Fractal
Home / ΑΠΟΨΕΙΣ / Η καρδιά μου ανήκει στην Κύπρο
16/11/2016, 12:40 μμ

Η καρδιά μου ανήκει στην Κύπρο

Του Μιχάλη Α. Μελετίου // *

 

meletiou1

 

Γιατί κάποιος αποφασίζει να ξενιτευτεί; Να φύγει από τον τόπο που τον γέννησε. Είναι μόνο η ανάγκη; Είναι μόνο η αναζήτηση του καλύτερου; Είναι ίσως το συναίσθημα εκείνο που σε παροτρύνει να εξερευνήσεις, να δημιουργήσεις κάτι από μόνος σου; Ενδεχομένως να είναι όλα αυτά μαζί ή και κάτι ακόμα αδιευκρίνιστο για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Πάντως, το μεγαλύτερο μερίδιο των αιτιών, το κατέχει σίγουρα η ανάγκη. Κυρίως η οικονομική. Το δικαίωμα της μάχης για την επιβίωση. Ως λαός, οι Έλληνες γνωρίζουμε καλά περί μεταναστεύσεων. Τόσο στο απώτερο παρελθόν, όσο και στο πιο πρόσφατο, υπήρξαμε πρωτοπόροι… μα και σε χρόνο ενεστώτα, βιώνουμε καθημερινά την μαζική φυγή κυρίως των νέων ανθρώπων στο εξωτερικό για αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης. Συχνά όμως αναρωτιέμαι: ποιος θα μείνει πίσω; Ποιος θα επωμιστεί το βαρύτιμο (και αξιοζήλευτο) έργο της επαναδημιουργίας;

Η κατάληξη, ή μάλλον καλύτερα η άνω τελεία όλων αυτών των σκέψεων, με γεμίζει πάντοτε με μια εσωτερική φουρτούνα. Με ένα κόμπιασμα. Με μια σιγαλή βοή αδιάκοπη που ρίχνει εν τέλει τον νου σε μια πορεία περιδίνησης. Μια πορεία που μόνο η ποίηση μπορεί κάπως να κοπάσει και να διαφωτίσει.

 

Οι βουβές στιγμές της ξενιτιάς,

αυτές που πρωτογνώρισε

όντας ακόμα στην πατρίδα,

βαραίνουν τις από καιρό ασήκωτες

και λίαν πικραμένες

λογικές αιτιάσεις της φυγής.

 

Το πικρό ψωμί της σωτηρίας

που τρώει με βλέμμα απλανές

το σιχτιρίζει και το μισεί

γιατί του λείπει κάτι από μέσα.

 

Λείπει το χώμα, η συκιά

και της μητρός τα χάδια·

κείνα τα τούλια τα χαζά

της γραίας τα ρημάδια.

Ο ήχος του μεσότοιχου

που κτύπαγε τα βράδια·

κείνο το έρμο το ποδήλατο

που του ‘δωσε σημάδια.

Τα μάτια της ομορφονιάς

που λάμπαν στα σκοτάδια·

το γέλιο του, τα κλάματα

της γλύκας παρακλάδια.

                                                            (Στα ξένα νοσταλγός)

 

Δεν εννοώ ασφαλώς ότι αισθάνομαι ως ξένη χώρα την Ελλάδα μου που ζω μέσα της τα τελευταία 14 περίπου χρόνια. Έστω κι αν έχει σήμερα την εικόνα της τόσο τσαλακωμένη. Συχνά όμως, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ως δικό σου, θεωρείς μόνο ότι σχετίζεται με την αλάνα που έπαιζες μικρός ή με την μουσμουλιά που σκαρφάλωνες σαν παιχνιδιάρικο γατί νομίζοντας ότι ολάκερος ο κόσμος και η ευτυχία της ζωής, ήταν μονάχα μέσα σε εκείνο το λιγοστό χώμα και το δέντρο των παιδικών σου χρόνων. Τότε που και το τίποτα έφτανε. Όλα τα υπόλοιπα, ακόμα και ένα χιλιόμετρο πιο πέρα, σου φαίνονται όμοια με ξενιτιά.

Το προσωπικό μου κέρδος όλα αυτά τα χρόνια, ήταν ότι κατανόησα καλύτερα την δική μου ιδιαίτερη πατρίδα, την Κύπρο. Η Κύπρος, είναι μια σταλιά τόπος. Σαν ένας χερσαίος αστερίσκος υποσημείωσης που προσπαθεί με τρόπο καλλιγραφικό να δείξει με το δάκτυλό της την Ανατολή. Μια υποσημείωση ωστόσο, είναι ικανή να μας εντυπωθεί ακόμα και μέσα σε τόμους πυκνογραμμένου γραπτού κειμένου.Χαράσσει την μνήμη σαν τον δρόμο που διένυσαν για πρώτη φορά τα αποδημητικά πουλιά.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου προσπαθούσα να καταλάβω: τι σοι τόπος είναι τούτος εδώ ο ξεβρασμένος από λάβα και μοναξιά σ’ ετούτη την άκρη της λάγνας Μεσογείου; Πώς δύναται να υπάρχει; Τι σκοπό εξυπηρετεί; Τώρα πια δεν αναρωτιέμαι. Γιατί είδα τις ρίζες. Ρίζες αμέτρητες που κατακλύζουν το υπέδαφος και φτάνουν μέχρι τον πυρήνα αυτού του πλανήτη. Ρίζες καμωμένες από χέρια, δάκτυλα, λέξεις, κραυγές, αγωνίες, τραγούδια, τόνους δακρύων κρυσταλλοποιημένης υπομονής. Ρίζες καμωμένες από σταλακτίτες τετηγμένων συμφορών και από θύμησες τόσο περιπεπλεγμένες, που σχηματίζουν αχανή, αιμάτινα κομποσκοίνια σε χείρες αναρίθμητων νεκρών που αποζητούν ακούραστα τη θεία ελεημοσύνη.

Τρομάζεις εκεί κάτω! Ύστερα όμως, αφότου κοπάσει το πρώτο χτυποκάρδι του φόβου, αν έχεις την εσωτερική ποιότητα και την αρετή της πραότητας, μπορείς να αντέξεις τους πόνους των εικόνων και να καταλάβεις. Βλέπεις την Αλήθεια ακέραιη. Αυτός ο τόπος, η Κύπρος μου, αλλά και ο κάθε τόπος επί γης, είναι για τα βλαστάρια του η μάνα, ο φίλος, ο αδελφός, ο πειρασμός, ο οδυρμός, ο παπάς που εξομολογεί, το χρέος των χεριών, ο πόνος των σωθικών, το δόξα σοι ο Θεός και το ανάθεμα. Είναι η πηγή μα κι η κατάληξη. Είναι τα πάντα.

 

*Ο Μιχάλης Μελετίου είναι βιολόγος και συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου το 1983. Πλέον ζει μόνιμα στην Αθήνα. Αρθρογραφεί συχνά στα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα για θέματα πολιτικής και πολιτισμού. Κυκλοφορούν τα βιβλία του «Κρίση, Ακρισία & Ηθική» (δοκίμιο, εκδόσεις ΑΩ) και η ποιητική συλλογή «Άκαλος Άκακος» (δωρεάν στο διαδίκτυο, ιδιωτική έκδοση). Σύντομα, θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις ΑΩ η ποιητική του συλλογή με τίτλο «Ένα κενό γεμάτο». 

 

**Ο χάρτης είναι έργο του Α. Ortelius (1573)

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top