Δοκίμιο: “Ζήσε τη στιγμή Ή αλλιώς Η φιλοσοφία του Σκλάβου…”

Της Ευαγγελία Τυμπλαλέξη // *

«Να φοβάσαι αυτό που εύχεσαι…»

Φοβερίζει τρόπον τινά ο Τσακαλώτος τον Σόιμπλε, με τη ρήση αγγλικού αποφθέγματος…

Για να επιστήσει την προσοχή μας στην ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στη σύμπραξη και τους ρεγουλαρισμένους κινητήρες, που ωθούν τη διασύνδεση μεταξύ των κρατών; Για ν’ αναβοσβήσει τα φώτα θαμπώνοντας την ψυχρή λογική, που αιωρείται ανάμεσα στα τύμπανα του πολέμου και την υπερεθνική αλληλεγγύη; Για να υπογραμμίσει την «διακρατική κοινωνία»;

Όποια αλληλεπίδραση ή αλληλεξάρτηση και να εξετάσουμε, το πέλμα της εντρύφησης γλιστρά στο ίδιο χαλί…

Η ευρυθμία της κρατικής μηχανής…

Προσδοκώντας να ορίσουμε την έννοια της Τάξης, ίσως να καταλήγαμε στο συμπέρασμα της συνύπαρξης πολλαπλών συσσωματώσεων, οι οποίες καθορίζονται από ευδιάκριτες αρχές. Όταν ωστόσο η «κοινωνική ομαλότητα» αντιδιαστέλλεται τον «κοινωνικό κλυδωνισμό», δυσκολευόμαστε να εντοπίσουμε αν η αναρχία αφορά σε αιφνίδια αλλαγή συμπεριφορών ανθρώπων ή σε αδόκητη εμφάνιση γενικευμένης άτακτης κατάστασης. Οι κυρίαρχες χώρες, αν και σε εμπόλεμη κατάσταση, εμφανίζονται ενίοτε μεθοδικές-τακτικές στο εσωτερικό του πυρήνα τους, κάτι που αποτελεί ερμητικό σύγγραμμα προς ανάλυση. Ο Αυγουστίνος Ιππώνος, δυτικόφρων θεολόγος του οποίου η φιλοσοφία επενεργεί καταλυτικά στο χριστιανικό δόγμα, υποστήριζε τον 5^ο αιώνα ΚΠ, πως μια καλή διάταξη διαφόρων μερών, καθένα απ’ τα οποία τοποθετείται στην καταλληλότερη γι’ αυτό θέση, για να εξάρει σκοπούς κι αξίες και ν’ αποτελέσει χρήσιμο σημείο εκκίνησης. Δόκιμο θα ήταν εδώ να εστιάσουμε στο γεγονός πως κάθε κοινωνία θηρεύει διακανονισμούς, οι οποίοι να την προάγουν, πως θα διασφαλιστεί η εφαρμογή των υποσχέσεων, όταν αυτές συμφωνηθούν, και πως θα αποφευχθεί κατά το μέγιστο δυνατόν η προσβολή του παγιωμένου ιστού της. Ωσαύτως ενδεχομένως και η καταφυγή στη βία ν’ αποδεικνύεται εύλογη, όταν ο άνθρωπος δεν αισθάνεται ασφαλής εναντίον της απειλής του θανάτου ή διάφορων βλαβών. Αν ανατρέξουμε στην ταινία Φραγκενστάιν της Μαίρυ Σέλλεϋ, το Τέρας είναι αυτοπαθές. Όπως κάθε οδηγός υπόκειται σε αυτοκινητιστικό ατύχημα, ομοίως η Κοινωνία υποβάλλεται σε στιγματισμό-παραμόρφωση κατά τον αφορισμό της. Μία Κοινωνία αφορίζεται, όταν εκτίθεται σε αμηχανία, δηλαδή όταν έχει προσαρτήσει τους θεσμούς της και δεν απομένει παρά να τους υπερσκελίσει. Σύμφωνα με τον Carlo Galli, φιλόσοφος πολιτικής θεωρίας, η εν λόγω αμηχανία παρεμφαίνει ένα δίπολο υποκειμενικής και αντικειμενικής δομής. Στην πρώτη περίπτωση και εν μέσω κατάστασης κακοφανισμού ο Πολίτης αγνοεί επιδεικτικά τα κοινοβουλευτικά τεκταινόμενα, στάση που καταγάγει πύρρειο νίκη. Η οργίλη απάθεια μεταφράζεται σε υποχωρητικότητα και αντιστοιχεί σε μία φαταλιστική εγκαρτέρηση. Στην δεύτερη περίπτωση πηγάζει από τη νομική παρακαταθήκη, η οποία καραβοτσακισμένη αδυνατεί να εκπληρώσει τις αναληφθείσες υποχρεώσεις της ως προς τον ανθρωπιστικό της στόχο.

