Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Κοινωνικοί και υπαρξιακοί προβληματισμοί
31/10/2018, 9:04 πμ

Κοινωνικοί και υπαρξιακοί προβληματισμοί

Γράφει η Ελένη Χωρεάνθη //

 

Δημήτρης Κρανιώτης: “Γραβάτα δημοσίας αιδούς”, Σχεδιασμός εξωφύλλου: Ξένια Τρύφων, Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 2018, σ. 64

 

Με αυτό τον ασυνήθιστο και αινιγματικό τίτλο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος η πρόσφατη ποιητική συλλογή του Λαρισαίου γιατρού /ποιητή Δημήτρη Κρανιώτη. Μια γραβάτα που όχι μόνο δένει κόμπο στο λαιμό αλλά υπάρχει και η κρεμάστρα. Οπότε έχομε αργό μαρτύριο πνιγμού και εξανθρωπισμένη κρεμάλα.

Η συλλογή περιλαμβάνει 52 σύντομα, μικρόστιχα και ολιγόστιχα ποιήματα, από τα οποία κανένα δεν ξεπερνάει τη μία σελίδα. Πρόκειται για ποιήματα λιτά, απλά και ευανάγνωστα, κατανοητά, με προφανείς σύγχρονους κοινωνικούς προβληματισμούς, χωρίς εξάρσεις, αλλά και χωρίς κάτι που να προκαλεί έντονες αντιδράσεις. Ο Δημήτρης Κρανιώτης, ακολουθεί  σταθερά μια ευθεία γραμμή, εξ όσων τουλάχιστο γνωρίζω από τα ποιήματα που κατά καιρούς δημοσιεύει στο διαδίκτυο και αλλού, χωρίς παρακάμψεις από τα καθιερωμένα..

Στο πρώτο ποίημα της συλλογής του με τίτλο: Αλφαβητάρι, φωτογραφίζει το πεδίο πάνω και εντός του οποίου κινείται η ποίησή του, όπου έτσι απλά χωράει η απώλεια, ο χαμένος ορίζοντας, η ειρωνεία, το ασυντέλεστο μιας μικρής, καθημερινής τρέλας ή αναγκαιότητας, εν συντομία:

 

Έχασα το αλφαβητάρι

Της πρώτης δημοτικού

 

Και τώρα

Και τώρα

Που ψάχνω απεγνωσμένα

Να δώσω στην Άννα

Ένα μήλο

Γέρασα από αναμνήσεις

 

Χωρίς διακοπή

Για διαφημίσεις

 

Πίνοντας αναψυκτικά light

Και κάνοντας like

Σε τετράστιχα ημερολογίου

 

Οι προβληματισμοί του κινούνται μέσα στην άνετη χρήση μικρών στίχων των δύο το πολύ τριών λέξεων. Δίνει την εντύπωση πως γράφει με μεγάλη ευχέρεια. Το ποίημα με τίτλο «Το κόκκινο ποίημα» είναι ένα  χαρακτηριστικό δείγμα γραφής:

 

Κόκκινο έβαψα

Τον ουρανό

Μέρες που μ’ έχασα

Και μ’ απαρνήθηκα

Γελώντας αναίτια

Τις έζησα

 

Κόκκινο έβαψα

Το νερό

Σε δάκρυα μ’ έπνιξα

Και με διέσωσα

Ξεχνώντας τύψεις

Με ξεγέλασα

 

Κόκκινο έβαψα

Το ποίημα αυτό

Με λέξεις μ’ έσβησα

Και μ’ ανέστησα

Γράφοντας μ’ αίμα

Μ’ εκδικήθηκα.

 

Δημήτρης Κρανιώτης

 

Σε κάποια ποιήματα διακρίνει κανείς επιγραμματικές εκφράσεις που φανερώνουν πως υπάρχουν ψήγματα, ποιητικής ουσίας όπως στο ποίημα:

«Αδιαμαρτύρητες ποινές»:

 

Φόρεσες το «ευ»

Και απώλεσες

Γραπτές παροτρύνσεις

Και προφορικές φιλοφρονήσεις

 

Ζώντας τελικά μόνος

Σ’ έναν κόσμο

Που συνωστίζεται γύρω σου

Για να σε λιθοβολήσει

 

Με τετελεσμένα ψεύδη

Και αδιαμαρτύρητες ποινές.

 

Ο Δημήτρης Κρανιώτης, αναμφίβολα, κατέχει τα μυστικά της τέχνης και έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στη δυναμική του στίχου του βιάζεται να τελειώνει με στίχους επιγραμματικούς, συντομεύσεις απλουστεύοντας και ρευστοποιώντας, κατά κάποιον τρόπο τους σοβαρούς κοινωνικούς, σαφώς, προβληματισμούς και τα διανοήματά του σε μια επαναλαμβανόμενη ποιητική καθημερινότητα ίσαμε που μένει γυμνός, όπως στο ποίημα «Γραβάτα δημοσίας αιδούς»:

Άρχισα να ξηλώνω
Τα ρούχα μου

Ώσπου έμεινα γυμνός

Στη μέση του πουθενά

 

Παρέμεινε «γυμνός / στη μέση του πουθενά», με μόνο ένδυμα μια λευκή «γραβάτα δημοσίας αιδούς» με θαλασσιές ρίγες. Συσχετίζοντας την εικόνα του εξωφύλλου και ό, τι – προφανώς την υποκρισία – υποδηλώνει, με την παιγνιώδη διάθεση του τελευταίου ποιήματος της συλλογής: «Συγκατοίκηση λέξεων», έχω την αίσθηση πως οι απόψεις μου βρίσκονται σε αντιστοιχία με την ποίηση του Δημήτρη Κρανιώτη:

 

Συγκατοίκηση λέξεων

 

Από δωμάτιο σε δωμάτιο

Τις λέξεις αναστατώνω

 

Τα ουσιαστικά μαλώνουν

(Ανεξαρτήτως πτώσης)

 

Χωρίς αιτία

Στο ισόγειο ξαπλώνω

Τα ρήματα διαμαρτύρονται

(ανεξαρτήτως χρόνου)

 

Χωρίς δίλημμα

Στο μπαλκόνι ξυπνώ

Ανάμεσα σε σελίδες

Που ακόμα γράφονται

Τα βήματά μου αγνοώ

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top