Η σταγόνα και το σύννεφο

της Ντανιέλας Κράλλη // *

Μια φορά κι έναν καιρό ψηλά- ψηλά στον ουρανό, πιο ψηλά κι από τα σύννεφα ζούσε μια σταγόνα. Μικρή, λαμπερή και γεμάτη περιέργεια για την ζωή. Κοιτούσε τόσο έντονά δεξιά κι αριστερά, πάνω και κάτω. Έτσι που μια μέρα γλίστρησε και έπεσε πάνω σε ένα σύννεφο.

-Άουτς! Έκανε το σύννεφο.

-Ωχ, Συγνώμη, είπε η σταγόνα. Και άρχισε με το σώμα της να κυλάει πέρα δώθε όσο πιο μαλακά μπορούσε για να ανακαλύψει το μέρος που βρέθηκε. Πήγαινε δεξιά , πήγαινε αριστερά, κυλούσε προς τα μπρός απλωνόταν προς τα πίσω. Κι όταν κατάλαβε ότι αυτό που έπεσε ήταν μαλακό και ασφαλές, ξεκίνησε να χοροπηδάει , να παίρνει φόρα και να τρέχει από το ένα άκρο προς το άλλο, να χώνεται προς τα μέσα, να πετάγετε έξω. Τόσο που έπαιζε ζαλίστηκε το σύννεφο και της είπε:

-Τι έχεις πάθει εσύ ;Γιατί κουνιέσαι συνέχεια; Μήπως είσαι άρρωστη; Θέλεις βοήθεια;

-Άρρωστη; Όχι βέβαια. Αλλά ευχαρίστως θα ήθελα μια βοήθεια. Θα ήθελα να μου πεις τι είσαι;

-Είμαι σύννεφο, της απάντησε.

-Σύννεφο… σύννεφο. Δεν έχω ξαναγνωρίσει σύννεφο, του είπε. Και πως περνάς την ώρα σου;

-Πολύ ωραία, της απάντησε. Ταξιδεύω, στέλνω σταγόνες στην γη και τους ανθρώπους και … μεταμορφώνομαι!

-Και γιατί αυτά είναι ωραία;

-Γιατί; Τι εννοείς γιατί;

-Πώς ξέρεις ότι αυτά που κάνεις είναι ωραία;

-Γιατί το νιώθω, λέει το σύννεφο.

-Τι νιώθεις δηλαδή.

-Αισθάνομαι ευτυχισμένο. Νιώθω ότι βοηθάω να αλλάζω τα πράγματα με έναν μοναδικό τρόπο.

-Με ποιόν τρόπο; ρωτάει πάλι το περίεργο σύννεφο.

-Να, όταν ταξιδεύω γνωρίζω τα διαφορετικά πράγματα που υπάρχουν στην γη!

-Αχ! πες μου μερικά διαφορετικά πράγματα, σε παρακαλώ!

-Από πού να αρχίσω τώρα. Είναι τόσα πολλά! Για παράδειγμα οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί. Σε άλλες χώρες το δέρμα τους είναι λευκό, σε άλλες χώρες είναι λίγο πιο σκούρο, σε άλλες πολύ πιο σκούρο.

-Και γιατί υπάρχει αυτή η διαφορά; Ο καθένας διαλέγει το χρώμα που θέλει;

-Όχι φυσικά. Αυτό εξαρτάται από το πόσο κοντά στον ήλιο βρίσκεται η χώρα που ζει. Γιατί άλλες χώρες όπως η Αφρική είναι κοντύτερα στον ήλιο, ενώ άλλες χώρες είναι πιο μακριά. Όπως η Δανία, την χώρα του Νηλς Χόλγκερσον.