Δια της βίας και των όπλων…

Την ίδια στιγμή που το ιδεώδες της Δημοκρατίας υπερβαίνει τις προσδοκίες της κάθε φιλοσοφικής μεθερμήνευσης, η Κοινωνική ευταξία δεν επιτυγχάνεται μέσω δημοκρατικών διαδικασιών. Όλο και περισσότεροι πολίτες αποφαίνονται για την αποκαρδιωτική παραφθορά της. Απ’ τα «ηλεκτρικά όνειρα» πολλών θυμάτων του Κάμερον, ψυχίατρος που υπέβαλε τους ασθενείς σε ηλεκτροσόκ, μέχρι τους βασανισμούς σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, η έρευνα οδηγεί σε ειδεχθή ψήγματα καταστολής. Την δεκαετία του 1950 η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ παρείχε χρηματική επιχορήγηση στο Ινστιτούτο Άλαν του πανεπιστημιακού ιδρύματος του Μακγκίλ για να τελεστούν πειράματα σε ανθρώπους, οι οποίοι τέθηκαν σε απομόνωση για εβδομάδες-υπεβλήθησαν σε ηλεκτροσόκ-τους χορηγήθηκαν αναμείγματα φαρμάκων, όπως το ψυχεδελικό LSD και το παραισθησιογόνο PCP, γνωστό ως «αγγελόσκονη», τα οποία εβρίσκοντο σε πειραματικό στάδιο. Οι πειραματισμοί ήγον τους παθόντες σε παλινδρομήσεις στη βρεφική ηλικία με τη νοημοσύνη τους να περιπίπτει σε δεδομένα προ-λεκτικά. Το σκάνδαλο δηλοποιείται εν έτει 1970, με την ψήφιση του Νόμου περί Ελευθερίας της Πληροφόρησης, κάτι που επισύρει την οργή των ανυποψίαστων θυμάτων, οι οποίοι προσέφυγαν μαζικά σε αγωγές. Στις παρατεταμένες δίκες απεδείχθη η απεχθής παραβίαση της Ιατρικής Δεοντολογίας: οι πάσχοντες είχαν στραφεί στον Κάμερον προς επίλυση-αρωγή για ελάσσονες ψυχικές διαταραχές, όπως επιλόχεια κατάθλιψη-άγχος, και κατέληξαν αθύρματα χρήσης εν αγνοία τους, αφού αντιμετωπίστηκαν σαν πειραματόζωα για να κορεσθεί η δίψα της CIA προς άγραν πληροφοριών σχετικά με τον έλεγχο της σκέψης. Το 1988 η Υπηρεσία κατέβαλε αποζημίωση 750.000 δολάρια και τέσσερα χρόνια αργότερα κατεβλήθησαν 100.000 δολάρια απ’ την Καναδική Κυβέρνηση, συγχρηματοδότης και συνένοχος. Συνάγοντας συμπέρασμα, ο Κάμερον και το Ινστιτούτο του Άλαν είχαν αποτελέσει ακρογωνιαίο λίθο στην εξέλιξη πρακτικών βασανισμού μέσα σ’ ένα καπιταλιστικό πλαίσιο ολέθρου. Η μελέτη πραγματοποιήθηκε με απώτερο στόχο την απάλειψη πασών αναμνήσεων προς οικοδόμηση της νέας προσωπικότητας πάνω στο νεοσυσταθέν  «λευκό κι άγραφο χαρτί». Με την ηλεκτροσπασμοθεραπεία και την χορήγηση διεγερτικών-κατασταλτικών ουσιών, όπως θοραζίνη και ινσουλίνη, επιτυγχάνεται η πλήρης αποδόμηση της προσωπικότητας του ατόμου, το οποίο αν υποστεί αλλεπάλληλα ηχογραφημένα μηνύματα επιδέχεται αλλαγή συμπεριφοράς. Αξίζει να σημειωθεί πως η ηλεκτροσπασμοθεραπεία είναι μέχρι στις ημέρες μας αποδεκτή. Στις τεχνικές ανάκρισης χρησιμοποιούνται διάφορες χημικές ουσίες καθώς και η απόλυτη απομόνωση. Η «πλύση εγκεφάλου» εξασφαλίζεται με την προσωρινή άρση των αισθήσεων: απομόνωση του ατόμου, το οποίο με άκρα παγιδευμένα σε χαρτονένιους κυλίνδρους φοράει γυαλιά σκούρα και ακουστικά λευκού θορύβου, ώστε να αποστερείται των αισθήσεων και κατ’ εφαπτομένη να επαμφοτερίζει σε πέλαγο ανυπαρξίας. Ανάλογες βαναυσότητες πραγματοποιούνται τον 21^ο αιώνα σε φυλακές και ιδρύματα σωφρονισμού. Όλα αποβλέπουν στην διατήρηση της Τάξης.

