Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα Fractal: “Η τελευταία στάση στο τέρμα”
13/06/2017, 4:04 μμ

Διήγημα Fractal: “Η τελευταία στάση στο τέρμα”

Της Κωνσταντίας Σωτηρίου // *

 

 

 

 

Το έχει βάλει ως στόχο σήμερα, θα φτάσει μέχρι το τέλος της γραμμής, εκεί που ξεκινά η αφετηρία και αρχίζει ο οδηγός τη νέα του διαδρομή, η απορία της είναι αν κάνει κύκλο το λεωφορείο και ξεκινά πάλι από την στάση 1 ή αν ο οδηγός ξεκινά την νέα διαδρομή από την στάση 31 που είναι η τελευταία, θέλει να μάθει, θέλε να μάθει πολύ αν ο οδηγός ξεκινά από την πρώτη στάση λες και είναι η τελευταία, θέλει τόσο να το μάθε λες και εξαρτάται από αυτό η ίδια της η ζωή. Αυτός είναι ο στόχος της σήμερα, έτσι θα μείνει μέχρι το τέλος στο λεωφορείο να μάθει, έχει τόσο μεγάλη ανάγκη να την φτάσει σήμερα το λεωφορείο μέχρι το τέρμα.

Ήτανε η τελευταία γραμμή της ημέρας. Ποτέ δεν ξεχνώ την τελευταία γραμμή της μέρας. Το κάθε κομμάτι του κορμιού μου με πονούσε στις 11 και μισή που τέλειωνα την βάρδια και περίμενα με αγωνία να πάω στο σπίτι. Τα δάχτυλα μου οι καρποί των χεριών μου κυρίως με σκότωναν, αυτή η στροφή των χεριών προς τα έξω, η πίεση να κρατήσω το τιμόνι σταθερό. Και ύστερα πιο πάνω εκείνο το κομμάτι το-πώς-το-λένε από την αγκώνα ως κάτω στο καρπό. Τι πόνος θεέ μου ειδικά στο χέρι το αριστερό.

Τελείωσε, της είπε, όχι τελειώσαμε, δεν υπάρχει πλέον εμείς, υπάρχεις εσύ υπάρχω εγώ, ίσως και κάποια άλλη. Υπάρχει; Κάποια; Άλλη; Δεν το αντέχει αυτό να τον ρωτήσει. Αν υπάρχει  μια άλλη εκείνη που κάνει πλέον μαζί του ένα εμείς από το οποίο την έχει αποτραβήξει με βία αυτός δεν θέλει να το ξέρει. Πολλά πολλά σήμερα δεν μπορεί να διαχειριστεί, πρέπει να μένει προσηλωμένη σε ένα στόχο, κάτι απτό απλό σημαντικό, να φτάσει στο τέρμα της γραμμής, στο τέρμα

Ζεστό νερό. Με άλατα έπσομ. Δύο φλιτζάνια  σε ένα ζεστό μπάνιο. Ανακάτεμα μέχρι να διαλυθεί το αλάτι στο νερό. Δέκα λεπτά στο μπάνιο μούλιασμα. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ήθελα μόνο να φτάσω στο σπίτι. Να βάλω το κορμί μου στο μπάνιο.

Δεν έχεις στόχους της είπε. Πέρα από μένα δεν έχεις κανένα στόχο. Δεν το μπορώ αυτό που κρέμεσαι από πάνω μου. Το καταλαβαίνω αυτό πως σου ήρθαν μαζεμένα πολλά, αλλά δεν φταίω εγώ ούτε για τη δουλειά ούτε για την μάνα σου. Δεν αντέχω άλλο ξεκόλλα. Θα του δείξει λοιπόν, πως έχει στόχους, σήμερα, τώρα απόψε, θα βάλει το τέλος της διαδρομής ως στόχο, δεν είναι κάτι τέτοιο που της λέει, έλεγε έστω πάντα, να βάζει μικρούς μικρούς στόχους και να έχει επιδιώξεις, ε να τώρα η επιδίωξη είναι το τέλος της διαδρομής. Θα το φτάσει ως το τέρμα, σήμερα, τώρα ,απόψε.