-Οι άνθρωποι με το άσπρο χρώμα σε τι διαφέρουν από τους ανθρώπους με το σκούρο χρώμα;

-Σε τίποτα. Είναι ακριβώς ίδιοι σε όλα τα πράγματα που κάνουν και που φτιάχνουν και που αισθάνονται. Μόνο που μιλάνε διαφορετική γλώσσα μεταξύ τους. Αλλά επειδή οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να επικοινωνούν έχουν βρει τρόπους για να καταλαβαίνουν όλοι τι θέλουν να πουν .

-Τι τρόπους; λέει το σύννεφο.

-Όσοι μπορούν μαθαίνουν την γλώσσα που θέλουν. Υπάρχει όμως κι ένας άλλος τρόπος που αν έχω ακούσει καλά τον λένε Τέχνη!

-Τέχνη…

-Ναι! Ακούν κάτι ή χορεύουν κάτι, η ζωγραφίζουν κάτι ή βλέπουν κάτι ή τραγουδούν κάτι και τότε όσοι παρακολουθούν προσεκτικά καταλαβαίνουν.

-Ώωω! Πραγματικά αυτό είναι μοναδικό! Λέει το σύννεφο.

-Και όταν μεταμορφώνομαι είναι μοναδικό. Ξέρεις ποτέ δεν έχει τύχει να έχω το ίδιο σχήμα, την ίδια μορφή! Μπορώ να γίνω μια γραμμή, ένας κύκλος, ένα τετράγωνο. Ακόμα και σχήματα που βλέπω κάτω στην γη μπορώ να φτιάξω με το σώμα μου. Διάφορα ζώα, βουνά, καμιά φορά και πρόσωπα ανθρώπων με καπέλο μπορώ να φτιάξω!

-Τώρα τι σχήμα έχεις;

-Τώρα έχω σχήμα φύλλου για να μπορώ να σε κρατήσω σταθερή και να μην γλιστρήσεις όσο μιλάμε.

-Αχ σε ευχαριστώ είσαι πολύ ευγενικό!

-Αν κάποιος είναι ευτυχισμένος δεν μπορεί να μην είναι ευγενικός γιατί σέβεται ό,τι το περιβάλει. Νιώθει χαρά να το συναντά και θέλει να το ανταποδώσει.

-Τώρα νιώθεις χαρούμενο που μιλάμε;

-Ναι πολύ!

-Και όταν στέλνεις σταγόνες στην γη και τους ανθρώπους;

-Τότε είναι το καλύτερο! Γιατί η γη μεταμορφώνεται και η φύση αλλάζει χρώματα ενώ οι άνθρωποι έχουν νερό όχι μόνο για να πιούνε αλλά μερικοί χαίρονται τόσο πολύ με την βροχή που αρχίζουν να χορεύουν ανάμεσα στις σταγόνες. Τις αγγίζουν με τα χέρια τους και διασκεδάζουν πολύ. Ειδικά τα παιδιά!

Εσύ; Πες μου λίγο για σένα.

-Εγώ δεν έχω να σου πω και πολλά γιατί πριν από λίγο καιρό γεννήθηκα. Αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι αισθάνομαι πολύ λαμπερό ,πολύ όμορφο και πολύ ξεχωριστό. Αλλά….

-Αλλά;;

-Αλλά φοβάμαι ότι όταν θα πέσω στην γη κανείς δεν θα με προσέξει. Κανείς δεν θα καταλάβει πόσο ξεχωριστό είμαι .Και αυτό με στεναχωρεί λιγάκι.

-Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό με τις σταγόνες. Το μόνο που καταλαβαίνω είναι αν η μια σταγόνα είναι πιο βαριά η πιο ελαφριά από την άλλη όταν πέφτει πάνω μου. Αλλά όλα αυτά που μου λες δεν έχουν να κάνουν με το σώμα σου αλλά με τον χαρακτήρα σου. Και να ξέρεις ότι όλες οι σταγόνες που ταξιδεύουν μέχρι την γη είναι σημαντικές γιατί την δροσίζουν και την ομορφαίνουν .Κι αυτήν και όλα πάνω της.