Πάντων θηριωδιών υπερβολή Άνθρωπος εστί…

Αν οι άνθρωποι ήταν τελείως εγωιστές ως προς τις επιθυμίες τους, η σταθεροποίηση της κατοχής με κανόνες θα ήταν αδύνατη. Αν οι άνθρωποι ήταν τελείως αλτρουιστές σε σχέση με αυτές τις επιθυμίες, αυτή η σταθερότητα θα ήταν περιττή, υποστηρίζει ο Διεθνολόγος Hedley Bull, σύμφωνα με τον οποίο οι Κοινωνίες διαμορφώνουν συμβάσεις προς παγίωση κανονιστικού πλαισίου. Και σύμφωνα με το πλαίσιο αποσπάται η συναίνεση μετά περίσπασης ή φόβου. Όταν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως αιχμαλώτων ή πολιτικών κρατουμένων διαιωνίζονται οι ίδιες και ίδιες μέθοδοι, δεν καταπατώνται τεχνηέντως οι Συμβάσεις της Γενεύης και ο Ενιαίος Κώδικας Στρατιωτικής Δικαιοσύνης των ΗΠΑ; Παρόμοιος νοσηρός ορθολογισμός δεν κλυδωνίζει συθέμελα το βάθρο της Εκκλησίας απ’ τις περιπτώσεις παιδοφιλίας; Σε ανάλογες εκτάσεις σκανδάλων οι ιθύνοντες διασαλπίζουν πως το θέμα αφορά σε εσωτερικό τους πυρήνα, ώστε να αποφεύγεται παρέμβαση της Δικαιοσύνης. Χιλιάδες άνθρωποι ανά την υφήλιο κηρύσσονται «εχθρικοί μαχητές» και εγκλωβίζονται σε βασανισμούς αντί να περάσουν απ’ το εδώλιο του κατηγορουμένου σε πραγματικό Δικαστήριο. Αν στα μέσα του 20^ου αιώνα το Ινστιτούτο του Άλαν συνιστούσε το Κάστρο του Τρόμου, στην νεότερη εποχή του 21^ου ο οδοδείκτης προσανατολίζει τον νου του ερευνητή στο Γκουαντανάμο, το οποίο χαρακτηρίζεται από παμπληθείς μαρτυρίες σαν το «εργαστήρι της πλύσης του εγκεφάλου».  Η επιστήμη του Φόβου εξαπλώνεται επίσης με την γενίκευση των προσφυγικών ροών στις Δυτικές περιοχές. Ο καπιταλισμός νομιμοποιεί τον εαυτό του ως το οικονομικό γρανάζι που συνυφαίνεται με την προσωπική ελευθερία κρίνοντας ταυτοχρόνως μέσω της ίδιας του της δυναμικής ανεπαρκές να καταστεί ομπρέλα προστασίας για ετερόχθονες λαούς. Η επιστήμη του Φόβου διαχέεται αλλότροπα, αφού δεδομένης της ύπαρξης των πυρηνικών όπλων, η βία περιορίζεται σε συγκαλυμμένα πεδία, ώστε να δημιουργείται ένα ομιχλώδες πέπλο γύρω απ’ τα διεθνή συστήματα καταστολής κι εμπόλεμου διακανονισμού.

