Διήγημα Fractal: “Η μοναξιά της Σόνιας (Μια Μεγάλη Παρασκευή)”
Γράφει η Ελένη Χωρεάνθη //
Κρυμμένη πίσω από το παραβάν μιας υποψίας σφαλερής, αφουγκραζόμουνα το παραμιλητό της Σόνιας. Ήταν εξαίσια λυπητερό στην ακοή καθώς περνούσε μες από τις σιωπές που άφηνε στα διάκενα των αναμνήσεων.
Τα παιδικά της ανέμελα χρόνια την ακολουθούσαν πάντα. Και πάντα φορούσε γήινα χρώματα, σκοτεινά, μουντά, χωμάτινα και βιολετιά, μαβιά στο χρώμα του φωτός στις κορυφογραμμές την ώρα την ηδυπαθή του ηλιοβασιλέματος, συνήθως καφέ απαλό ή άτονο σταχτί, βαθυπράσινο, σπανίως κόκκινο, λευκό ή μπλε. Και πάντα το πρόσωπό της μακιγιαρισμένο στα χρώματα της γης, των πεσμένων φύλλων, του απαλού σεληνόφωτος με έντονα αφημένες μαύρες πινελιές στα τσίνορα. Βλέμμα, αινιγματικό, ηδυπαθές, μυστηριώδες ως ανεξιχνίαστο.
Aγαπούσε το ημίφως, την υποβλητική ατμόσφαιρα, τις διακεκομμένες λάμψεις της φωτιάς. «Οι φλόγες αφήνουν περιθώρια, επιτρέπουν στη φαντασία να πετάξει έξω από τα περιγράμματα των πραγμάτων. Το ηλεκτρικό εξουθενώνει τη διάθεση για αποδράσεις», έλεγε. Προτιμούσε να καβαλάει ένα σύννεφο και να τρέχει έξω από κόκκινες γραμμές, από περιχαρακωμένες έννοιες και οριοθετημένες καταστάσεις, από σχήματα καθορισμένα, μακριά από ό, τι βάζει περιορισμό στα όνειρα.
Δεν άντεχε τη μοναξιά. Μια ζωή την κουβαλούσε μέσα της. Και την είχε κουράσει. Την άδειαζε δίχως τύψη στο πλακόστρωτο της αυλής και την πετούσε όπως μεταχειρισμένο ρούχο στον κάδο πλυντηρίου, όπως μέρος από το δυσβάσταχτο παρελθόν, τα μπερδεμένα συναισθήματά της.
Αυτόν τον κόσμο τον μισούσε, προφανώς, τον είχε αποδιοργανωμένο μέσα της. Ίσως από κάποια παμπάλαια ενοχή. Και ήθελε να τον ξεφορτωθεί, να τον αποθέσει κάπου αλλού, ν’ απαλλαγεί από τις μνήμες, βάρος περιττό κι αφόρητο, στοιβαγμένο στην καρδιά της. Άδειαζε το σωρό του παρελθόντος της, τον κόσμο της τον σκοτεινό και τον απέραντο αισθηματικό ωσάν να χλεύαζε τον έρωτα και τον καιρό. Δεν διαρκούν πολύ τα όνειρα κι οι εποχές του έρωτα είναι τελείως ύπουλες.
Δοκίμασε την αντοχή της στον εξώστη της αναμονής. Τίποτε δεν πλεύρισε προς το απάγγειο μιας τελεσίδικης απόφασης. Δεν ήξερε τι να πρωτοθυμηθεί Πέρασαν τόσοι βάναυσοι αιώνες από τη ζωή της, στοιβάχτηκαν στην κούρασή της. Και το κορμί της βάρυνε. Ο χρόνος έγινε βροχή.
Άξαφνα, σύρθηκε το σούρουπο πάνω απ’ τις στέγες με τα κεραμίδια. Ο κόσμος πήρε να μουλιάζει από την τύψη. Ράγιζαν οι σταλαγματιές στα τζάμια κι έξω στης πολιτείας το πλακόστρωτο μύριζε δεντρολίβανο και πικροδάφνη. Ύστερα έγινε νύχτα, έγινε πρωί, μια άλλη μέρα. Κι έπειτα μεσημέρι, δειλινό ξανά, βράδιασε πάλι.
Κάτι να κάνει για να λυτρωθεί απ’ την ανάμνηση. Τα βράδια έχουνε μακρύνει κι είναι οι μνήμες της αβάσταχτες. Φεύγει ο καιρός κι η δυνατή βροχή πέφτει ακατάπαυστα μες στην καρδιά της σαν την ανάμνηση, διαβρωτική. Ο χρόνος έγινε βροχή, σταλάζει ο πόνος της πικρό φαρμάκι. Οι εραστές ήρθαν και φύγανε. Έμεινε ο καλυμμένος θρήνος, όξινη βροχή στη μνήμη. Κανένας δεν λογάριασε την ανελέητη βροχή που πλημμυρίζει μέσα της. Διαβαίνουν οι καιροί, σωριάζονται απανωτά στα κόκαλά της, παραμονεύει ολόγυρα η φθορά, την κατατρέχει.
