Fractal
Home / Το εργαστήρι του συγγραφέα / Ο Γιώργος Τζιτζικάκης στο Εργαστήρι του συγγραφέα
03/06/2015, 12:42 μμ

Ο Γιώργος Τζιτζικάκης στο Εργαστήρι του συγγραφέα

 

27

 

Γράφω από τα δεκατέσσερα, μα λίγοι το γνωρίζουν, οπότε το «Αηδόνι» μπορεί να είναι το πέμπτο μου βιβλίο, κι όμως για πολλούς είμαι πρωτοεμφανιζόμενος. Κάποιοι λίγοι ωστόσο θα με θυμούνται ως το δεκαεπτάχρονο παιδί με το στρατιωτικό τζάκετ που κάποτε στο Μοναστηράκι, έδενα με σπάγκο ένα χαρτόκουτο και έστρωνα πάνω του τα αντίτυπα του πρώτου μου βιβλίου. Δούλευα σ’ ένα τυπογραφείο και ό,τι χαρτί απέμενε από τις εκτυπωτικές των άλλων παραγγελιών, το χρησιμοποιούσα για να τυπώνω το εξώφυλλο της «Σιωπής»· μετά γραμμή για την Ηφαίστου όπου την έδινα ένα πεντακοσάρικο, αντίτιμο ίσα για τα μελάνια του τυπογραφείου που δεν ήταν δωρεάν. Θα πρέπει να είχε τυπωθεί και με εκατό διαφορετικά χρώματα στο εξώφυλλό της η «Σιωπή». Χρόνια ζόρικα, εποχές κυνηγητού από φαντάσματα και αδικαιολόγητου στριμώγματος, μα κουβαλούσαν και μια τραχιά γλύκα.

ΑΗΔΟΝΙΣήμερα πια, υπάρχει το «Αηδόνι». «Τ’ αηδονιού το δάκρυ» είναι ο τίτλος του μα πάντα θα το λέω Αηδόνι. Ήταν στη μοίρα του να ξεκινήσει να γράφεται στο τραπέζι ενός καφενέ, σε κάποιο ορεινό χωριό της Κρήτης. Συνέχισε να γράφεται με πείσμα σε τραπέζια και όχι σε γραφεία, πότε αχάραγα μέσα σε χειμωνιάτικα πρωινά και άλλοτε καταμεσής θερινών νυκτών. Ήταν η παρέα μου και η αγάπη μου, το ξέσπασμα και η φωνή μου· έτσι το ήθελε η ιστορία, να μην την ορίζει μέτρο, κανόνες και όρια.

Θέλησα να γράψω ένα βιβλίο που θα αποτυπώνει τη μυρωδιά της ελληνικής περιφέρειας, τις γεύσεις, τους ήχους, τους ανθρώπους, το χρώμα της Ελλάδας. Χωριό το χωριό, συνάντησα αληθινούς ήρωες ζωής με τραγικές και ωστόσο επαναστατικές ιστορίες. Ψυχές που πάλεψαν τους δαίμονές τους χρόνια και είτε τους έκαναν φίλους και δεν τους φοβούνται πια, είτε τους νίκησαν. Στα Χανιά της Κρήτης βρέθηκα ένα μεσημέρι να πίνω ρακές με την Κλειώ Αηδονάκη. Αβίαστα ξεκίνησε να μου μιλά για τη ζωή της, τα χρόνια που έμενε στην Αθήνα και την επιστροφή της στα Χανιά. Ακούγοντάς την να εξιστορεί το δικό της μονοπάτι, ένιωσα πως συνέκλινε με το δικό μου. Η Κλειώ κάποτε ζούσε στα Πατήσια, είναι λοιπόν μία από εμάς, ζει μέσα στα στήθια όλων όσων κατοικούν στην Αθήνα και ζορίζουν τη ζωή τους σε λίγα τετραγωνικά. Είναι το πρόσωπο όλων όσων έχουν αφήσει πίσω τα χωριά τους και ζουν στην Αθήνα, βιώνοντας καθημερινά τον νόστο μιας επιστροφής που όλο και ξεμακραίνει. Κι όσο δεν αρπάζουμε από τα μαλλιά αυτή η επιστροφή, τόσο ψοφάμε σαν σκυλιά στις γωνιές των μεγαλουπόλεων, διψώντας για τη μήτρα του ιδιαίτερου τόπου μας.