Morality ή Ethical…

Η ηθική δεν συνιστά ταυτόσημο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν απορρέει απ’ αυτά. Η ηθική ευθύνη προπορεύεται των δικαιωμάτων παρέχοντάς τους κύρος και κανονικότητα-κρίνοντας τη δράση του Κράτους. Η Morality=Ηθική θεσπίζει τα δικαιώματα και τα καθιστά όργανο της Ethical=Ηθική Ευθύνη. Φαινομενολογικά λοιπόν ένα Κράτος επαγγέλλεται την περιοριστική του μέριμνα ως προς την κατάπαυση παραβιάσεων σε βάρος ανθρώπων. Ενίοτε αποβαίνει υποκριτική η πρότερη πρόθεση σαν αποκαλυφθούν ατασθαλίες και συνειδητοποιηθούν παρασπονδίες και αναιρέσεις των δεσμεύσεων, όπως σε περιπτώσεις πεινασμένων-προσφύγων-κρατουμένων-θύματα δικτατοριών ή εθνικής καθάρσεως-ασθενών. Εν τοιαύτη περιπτώσει ο όρος δικαιώματα υπόκειται σε μετακένωση σε νεώτερα σχήματα υποχρέωσης και καθήκοντος. Ο Bauman, Πολωνός φιλόσοφος, πρεσβεύει πως η αλληλεγγύη συνεπάγεται την αναγνώριση της εξαθλίωσης και της δυστυχίας των άλλων ανθρώπων ως προσωπική ευθύνη του καθενός, και την ανακούφιση -εξάλειψη της δυστυχίας σαν προσωπικό καθήκον όλων. Ακόπως τεκμαίρεται απ’ τη ρήση του έγκριτου στοχαστή πως τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν εκπορεύονται απ΄ την a priori βούληση αλλά απ’ την a priori δυσμένεια της υποκειμενικότητας, όχι ως τρομοκρατημένη και ανταγωνιστική άλλα σαν ηθική. Στην εποχή μας, όπου ο Θεός έχει πεθάνει, η απόλυτη ετερότητα διακατέχει την ολότητα μέσω της υπερβάσεως κι αποφεύγοντας τον ιστορικισμό. Η παράδοξη διπολικότητα του ανθρωπίνου δικαιώματος εδράζεται στην ταυτόχρονη ανάδυση του λόγου στην κοινωνική-πολιτική-σφαίρα και στην αδιασαφήνιστη  θεσμοθέτηση της ετερότητας.

Η φιλοσοφία του Σκλάβου…

Στην παραδεδεγμένη πραγματεία της Κιούμπλερ-Ρος τιτλοφορούμενη «Αυτός που πεθαίνει» εν έτει 1971, αναλύεται η φιλοσοφία των πέντε σταδίων. Όταν γνωστοποιηθεί σ’ έναν άνθρωπο ο επικείμενος θάνατός του λόγω μιας ανίατης ασθένειας, με το σταδιόμετρο διεξέρχεται τα πέντε σημεία της άρνησης-του θυμού-της διαπραγματεύσεως-της κατάθλιψης-της αποδοχής. Η Κρίση, με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπος ο άνθρωπος, συνιστά μια βάρβαρη δόνηση της καθημερινότητάς του. Ο Δυτικός άνθρωπος τρομοκρατείται απ΄ τη βία, διότι δεν είναι συνηθισμένος σε αυτήν, όπως ο Τριτοκοσμικός, ο οποίος αναφαίνεται συνέχεια υποστάς σε παρόμοιες ενέργειες. Οι διακηρύξεις του 18^ου αιώνα αποτέλεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο της στοιχειοθέτησης του οικοδομήματος των δικαιωμάτων, με τις διατριβές των Burke και Marx να προβαίνουν σε ουσιώδη-κεφαλαιώδη σχολιασμό τους, για να αρκέσουν απλά οι Παγκόσμιοι Πόλεμοι του 20^ου αιώνα, ώστε οι μελέτες να φαντάζουν παραγοντίσκοι στο Θέατρο της Ιστορίας. Αν δεχτούμε πως φιλόσοφοι-άνθρωποι των γραμμάτων συναπαρτίζουν όχι όργανα υποτελή αλλά εμπνευστές της Γαλλικής Επαναστάσεως, οι οποίοι οραματίζονταν να εκριζώσουν το ancien régime και στον αντίποδα να ριγώσουν εκ νέου το ηθικό-θεσμικό ανάγλυφο, στην σημερινή εποχή ο υπήκοος των Κρατών απεκδύεται την πατρογονική του κληρονομιά, η οποία εμπεριέχει νομικά δικαιώματα-υποχρεώσεις, για να επαμφοτερίζει συγχυσμένος στα γρανάζια των ως άνω σταδίων, χωρίς να καταλήγει σε απεγκλωβισμό του-αποδοχή του πλαισίου αναφοράς, ώστε να θέσει εαυτόν σε δράση. Συνακόλουθα ενστερνίζεται το προτελευταίο στάδιο, αυτό της κατάθλιψης αναμεμιγμένης με άκρατη διασκέδαση, ως το μόνο εχέγγυο απόδρασης. Στην φιλοσοφία του Σκλάβου το «Αύριο» δεν υφίσταται. Ο Όρος διασκέδαση προέρχεται απ’ το ρήμα σκεδάννυμι, που σημαίνει διασκορπίζομαι, διασκορπίζω ανουσιωδώς τη σκέψη-τον νου-την ψυχή. Το «Ζήσε τη στιγμή» κατ’ εφαπτομένη δεν αποσκοπεί στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και του «Αύριο», διότι η απογοήτευση έχει μεγεθύνει την αναξιοπιστία του όλου κλοιού, μέσα στον οποίο κινείται το άτομο, και η ηττοπάθεια κατέρχεται σε άρμα δρεπανηφόρο. Το δόγμα του Carpe Diem παραλλάσσεται με τρόπο αλαζονικό καθιστώντας το άτομο υποζύγιο μιας ανελέητης ειλωτείας, αντί να το ελευθερώσει απ’ τα δεσμά της επιστασίας…