Έρχονται, φεύγουν τα πουλιά, τα περιστέρια στο μπαλκόνι, τούς ρίχνει σπόρους, δάκρυα τρυφερά να ποτιστούν, να γίνουνε ποιήματα. Πετούν και πάνε σ’ άλλες γειτονιές, σ’ άλλα μπαλκόνια, φωλεύουνε στα κυπαρίσσια, στα καμπαναριά, ξεχνούνε! Δεν ξέρει από καημούς ο έρωτας. Όσο τον κανακεύεις αλαργεύει, φτεροκοπάει στα κεραμίδια, στον εξώστη του αλλουνού καημός, κάθεται λίγο στο περβάζι κι ύστερα φεύγει χορτασμένος, πετούμενο κι αυτός, σαν τα πουλιά…
Κουράστηκε να περιμένει. Πρέπει να φύγει. Με τι αποσκευές να πορευτεί στον άλλο αιώνα. Δεν έχει όνειρα να ντύσει το κορμί της. Άγουρα χρόνια τα χαμένα της. Πουλιά ξεστρατισμένα στους ανέμους. Μνήμες χλομές, ξεθωριασμένες σαν τα χρώματα. Σωρός στη μνήμη τα βουνά των υακίνθων και των κρίνων μιας ηλικίας τρυφερά ερωτικής. Τώρα ο κόσμος έγινε καημός. Καρφί ο χρόνος στην καρδιά. Και σαπισμένα, μαραμένα φύλλα στην ποδιά τα όνειρά της. Ό, τι κι αν άγγιζε η αφή της άφηνε πάνω του κάτι απ’ τη σκουριά που τρώει το σίδερο. Μέσα της έκρυβε τον κόσμο της, που ξόδευε σε πρόχειρα συμπόσια και δεξιώσεις. Όλος ο κόσμος της, ένα βάρος περιττό. Βούλιαξε στο σωρό των αναμνήσεων. Είναι η μοναξιά που δεν βολεύεται με τίποτα και δεν χωράει στο πουθενά. Έχει κι η μοναξιά της χρώμα γήινο, τεφρό.
Μπορεί να υπάρχει σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και στο περιβάλλον του, σε κείνο που ορίζουμε και σ’ αυτό που μας ορίζει, στον ορισμό και στον περιορισμό, στην πραγματικότητα και στα φαινόμενα, στο πάθος και στο μάθος, στο αίσθημα και στον φθαρμένο κόσμο μας, στην παραδοχή και την απόρριψη, στην τρυφερότητα και τον σαρκασμό, στην υποκρισία και την ειλικρίνεια, στην ηρεμία και την καταιγίδα, στην ταυτότητα και στο συγκεκριμένο πρόσωπο, στην αφετηρία μας και στον προορισμό;
Είναι αυτός ο επάρατος χειμώνας του έρωτα, που μας κατατρέχει και μας διασπά. Ο μεταχειρισμένος κόσμος που μας κυνηγάει και μας πιέζει, που μας καταδυναστεύει μέσα μας. Χρόνια παλιά, αμνημόνευτα, χρόνια πικρά αγώνα αγάπης άγονου. Τόσος μόχθος για ένα τίποτα. Σωρός κίτρινα, σαπισμένα φύλλα τα χαμένα χρόνια μας, χαραγμένα στις βαθιές ρυτίδες. Και η ατέλειωτη αναμονή με την ελπίδα έχουν πάρει γήινα χρώματα. Όλα έχουνε πάρει το χρώμα της φθοράς, της στεγνωμένης άμμου, του καμάτου…
Μεγαλοβδόμαδο. Μια λυπημένη Μεγάλη Παρασκευή ανήμερα. Όλος ο κόσμος ευωδιάζει, άνθη, επιτάφια σπάργανα ριγμένα ολόγυρα παντού στο κοιμητήριο, στους τάφους.
Εκεί καθένας έχει τους δικούς του, τρέχουν άλλος εδώ κι άλλος εκεί, μ’ ένα σακίδιο μάταιες αποσκευές χωρίς προορισμό κανέναν. Ο κόσμος τρέχει ν’ ανταμώσει τους νεκρούς του. Να βγει απ’ τον περίγυρο της μοναξιάς του. Είναι σαν τα πουλιά τα όνειρα, θέλουνε ξέφωτο για να πετάξουν
Ήταν ωραία η Σόνια μέσα στα τρυφερά, τα γήινά της χρώματα. Ένα τρικυμιώδες μούχρωμα, έτσι χωμένη στα μαβιά, στα βιολετιά της ουτοπίας, στα πένθιμά της χρώματα Είχε μια δειλινή απόχρωση η όψη της, κατανυκτικού ψαλμού χροιά η δεητική φωνή της:
«Κατευθυνθήτω η προσευχή μου
ως θυμίαμα ενώπιόν σου,
έπαρσις των χειρών μου,
θυσία εσπερινή.
