Fractal
Home / Διηγήματα / “Η Γαλάτεια και η έρημος*” – Διήγημα του Κώστα Αρκουδέα
03/08/2016, 12:41 μμ

“Η Γαλάτεια και η έρημος*” – Διήγημα του Κώστα Αρκουδέα

 

Προσπαθώντας να ησυχάσει, η Γαλάτεια βολεύτηκε στη μαλακή μεριά του ντιβανιού και έκλεισε τα μάτια. Ήταν γλυκιά αυτή η ώρα του πρώιμου μεσημεριού. Ο άνεμος περνούσε μέσα από τα φυλλώματα και την άγγιζε σαν απαλό χάδι. Τα τζιτζίκια συνέχιζαν το μονότονο τραγούδι τους δημιουργώντας γύρω της ένα ηχητικό παραπέτασμα που εμπόδιζε τον κόσμο να την αγγίζει με τη δραστηριότητά του.

hero2

Κάποια στιγμή νόμισε πως τα κατάφερε και την πήρε ο ύπνος. Ωστόσο, κάτι στο βάθος την εμπόδιζε να βυθιστεί. Υπήρχε ένα λάθος στους ήχους που έφταναν στα αυτιά της. Επικεντρώθηκε σε αυτούς προσπαθώντας να εντοπίσει το λάθος ανάμεσά τους. Υπήρχε κάτι που διαπερνούσε το προστατευτικό χάδι του ανέμου και το μονότονο παραπέτασμα των τζιτζικιών. Ένας ήχος που την άγγιζε άγρια, βάναυσα: το γάβγισμα ενός σκύλου. Ο νους της το απόδιωχνε, μα εκεί που πίστευε ότι είχε ξεμπερδέψει μαζί του, να ’σου εμφανιζόταν δυνατότερο από πριν, αφυπνίζοντάς την εκ νέου. Η Γαλάτεια ανακάθισε στο ντιβάνι και έτριψε κουρασμένα τα βλέφαρά της. Ήξερε τι ήταν αυτό που την εμπόδιζε να ησυχάσει, να χαλαρώσει, να βυθιστεί και να χαρεί τον ύπνο της. Δεν ήταν το γάβγισμα του σκύλου. Ο Καζαντζάκης ήταν. Δεν έλεγε να φύγει από το μυαλό της. Για όλα τα δεινά της, αυτός ήταν υπαίτιος. Αυτός και κανένας άλλος. Την είχε προδώσει. Την είχε κάνει να νιώθει προδομένη – εξαπατημένη για την ακρίβεια. Της είχε υποσχεθεί τον κόσμο ολάκερο και αυτό που τελικά της είχε προφέρει δεν ήταν παρά λίγα μέτρα ξερής γης. Της είχε υποσχεθεί τότε, σαν έφυγε από την Κρήτη, ότι θα την περίμενε στη μέση ενός απέραντου ανθόκηπου. Ο ανθόκηπος υπήρχε, δεν την είχε κοροϊδέψει σε αυτό, αλλά μαζί του υπήρχαν η απομόνωση, η κενότητα, η ένδεια. Όλα συνέβαιναν μες στο κεφάλι του. Τι εγωισμός, Θεέ μου! Είχαν επιλέξει να έχουν ελεύθερη σχέση, γιατί πίστευαν ότι έτσι θα ξέφευγαν από την ανία των συμβατικών σχέσεων. Σύντομα ωστόσο το όνειρο της αγάπης, της μιας και μοναδικής αγάπης, της παντοτινής, αντικαταστάθηκε από τη συνηθέστερη συζυγική συμφωνία: εκείνη τον νοικοκύρευε και εκείνος τη συντηρούσε.

 

d5a

 

Πώς μπορεί να ζήσει μια γυναίκα χωρίς ένα άγγιγμα, χωρίς ένα χάδι, χωρίς ένα φιλί από τον άντρα της; Όλα μπορεί να του τα συγχωρέσει, εκτός απ’ το να είναι ψυχρός απέναντί της. Η τρυφερότητα απουσίαζε από τη σχέση τους. Το ίδιο και η αλήθεια, η ειλικρίνεια, η γνήσια συγκίνηση. Τουναντίον, περίσσευαν η επιφυλακτικότητα, η υποκρισία, η ψευτιά. Ό,τι έφτιαχνε ο άνθρωπος αυτός, το έφτιαχνε με το μυαλό του. Η καρδιά και το κορμί του ήταν παράλυτα. Κοντά του η Γαλάτεια είχε γνωρίσει την απόλυτη μοναξιά. Όταν αναπολούσε τη σχέση τους, ένιωθε σα να είχε διασχίσει μια έρημο· όχι οποιαδήποτε έρημο, την απέραντη έρημο, εκείνη όπου πάνω της δεν φυτρώνει ούτε φυλλαράκι. Τώρα, μέσα από το βιβλίο της, όλοι θα μάθαιναν την αλήθεια, τη δική της αλήθεια, έτσι όπως την είχε βιώσει. Και πρώτος απ’ όλους ο διάσημος Καζαντζάκης – ο μέγας υποκριτής. Θα μάθαιναν πως οι αληθινοί υπεράνθρωποι είναι εκείνοι που πεθαίνουν για τις ιδέες τους, ενώ εκείνοι που καμώνονται τους διανοούμενους, δεν είναι παρά τυχαίοι απάνθρωποι.   * (εμπνευσμένο από «Το χαμένο Νόμπελ»)  

 

 

kvstas_arkoydeasΟ Κώστας Αρκουδέας γεννήθηκε στην Αθήνα την Καθαρά Δευτέρα του 1958. Μετά από πολλές περιπλανήσεις, επέστρεψε στην πρωτεύουσα και εργάστηκε στο Υπουργείο Πολιτισμού, στο οποίο παραμένει μέχρι σήμερα. Δημοσίευσε για πρώτη φορά το 1986 τη συλλογή ιστοριών Άσ’ τον Μπομπ Μάρλεϋ να περιμένει. Έως τώρα έχει εκδώσει οχτώ μυθιστορήματα, δυο νουβέλες, δυο συλλογές διηγημάτων, το απάνθισμα μικρών κειμένων Τα σιγκλάκια και το παραμύθι Η πολύχρωμη σβούρα. Το χαμένο Νόμπελ – Μια αληθινή ιστορία (Δεκέμβρης 2015) είναι η τελευταία του δουλειά.     Δημοσιεύθηκε στο Έθνος της Κυριακής με τον γενικό τίτλο «Οι ήρωες του Καλοκαιριού»

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top