Βιβλιογραφία

•  Δουζινάς Κ., «Το τέλος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2000.
• Carlo Galli, «Η αμηχανία της Δημοκρατίας», μτφ Δημητρολόπουλος Περικλής, Εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2016.
• Slavoj Zizek, «Η νέα πάλη των τάξεων», μτφ Πέτρος Γεωργίου, Εκδόσεις Πατάκης, Αθήνα 2016.
• Hedley Bull, «Η άναρχη Κοινωνία», μτφ Στροίκου Ηρακλεία, Εκδόσεις Ποιότητα- Macmillan Press, έκδοση Γ’, Αθήνα 2007.
• Naomi Klein, «Το δόγμα του Σοκ», μτφ Φιλιππάτος Άγγελος, εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2007.

Δοκίμιο

Δέος  αντίπαλον…

Αγαπημένε  οδοιπόρε,

Όταν  τα  φώτα  σβήνουν,  κι  οι  αναπνοές  εξαχνώνονται,  φυσούν  οι  άσωστες  ακτές  του  μακρόκοσμου. Καταπίστευμα  αναπαλλοτρίωτο  σε  τούτη  την  αδειανή  παραμεθόριο, ν’  απαντήσει   προσπαθεί  στην  Κατερίνα  Γώγου, δίκην  προλόγου…

