Fractal

Ένα ποίημα και ένα πεζό

Της Γιώτας Αναγνώστου //

 

 

f4

 

«Αζήτητα»

 

Γυναίκες ντόμπερμαν

Κι αρσενικές πουτάνες

Στα παιδικά κρεβάτια

Όλο παγίδες

Να πιάνουν τους αγγέλους

Ανυποψίαστους στον ύπνο

Το πρωί θα τους βγάλουν

Τα φτερά

Και θα τους ζεματίσουν

Για το γεύμα

 

Κανείς δεν πλήρωσε ούτε σεντ

Την απαχθείσα ανθρωπιά μας

να λυτρώσει

Η επιχείρηση έκανε

Αίτηση στο άρθρο 99 να υπαχθεί

Αλλά αντέδρασαν οι πιστωτές

 

Ένα αυτί και πέντε δάχτυλα

Μας έστειλαν σ’ ένα κουτάκι

Ματωμένο

Να ’χουμε να τη θυμόμαστε

Το πτώμα της

Δεν αναζητήθηκε

 

 

 

«Μετά μιλούν τα ξίφη»

 

Βρέθηκα στο δωμάτιο. Αθόρυβα. Προσεκτικά. Είδα όλες τις παγίδες. Δεν ξεγελάστηκα. Κοιμόταν.

Συγκεντρώθηκα να του ψιθυρίσω ένα όνειρο. Έκανε να χαμογελάσει. Ύστερα με το χεράκι του έκανε μια κίνηση και το έδιωξε.

Ξαναπροσπάθησα. Αναδεύτηκε στο παιδικό κρεβάτι. Έκρυψε το ξανθό κεφαλάκι στο μαξιλάρι.

Ήταν μάταιο. Το παιδί ήταν προπονημένο.

Βγήκα με προσοχή. Είχα δει τις παγίδες. Όλες. Πήγα στην κουζίνα. Ήταν κλεισμένος σ’ ένα μεγάλο κλουβί. Τα φτερά του μαδημένα, άθλια. Έκλαιγε. Τα δάκρυα διάβρωναν τα πλακάκια. Οι νέοι ποτέ δεν βλέπουν τις παγίδες. Ήταν νέος.

Το ξίφος που δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω, που δεν είχα ποτέ χρησιμοποιήσει, άστραψε στα χέρια μου. Διέλυσε το κλουβί. Τον πήρα στην αγκαλιά μου γυμνό, τρισάθλιο, μαδημένο.

Όταν τελειώνουν τα όνειρα, μιλούν τα ξίφη.

 

 

Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top