Η Στέργια Κάββαλου στο Εργαστήρι του μεταφραστή
Δεν έχω σκύλο. Αλλά μετά από τη μετάφραση του συγκεκριμένου βιβλίου είναι πολύ πιθανόν να αποκτήσω. Τα φοβόμουν τα σκυλιά. Θυμάμαι καλοκαίρι να πηγαίνω μόνη στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς για παγωτό μόκα και πατατάκια, να τα αγοράζω, να τα κρατάω όλο χαρά, να βλέπω έναν σκύλο να τρέχει προς το μέρος μου, να τρέχω κι εγώ, να ακολουθεί εκείνος ακόμα πιο γρήγορα γαβγίζοντας, να χάνω και λιχουδιές μαζί με κάτι χρόνια από την τρομάρα μου και να βρίσκω καταφύγιο στο κοντινό video club. Όταν ξεκίνησα να διαβάζω τις ιστορίες, είχα στο νου μου το παραπάνω περιστατικό. Όταν τις τελείωσα το είχα σχεδόν ξεχάσει.
Η αρχή έγινε με την Μούμου του Τουρκένιεφ, την πρώτη και ίσως πιο σπαραχτική ιστορία του κωφάλαλου επιστάτη Γκερασίμ και μιας ασπρόμαυρης σκυλίτσας, για να μου αποκαλύψει την σκληρότητα με την οποία η μοσχοβίτικη κοινωνία αντιμετώπιζε όσους ανήκαν στα κατώτερα στρώματά της. Να μου επιβεβαιώσει την ανάγκη όλων μας για παρηγοριά. Και για ενθάρρυνση, και για έρωτα, και για παρέα. Και όπως στην περίπτωση του γερο-Τρεζόρ, για παράσημα. Ο Σαλτικόφ φτιάχνει έναν χαρακτήρα δεμένο με την παλιά του αλυσίδα, που του αρκεί να μένει στο σκυλόσπιτό του προστατεύοντας την περιουσία του αφεντικού του, που δεν θέλει να δει τίποτε άλλο από τον κόσμο. Η πίστη του με θύμωσε, η υπακοή του με θύμωσε κι άλλο, η γρήγορη αντικατάστασή του, ακόμα περισσότερο.
Όταν έφτασα στον Τσέχοφ ήξερα ότι είχα να περιμένω κάτι σπουδαίο. Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι όπως η Καστανούλα του χάνει τον ιδιοκτήτη της έτσι θα γινόταν και με πολλά σκυλιά στο Μάτι. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης μάς γύρισε πίσω από το Πήλιο. Ήταν η πρώτη μέρα των διακοπών. Υπήρχε αγνοούμενος, καμένο εξοχικό, εγκαύματα στα πόδια. Για εμάς τους τυχερούς. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Πώς να συγκεντρωθείς με τέτοιο θρήνο; Δεν μπορείς. Όταν όμως πείθεις τον εαυτό σου να συνεχίσεις και διαβάζεις στο κείμενο ότι μπορεί και να επανενωθείς με τους αγαπημένους σου, και το βλέπεις στην πράξη, στην επικαιρότητα, ευγνωμονείς λιγάκι την Τέχνη και βάζεις όλη σου τη μαεστρία στην αλληλουχία των λέξεων αφού η αλήθεια είναι ότι δεν έχεις κουράγιο για πολλά.
Οι μέρες περνούσαν αμήχανες. Περνούσε όμως και το καλοκαίρι. Τελικά έφυγα από την πόλη για να βρεθώ σε τρία μέρη ταυτόχρονα. Στη νότια ακτή της χερσονήσου της Κριμαίας, στην Τήνο και στην Πάρο. Στο πρώτο μέρος με έναν μικρό θίασο πλανόδιων διασκεδαστών, στα υπόλοιπα με τη μικρή μου οικογένεια. Τρία τα μέλη της δικής τους οικογένειας, τρεις κι εμείς. Ναι, ο σκύλος είναι κι αυτός οικογένεια. Ο σκύλος είναι και διασκεδαστής, και μαριονέτα, μαθαίνει ρόλους, μιλάει, προπαγανδίζει, και όταν δεν τα καταφέρνει απολύεται. Η Μπρούχλιντ στη συγκεκριμένη περίπτωση των Ιλφ και Πετρόφ.
