Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση: “Άπαντες οι αιώνες”
29/06/2016, 11:58 πμ

Ποίηση: “Άπαντες οι αιώνες”

Του Γιώργου Τερζή //

 

f19

 

 

Έφηβους, γερασμένους, άπαντες οι αιώνες

αρπάζουν θρήσκους, άθρησκους, σκλάβους μα κι’ ηγεμόνες.

Μα οι σεμνές μπετόβειες ψυχές – που ηχοβροντάνε

όμοια κλαγγές από τους Επουράνιους στρατώνες;

Στον Άχραντο Σου θρόνο εμπρός έφηβες κι’ αυτές θα ναι!

 

Το ρημοκλήσι της ψυχής, στερείτε από αρχές –

Ψαλμούς γυρεύω ανόθευτους μήπως το λειτουργήσω.

Ω εσείς παρθενογέννητες μου φαντασμαγορίες

και λιτανείες δουλικές. Κι’ ιδού! Ρωτάω μήπως

αρκούν ή θες ξεσπάσματα σ’ έμμετρες προσευχές;

 

Είμαι μηδέν κι’ ο στίχος μου από δόξα στερημένος-

όχι βραχύβιας – κοινής, μα απ’ της Δικής Σου-εκείνης

που ανθρώπινο αισθητήριο δεν συλλαμβάνει, ξένο.

Πως είναι να λογιάζεσαι πνευματικά νεκρός

σπουδή μου.. κι αρίστευσα! Πως είναι αναστημένος;

 

Μελέτησα, στοχάστηκα, παρηγοριά δεν βρήκα,

μάρτυρες τα ξενύχτια μου. Χαμένος βγήκα; Πες.

Πού να στραφούν οι κόρες, το δάκρυ να λυτρώσουν’

ψιθύρισε το και οι καρποί δε θα στο μαρτυρήσουν..

Σε Παρθενώνες,Γολγοθάδες, για στις Αγιές Σοφιές;

 

Πάλι ξεσπάς μεσάνυχτα συ Τερψιχόρεια λύρα,

τ’ άργησες μα ξεκίνησες, μακρύς θε να ‘ναι ο δρόμος.

Το μονοπάτι σκοτεινό, το πάλκο χαμηλό.

Κοινό δε ψάχνει ο αμέριμνος, μ’ ένα Σου νεύμα μόνο.

Σκούντηξ’ το τέκνο το τυφλό κι ας είσαι ο Μέγας τρόμος!

 

Ιδού! Ο καρπός μου πέτρωσε, χείλος ξερό. Κροτάφους

μου ερήμαξα. Της ύπαρξης ο γρίφος επτασφράγιστος

κι’ άλυτος. Το σκοτάδι μου, βαθύ μέσα στο νου.

Αντίλαλε συντροφικέ πάψε στους λαβυρίνθους

της ακοής πια να μου λές: -Στους τάφους, στους τάφους!

 

Τι να σου διεκδικήσουμε, που τόσα εκκρεμούν-

τουλάχιστον επέτρεπε βλέφαρα να ναι κάτου.

Συ που γνωρίζεις και νοείς νεφρά του καθενούς

για ένα μονάχα ερεύνησε χιλιολιβανισμένε.

Ατρόμαχτος να σου αφεθώ την Ώρα του θανάτου.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top