-Ναι ,μπορεί να είναι έτσι αλλά για σκέψου όταν θα πέσω εγώ στην γη, τίποτα από όλα αυτά δεν θα προλάβω να δω. Θα πέσω πάνω στο χώμα ή πάνω σε μια λίμνη και θα χαθώ. Τι κρίμα…

-Αχ μικρή μου σταγόνα, σε λίγο καιρό θα μάθεις πως μπορείς να δεις και να γνωρίσεις με πολλούς τρόπους όχι μόνο με έναν.

-Δηλαδή;

-Ό,τι και να σου πω δεν θα είναι πιο αληθινό από ένα αληθινό ταξίδι. Πάμε λοιπόν να ταξιδέψουμε. Κρατήσου καλά!

Η σταγόνα γεμάτη ενθουσιασμό και αγωνία εμπιστεύθηκε το σύννεφο και το άφησε να την οδηγήσει. Πέρασαν λίμνες, δάση , βουνά, πόλεις, χωριά. Είδε ζώα πολλά και διαφορετικά, όπως και ανθρώπους. Μερικές φορές μίκρυνε πολύ μέχρι που παραλίγο να γίνει ένα μικρό παγάκι από το κρύο που είχε πάνω από κάποια χώρα που ταξίδευαν και άλλες φορές κόντευε να γίνει ατμός από την πολύ ζέστη. Γιατί οι σταγόνες είτε μόνες τους είτε πολλές μαζί , όταν συναντιούνται δηλαδή και γίνονται νερό, όταν ζεσταίνονται πολύ μεταμορφώνονται σε ατμό! Και όταν κρυώνουν πολύ μεταμορφώνονται σε πάγο! Όλα ήταν υπέροχα. Τότε λοιπόν το σύννεφο την ρώτησε:

-Πώς σου φαίνονται όλα αυτά που βλέπεις;

Τότε η σταγόνα που έχε ανοίξει καλά- καλά τα μάτια της για να μην χάσει τίποτα απ’ όλη αυτήν την ομορφιά απάντησε:

-Τε… τε.. τέλεια!

-Καλή μου σταγόνα ήρθε η ώρα να σε πάω εκεί που χρειάζεται να συνεχίσεις το ταξίδι σου. Στην γη! Και θα σε αφήσω να πέσεις στο πιο όμορφο μέρος του κόσμου!

-Αλήθεια; ρώτησε η σταγόνα; Πού;

-Είσαι πραγματικά τόσο όμορφη, λαμπερή και χαρούμενη σταγόνα που σου αξίζει να αφήσω να πέσεις εκεί που θα έχεις την πιο ξεχωριστή παρέα. Αλλά αυτό είναι έκπληξη. Εμπιστεύσου με! Καλό ταξίδι! Χάρηκα πραγματικά που σε γνώρισα.

-Κι εγώ… Σ’ ευχαριστώ σύννεφο.

-Θα τα ξαναπούμε σύντομα. Όταν γίνεις ατμός από την ζέστη της γης και γυρίσεις ψηλά στον ουρανό.

Πριν καταλάβει καλά- καλά τί της είπε το σύννεφο βρέθηκε να προσγειώνεται πάνω σε μια πολύχρωμη ομπρέλα που μόλις έκλεινε η μαμά ενός παιδιού.

-Έλα βγάλε και το μπουφάν σου. Άκουσε να λέει η μαμά στο παιδί.

-Να περάσεις καλά, θα τα πούμε το μεσημέρι. Φιλί;

