Fractal
Home / ΜΟΥΣΙΚΗ / Ο South Of No North και Dreamline Γιώργος Κουλούρης διαλέγει τα δέκα τραγούδια που νοηματοδοτούν το ηχητικό του σύμπαν.
10/06/2015, 12:53 μμ

Ο South Of No North και Dreamline Γιώργος Κουλούρης διαλέγει τα δέκα τραγούδια που νοηματοδοτούν το ηχητικό του σύμπαν.

Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //

 

George 4

 

Τo στόρυ ζωής του Γιώργου Κουλούρη πάει κάπως έτσι. Πίσω, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ήταν ο μπασίστας των South Of No North. Μπάντας που πριν «πεθάνει» – αρχές 2000 – ηχογράφησε τέσσερα άλμπουμ. Τα δύο πρώτα, «Lacrimae Christi» και «Fell Frozen», θεωρούνται το άγιο δισκοπότηρο της ελληνικής Post–Punk, Dark–Wave σκηνής. Και μπορεί εκείνη η εποχή να φαντάζει μακρινή, όμως εκείνος είναι ακόμα μπασίστας. Πριν 2-3 μήνες, μαζί με τον Φοίβο Περγιαλιώτη (ντράμερ στους  S.O.N.N.) τον Κώστα Κούζα (πρώην Metro Decay) και τον κιθαρίστα–τραγουδιστή Housework, κυκλοφόρησαν ως Dreamline το άλμπουμ «Here & Gone». Με τον Γιώργο Κουλούρη βρεθήκαμε πριν μία εβδομάδα σπίτι του. Το σαλόνι του έχει μωβ κουρτίνες και τους τοίχους του ντύνουν πόστερ με τα εξώφυλλα των South Of No North. Του ζητήσαμε να διαλέξει δέκα τραγούδια–βίντεο κλιπ που δίνουν νόημα στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη μουσική. Το έκανε.

 

1. Clock DVA – “Tortured Heroine”.

Αυτό είναι ένα κομμάτι που πρωτοάκουσα στο σπίτι του Μπάμπη Δαλίδη, δημιουργού της Creep Records, στην Κυψέλη. Λέω πως αυτό το κομμάτι λάμπει με τον ίδιο τρόπο που λάμπουν τα ακατέργαστα διαμάντια. Ο ήχος του δεν «πέρασε» στο κοινό αλλά θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την έναρξη ενός νέου μουσικού ήχου. Όλο το «Advantage» των Clock DVA είναι ένα υπέροχο άλμπουμ. Μετά την κυκλοφορία του, η μπάντα ασχολήθηκε–εξέλιξε με τον δικό της τρόπο αυτό που ονομάζουμε «σκοτεινό ηλεκτρονικό ήχο» αλλά εγώ θα τους θυμάμαι για πάντα για εκείνη τους τη δουλειά. Το «Tortured Heroin» είναι το τραγούδι που μου θυμίζει έντονα όσα έγιναν το καλοκαίρι του 1985. Το «Rock In Athens» ήταν ένα από αυτά. Μετά από εκείνο το φεστιβάλ αισθάνθηκα πως μία νέα μεγάλη παρέα γεννήθηκε και άρχισε να ζει την Αθήνα με τον δικό της τρόπο. Συναντιόταν σε μαγαζιά σαν το Bright Shoe, το Αεροδρόμιο και τον, καλοκαιρινό, Κούκο. Και όταν τα μπαρ έκλειναν είχαμε ανοιχτό ραντεβού στη Φωκίωνος Νέγρη. Μαζευόμασταν εκεί κατά τις 4 τα χαράματα. Επιστρέφαμε σπίτια μας όταν στον ουρανό έσκαγε ήλιος.