Το καλό στην διαδρομή της επιστροφής από ένα σημείο και μετά δεν επιτρεπόταν να πάρουμε κόσμο. Θές τα συνεχόμενα έργα τα τελευταία 20 χιλιόμετρα του δρόμου, θες οι 3-4 επιθέσεις που έκαναν κάτι αλητόπαιδα σε ένα συνάδελφο; Μας είπε ο επιστάτης να μην παίρνουμε κόσμο. Και να θέλετε, μας είπε και μας έκλεισε το μάτι, και δέκα λεπτά πιο γρήγορα να φύγετε από το τελικό το δρομολόγιο, είναι εντάξει. Και καλά τα δέκα λεπτά δεν είναι 40, ούτε και μισή ώρα, αλλά εκείνη την μέρα που με σκότωναν τα χέρια μου θα έτρεχα απευθείας να βάλω στην μπανιέρα το έπσομ αν δεν έμπαινε από την στάση 1 εκείνο το μαυροφορεμένο κορίτσι που κάθισε πίσω από το παράθυρο στην τελευταία θέση και παρέμεινε εκεί σε κάθε στάση.

Πάντα στα λεωφορεία κάθεται στην τελευταία θέση, στα πίσω καθίσματα, ένα κουβαράκι αριστερά που αγγίζει με το μέτωπο το παραθύρι το κρύο, κάποτε κάνει και σχέδια στο τζάμι, το θαμπώνει με την αναπνοή της και φτιάχνει λουλούδια και ανθρωπάκια, απόψε αφήνει μόνο το μέτωπο της στο τζάμι. Δεν θέλει να φτιάξει λουλούδια, την μισούνε όλα τα ανθρωπάκια.

Αν δεν ήτανε αυτή στη διαδρομή, θα είχα ήδη στρίψει στην Στασάνδρου και σε πέντε λεπτά θα ήμουν σπίτι. Θα πετούσα τις μπότες τα ρούχα, θα έφτιαχνα ένα καφέ μέχρι να ζεσταθεί το νερό στον θερμοσίφωνα. Η μια μπύρα; Καλύτερα μια μπύρα. Σε μισή ωρίτσα θα με  αγκάλιαζαν τα έπσομ. Που πάει τέτοια ώρα μικρό κορίτσι; Είχα αρχίσει να νευριάζω σοβαρά. Σκεφτόμουν να την τρομάξω λίγο; Αν την τρόμαζα δεν θα κατέβαινε; Θα την τρόμαζα να κατέβαινε. Πάτησα γκάζι και άρχισα να τρέχω!

Νιώθει το τράνταγμα και καταλαβαίνει ότι το αυτοκίνητο αύξησε ταχύτητα. Κολλά  ακόμα πιο πολύ το μέτωπο της τζάμι. Ακόμα καλύτερα. Θα φτάσει εκεί που πρέπει το γρηγορότερο. Μια ώρα γρηγορότερα στο τέλος της διαδρομής.

Καλά, δεν την τρόμαζε τίποτε. Αν ήταν άλλος θα άρχιζε τις σταυροπαναγίες και θα τον έβριζε έτσι που έτρεχε και έπαιρνε τις στροφές απότομα. Θα ήταν καμιά περίεργη. Τόση ώρα δεν είχε ξεκολλήσει το μέτωπο της από το τζάμι και κοίταζε έξω. Θα της βάλω καμιά μουσική από εκείνες τις άγριες να τρομάξει, έτσι σκέφτηκα και έβαλα εκείνο το cd με τα χεβεμεταλλίδικα που μου χάρισε προχτές ο ανιψιός μου.

Κι αυτό που την κατηγορούσε πως δεν άκουγε τίποτα και πως βυθιζόταν συνέχεια στον κόσμο της. Και για αυτό θα του έδειχνε. Μόνο να έφτανε στο τέρμα. Αν υπήρχε τρόπος θα έλεγε στον οδηγό να αρχίσει να τρέχει ακόμα πιο γρήγορα. Να φτάσουν μια ώρα αρχύτερα, να καταλάβει. Μόνο το μέτωπο της δεν ήθελε να ξεκολλήσει από το τζάμι. Για κάποιο λόγο αυτό και το να φτάσει στο τέρμα της φαίνονται τόσο σημαντικά αυτή τη στιγμή.

