Διήγημα: “Η ιστορία ενός ποδηλάτου”
Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη // *
Όταν ήμουν 12 χρονών, μου έκαναν δώρο στα γενέθλιά μου ένα ποδήλατο. Είχα εκφράσει μέσα στις πολλές εκείνες παιδικές επιθυμίες μου (από το να κερδίσω μετάλλιο στους Ολυμπιακούς μέχρι να πατήσω το πόδι μου στο φεγγάρι!), και μία πιο φυσιολογική. Να αποκτήσω ένα ποδήλατο. Και η επιθυμία μου αυτή είχε γίνει ήδη πραγματικότητα. Ένα ποδήλατο δικό μου, μόνο δικό μου! Μου το είχε φέρει, θυμάμαι, ο παππούς μου. Από εκείνη την ημέρα, έγινε ο σύντροφός μου ο αχώριστος. Με αυτό πήγαινα στο σχολείο, με αυτό στο φούρνο, με αυτό στην πλατεία για να παίξω μπάλα με τα παιδιά. Ήταν ωραίο ποδήλατο, χωρίς ρόδες βοηθητικές – είχα πάρει και άλλο ένα ποδήλατο παλαιότερα και είχα εξασκηθεί αρκετά. Έτσι, όποτε είχα τις μαύρες μου, ένοιωθα άσχημα, έπαιρνα το ποδήλατό μου και πήγαινα μία βόλτα στην πλατεία, κοντά στην εκκλησία. Με αυτό το ποδήλατο, σχεδίαζα όλη τη ζωή που ήταν όλη μπροστά μου και ξανοιγόταν. Θυμάμαι τα ματωμένα μου γόνατα, τις πληγές από τα πεσίματά μου, τις κούρσες που έκανα με άλλα παιδιά. Δεν κυκλοφορούσα όμως πολύ το βράδυ, ούτε και όταν έφτασα στα 16. Φοβόμουν, είχαν γίνει και μικροκλοπές στην περιοχή μου και δεν ήθελα να μου συμβεί και εμένα κάτι κακό. Θυμάμαι , εκείνα τα Χριστούγεννα που είχα το ποδήλατό μου και γύριζα για τα κάλαντα στη γειτονιά μου, ανυπομονούσα να κερδίσω το μπουναμά μου, να μετρήσω τα χρήματά μου , να σκεφτώ όλα εκείνα τα δώρα που θα μπορούσα να αγοράσω. Είχα το ποδήλατό μου και πήγαινα μακριά, πολύ μακριά.
Δεν ξέχασα ποτέ όμως και εκείνο το γεγονός που με σημάδεψε, που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα μου στην ομορφιά της μεγάλης μου νεότητας. Ήταν εκείνα τα Χριστούγεννα του 2002 που λαχταρούσα να βγω στους δρόμους, να πω τα κάλαντα και μετά να αγοράσω όλα εκείνα που ονειρευόμουνα. Με όλη εκείνη την αφέλεια που συνόδευε την παιδική μου νιότη, άφησα το ποδήλατό μου δίπλα σε ένα παγκάκι , έξω από την εκκλησία, επειδή γεννήθηκα μέσα μου η εσωτερική επιθυμία να ανάψω ένα κερί. Προσευχήθηκα για λίγα λεπτά , ήθελα να επικοινωνήσω με εκείνη τη δύναμη που μπορεί να υπάρχει κάπου ψηλά στον ουρανό. Όταν βγήκα έξω και ήθελα να φύγω, διαπιστώνω έντρομος ότι το ποδήλατό μου έλειπε. Δεν ήξερα τι να κάνω, πού να πάω, κοίταζα και ξανακοίταζα μήπως έκανα κάπου, κάποιο λάθος. Δεν ήταν ιδέα μου, ήταν η αλήθεια. Κάποιος θα το έκλεψε, σίγουρα, δε γίνεται να εξαφανίστηκε. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου, για πρώτη φορά ήμουν αναγκασμένος να αποστερηθώ εκείνο το ποδήλατο το οποίο για 4 ολόκληρα χρόνια με συντρόφευσε σε τόσες χαρές , πίκρες, βόλτες. Είχα αφήσει εκεί και τα λίγα χρήματα που είχα μαζέψει, ήμουν πολύ νέος και η ορμητικότητά μου ίσως και να μη μου επέτρεψε να σκεφτώ ότι έπρεπε να έχω πάρει – τουλάχιστον – τα χρήματά μου μαζί μου. Γύρισα στο σπίτι και έτρεξα στην αγκαλιά της μητέρας μου. Έκλαιγα και φώναζα ότι έχασα το ποδήλατό μου, το αγαπημένο. «Μην κλαις παιδί μου», έλεγε η μητέρα μου στην προσπάθειά της να με παρηγορήσει. «Εσύ να είσαι καλά και θα πάρουμε καινούργιο.»
Εκείνες οι εβδομάδες ήταν στυφές, δύσκολες. Ότι μου είχε δώσει την περισσότερη χαρά είχε εξανεμιστεί. Προσπάθησα μέσα στην καρδιά μου να σφίξω δυνατά όλα εκείνα τα όμορφα πράγματα που έζησα και να σκουπίσω για λίγο τα δακρυσμένα μου μάτια.
