Fractal

Ο Γρηγόρης Χαλιακόπουλος στο εργαστήρι του συγγραφέα

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

Πορτρέτο. Ο συγγραφέας μπροστά στη βιβλιοθήκη του και στα βιβλία των άλλων.

Πορτρέτο. Ο συγγραφέας μπροστά στη βιβλιοθήκη του και στα βιβλία των άλλων.

 

Για τον Γρηγόρη Χαλιακόπουλο όλα αρχίζουν από τον τίτλο. Με το νέο του μυθιστόρημα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Άγκυρα», προειδοποιεί τους αναγνώστες του: «Να φοβάσαι τον άνδρα».

 

Αρνούμαι να γράψω έστω και μία συλλαβή, αν προηγουμένως δεν έχω βρει τον τίτλο», υποστηρίζει ο δημοσιογράφος, ποιητής και συγγραφέας Γρηγόρης Χαλιακόπουλος, παραδίδοντας στο αναγνωστικό κοινό το νέο του βιβλίο. Στο μεταξύ, τρία θεατρικά του παίζονται φέτος: «Πατροκοσμάς: Φτιάξτε σχολειά – φτιάξτε σχολειά», σε σκηνοθεσία Μιχάλη Σδούγκου. Η «Θυρίδα 111», με το Δημοτικό θέατρο Αργους και συμμετοχή του Γιώργου Μιχαλακόπουλου, ενώ τον Σεπτέμβριο θα ανέβει η θεατρική όπερα «Η φωνή της πεταλούδας» με τη φωνή της σοπράνο Τζένης Δριβάλα.

Και επανερχόμενος στη σημειολογία του τίτλου του, επιμένει: «Βέβαια, μέσα στο συμβολικό και συμπυκνωμένο νόημα των τριών τεσσάρων λέξεων, έχω φροντίσει η καθεμία να αποτυπώνει σημειολογικά, το συναισθηματικό επίκεντρο από την ιστορία του βιβλίου. Επί παραδείγματι: ”Αγαπώ τη δυσλεξία σου”, βάφτισα μια νουβέλα μου, και όντως το μήνυμα που επιθυμώ να μεταφέρω στον αναγνώστη είναι πως αγαπώ τη γλυκιά ιδιαιτερότητα ενός διαφορετικού τρόπου εκμάθησης. Μόλις εφεύρω τον τίτλο, η ιστορία ξεδιπλώνεται με αρχή, μέση, τέλος, ασχέτως αν στην πορεία πολλά ανατρέπονται».

Κάπως έτσι γράφτηκαν σχεδόν όλα τα βιβλία του, ανάμεσά τους και τα «Αντικέρ ιδεών», «Τα Φώτα της Πόρσε», «Επικηρυγμένη Αίσθηση», «Θεωρείο στην Κόλαση», «Πρόστυχο φεγγάρι», «Η καρδιά του δότη», «Πέθανα… αλλά σας βλέπω», «Αγαπώ τη Δυσλεξία σου» και φυσικά το τελευταίο, «Να φοβάσαι τον άνδρα».

Με τις βασικές εμμονές πάντοτε εκεί: «Μία που με χαρακτηρίζει είναι πως το κείμενο που πληκτρολογώ στον υπολογιστή θα ήταν καλύτερο αν το αποτύπωνα ως χειρόγραφο», λέει. Κι εξηγεί: «Επειδή η τεχνολογία άργησε να εισέλθει στη ζωή μου, διατηρώ πάντα επιφυλάξεις για τον αυτοματισμό της γραφής και την πιστή εφαρμογή της έμπνευσης. Παρότι προσπάθησα αρκετές φορές να λειτουργήσω και με τους δύο τρόπους, ώστε να έχω συγκριτικά αποτελέσματα, το μόνο που κατάφερα ήταν να αγχωθώ περισσότερο. Κατέληξα, λοιπόν, πως με εξυπηρετεί η ηλεκτρονική καταγραφή, αλλά η εμμονή αυτής της αμφιβολίας δεν θα μου φύγει ποτέ».

 

grigo

Κάποια από τα βιβλία του κ. Χαλιακόπουλου.

