Fractal

Ποίηση: “Η μαγεία της σιωπής”

Της Μηλίτσας Πιέτρη Αυγούστου //

 

 

 

 

Μια σιωπηλή νύχτα

χορεύει με ελαφρά βήματα,

σε ατέλειωτα όνειρα και αναμνήσεις.

Μια σιωπή απλώνεται

σαν θάλασσα γύρω μου,

με παρασύρει σε αυτοσυγκέντρωση

και προσευχή.

 

Σκόρπια φύλλα και άνθη λεμονιάς

τυλίγουν σαν πούπουλο το σώμα μου.

Απολαμβάνω τη στιγμή.

Απολαμβάνω το παρόν.

Υπάρχω, σωπαίνω, αναπολώ,

επιστρέφω στον ομφάλιο λώρο

της μητέρας μου.

Αναζητώ τη ζεστασιά,

της μήτρας και της σιωπής.

 

Δραπετεύω, χάνομαι,

στην απεραντοσύνη της μοναξιάς.

Η αφή, άγγιγμα, χάδι,

στου παρελθόντος τα όνειρα,

τραγούδι ερωτικό,

υπό τον ήχο ενός φωνόγραφου.

Έτσι είναι η ζωή, στιγμές.

 

Απόψε θα ντυθώ,

τον μανδύα της αυτογνωσίας..

Εγώ και ο ήχος της φωνής μου.

Οι κτύποι της καρδιάς μου,

οι Άγιες μορφές των Πατέρων,

το άγγιγμα της νύχτας,

με Ουράνιο ένδυμα,

ο πόνος της νοσταλγίας

και της βαθιάς πληγής.

 

Μέσα από τη σιωπή,

γεννιέται ένας κόσμος μαγικός,

η μνήμη ανοίγει οπές,

σε Ουράνια στρώματα,

αφυπνίζει συναισθήματα

από καιρό νεκρωμένα.

Τα πρόσωπα, αχνές φιγούρες,

στο παγωμένο τζάμι,

στριφογυρίζουν σαν μαριονέτες

σε κύκλο ζωής, σε κύκλο θανάτου,

σ’ ένα κύκλο διαψευσμένων ελπίδων.

 

Οι λέξεις πληγώνουν, αιμορραγούν,

η σιωπή επουλώνει πληγές,

απλώνει ένα πέπλο,

να καλύψει τα τραύματα.

Μια αιωνιότητα σιωπηλή,

Στη γαλήνη της νύχτας.

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top