Ποίημα: “Η θύμηση της ομορφιάς του φθινοπώρου”
Της Ζωής Δικταίου // *
“Ονειροπόληση”, ακρυλικό σε καμβά 30×50 εκ , Σπύρος Τρούσας
Η θύμηση της ομορφιάς του φθινοπώρου
Η θύμηση της ομορφιάς του φθινοπώρου
όταν το διάχυτο φως καταργεί τις σκιές,
αντανακλάσεις χρυσαφένιες μαστιγώνουν την ώχρα,
στα μάτια δάκρυα.
Θα παραδοθείς
κι αυτή τη φορά στα παιχνίδια της μνήμης
και στο βάθος της αλήθειας
ένα κερί αναμμένο στο παράθυρο.
Μεσάνυχτα, έρχεται αθόρυβα η σιωπή.
Ρωτάς τι είναι η θλίψη…
Φωνή τρεμάμενη.
Το μέλλον μιας μελαγχολίας ψιθυρίζω.
Αύριο…
Δεν ακούς.
Αύριο, θα αργήσει η αυγή.
Τη φλούδα του κορμιού απειλεί ο θάνατος.
Ξημέρωμα, στις όχθες της λίμνης συνάψαμε ανακωχή.
Ποιος ετοιμάστηκε να δρέψει τον καρπό,
έχει τόση ομίχλη η λίμνη.
Κόκκινα μήλα,
κάτω απ’ τον έμπυρο ουρανό αθάνατα.
Στο όνειρο της επιστροφής
ένα παράθυρο αντίκρυ στον ήλιο.
Το άλλο στην άβυσσο.
Μύστες μιας πανάρχαιας προσευχής.
Ο προαιώνιος χορός των χρωμάτων
κρεμεζί και σμαραγδένιο, σιντεφένιες διαφάνειες,
Εικόνες καινούριες θέματα παλιά
τόσο γνώριμα κάτω απ’ την πρώτη βροχή.
Η ίδια υπόσχεση ξανανθίζει στα λόγια του χτες.
Σε διαδρομές μοναχικές ξαναγυρνούμε ταξιδιώτες,
αθέατοι οδοιπόροι της Αγάπης.
Οι άγγελοι διστακτικοί, ξεμάκρυναν
ακολουθώντας άλλο καραβάνι.
Στο σεληνόφωτο του Έρωτα ρότα αιώνια,
κλείνεις τα μάτια αφήνεσαι
κοιμάσαι μα δεν ονειρεύεσαι,
κάτι απ’ τον εαυτό σου έχεις αφήσει,
ένα άγγιγμα στο σπασμένο καθρέφτη
κι ένα βλέμμα δυσπιστία γεμάτο.
Άδεια η καρδιά από αμαρτίες, καίγεται.
Με τα φτερά της αθωότητας κι εσύ
Θα φύγεις… Αύριο.
Αύριο, εν ονόματι της Αγάπης
Ζωή Δικταίου
Κέρκυρα 13 Σεπτέμβρη του 2000
* H Χαρούλα Βερίγου [Ζωή Δικταίου] γεννήθηκε στην Κρήτη. Οι ρίζες της είναι στο Οροπέδιο Λασιθίου. Στο Τζερμιάδο μεγάλωσε, εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινε δασκάλα όπως ονειρευόταν όταν ήταν παιδί. Την κέρδισε η Τουριστική Εκπαίδευση. Ζει και εργάζεται στην Κέρκυρα. Μένει σταθερά αφοσιωμένη στην οικογένεια. Είναι παντρεμένη και τιμούν τη ζωή της δύο παιδιά. Καταθέτει την ευγνωμοσύνη της στο φως και στο ταξίδι του, αυτό που δικαιώνει την αιωνιότητα, για να δικαιωθεί ταπεινά στη σιωπή και αθόρυβα στο καθαρό βλέμμα θυμίζοντας την αλμύρα, την πιο αρχαία γεύση ζωής στο δάκρυ. Πιστεύει στην αγάπη. Συνηθίζει να κλείνει τα μάτια και να ταξιδεύει. Την γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, όσο και τα ξεφτισμένα αποκόμματα από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Η Αγάπη αντέχει το ρίσκο στ’ ανοικτά και τινάζει το χνούδι της λήθης στη βροχή. Της αρέσει η βροχή. Προτιμά τη μωβ ομπρέλα, μα έχει πάντα και μια κόκκινη, για να μπορεί να πληγώνει τις άφεγγες νύχτες το σκοτάδι. Την πολεμούν οι λέξεις. Γίνονται όχημα μαγείας, γι’ αυτό και δεν αναρωτιέται πια «γιατί γράφω;» Όπως αναπνέει, μιλάει, ονειρεύεται, συμφιλιώνεται με τη ζωή και τον θάνατο μαγικά, έτσι και η ανάγκη της να γράφει. Ακουμπά στο παρελθόν, όμως η λέξη που την καθορίζει είναι το «Αύριο…» Βιβλία: «Μια κούρσα για τη Χαριγένεια», εκδόσεις Φίλντισι, «Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο», εκδόσεις Φίλντισι, «Ιστορίες για φεγγάρια», εκδόσεις Έψιλον. Δημοσιευμένα ποιήματα και διηγήματα με το ψευδώνυμο Ζωή Δικταίου. Δισκογραφική συνεργασία με Γιάννη Νικολάου και Νίκο Ανδρουλάκη.
