Fractal

Μικρό πεζό: “Η λιτανεία”

Του Ανδρέα Γ. Λίτου // *

 

f4

 

Η πρωινή καταχνιά ήταν ελπίδα. Κατάνυξη και νήψη γυρόφερνε τη μακρόσυρτη και εύπλαστη αμοιβάδα. Νύχτα ακόμη και τ’ αγιάζι έσφιγγε τα κορμιά και δρόσιζε τα πνευμόνια. Κάπου κάπου οι νυχτερίδες ταξίδευαν στους υπερήχους με θαυμαστή ταχύτητα. Οι σκιές μελαψές ,μεγάλωναν και μίκραιναν καθώς έπεφτε πάνω τους το μελιχρό φως των κεριών. Πέρα στην ρεματιά το λιγοστό νερό σιγοτραγουδούσε ξαναγυρίζοντας απ’ το μακρινό ταξίδι στη μάνα θάλασσα. Η Πλάση όλη ήταν αναπαυμένη απ’ την πρωινή δροσιά αναλογιζόμενη το μεσημεριάτικο καυτό βάσανο του ήλιου. Ζεστή άνοιξη, χωρίς βροχή. Στεναγμός, στεναγμός της ύλης και της ζωής! Η αργόσυρτη αμοιβάδα, ο σαλός και η αλήθεια.

Λιτανεία με ευσεβείς, αργόσχολους, αδιάφορους, αμέτοχους, υπηρεσιακούς, καλοπροαίρετους, ονειροπαρμένους, σκωπτικούς, ανθρώπους του καθήκοντος και του «πρέποντος» τυχαίως παρευρισκομένους, περίεργους και θεατρίνους. Στο τέλος στην ουρά της αμοιβάδας, ο σαλός να μιλά συνέχεια στον εαυτό του και να κρυφογελά.

Δεήσεις, ικεσίες, περιπαθείς αναγνώσεις, ψαλμωδίες, σταυροκοπήματα, αναβλέψεις, μουρμουρητά, σχόλια, χαμηλόφωνα χαριτολογήματα, χαμόγελα και αργόσυρτη αδημονία.

Σε μια στιγμή ο σαλός σταμάτησε να γελά ,έπιασε κάποιον απ’ το μανίκι και είπε: Είδες κανένα να κλαίει σ’ αυτή την λιτανεία και να παρακαλάει γονατιστός; «Όχι». Ε, τότε δεν πρόκειται να βρέξει. Το πετσί μας θα ξεραθεί απ’ τον ήλιο.

Η άνοιξη εκείνη έμεινε ξερή, χωρίς το νάμα της βροχής, Κι ο ήλιος φωτοδείκτης καυτερός της αναλγησίας μας.

 

 

* Ο Ανδρέας Γ. Λίτος είναι Ιατρός, www.andreaslitos.gr

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top