Fractal

Μουσικοί φόνοι

Γράφει ο Δημήτρης Καρύδας //

 

Χίλντα Παπαδημητρίου «Η συχνότητα του θανάτου», εκδ. Μεταίχμιο

 

Ο τρίτος άθλος του αστυνομικού επιθεωρητή Χάρη Νικολόπουλου στο βιβλίο της Χίλντας Παπαδημητρίου «Η συχνότητα του θανάτου» δεν αλλάζει αισθητά το πετυχημένο μοτίβο των δύο πρώτων βιβλίων της σειράς. Η Παπαδημητρίου κινείται σε πολύ γνώριμα εδάφη και τόπους: Ροκ μουσική και τα παρακλάδια της, κέντρο της Αθήνας και στο τρίτο βιβλίο της ‘’σειράς’’ που ξεκίνησε με το «Για μια χούφτα βινύλια» εξελίσσει αρμονικά τους χαρακτήρες της μέσα στο χρόνο.

Η ιδιαιτερότητα που ενδεχόμενα μπορεί να ξενίσει τους σκληροπυρηνικούς αναγνώστες αστυνομικών μυθιστορημάτων είναι ότι αυτή τη φορά ο κεντρικός πρωταγωνιστής δεν επιλύει τη σειρά των εγκληματικών ενεργειών που καλείται να εξιχνιάσει. Περιφέρεται ασκόπως, διασκεδάζει και ερωτεύεται μένοντας στο κέντρο μιας ιστορίας με πολύ μουσική και πολλά εγκλήματα. Το επίκεντρο αυτή τη φορά δεν είναι η αγορά δίσκων ‘’δεύτερο χέρι’’ ή εξαφάνιση ενός τραγουδιστή αλλά ο κόσμος των ραδιοφωνικών σταθμών. Στην προκειμένη περίπτωση ο σταθμός ασχολείται με τη ροκ μουσική και παράλληλα ο ιδιοκτήτης του υποστηρίζει την έκδοση ενός μουσικού εντύπου και είναι και ιδιοκτήτης ενός μπαρ. Ο σταθμός –και οι επιχειρήσεις του- έχουν πάρει για τα καλά την κάτω βόλτα και κάπου εκεί αρχίζουν να αναδύονται μια σειρά εγκληματικών πράξεων. Το μοτίβο πέρα από την πανταχού παρούσα ροκ μουσική είναι το κέντρο της Αθήνας που πλέον έχει αρχίσει να μπαίνει σε ρυθμούς κρίσης μια και χρονολογικά η όλη δράση ξετυλίγεται στο 2009 όταν πλέον εμφανίζονται και οι πρώτοι άστεγοι στα στενά της οδού Αθηνάς.

Η Παπαδημητρίου για όσους έχουν διαβάσει και τα δύο προηγούμενα βιβλία της ‘’σειράς’’ προχωράει ένα βήμα πιο πέρα τις ζωές των χαρακτήρων της που δεν είναι σε καμία περίπτωση οι τυπικοί macho ντεντέκτιβ ή αστυνομικοί που έχουμε συνηθίσει αλλά καθημερινοί άνθρωποι με τα προβλήματα και τις αδυναμίες τους. Ήταν περίπου αναγκαίο να συμβεί αυτό και είναι το ίδιο φανερό ότι η συγγραφέας αφήνει στο τέλος του βιβλίου να αιωρείται ένα εντελώς νεφελώδες μέλλον για τον ήρωα της. Βρίσκεται πλέον σε ένα μεταίχμιο και οι τελευταίες σελίδες του βιβλίου αφήνουν ανοικτό κάθε ενδεχόμενο. Από τη λέξη τέλος στο όλο εγχείρημα μέχρι τη συνέχιση του από ένα διαφορετικό μονοπάτι. Από τη στιγμή μάλιστα που έχει επιλέξει ως μοτίβο της το χώρο της Ελληνικής μουσικής σκηνής απομένει να δούμε και να μάθουμε αν υπάρχει κάποιο άλλο πεδίο με εγκληματική δράση μετά τους συλλέκτες, τον χώρο της έντεχνης μουσικής και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς.

 

Χίλντα Παπαδημητρίου

 

Το σίγουρο είναι ότι αξιολογώντας τα τρία βιβλία το πρόσημο βγαίνει θετικό. Η Παπαδημητρίου κατέθεσε εξ αρχής μια διαφορετική άποψη, τη δούλεψε σωστά έχοντας επαρκείς γνώσεις του χώρου της ευρύτερης Ελληνικής μουσικής βιομηχανίας και παρότι μπορούν να υπάρξουν αντιρρήσεις για το πόσο αληθινά προσεγγίζει ένα τυπικό αστυνομικό μυθιστόρημα ο αναγνώστης της μένει ικανοποιημένος. Ο κεντρικός της ήρωας ο Χάρης Νικολόπουλος είναι τόσο ανθρώπινος και ατελής όσο προστάζουν οι σύγχρονες μορφές των αστυνομικών μυθιστορημάτων και σε ορισμένα σημεία όχι μόνο του συγκεκριμένου βιβλίου αλλά και όλης της τριλογίας διασκεδαστικά δυσλειτουργικός.

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top