Κι  όταν  τον  υπολογιστή  σου  απενεργοποιείς,  ωθώντας  από  συνήθεια  την  καρέκλα  ν’  ακουμπήσει  στο  ξύλο.  Και  την  αίθουσα  γύρω  κοιτάζεις,  π’  αδειάσει  έχει  κι  οι  μαθητές  το  εργασιακό  έχουν   αποχαιρετήσει  περιβάλλον. Τότε  είναι  π’  αντιλαμβάνεσαι  την  επικρατούσα  ηρεμία  στον  χώρο,  τον  οποίο  οι  Άνθρωποι  διεμβόλιζαν  μ’  επιρροή  υπαρξιακή.  Τότε  είναι  που  στις  αισθήσεις  προσπίπτει  ο  ολοφυρμός,  αφού  με  την  απομάκρυνση  της  ανάσας  εγκατασπείρεται  κάτω  απ’  τα  έπιπλα  κι  επιτείνεται  με  της  νύχτας  την  ενθρόνιση.  Τότε  είναι  π’  ο  Τρόμος  σ’  αμμουδιά  σ’  οδηγεί   απέραντη.  Και  νιώθεις  καρφωμένο  πάνω  σου  το  στρογγυλόσχημο  της  Σελήνης  μάτι.  Σαν  ειλητάρι  το  νερό,  στ’  αδιαβάθμητο  σε  κυλινδρώνει  γαλανό.  Κι   οι  κώδικές    του   οι  μονοσύλλαβοι  ξαφνικά  σ’  αρπάζουν  απ’  το  χέρι,  στο  εσχατολογικό  να  βυθιστείτε  διάφανο,  τη    βουή  ν’  αποφύγεις  των  ήχων  και  τη  μακρόσυρτη  αναγόρευση  κανόνων,  π’  οψιγενής  ομοιάζει  σε  σχέση  με  τις  πρωτότοκες  δυνάμεις.  Η  αβυσσαλέα  χαράδρα της  ύπαρξης  μ’  αναθυμιάσεις  δύσμοιρες,  υποκείμενες  πάντα  σ’  αναθεώρηση,  κι  εφήμερες  αφού  δεν  ανανήφουν  στην  εμβριθή  ανάγνωση  των  μαιάνδρων.  Και  το  κολύμπι  αφετηρία  δεν  έχει,  ούτε  τερματισμό.  Κι  η  εν  γένει  απροσδιοριστία   ρηγμάτωση  να  προξενεί  στο   μεσοπέλαγο,  και    τ’  αλάφιασμα  τ’  αρχέγονο   στου  κλύδωνα  να  καταυλίζεται   τις  ταλαντώσεις.   Κυβίστηση  χωρίς  εγκυρότητα  προκαλούσε  το  πνεύμα  αντιλογίας  στων  αφρών  την  περιστολή, να  σε  κυκλώνει.   Μ’  άλμα  αστραπιαίο  δίνει  μια  ο  γρίφος  και  βγάζει  το  κεφάλι  έξω  απ’ την  ίσαλο  γραμμή,  σαν  αναδυομένη  με  φτερούγες  άυλες.  Η  διάθλαση   ΕΣΕΝΑ  ξεμακραίνει,  π’   εγκλωβισμένη  παραμένεις   στον  βυθό.  «Σκέψου  διαφορετικά.  Μη  φοβάσαι!  Θα  τα   καταφέρεις.»  Η  αρμύρα  δονούσε  τις  φωνητικές  της  τρομάρας   χορδές…

Λιμνάζοντα  τα  μνήματα  στον  προαύλιο  της  εκκλησίας  χώρο,  υποβαθμίζουν  τη  φέρουσα  ικανότητα  της  περιοχής.  Κι  αυτή  μ’  άρρυθμες  δρασκελιές    σε  πρόγραμμα  εντάσσεται, αποξήρανσης  ελών. Τα  στόματα  δεν  έφεραν ποτέ της  αλήθειας  τη  σφραγίδα.  Πως  να  επιβιώσεις,  αν  η  κρυψίνοια  δεν  συνιστούσε  την  πραγματικότητά  σου; Πως  να  μπλεχτείς,  όταν  όλα  παράταιρα  δείχνουν  πάνω  σου;

Κι  ενός  στιχοποιού  μόνο  η  πυροσειρίς   παραμόνευε   ουδέτερη  ηγεμονία, αυτοσκοπούς  περίφημους   ν’ αγκυροβολήσει.  Η  οσμή  της  κόκκινη,  της  λήθης  το  στίγμα  θέλησε να  εξαφανίσει,  σαν  ηθική  ανταπόδοση  ή  ποινική  μεταμέλεια.  Και  σε  γνώσεις  άρχισε  ν’  ανατρέχει  ορθολογικές,  προκειμένου  να  επιλύσει  τα  αινίγματα  του  θανάτου  ή  το  φυσιοκρατικό  του  νοήματος  εύρος,  διατυμπανίζοντας  πως  η  αθωότητά  σου  σ’  ενοχοποιεί  κι  αυτά  που  της  χρωστάς.

