Fractal
Home / FRACT-ALL / «Στα όρια»
25/02/2015, 4:37 μμ

«Στα όρια»

Της Γιώτας Μάρκου // *

 

9-fears-facing

 

Σε μια διάλεξη της Τζίνας Πολίτη, αναφέρθηκε πως «Το παρελθόν μεταβάλλεται ανάλογα με τα ερωτήματα που του επιβάλλει το παρόν , δίνοντας του, νέες ερμηνείες για να κρατηθεί ζωντανό!» Έτσι, βρισκόμαστε σε μια συνεχή πίεση για να μην ξεχνάμε. Φτάνουμε τον εαυτό μας μέχρι τα όρια της λεπτής γραμμής του χάους-που περιλαμβάνει μια σειρά από χαρακτηριστικά για να νιώσουμε και εμείς ζωντανοί. Η ανάγκη μας για ζωή και η επιθυμία μας για τον «βούρκο» των συναισθημάτων, μας κάνει να κρυβόμαστε στη συνείδηση μας. Το δίπολο αυτό μας κατατρώει και μας αλλάζει. Πόσο άδικο;

Αφήνουμε τις σκέψεις μας να μας ψιθυρίζουν στα αυτιά- όσα δεν τολμάνε άλλοι. Ξαναζούμε το παρελθόν στα όρια με σκέψεις και πράξεις. Μα όταν αποφασίσεις να το ζήσεις, όλα τα θεωρείς λάθος. Προχώρησες και παραβίασες τις πόρτες του μυαλού σου. Και ναι! Κουράστηκες! Έζησες μοναδικά, και τώρα ήρθαν τα πάνω-κάτω. Με ποιό δικαίωμα ζητάς να παραγραφούν αυτά; Ατιμία και ξεδιαντροπιά. Εν τέλει, αυτό που αφήσαμε κάπου, όταν ακόμα ένας το θυμάται, δεν χάνεται. Μεγαλώνει και αγριεύει. Έτσι είναι και τα πάθη. Άγρια και λυσσασμένα!

Όπως έλεγε και ο Καβάφης:

 

«Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,

όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,

αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα

γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,

κ’ ετρέμανε μες στην φωνή — και κάποιο

τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.

Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,

μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες

εκείνες σαν να δόθηκες — πώς γυάλιζαν,

θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν•

πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.»

 

Κανείς δεν τα καταλαβαίνει παρά μόνο τα νιώθει. Το σώμα ανατριχιάζει σε κάθε άγγιγμα, ξενερώνει σε άλλα και δίνεται ολοκληρωτικά και αιώνια σε εκείνα που δεν μπόρεσες να φανταστείς ποτέ σου. Σε εκείνα που σε κάνουν να κοιτάς μόνο στα μάτια γιατί επικοινωνείς κατευθείαν με το μυαλό και την καρδιά. Γιατί αυτά είναι τα πράγματα που δεν λέγονται, μα η γλώσσα κινείται μέσα στο στόμα ασταμάτητα σαν να δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα στο « είναι» μας για να τολμήσει. Το να μην επιτρέπεις την λήθη σε ωθεί στα άκρα. Σε μια σπειροειδή μορφή με το σφυροκόπημα του χρόνου να πιέζει όλο και πιο πολύ, να σε γδέρνει και να αντηχεί τον εσωτερικό εξομολογητικό τόνο σου.

Μα… οι αγκαλιές που σε ταξιδεύουν, τα φιλιά που σε μαγεύουν, οι ματιές που σε φυλακίζουν, οι λέξεις που σε σκοτώνουν και τα χάδια που σε ακινητοποιούν, σε κάνουν να στέκεσαι και να συλλογίζεσαι ξανά ˙ πως τα ήμερα και συγκρατημένα πάθη έχουν έλλειψη αυτών. Πώς να ζήσεις στα όρια λοιπόν, χωρίς αυτά;

Και η απάντηση έρχεται από τον Αντρέ Μπρετόν:

«Ο Άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση».

 

* Η Γιώτα Μάρκου γεννήθηκε το 1993, στην Αθήνα όπου και διαμένει. Σπουδάζει Βιβλιοθηκονομία και Συστήματα Πληροφόρησης στο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της Αθήνας. Κείμενα της έχουν δημοσιευτεί στους ηλεκτρονικούς ιστότοπους: themachine.gr, lifo.gr, Bibliotheque.gr, Short Story.gr, 120λέξεις, τοβιβλίο.net, eyelands.gr και 25th Hour Project

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top