Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Έργο ωριμότητας και μνήμης
14/03/2018, 11:56 πμ

Έργο ωριμότητας και μνήμης

Γράφει ο Χαράλαμπος Σαχτούρης // *

 

Ελένη Χωρεάνθη «Η συνήθεια του αριθμού», εκδ. Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος

 

Πάει καιρός, κοντά σαράντα χρόνια, που πρωτοσυναντήθηκα με την ποίηση της Ελένης Χωρεάνθη. Ήταν η συλλογή της “Έθνεα νεκύων”, που με γοήτευσε, κι από τότε , ταξιδευτής στους δρόμους της ποικιλόμορφης δημιουργίας της, συμπορεύομαι με τους στοχασμούς, τις σκέψεις, τις ιδέες, , τα οράματα και τα αισθήματά της.

Τούτες τις μέρες, είχα τη χαρά να ρουφήξω ως τον τελευταίο φθόγγο τη νέα της ποιητική προσφορά. “Η συνήθεια του αριθμού” αναγράφεται στο εξώφυλλο, αλλά δεν είναι ούτε οι αριθμοί ούτε οι συνήθειες τα στοιχεία που κυριαρχούν στις σελίδες της.

Αντίθετα, από τους πρώτους κιόλας στίχους, αντιλαμβάνεται κανείς, ότι πρόκειται για ένα έργο ωριμότητας, γεμάτο σαν το ρόδι, με εύγευστα και ζουμερά σπυριά, μαστορικά χτισμένα. Ή -για να το πω αλλιώτικα- της ζωής το περικάρπιο, κατάμεστο γνώσης, πείρας, διδαχής και σοφίας.

Από το πρώτο κιόλας φυλλομέτρημα, αισθάνεσαι τη δροσιά από καθάρια νάματα που αναβλύζουν από τις όμορφες δημιουργικές πηγές της ποιήτριας. Και με τι δε συναπαντιέται κανείς ξεφυλλίζοντας τη συλλογή και ρουφώντας τους χυμούς της! Με της φύσης το τραγούδισμα και με τις απαράμιλλες ομορφιές του τόπου μας :

 

“ … Εδώ σε τούτη τη γυμνή στεριά

μ’ όσους κακούς καιρούς κι ανέμους να τη δέρνουν

αιώνια θα βλασταίνει ένα σπυρί κι ένα στον ήλιο φύτρο θα ψηλώνει…”.

 

Με την παρατήρηση της ζοφερής μας επικαιρότητας και με απόδοση των στιγμών και των στιγμάτων της, πότε με εξεικονίσεις καταστάσεων

 

“...Μείναμε αμήτορες κι απάτορες

ανάδελφοι κι αμνήμονες

έκθετα ορφανά

στους πέντε δρόμους

εκλιπαρώντας

ικετεύοντας

προσμένοντας συμπόνιας ψίχουλα…”

 

πότε με θλίψη

 

“… Είναι πολλά και δύσβατα τα μονοπάτια του καιρού

είναι μακρύς

πολύ μακρύς

ο πόνος των πραγμάτων…”

 

πότε με οργή

 

“…Η ζοφερή ώρα του τρόμου

καλύπτει με ταχύτητα φωτός τον κόσμο

Οι τύχες των λαών στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων

παίζονται με των ισχυρών τα ζάρια…”

 

και πότε με πικρό χιούμορ

 

“…Ξενέρωσαν και ξέμειναν και ξέπεσαν

και ξεφαντώνουν και ξοδεύουν

μας ξαπόστειλαν

και ξεσκονίζουν και ξεδίνουν

μας ξετέλειωσαν

ξεμείναμε ξεμπερδεμένοι σ’ ένα

ξεφτιλισμένο

ξεφτισμένο ΞΟΔΙ”.

 

Με υπαρξιακή αναζήτηση:

 

“… Γύρισα με τις αποσκευές μου αδειανές

με κόκκους άμμου της ερήμου να δειπνήσω

με δέος την ψυχή μου να ψωμίσω

με ερημιές τη γύμνια της να ντύσω…”

 

Με φιλοσοφική και στοχαστική διάθεση:

 

“…Η αλυσίδα των νεκρών δεν τελειώνει

ίσαμε των σταδίων μου το τέρμα

όπου οι προσφιλείς νεκροί κι αγαπημένοι

στο τρυφερό αναπαύονται το χώμα

για τους δακρύβρεχτους αιώνες

των αιώνων της φθοράς…”.

 

Με σατιρική προσέγγιση:

 

“…τη δόξα

την τιμή

και την αξιοπρέπεια

έβγαλαν στο σφυρί οι άσεβοι πατριδοκαταλύτες…”.

 

Ελένη Χωρεάνθη

 

Με αγωνία για την εικόνα της κοινωνίας και για την πορεία της:

 

“… βουλιάζει ο κόσμος στη λαγνεία του εγκλήματος

όλως ανεπαισθήτως πλην σαφώς

εγκλωβισμένος σ’ ένα φάσμα υστερίας

των φονικών δυνάμεων του σκότους…”

 

Παντού παρούσες οι μικρές ανθρώπινες στιγμές και της ζωής τα θάματα κι οι δρόμοι, με τα γέλια, τις χαρές, τη ζεστασιά, την τρυφεράδα, μα και τα δάκρυα, τη θλίψη και τον πόνο. Εικόνα της ζωής απαράλλαχτη, γεμάτη ζωγραφιές της κάθε μέρας και μνήμες ιερές, γλυκές, νοσταλγικές, πικρές. Κι όλα τούτα γεμάτα από αισθήματα βγαλμένα απ’ της ψυχής τα βάθια κι επενδυμένα από ακριβά αποστάγματα βγαλμένα από του νου τα θησαυροφυλάκια.

Όσο για την επικοινωνία και τη διαρκή συνομιλία με τους ποιητές και τις γραφές των αιώνων, είναι τα στοιχεία που συμπληρώνουν την ποιητική ολοκλήρωση, μια και συνταιριασμένα σμίγουν με τα γεννήματα της ψυχής και του νου της Ελένης Χωρεάνθη.

Ως κατακλείδα του παρόντος σημειώματος, δανείζομαι τους τελευταίους στίχους από το ποίημα “ Η ζωγραφική των αισθημάτων”. Θαρρώ πως δένει ακριβώς με την περίσταση:

 

“…κι όπως οδεύοντας στο κενό

φορτωμένη ευωδιές από έρωτα και πόνο

μνήμη τυλιγμένη στις ρυτίδες του χρόνου

επιμένω να κεντώ παραμύθια

ψηφιδωτό στον καμβά μου

στο έρεβος

χάραξε η νύχτα στο λευκό της οθόνης”.

 

 

Χίος

 

* Ο Χαράλαμπος Σαχτούρης είναι Εκπαιδευτικός, συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top