 

Η γραφή ως λύτρωση

Με τον πιο παράδοξο τρόπο αναγνωρίζει ότι γράφτηκε το «Το «Πέθανα… αλλά σας βλέπω». «Το να περιγράφεις την επικήδεια τελετή σου, έστω και ως μαύρο χιούμορ, ήταν για μένα οδυνηρό», αποκαλύπτει. «Μπορεί να σάρκαζα τον θάνατο και να του έβγαζα τη γλώσσα, αλλά τη θρασύτητά μου αυτή την πλήρωσα με εξάμηνη αϋπνία. Ιδιαίτερα εκεί όπου περιγράφω τη διελκυστίνδα μεταξύ Κόλασης και Παραδείσου, το παιχνίδι αγρίεψε. Αύξανα το χιούμορ, αλλά μείωνα τις αντοχές μου. Είναι το βιβλίο που με εξουθένωσε ψυχικά, καθώς έπρεπε να σκέφτομαι καθημερινά πως είμαι νεκρός».

Όταν αρχίζει η ιστορία του είναι σαν λύτρωση: «Οταν αισθανθώ πως συνέλαβα την ιστορία και η μυθοπλασία αρχίζει, ξέρω πως δεν θα βαριέμαι για όσο διάστημα διαρκέσει η συγγραφή της» υποστηρίζει. «Αυτό λειτουργεί επάνω μου λυτρωτικά. Σκέφτομαι πως θα έχω κάτι δυνατό για να απασχολούμαι. Τα πάσης φύσεως προβλήματα αποδυναμώνονται και ιεραρχούνται κατά πώς τους αξίζει. Κυριαρχεί μέσα μου η ανάπτυξη και η εξέλιξη της ιστορίας. Σαφώς και υπάρχουν ημέρες που αρνούμαι να σχηματίσω ακόμα και μία πρόταση, στο μυαλό μου όμως ο μύθος είναι εκεί και αδημονεί».

Όσον αφορά δε τις συνθήκες του τελευταίου βιβλίου: «Το “Να φοβάσαι τον άνδρα” είναι μια προσπάθεια να συνενώσω την τέχνη, τη φιλοσοφία τον έρωτα και την ψυχολογία. Ο βασικός ήρωας του μυθιστορήματος, ο Νίκος, είναι μια φιγούρα καλλιτέχνη που ξεπερνώντας τα όρια του εαυτού του, πληρώνει την ύβρη αυτή, με τον πλέον οικτρό συμβιβασμό της ζωής του. Μένει καθηλωμένος μπροστά από έναν πίνακα, αναζητώντας το τέλειο σχέδιο που θα τον κάνει διάσημο. Μια ματαιοδοξία, που πιστεύω, ενυπάρχει σε διαφορετικά ποσοστά ανά περίσταση, στους ανθρώπους της δημιουργίας.

Είναι εκείνο το λεπτό σημείο, που αν δεν το σεβαστείς, σε περιμένει η σύγκρουση με τον εαυτό σου και κυρίως με το είδωλό σου στον καθρέφτη. Γράφτηκε κάτω από συνθήκες άγριες, καθώς το μελανοδοχείο της έμπνευσής μου ήταν γεμάτο από οργή, ένεκα του ότι έπρεπε να τιθασεύσω την επιθετικότητα που διέκρινε την ύπαρξή μου, σε μια εποχή που τα πάντα ένιωθα να καταρρέουν. Η καταθλιπτική Ελλάδα και η συγγραφική μου ανάγκη λειτουργούσαν ως δύο αντίρροπες δυνάμεις και με αποσυντόνιζαν.

Πώς να γράψω, όταν δίπλα μου ο άλλος άνοιγε τους κάδους απορριμμάτων; Τελικά η κατάσταση αυτή ίσως και να με βοήθησε συγγραφικά…». Παρηγοριά του σε όλα αυτά, αγαπημένα αναγνώσματα: «Με τον Ντοστογιέφσκι μεγάλωσα και ανδρώθηκα. Ο Καζαντζάκης, έπαιξε κι αυτός τον ρόλο του στη διαμόρφωση της πνευματικής μου αντίληψης. Ο Γκαίτε και ο Τσβάϊχ επίσης. Η μεγάλη αδυναμία μου όμως, είναι η αρχαιοελληνική γραμματεία. Όταν αισθανθώ πως συνέλαβα την ιστορία και η μυθοπλασία αρχίζει, ξέρω πως δεν θα βαριέμαι για όσο διάστημα διαρκέσει η συγγραφή της».

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top