Εισάκουσόν μου, Κύριε…»
Καμπάνες πένθιμες του κατανυκτικού Εσπερινού χτυπούσαν «εις ανάμνησιν» του ενταφιασμού:
Η ζωή εν τάφω….
Σε τον επί υδάτων κρεμάσαντα πάσαν την γην ασχέτως
η κτίσις κατιδούσα εν τω Κρανίω κρεμάμενον,
θάμβει πολλώ συνείχετο…
Η Σόνια πέρασε σαν όνειρο σε άλλη διάσταση μες από τον καθρέφτη της φυγής με τις πασχαλιές για τους νεκρούς αγαπημένους της που κουβαλούσε κι έγινε πλέον παρελθόν.
Ήταν ένα μαβί Μεγαλοβδόμαδο, θυμάμαι. Και πένθιμη Παρασκευή Μεγάλη.
Ώρα εσπερινή του ενταφιασμού των αναμνήσεων.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Διήγημα: “Αυτόπτης μάρτυρας”
23/04/2024, 7:43 μμ -
Διήγημα: “Νεράντζια θανάτου”.
23/04/2024, 7:41 μμ -
Ποίημα: “Έαρ, Έρως, Έλευσις”
23/04/2024, 7:40 μμ -
Διήγημα: “Η αφιέρωση”
23/04/2024, 7:39 μμ -
Διήγημα: “Η Βροχή σαν σταγόνα εποχής και το Πάσχα φως”
23/04/2024, 7:35 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
«Εδώ θα κάθομαι να ονειρεύομαι/ Έχω τεράστια ταινιοθήκη ονείρων»
Γράφει ο Φώτης Δούσος // Μαρία Διαμαντοπούλου «Χωράει Φως», εκδ. Ενύπνιο Η ποίηση τραβάει τη γλώσσα στα έσχατα όρια της οικονομίας. Σημαντικό ρόλο εδώ δεν παίζει απλώς η κάθε λέξη αλλά, ακόμα, η κάθε συλλαβή, ο κάθε φθόγγος.
Περισσότερα -
Όλοι έχουμε την ελευθερία της επιλογής
Γράφει η Μαρία Βρέντζου // * «Αριθμός 11 ή Ιστορίες που μαρτυρούν τρέλα» του Τζόναθαν Κόου, μετάφραση Άλκηστις Τριμπέρη, εκδόσεις Πόλις, σελ. 528 Το νέο βιβλίο του Τζόναθαν Κόου «Αριθμός 11 ή Ιστορίες που μαρτυρούν τρέλα» θεωρείται το
Περισσότερα -
«Κύριε Διοικητά», Romain Slocombe
της Κατερίνας Μαλακατέ // Βιβλίο λαχταριστό που δεν θέλεις να το αφήσεις από τα χέρια σου, το «Κύριε Διοικητά» του Romain Slocombe με έβαλε σε σκέψεις μήπως έχω αδικήσει τα τελευταία χρόνια την Γαλλική λογοτεχνία και θα έπρεπε να
Περισσότερα -
Μήγαρις έχω άλλο πάρεξ ελευθερία και γλώσσα;
Από την Αρχοντούλα Διαβάτη // Μια ανάγνωση του μυθιστορήματος διαμόρφωσης της Μαρίας Γεωργίου, «Σπασμένο ακορντεόν», εκδ. Πηγή 2019 Η Κύπρος, πατρίδα αγαπημένη της συγγραφέως, πρωταγωνιστεί στο βιβλίο ως γλώσσα, και βίωμα και ιστορική μαρτυρία. Το «σπασμένο ακορντεόν» καταφέρνει
Περισσότερα -
Διήγημα Fractal: «Το ξύλινο κιβώτιο»
Του Αντώνη Δ. Σκιαθά // * Το κρύο άλλαζε τον χώρο του παιχνιδιού. Η αυλή γεμάτη νερά και ο ήλιος καρφωμένος στη ράχη της μάντρας, γέμιζε πρωινό φως το τρίπατο στις δυτικές συνοικίες των Αθηνών. Τι τρίπατο;
Περισσότερα -
Χρώματα κι αρώματα που δεν ξεχνιούνται εύκολα.
Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη // Το καλοκαίρι συμβαίνουν τα πιο θαυμαστά πράγματα στη φύση. Όλα τα ζωντανά ψιθυρίζουν τις νύχτες σα να σιγοτραγουδούν στις Ώρες, στο Φεγγάρι και στην Αγάπη. Και τις μέρες ο ήλιος ολόχρυσος αλωνίζει σαν
Περισσότερα -
Η μεγάλη πλημύρα του Μισισιπή του 1927. Ένα αφιέρωμα στα μπλουζ του «νότου». (Μέρος 4ο)
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // Το 1941, ο Son House ηχογράφησε το Levee Camp Blues, ένα μπλουζ για τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, που αναφέρεται σε μια γυναίκα που έλαβε καλή αμοιβή από έναν άντρα που εργαζόταν στα αναχώματα. Η
Περισσότερα
