Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: “Η αλχημίστρια των συναισθημάτων”
12/12/2017, 11:17 μμ

Διήγημα: “Η αλχημίστρια των συναισθημάτων”

Του Ηλία Μπαντούνα // *

 

 

Στις γυάλινες μπάλες του δένδρου που πάντοτε στόλιζα μηχανικά και με υπερβολική δόση αγγαρείας, καθρεφτίζεται ένα βλέμμα. Εκείνη η εκδοχή του η αινιγματική της μεταμοντέρνας Μona Lisa με γαλλική εσάνς. Που το παρατηρώ και εξακολουθώ να στριφογυρίζω στο δίλλημα αν το έχεις ντύσει με τον μανδύα της ενοχής λόγω ενός επικείμενου συναπαντήματος των χειλιών. Ή απλά το έχεις καμουφλάρει με μια δήθεν αθώα έκφραση που κρύβει τόσα ανομολόγητα. Υπάρχουν τόσα μέρη που μόνα τους δεν σημαίνουν τίποτε. Τόσες στιγμές ρουτίνας εκ φύσεως κενές. Ακόμη περισσότερες σκέψεις που χάνονται κατά την διαδρομή ή παγιδεύονται σε έναν φαύλο κύκλο και δεν εξωτερικεύονται ποτέ. Και υπάρχουν και εκείνες οι φάσεις που εσύ πρωταγωνιστείς στα μέρη, στις στιγμές, στις σκέψεις και με τον τρόπο αυτό αλλάζει με μιας όλο το νόημα. Ένα κακογραμμένο βιβλίο που ξαφνικά φτάνεις σε έναν παράταιρο και άκρως εντυπωσιακό επίλογο που αναρωτιέσαι αν άξιζε τελικά να διαβαστεί μόνο και μόνο για να φτάσεις σε αυτό το σημείο. Έχω πράγματα να σου δείξω, έχεις μια ψυχοσύνθεση να αλλάξεις. Σαν να ήταν αυτός ο προορισμός της ζωής σου ολόκληρης. Να καταπιαστείς με την σκουριά και να την μετατρέψεις σε κάτι φωτεινό. Τύπου αλχημίστρια δίχως να έχεις στα χέρια σου κάτι το υλικό. Αυτό αυξάνει αυτομάτως τον βαθμό δυσκολίας του εγχειρήματος. Αλλά φτιαγμένη για αντίξοες αποστολές μοιάζεις. Μια τέτοια είναι πολλές φορές η επαφή ανάμεσα σε δύο άτομα με τόσα εμπόδια ορατά και αόρατα που κάνουν έναν αγώνα δρόμου για να τα ξεπεράσουν για να φτάσουν τρέχα γύρευε που και πότε. Σε παρατηρώ από μακριά να στέκεσαι στην στάση. Δεν έχεις καμία σχέση με το σκηνικό που σε περιβάλλει. Ούτε με την πόλη, ούτε καν με τους περαστικούς. Εχεις μια αύρα απόκοσμη, κινήσεις λεπτεπίλεπτες, έκφραση μαγνητίζουσα, μελαγχολική. Θα έκανα τα πάντα να την αλλάξω και ας μην ξέρω το γιατί.

Ίσως γιατί κοιτάζοντας τον εαυτό μου σαν σε καθρέφτη μέσα στο βλέμμα σου, αντικρίζω την ίδια μελαγχολία να φωλιάζει στις εκφράσεις μου και νιώθω πως η ίδια αποστολή μου αναλογεί. Εκείνη του να μετατρέψω τη σκουριά σε φως. Γιατί πάντα αυτό ήθελα. Πρίν να σε συναντήσω. Κι εσύ δύναμη κινητήρια που σαν από πάντα περίμενα, ήρθες και έβαλες το τρένο μου σε ράγες, και την πυξίδα μου να δείχνει προς τον ήλιο… Αυτό το ταξίδι μόνο μαζί θέλω να το επιχειρήσουμε, ακόμη κι αν παρ’ ελπίδα δε φτάσουμε ποτέ στον προορισμό…

 

 

 

* Ο Ηλίας Μπαντούνας γεννήθηκε το 1986 στην Αθήνα. Το 2008 αποφοίτησε από το τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς ενώ στην συνέχεια ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία με μικρά διαλλείματα. Από την παιδική ηλικία έβρισκε «καταφύγιο» στην συγγραφή κειμένων μικρής έκτασης κάτι που συνεχίζει να κάνει ακόμη και σήμερα, όταν υπάρχουν τα κατάλληλα ερεθίσματα για έμπνευση.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top