Και έτσι ξαφνικά άρχισα να φοβάμαι. Εκεί που προσπαθούσα να την τρομάξω άρχισε να με τρομάζει αυτή, 100 κιλά και δύο μέτρα άντρα. Έκανα στα κρυφά τον σταυρό μου και άρχισα να σκέφτομαι πως έπρεπε να την κάνω οπωσδήποτε να κατεβεί. Τι στο καλό; Θα έφτανε μαζί μου μέχρι το τέρμα;

Το έχει βάλει ως στόχο σήμερα, θα φτάσει μέχρι το τέλος της γραμμής, εκεί που ξεκινά η αφετηρία και αρχίζει ο οδηγός τη νέα του διαδρομή, η απορία της είναι αν κάνει κύκλο το λεωφορείο και ξεκινά πάλι από την στάση 1 ή αν ο οδηγός ξεκινά την νέα διαδρομή από την στάση 31 που είναι η τελευταία, θέλει να μάθει, θέλε να μάθει πολύ αν ο οδηγός ξεκινά από την πρώτη στάση λες και είναι η τελευταία, θέλει τόσο να το μάθε λες και εξαρτάται από αυτό η ίδια της η ζωή. Αυτός είναι ο στόχος της σήμερα, έτσι θα μείνει μέχρι το τέλος στο λεωφορείο να μάθει, έχει τόσο μεγάλη ανάγκη να την φτάσει σήμερα το λεωφορείο μέχρι το τέρμα.

Θα έφτανε μαζί μου μέχρι το τέρμα. Το κατάλαβα εκείνη τη στιγμή. Κανένα τρόπο δεν έβρισκα να την κάνω να κατεβεί, ο σφάχτης στα χέρια θα έπρεπε να περιμένει ακόμα τα άλατα έπσομ. Βλαστήμησα μέσα από τα δόντια μου. Τι νύχτα να σου τύχει αυτή. Τι θέλει να φτάσει ως το τέρμα;

Το μόνο που δεν ξέρει τι θα κάνει μετά. Τι θα κάνει όταν φτάσει το λεωφορείο και σταματήσει στο τέρμα. Τότε θα πρέπει να ξεκολλήσει το πρόσωπο της από το τζάμι, να προχωρήσει στον διάδρομο του λεωφορείου. Πρέπει να περιμένει να ανοίξει η πόρτα. Πρέπει να κατέβει από τη πόρτα. Πρέπει να το πάρει ως το τέρμα.

Αλλά εμένα δεν με ένοιαζε. Εγώ θα την άφηνα εκεί όταν έφτανα στο τέρμα. Θα της άνοιγα την πόρτα, θα της ξεκολλούσα αν ήταν ανάγκη από το τζάμι και θα την έσερνα στον δρόμο.

Κάποτε το λεωφορείο φτάνει στο τέρμα.

Είχα ανοίξει την πόρτα και την περίμενα να κατέβει.

Αυτό είναι.  Σήμερα, τώρα ,απόψε.

Μόλις άνοιξε η πόρτα και κατέβηκε, μάρσαρα το αυτοκίνητο και έκοψα δρόμο για το σπίτι. Τα χέρια μου με σκοτώνανε. εκείνο το κομμάτι το-πώς-το-λένε από την αγκώνα ως κάτω στο καρπό. Το μόνο που ήθελα ήταν να βυθιστώ στο καυτό το νερό. Και ύστερα σταμάτησα, έσβησα το αυτοκίνητο και κατέβηκα να φωνάζω στο δρόμο σαν μανιακός. Η νύχτα ήταν πίσσα σκοτεινή, συγκρούστηκα μέσα στο σκοτάδι με ένα τενεκέ σκουπιδιών. Φώναξα που είσαι μικρή. Δεν άκουσα τίποτα. Έμεινα στον δρόμο 2-3 ώρες3 να ψάχνω. Μόνο ύστερα πήγα στην αστυνομία. Την βρήκανε το πρωί. Ήτανε η τελευταία γραμμή της ημέρας. Ποτέ δεν ξεχνώ την τελευταία γραμμή της μέρας. Τέρμα.

 

 

 

* Η Κωνσταντία Σωτηρίου γεννήθηκε το 1975 στην Λευκωσία. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Τουρκικών και Μεσανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου και κάτοχος μεταπτυχιακού στην Ιστορία της Μέσης Ανατολής από το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ. Εργάζεται ως Λειτουργός Τύπου στο Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η πρώτη της νουβέλα «Η Αϊσέ πάει διακοπές», (Πατάκης 2015) βραβεύτηκε με το “Athens Prize for Literature”. Η  δεύτερη της νουβέλα της «Φωνές από Χώμα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top