Πέρασαν δύο και κάτι μήνες και οι γονείς μου μπόρεσαν και μου έκαναν δώρο ένα ποδήλατο. Άρχισα ξανά να ονειρεύομαι, ξανά να το παίρνω και να κάνω βόλτες, να σεργιανίζω. Εκείνη η εμπειρία μου που τόσο πόνο μου είχε προκαλέσει παρά το σημάδι που άφησε στην ψυχή μου, πρόλαβε να αφήσει και το δίδαγμά της: «Δεν πρέπει να περιμένω να χάσω κάτι για να το εκτιμήσω, αλλά να το φροντίζω και να αναγνωρίζω την αξία του εκείνη τη στιγμή που το έχω.»
* Η Μαρία Σκαμπαρδώνη, είναι 23 ετών και είναι Δημοσιογράφος. Είναι αρθρογράφος σε πολλά και αξιόλογα sites (Κλόουν, Λόγιος Ερμής, Babyads, Antivirus) και επίσης είναι συνεργάτης και αρθρογράφος στο E Psychology, που είναι το πιο έγκυρο site Ψυχολογίας στην Ελλάδα. Γνωρίζει Αγγλικά, Γαλλικά και έχει πιστοποίηση γνώσεων σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Η αγάπη της για τον αθλητισμό την οδήγησε στο να ασχοληθεί 11 χρόνια με το Taekwondo και να αποκτήσει μαύρη ζώνη. Η Φιλοσοφία και η Ψυχολογία είναι τα αγαπημένα αντικείμενα μελέτης της και θα προσπαθεί πάντα μέσα από την πένα για τη διερεύνηση της αλήθειας ως ένας σκεπτόμενος και ελεύθερος άνθρωπος.
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “Τυφλή ελεγεία”
30/04/2024, 7:42 μμ -
Ποίημα: “Eλάχιστο”
30/04/2024, 7:40 μμ -
Ποίημα: “Ο καλύτερος εχθρός”
30/04/2024, 7:39 μμ -
Ποίημα: “Φθορά”
30/04/2024, 7:37 μμ -
Ποίημα: “Λύτρωσις”
30/04/2024, 7:36 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Η ευρηματικότητα ενός μπερδέματος
Γράφει η Βιργινία Αυγερινού // Guillaume Musso, «Τελευταία αναγγελία για Σαν Φρανσίσκο», Μετάφραση Γιώργος Ξενάριος, Εκδόσεις Κλειδάριθμος Γκιγιό Μισό ένας από τους συγγραφείς που οι αναγνώστες, παγκοσμίως, δείχνουν την προτίμησή τους. Θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς
Περισσότερα -
Οι κούκλες της ζωής μας, ο Λόλο το σκαθάρι και η Ρίτα η πυγολαμπίδα
Της Ελένης Μπετεινάκη // Υπάρχει παιδί που ανατράφηκε χωρίς μια κούκλα ή ένα ζωάκι λουτρικό στα χρόνια της αθωότητάς του; Είναι σαν να μην έπαιξε ποτέ ή σαν να μην ένιωσε στην αγκαλιά του την τρυφερότητα και τη
Περισσότερα -
Διπλό ταξίδι
Γράφει ο Κώστας Τραχανάς // Νίκη Γκίζη «Η καμπύλη της καμπάνας», Εκδόσεις Γκοβόστης 2022. σελ. 267 Μια καμπάνα ρυθμίζει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τις ζωές μας, κι ας μην κατανοούμε πάντα τον τρόπο και τη
Περισσότερα -
Ο Μινώταυρος του Δημήτρη Στεφανάκη στη ΔΕΒΘ
Γράφει η Τζένη Μανάκη // Ο Μινώταυρος του Δημήτρη Στεφανάκη στη ΔΕΒΘ – Εκδόσεις Μεταίχμιο Μέσα στα πλαίσια της 19ης ΔΕΒΘ, καλωσορίσαμε στην πόλη μας,τον αγαπημένο, πολυβραβευμένο συγγραφέα Δημήτρη Στεφανάκη, ο οποίος, μετά έξι χρόνια απουσίας, επανέρχεται με το
Περισσότερα -
Διήγημα: “O καπτάν-Αντώνης”
Γράφει ο Κωνσταντίνος Λίχνος // ~ O καπτάν-Αντώνης ~ Όλοι τον φωνάζαν καπτάν-Αντώνη στον καφενέ, μ’ αυτό που θα ΄θελε ‘κείνος -άμα περνούσε απ’ το χέρι του- θα ‘ταν να μην του μιλούσαν καθόλου.
Περισσότερα -
«Οι 7 βασικές νότες στην αρμονία του κόσμου»
Γράφει ο Φώτης Νικολάου // Οι 7 βασικές νότες στην αρμονία του κόσμου Έχει ειπωθεί ότι οι πλανήτες καλύπτουν τροχιές πολυέδρων, παράγοντας ήχους. Πολλοί από αυτούς τους ήχους μοιάζουν με “συμφωνίες” δελφινιών, πουλιών, κυμάτων, ανέμων
Περισσότερα -
Διήγημα: “Η παγίδα”
Της Σοφίας Τριανταφυλλίδου // Η παγίδα Τους είχα πει να μην πάμε τόσο βαθιά στο δάσος για κυνήγι. Είχα ακούσει ότι εκεί συμβαίνουν ανεξήγητα πράγματα. Και να που πέσαμε και εμείς στην παγίδα. Χωρίς να το
Περισσότερα