Κι  ήταν  τώρα  π’  άρχιζες  ν’  αναρωτιέσαι,  αν  η  αθωότητα  στα  όπλα  είναι  κρυμμένη,  που  να  πάρεις  δεν  πρόκανες.  Μιαν  αθωότητα  ετερόχρωμη  μ’  ιδιορρυθμίες  πλείστες.  Κι  η  διάνοιά  σου  δημιουργική  κι  οξυδερκής,  προεικόνιζε  τα  γεγονότα  την  έκβαση  αναμένοντας  και  την  τιμωρία.  Πόσα  χνάρια  να  βαθαίνουν  την  ψυχή   κι  οι  γύρω  να  μεταφράζουν  τη  σιωπή  ως  υπεροψία. Όταν  μιλιούνια  είδες  να  σιμώνουν  οι  ορδές.  Ακόμη-ακόμη  αν  κάτω  απ’  το  σεντόνι  επώαζε  το  λεκιασμένο  των  ερώτων,  που  η  τρυφερότητα  το  τρόμαξε.  Ή  μήπως  στης  αλήθειας  τις  κλωστές,  π’  ιστό  πρόσφερε  σ’  ατζαμήδες  έπαρσης. Πόσες  αμφισβητήσεις  και  δίχως  όρια,  ένα  παγωμένο  να  δεχτεί  μέρος;

Κι  εκείνο  που  πιο  πολύ  φοβόσουν  ήταν  μην  γίνεις  «ποιητής».  Και  δεν  είναι  που  στο  δωμάτιο  κλείστηκες,  μα  οι  τοίχοι  του  πλοκάμια  που  γιγαντέψαν  σαν  μόνοι  πρόθυμοι  να  σ’  αγκαλιάσουν.  Κι  ήρθες  κι  απολησμόνησες  κι  οι  φλέβες  σου  γίναν  λευκές.  Κι  η  ανάδρομη  του  αίματος  ροή  στο  διάβα  της  παρέσερνε  υπολογισμούς  πολύπλοκους.  Κι  η  πλατυρρήμονη  συντροφιά  στο  τετράγωνο,  π’  εύκολα  σου  πλάσαρε  απόψεις,  στ’  απέραντο  σ’  απόπεμψε  της  μελάνης.  Μα  καμιά  δεν  σε  δέχτηκε  ράτσα   κι  ας  σ’  είχαν  με  τ’  άρβυλο  λυώσει  στεγνά.  Και  βρέθηκες  μονάχη  στη  μέση  του  δρόμου  και  με  τον  φόβο    μεγαλύτερο  απ’  αυτόν  όλων  των  αδέσποτων  του  κόσμου.  Κι  ο  Καβαλάρης  απέναντι  την  Περσεφόνη  να  χτενίζει.  Δεν  ήξερες  πως  να  φερθείς  στον  Μαύρο  Ταξιδευτή.  Δεν  ήξερες  ποιο  το  νόημα  της  μιας  ή  της  άλλης  απάντησης,  αφού  οι  θνητοί  τα  κυήματά  τους  είχαν  εκπαιδευτεί  σε  πύργο  να  μαντρώνουν  μ’  ευοίωνες  προθέσεις.

Κι  εσύ  που  δραπετεύσει  είχες  μια  νύχτα  εν  μέσω  συνειδήσεως  επώδυνης;

Στην  πραγμάτωση  να  στερεώσεις  τα  φτερά,  διότι  η  λειτουργία  του  συμβολισμού  της  ύπαρξης,  απ’  την  οργανωμένη  επιτελείται  διπλωματία.  Κι  οι  αντιρρήσεις  για  «πλήρη  αφοπλισμό»  δεν  καταργούνται  με  συνθήκες.  Κι  όπως  οι  αντιμαχόμενες  πυρηνικές  Δυνάμεις  άλλη  διέξοδο  δεν  έχουν  εξόν  την  απειλή  της  χρήσης,  τους  ηχητικούς  ν’  αφουγκράζεσαι  του  Γίγνεσθαι  δαιδάλους,  μ’ ιδρωμένη  ν’  αγγίξεις  αφή  της  ασημαντότητας  τη  λυτρωτική  παραδοχή.  Της  καθάρσεως  να  ρουφήξεις  τη  βαθυκύανη  θλίψη.

Κάθε  ατοπήματος  ν’  αποστέρξεις  την  οίηση,  όταν  θα  καταλάβεις  πως  δεν  μένει  κανείς  σ’  αυτήν  την  πόλη.  Στις  ανοιχτές  μην  ψάχνεις  πλιάτσικο  τις  πόρτες,  μήτε  τους  περιορισμούς  σε  φώτα  αναμμένα.  Κι  όταν  στο  φρύδι  νυχοπατείς  της  αβύσσου,  δεν  ξέρεις  αν  σ’  ανορθόδοξο  εμπλέκεσαι  πόλεμο  ή  ανταρτοπόλεμο.  Πάντως   και  στις  δύο  περιπτώσεις  οι  εσωτερικές  σοβαρές  είναι  συνέπειες.  Μόνο  στο  κρεμεζί   οφείλεις  ν’  απαντήσεις  ποια  ανθρώπινη  ανάμνηση  σε  κρατάει  εδώ.