Η Κλειώ την έκανε την επανάστασή της (για περισσότερους από έναν λόγους) και επέστρεψε στην Κρήτη, εκεί ξεκίνησε να λύνεται το κουβάρι της ζωής της που κουβαλούσε απώλεια, αγάπη και δυο γονείς διαμάντια που μόνο αγάπη της πρόσφεραν με την αυτοθυσία τους. Τα μεσημέρια όταν μου μιλούσε για τον πατέρα της Γιώργη και την πίστη του στο θαύμα που βίωσε, τα μάτια της γούρλωναν από δέος. Τα βράδια συνήθως όταν αναφερόταν στη κατάρα που εκείνος πίστεψε τυφλά, τα μάτια της χαμήλωναν. Άνθρωπος δικός μου η Κλειώ, την ένιωσα. Κατέληγε να δακρύζει περιγράφοντας ως άχραντη τη μορφή της μητέρας της Κωστούλας, μιας κρητικοπούλας που στάθηκε βράχος απέναντι στον πόνο και την κατακραυγή μιας μικρής κοινωνίας. Ιστορία ζωής γεμάτη πληγές που ξεπερνά τη λογική, μα πόσες αληθινές ιστορίες δεν είναι απίθανες σαν τις ακούς; Όταν διασταύρωσα το αν ισχύουν όσα μου έλεγε, οι συγχωριανοί της μου μίλησαν για την πίστη σε μια δύναμη, σε έναν σκοπό, για την αγάπη ενός πατέρα που τα έβαλε με τον ίδιο το Θεό. Έτσι λοιπόν, η ζωή του Γιώργη Αηδονάκη έγινε μυθιστόρημα, βουτηγμένο σαν αγνό παξιμάδι στο ελαιόλαδο της κρητικής ντοπιολαλιάς, αποσταγμένο με φιλότιμο, γιομάτο παραδοσιακούς χορούς, αγάπη, τσαγανό και την υπερηφάνεια για τ’ ότι είμαστε Έλληνες και ποτέ δεν παρατάμε την ελπίδα.

 

Άραγε η ζωή αλλάζει αν το θελήσεις;

 

Αυτός είναι ο κεντρικός άξονας στο βιβλίο «Τ’ αηδονιού το δάκρυ». Προσωπικά, υποστηρίζω πως αλλάζει! Αλλάζει αν θελήσεις να την αλλάξεις, αν δεν παραιτηθείς και αν δεν τα περιμένεις όλα από τις ανώτερες δυνάμεις. Και το πιστεύω όντως πως αλλάζει, επειδή από τότε που ξεκίνησα να φτιάχνω κόσμους σε σελίδες για να ξεφύγω από τις άσχημες μέρες της ζωής μου, έχω βιώσει εκατοντάδες αλλαγές, καλές μα και άσχημες. Παρά το βάρος μιας άδικης τύχης λοιπόν, το γραμμένο ή τη μοίρα (πες το όπως θες), αν το βάλεις πείσμα να νικήσεις, τότε ναι, θα νικήσεις! Γιατί τελικά, η νίκη, είναι μια υπόθεση προσωπική, καθημερινή και κάθε μάχη είναι αυτοτελής και μοναχική σαν τη δίνεις. Στο τέλος μετράς πληγές, μα αν το χαμόγελο έχει πεισμώσει καθισμένο στο πρόσωπό σου, τότε το φως και η ελπίδα πως προχωράς για το καλύτερο, έχει ήδη κάνει το θαύμα της κόντρα στις όποιες κατάρες.

 

tzitzikakis* Ο Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης γεννήθηκε το 1981, ζει στην Αθήνα και κατάγεται από τα Χανιά. Εργάζεται στον τομέα της Καλλιτεχνικής Βιβλιοδεσίας, έχει σπουδάσει Διοίκηση Αθλητικών Επιχειρήσεων και Δημόσιες Σχέσεις, είναι Διαιτητής Ποδοσφαίρου του Συνδέσμου Αθηναίων Διαιτητών και από το 2008 κατέχει τον τίτλο του Reiki Therapist Of Usui System of Natural Healing.

Επί σειρά ετών έχει ασχοληθεί με την παραγωγή μουσικών εκπομπών στο ραδιόφωνο, είναι στιχουργός, και αρθρογραφεί σε έντυπα, εφημερίδες και περιοδικά ανά την Ελλάδα όπως και σε διαδικτυακούς τόπους που αφορούν στη λογοτεχνία.

Η ενασχόλησή του με τη συγγραφή ξεκινά από τα εφηβικά του χρόνια όταν στα δεκαεπτά του κερδίζει βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το διήγημά του «Ο Ζητιάνος». Έκτοτε, βιβλία του έχουν εκδοθεί, κείμενά του έχουν συμπεριληφθεί σε λογοτεχνικές συλλογές πλάι σε καταξιωμένους σύγχρονους πεζογράφους και στίχοι του έχουν μελοποιηθεί.

Έργα του ιδίου :
«Σιωπή… η δυνατότερη κραυγή…» (2000 – εξαντλημένο)
«Ένα γέλιο… που έκλαιγε…» (2005 – εξαντλημένο)
«Να μην ξεχάσω να ξυπνήσω» (2010 – Εκδόσεις Ιωλκός)
«Γυναίκα η Κόλαση… Γυναίκα κι ο Παράδεισος» (2012 – Εκδόσεις Περίπλους)
«Τ’ αηδονιού το δάκρυ» (2015 – Εκδόσεις Ωκεανίδα)

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top