 

2. David Sylvian – Robert Fripp – “Riverman” live

Το 1993 βρέθηκα στο Παρίσι. Τότε έπαιζα σε μία μπάντα, τους Rock Xerox, και είχα ταξιδέψει ως εκεί ψάχνοντας άκρες για να την «σπρώξω» στην Γαλλία. Μία μέρα με την φίλη που με φιλοξενούσε σπίτι της ήμασταν στο μετρό. Μέσα από το βαγόνι κοίταζα αφίσες που ανακοίνωναν συναυλίες. Το βλέμμα μου έπεσε σε μια του Andreas Vollenweider και αργότερα σε μια άλλη που διαφήμιζε την συναυλία του David Sylvian και του Robert Fripp. Δεν πρόλαβα να δω πολλά. Γιατί ακριβώς εκείνη τη στιγμή, οι πόρτες του βαγονιού έκλεισαν και φύγαμε χωρίς να διαβάσω το όνομα του χώρου που θα την φιλοξενούσε. Το μόνο που είχα καταφέρει να συγκρατήσω ήταν η ημερομηνία της. Θα γινόταν πέντε μέρες μετά. Ρωτώντας δεξιά και αριστερά μάθαμε πως ο χώρος ήταν ένα θέατρο 300 ατόμων σε μία συνoικιά γεμάτη καμπαρέ. Πήγαμε. Ήταν ένα από τα καλύτερα λάιβ που είδα στη ζωή μου. Όταν βγήκε το συγκρότημα έπαθα την πλάκα μου. Το θέαμα με συγκλόνισε. Ο David Sylvian μού είναι πολύ αγαπητός. Θεωρώ πως όλη η περίοδος των Japan, τέλη δεκαετίας του 1970, και η σόλο καριέρα του ως το 2000 είναι μαγική. Το άλμπουμ «Gone to Earth» που κυκλοφόρησε το 1986 – και περιέχει το «Riverman» – είναι από εκείνα που έχω λιώσει στο πικάπ. Διαλέγω τη ζωντανή εκτέλεση του κομματιού γιατί νομίζω πως είναι καλύτερη και από την ηχογραφημένη εκδοχή του δίσκου.

 

3. David Bowie – “Scary Monsters” Live 17-2-1997

Το προτείνω γιατί απλά όταν βλέπουμε/ακούμε την ερμηνεία του κομματιού αντιλαμβανόμαστε το ταλέντο που βγάζει ο Bowie στις συναυλίες του. Ο Bowie ήταν η πηγή έμπνευσης του Ανδρέα, του τραγουδιστή των South Of No North. Για μένα το «Scary Monsters» είναι ένα άλμπουμ που επηρέασε ολόκληρο τον ήχο της δεκαετίας του ’80. Και το ομώνυμο κομμάτι μού θυμίζει τις βραδιές που πηγαίναμε στο «Mad» στην Πλάκα. Ήταν 1981. Μία περίοδος που με τους φίλους μου αισθανόμασταν πως όσα ονειρευόμασταν μπορούσαμε να τα πετύχουμε.

 

4. Peter Gabriel – “Shock the Monkey”.

Πρωτοάκουσα το κομμάτι το καλοκαίρι του 1982 με φίλους όταν ήμασταν διακοπές σε ένα απομονωμένο μέρος κοντά στη Μονεμβασιά. Τα μεσημέρια συντονιζόμασταν στις εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη. Από εκεί μάθαμε πάρα πολλά γύρω από τη μουσική. Ένα μεσημέρι, εκείνος παρουσίασε το άλμπουμ του Peter Gabriel που έχει το «Shock the Monkey». Είχε μία φρεσκάδα που μου ακουγόταν όμορφα. Είχε διαφορετικό ήχο από εκείνον που είχαν οι Genesis. Μπάντας που δεν ήθελα να έχω σχέση μαζί της. Όπως και να έχει, αυτό το κομμάτι, το βίντεο κλιπ αλλά και γενικότερα εκείνη η δουλειά του Gabriel θεωρώ πως επηρέασε πολύ τη δεκαετία που ερχόταν.

 

5. Mick Karn – “The Jump”

Είναι ένα κομμάτι που άκουσα σχετικά πρόσφατα. Δεν επιλέγω το κομμάτι μόνο του. Θεωρώ πως δένει άψογα με το βίντεο κλιπ που το συνοδεύει. Έχει ένα ψυχεδελικό σενάριο που παίζει με τη σχετικότητα του χρόνου.