Της  Έλενας  η  νόμιμη  άμυνα  κι  η  ρητή  της  Λεμονιάς  συγκατάθεση.  Η  Αθηνούλα  στου  Δικαίου  τις  παρυφές  κι  ο Βαγγελάκης  να  σε  ρωτά  αν  στους  θεούς  πιστεύεις.  Η  Παγώνα  κι  ο  Νέστωρ  με  τ’  αξεπέραστο  καυγάδισμα  να  φράζει  της  διδασκαλίας  την  πρακτική.  Η  Νάνσυ  κι  η  Μαρία  τα  τακούνια  σου  να  μην  αντέχουν  στις  σκάλες.  Ο  Dreamwalker  να  φιλοσοφεί  ατέρμονα  μετά  τα  μεσάνυχτα  μαζί  σου.  Η  Γιούλη  να  σε  σπρώχνει  πάνω  στην  ακρίδα  που  εισέβαλλε  ερήμην  της  στην  τάξη  κι  η  Χαρά  ν’  απαξιώνει  με  τα  δαχτυλίδια  πλάκα  στα  δάχτυλα.   Ο  Γιάννης  να  σε  διαβεβαιώνει  πως  τώρα  που  υπηρετεί  στα  ΜΑΤ,  δεν  θα  προδώσει  την  επαναστατική  ευφράδειά  σου,  το  Πωλινάκι  ν’  ανησυχεί  αν  νιώθεις  θλίψη  και  το  Εφάκι  να  σε  διαλαλεί  στο  facebook   μοναδική. Η  Πόπη  κι  η  Ελένη  π’  απέκτησαν  μωρά  σαν  τις ίδιες  ξανθά  και  τα  φασκιώνουν  με  ροζ  κορδέλες  και  μπιμπερό  της  Chico.  Η  Άννα-Μαρία    με  τ’  αμυγδαλένια   της  ν’  απορεί  μάτια  που  δεν  ασπάζεσαι  την  πρωτιά  της  κι  ο  Πανούλης  να  σε   περιμένει    μ’   ανυπομονησία  στην  πόρτα.  Ο  Γιώργος   που  έμαθε  πρόσφατα  να  οδηγεί  και  σίγουρος  είναι  για  τις  επιδόσεις,  ο  Γιάννης  να  μοιράζεται  στο  τραπέζι  αλλεργικές   κοινοτοπίες,  ο  Άγγελο  να  στιχουργεί  προς  παρηγοριά  σου   κι  ο  Μάνος  τη  διαχείρηση  να  ηγεμονεύει  της  ισχύος.  Ο  Αργύρης  να  συμπονά  τα  ζώα  κι  η  Σταυρούλα  να    εμπνέεται  πρωτότυπες  δικαιολογίες. Η  Κατερίνα  να  διατυμπανίζει  την  ανωτέρα  του  μανικιούρ  βία,  η  Μαρία  στα  γρανάζια  μπλεγμένη  της  στατιστικής,  η  Εύα  και  το  Βικάκι  σ’ αντίδρασης   το  δόκανο    οργίλης.  Ο  Θανάσης-η  Κωνσταντίνα-ο  Δημήτρης…

Πόσες  χάντρες  να  θυμίζουν  πως  υπάρχεις!  Είναι  τα  βλέμματα  των  ΜΑΘΗΤΩΝ  σου  κι  είναι  αυτή  η  ανθρώπινη  ανάμνηση  που  σε  κρατάει   εδώ…

Αλληγορικό  κείμενο,  που  πραγματεύεται  την  αναμέτρηση  του  ανθρώπου  με  τον  Φόβο. Η  συγγραφέας  συνομιλεί  με  τον  εαυτό  της.  

 ———–

 * Το γυροσκόπιο αντίληψης της Ευαγγελίας Τυμπλαλέξη οδυνάται για τα κακώς κείμενα στον Πλανήτη. Νιώθει να πάλλεται σε χώρο μαγνητικά απομονωμένο και η πυξίδα έχει χαθεί.