Τελείωσε η μετάφραση, τελείωσε και το καλοκαίρι με εμένα να νιώθω αυτό που είχε πει η γατού Ζυράννα Ζατέλη σε μια συνέντευξή της εξηγώντας στον δημοσιογράφο γιατί έχει γάτες και όχι σκυλιά. “Αν είχα σκύλο, θα έκλαιγα κάθε μέρα”. Όταν την άκουσα να το λέει, έφερα στο μυαλό μου τα μάτια των σκύλων και κάτι πήγαινα να υποψιαστώ. Μετά από αυτές τις ιστορίες, σκέφτομαι τη φράση της και όντως δακρύζω. Αν αποκτήσω τελικά σκύλο, είμαι σίγουρη πια ότι θα κλάψω πολύ με ένα κλάμα από εδώ μέχρι τα αστέρια.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ο Δημήτρης Πέττας στο εργαστήρι του συγγραφέα
19/03/2024, 10:16 μμ -
H Αντωνία Βελισσαράτου στο εργαστήρι του συγγραφέα
13/02/2024, 9:57 μμ -
Ο Βαγγέλης Γεωργάκης στο εργαστήρι του συγγραφέα
06/02/2024, 9:40 μμ -
O Παναγιώτης Ι. Ηλιόπουλος στο εργαστήρι του συγγραφέα
06/02/2024, 9:39 μμ -
Ο Σ.-Α. Ν. Αγούρος στο εργαστήρι του συγγραφέα
30/01/2024, 9:29 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
☆ Μια σκηνική ανάγνωση. “Σπανός” (2021)
Του Μάνου Δαμασκηνού // * Σπανός (2021) σκην. Ιωσήφ Βιβιλάκης Μια σκηνική ανάγνωση Ο μπερντές: εισαγωγή Το λευκό πανί του μπερντέ, στέκεται μετωπικά προς τους θεατές. Ο μπερντές λίγο στραμμένος προς τα δεξιά σχεδόν
Περισσότερα -
«Το βάρος του παρελθόντος βαραίνει για πάντα το παρόν και το μέλλον. Η όποια ευτυχία κρύβει πάντα ένα τίμημα»
Γράφει η Ανθούλα Δανιήλ // Veronique Ovaldé: “Κανένας δεν φοβάται εκείνους που χαμογελούν” Μετάφραση: Ροζαλί Σινοπούλου, Εκδόσεις GEMA Το βασικό θέμα του βιβλίου της Véronique Ovaldé «Κανένας δεν φοβάται εκείνους που χαμογελούν» που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από
Περισσότερα -
Ένα ποίημα: “Λίγο μετά. Λίγο πριν”
Της Αλεξάνδρας Μυλωνά // * Λίγο μετά. Λίγο πριν Διαμελισμένη- πώς βρέθηκε εκεί το χέρι μου; το πόδι μου; Αυτοσχέδιος μηχανισμός. Τραγικό τέλος, θα πουν κι όμως εγώ ζω ακόμα -για λίγο ακόμα, για όσο- μες
Περισσότερα -
Λάππα, η τρυφερή ζωγράφος
Γράφει ο Απόστολος Ζιώγας // * «Δεν ξέρω κάθε πότε δίνεται η ευκαιρία για μια δόση ουρανού. Σ ’ έναν κόσμο που έχει βουβαθεί μπορεί η βοήθεια να δίνεται μόνον από όσους δεν είναι πλέον ικανοί για να
Περισσότερα -
Ένα βαλκανικό χρονικό τεσσάρων αιώνων Iστορίας, τεσσάρων θρησκειών και τριών εθνοτήτων
Γράφει η Βιβή Γεωργαντοπούλου // «Το Γεφύρι του Δρίνου» του Ίβο Άντριτς, Μετάφραση: Χρήστος Γκούβης, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 496 Το εξαιρετικό μυθιστόρημα του μεγάλου Βαλκάνιου συγγραφέα Ίβο Άντριτς -στα σερβοκροάτικα με λατινικό αλφάβητο Na Drini ćuprija και στα σέρβικα
Περισσότερα -
Οι αφηγήσεις ενός γελωτοποιού της αυλής
Γράφει η Λεύκη Σαραντινού // Mahi Binebine, “Ο τρελός του βασιλιά”, Μετάφραση: Έλγκα Καββαδία, εκδ. Άγρα, σελ. 160 Μονόλογος έκφρασης σκέψεων, συναισθημάτων και πεπραγμένων, ημερολόγιο ζωής, de profundis εξομολόγηση ή γεροντικό παραλήρημα ενός ηλικιωμένου; Όλα αυτά θα μπορούσε
Περισσότερα -
Διήγημα Fractal: “Οι θάλασσές μου”
Της Ιφιγένειας Θεοδώρου // Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έχω μια θάλασσα απέναντί μου. Στο πρώτο μας σπίτι την αγνάντευα από μακριά . Απ΄το μπαλκόνι μας στη γωνία Αγ. Δημητρίου κι Αγ. Σοφίας, εκεί όπου τα «
Περισσότερα