 

6. John Foxx –“ Underpass”

Αυτό είναι ένα κομμάτι που για μένα ορίζει τη χαμένη ευκαιρία του «electro–minimal» ήχου. Μάλλον διέφυγε της προσοχής που του άξιζε. Δεν έχω ακούσει πολλά από τον John Foxx – πρώτος τραγουδιστής των Ultravox – αλλά μου φαίνεται σχετικά αδικημένος καλλιτεχνικά.

 

7. Birthday Party – “Nick the Stripper”

Κατ’ αρχάς – αρχές δεκαετίας του ’80 – τους Birthday Party τους ακούσαμε στο ραδιόφωνο. Δεν ήταν αρκετό. Θα έλεγα πως είχαμε χλιαρή αίσθηση του ήχου τους. Δεν είχαμε καταλάβει πραγματικά τι παιζόταν με την πάρτη τους. Όλα ανατράπηκαν τη στιγμή που τους είδαμε ζωντανά στο Σπόρτινγκ το 1982. Το track «Nick the Stripper» και οι Birthday Party γενικότερα περικλείουν όλη την ακρότητα και ίσως την παράνοια – σε κάποιες στιγμές – της νέας μουσικής που ακολούθησε στα υπόλοιπα 80’s και ολόκληρα τα 90’s.

 

8. Daft Punk – “Revolution 909”.

Αυτό είναι ένα κομμάτι που άκουσα πρόσφατα στο σπίτι καινούριου φίλου. Γνήσιου παιδιού της δεκαετίας του ’90. Είχαμε ανοίξει ένα μικρό καβγαδάκι σχετικά με τη βαρύτητα των δεκαετιών του ’80 και του ’90 στη μουσική και κάποια στιγμή μου έδειξε το βίντεο κλιπ του «Revolution 909» των Daft Punk. Βλέποντάς το η αρχική πλήρης αδιαφορία μου μεταλλάχτηκε σε έντονο ενδιαφέρον. Το βίντεο κλιπ δένει εικόνες που αρχικά μοιάζουν ασύμβατες μεταξύ τους. Εστιάζει στη λεπτομέρεια. Από ένα rave πάρτυ και την παραγωγή-βράσιμο μίας ντομάτας που αργότερα γίνεται σάλτσα μακαρονάδας, καταλήγουμε σε μία παραλίγο αστυνομική σύλληψη. Αυτό το κλιπ, σε κάτι λιγότερο από 4 λεπτά, μας δείχνει την αντίληψη γύρω από τη rave κουλτούρα στη δεκαετία του ’90.

 

9. Die Antwoord – “I Fink U Freeky”.

Ο ίδιος φίλος που μου μίλησε για τους Daft Punk έκανε το ίδιο και για τους Antwoord. Στη διάλεκτο που μιλούν οι Νοτιοαφρικάνοι, Die Antwoord σημάνει The Answer (σ.σ. Η απάντηση). Οι Die Antwoord είναι μία μπάντα που αρχικά δεν φανταζόμουν πως ερχόταν από τη Νότια Αφρική. Τα βίντεό τους, η αισθητική τους είναι εντελώς προκλητικά και ωμά. Όπως ακριβώς άλλωστε είναι και η εποχή μας.

 

10. The Stranglers – “La Folie”.

Οι The Stranglers είναι σπουδαία μπάντα με υπέροχα άλμπουμ. Το «La Folie» είναι ένα μοναδικό κομμάτι. Και όταν βρέθηκα στο Παρίσι μού φάνηκε χαριτωμένο που κατέβηκα τα σκαλιά της Μονμάρτης με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν οι J.J. Burnel και Hugh Cornwell, όταν γύρισαν το βίντεο κλιπ γι’ αυτό το τραγούδι. Ίσως, τελικά, μία κάμερα, ένα εμπνευσμένο κομμάτι και δύο μουσικοί που κατεβαίνουν μία σκάλα, αρκούν για να φτιάξεις ένα γλυκύτατο βίντεο κλιπ.

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top