή όμως που ο Πέτρος την προδίδει κι εξαφανίζεται, το κείμενο αποκτάει συγκρουσιακή υπόσταση καθώς ο αναγνώστης, αν και ήδη το γνωρίζει, περιμένει την απάντηση στο ερώτημα: τι ακριβώς συνέβη; Είναι ο Πέτρος πράγματι προδότης; Η ιστορία κλείνει με την απάντηση όλων των ερωτημάτων και μια ήσυχη εσωτερική λύτρωση.

 

Σοφία Δημοπούλου

Σοφία Δημοπούλου

 

Η Σοφία Δημοπούλου εμφανίστηκε στην Ελληνική πεζογραφία μόλις το 2012, ωστόσο έκτοτε έχει ακολουθήσει μια έντονα ανοδική λογοτεχνική πορεία κι ήδη μέσα σε 4 χρόνια, αυτό είναι το 4ο μυθιστόρημα που εκδίδει. Ακολουθώντας μια γραφή που έρχεται κοντά στον μέσο Έλληνα αναγνώστη (ή μάλλον Ελληνίδα αναγνώστρια) χωρίς όμως να ευτελίζει τον λόγο και την αφήγηση με τετριμμένα αφηγηματικά σχήματα, με γλώσσα απλή αλλά σωστά χρησιμοποιούμενη και χωρίς λεκτικές και φραστικές υπερβολές, κατορθώνει να γίνεται αγαπητή από το αναγνωστικό κοινό χωρίς να απεμπολεί την ποιότητα και να προσφέρει αναγνωστική ευχαρίστηση χωρίς να προδίδει τα μυθοπλαστικά χαρακτηριστικά μιας πραγματικής λογοτεχνίας.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top