Ετικέτες: Ποίηση
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “άγνοια”
23/04/2024, 7:47 μμ -
Δύο ποιήματα
23/04/2024, 7:46 μμ -
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
H Αργυρώ Μαντόγλου στο Εργαστήρι του συγγραφέα
Ο πρώτος συνειρμός που καταφθάνει όταν σκέφτομαι το «εργαστήρι μου» είναι μια μεγάλη αποθήκη με «ατάκτως ερριμμένα» αντικείμενα και κείμενα. Όλα έχουν ταμπελάκια και μια προσωρινή ταυτότητα: παιδική ηλικία, ενοχή, χαρά, έρωτας, θλίψη, γηρατειά, καλοκαίρι, δισταγμός, αποχωρισμός. Υπάρχουν αποσπάσματα
Περισσότερα -
«Της Αναλήψεως (Λόγος παραμυθητικός)». Γ΄ Τo χρονικό της βασιλείας – Ο άστεγος πρότυπο
Γράφει ο Γεράσιμος Δενδρινός // [ Τρίτο ποιητικό απόσπασμα από δέκα μέρη ] Γ΄ ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ – Ο άστεγος πρότυπο Πού φωλιάζει ο αδίστακτος ήρωας της νύχτας; Το σπίτι του
Περισσότερα -
Διήγημα: “Ο καπνισμένος πατέρας”
Της Λένας Κορομηλά // * Όταν ο πατέρας μου ήταν δέκα χρονών, λίγο μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ήξερε πολύ καλά και όχι με κάποιον αόριστο τρόπο, ότι, όπως και ο πατέρας του, θα γινόταν καπνέμπορος. Τον έβλεπε
Περισσότερα -
Τρυφερότητα που πηγάζει από τις ρωγμές
Γράφει η Γεωργία Μακρογιώργου // «Θραύση Κρυστάλλων», Γιώργος Γκόζης, εκδ. Ποταμός, 2020 Η Θραύση Κρυστάλλων του Γιώργου Γκόζη (Εκδ. Ποταμός, 2020) περιγράφει την πορεία ενηλικίωσης του κεντρικού χαρακτήρα του Άρη, μέσα από την ηλεκτρονική αλληλογραφία που στέλνει στη
Περισσότερα -
Kριτική προσέγγιση για την ποιητική συλλογή «Ο Καιρός» της Στέλλας Πετρίδου
Γράφει η Κωνσταντίνα – Σούλα Τσαφαρά // * Κατ’ αρχάς θέλω να ευχαριστήσω την αξιόλογη συγγραφέα Τασσώ Γαΐλα που με έφερε σε επαφή με την εκλεκτή Λέσβια ποιήτρια Στέλλα Πετρίδου, την οποία δεν γνώριζα και αισθάνθηκα
Περισσότερα -
Ποίηση: “Ο σερ και οι μαύροι σκύλοι”
Του Δημήτρη Κουτάντου // * Ο sir Winston** ο γνωστός, της νίκης ο πατέρας σκούπισε τον ιδρώτα του με τ’ άσπρο του μαντήλι “Τι ζέστη ανυπόφορη, τι άρρωστος αέρας έι Mister, φέρε μια raki, να δροσιστούν τα
Περισσότερα -
Η γλωσσική παράλληλη πραγματικότητα της Σάγιοκο
Γράφει η Ιφιγένεια Σιαφάκα // Μιχάλης Δ. Κονάρης, «Τα μολύβια της Σάγιοκο» εκδ. Σμίλη, 2022 «Τα μολύβια της Σάγιοκο» (2022, Σμίλη) συνιστούν την αναθεωρημένη έκδοση του ποιητικού κειμένου του Μιχάλη Κονάρη, το οποίο εκδόθηκε το 2018
Περισσότερα