Και καθώς άφηνε την βρεγμένη ομπρέλα στην κρεμάστρα και περνώντας την πάνω από το κεφάλι του παιδιού, η σταγόνα έπεσε πάνω στα μαλλιά του. Στερεωμένη λοιπόν καλά στην κορυφή του κεφαλιού μπήκε στην τάξη ενός σχολείου. Εκεί είδε κι άλλα παιδιά. Ήταν τα πιο χαρούμενα πλάσματα που είχε συναντήσει .Της έμοιαζαν πολύ. Είχαν κι αυτά δύο πολύ λαμπερές σταγόνες στο πρόσωπό τους. Μόνο πού κάποιες τέτοιες σταγόνες είχαν διαφορετικό χρώμα. Άλλες ήταν καφέ, άλλες μπλε, άλλες πράσινες άλλες γαλαζοπράσινες. Αλλά δεν είχε σημασία γιατί κανείς δεν ασχολιόταν με το χρώμα τους παρά μόνο με το παιχνίδι και τα αστεία που έλεγαν «Τι ωραίο μέρος να σταθεί μια σταγόνα», σκέφτηκε.

Άκουσε πολλά από την δασκάλα των παιδιών και όσο πέρναγε η ώρα τόσο πιο πολλά ήθελε να ακούσει και να μάθει. Αλλά και να χορέψει πάνω στα κεφάλια τους και να γαργαληθεί καθώς έτρεχαν όταν έπαιζαν κυνηγητό στην αυλή!

Ξαφνικά το παιδί έσκυψε να πάρει την μπάλα και η σταγόνα έπεσε πάνω στο πέταλο ενός λουλουδιού στην αυλή του σχολείου. «Αχ σκέφτηκε τι ατυχία. Τώρα χάθηκαν όλα. Πάνε και τα λόγια της δασκάλας και τα παιχνίδια και τα γαργαλητά!»

Μέχρι όμως να κάνει τσουλήθρα προς το εσωτερικό κίτρινο μαλακό πράγμα που βρισκόταν ακριβώς στην μέση του λουλουδιού, τσακ ακούστηκε ένας θόρυβος και έναν σεισμό αισθάνθηκε η σταγόνα. «Αχ μάλλον το λουλούδι δεν με θέλει για παρέα» σκέφτηκε και θύμωσε πολύ μαζί μου. Τώρα θα με πετάξει κάτωωωωω…» Όμως δεν είχε καταλάβει καλά. Ένα κοριτσάκι είχε κόψει το λουλούδι για να το χαρίσει στην δασκάλα του, η οποία το έβαλε μέσα σε ένα ποτήρι γεμάτο νερό. Τότε η σταγόνα συνάντησε και άλλες σταγόνες που είχαν μαζευτεί παρέα και είχαν γίνει νερό και τις χαιρέτησε από ψηλά.

Μετά από μέρες το λουλούδι είχε αρχίσει να μαραίνεται και η δασκάλα το πέταξε στον κήπο του σχολείου. Τότε η σταγόνα κύλησε από το λουλούδι προς το χώμα. «Ωραίο το ταξίδι μου, είχε δίκιο το σύννεφο. Μακάρι να κρατούσε κι άλλο αλλά φαίνεται ότι μέχρι εδώ ήταν σκέφτηκε και βυθίστηκε στο καφετί στεγνό χώμα. Δεν είχε καταλάβει όμως ότι μαζί με το σώμα του έχε παρασύρει και μικρά- μικρά κομματάκια γύρης από το λουλούδι, τα οποία μπαίνοντας στο χώμα και με την δική του δροσιά, φύτρωσε ένα υπέροχο, λαμπερό και φωτεινό πολύχρωμο λουλούδι! Που δεν θα μπορούσε να το πει κανείς χαρούμενο αλλά αποκλείεται να μην ήταν. Πώς θα μπορούσε άλλωστε αφού κάθε φορά που εκείνες οι δύο ξεχωριστές «σταγόνες» το κοιτούσαν ,εκείνο έβλεπε την πιο μεγαλόπρεπη και αληθινή λάμψη του κόσμου αυτού. Την αγάπη. Κι όχι μιαν οποιαδήποτε αγάπη, αλλά την παιδική.

* Η Ντανιέλα Κράλλη έχει σπουδάσει μουσική, παίζει πιάνο και το 2008 είχε το όραμα να δημιουργήσει την Dorothy Snot, ένα διαφορετικό σχολείο για πολύ μικρά παιδιά.