Fractal
Home / Η μουσική μέσα τους / ΜΟΥΣΙΚΗ / Ο εντελώς υποκειμενικός – τζαζίστας – Γιώργος Κοντραφούρης
07/05/2015, 3:03 μμ

Ο εντελώς υποκειμενικός – τζαζίστας – Γιώργος Κοντραφούρης

Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //

 

kodrafuris 1

 

«Θέλω να παίζω διαρκώς μουσική. Είναι η σημαντικότερη πράξη της ζωής μου». Με αυτοπεποίθηση και αέρα ανθρώπου που γνωρίζει τι θέλει να πάρει από τον χρόνο του στη γή , ο οργανίστας Γιώργος Κοντραφούρης αυτοπεριγράφεται. Παραδέχεται: «Ήταν η γοητεία του αυτοσχεδιασμού που αρχικά με μαγνήτισε στη τζαζ. Σήμερα πιστεύω πως ο αυτοσχεδιασμός υπάρχει παντού. Η ίδια φύση αυτοσχεδιάζει διαρκώς. Και η φύση είναι μεγαλύτερη από κάθε είδος μουσικής». Ο Κοντραφούρης ζει ανάμεσα στην Αθήνα, την Κέρκυρα (είναι λέκτορας στο τμήμα μουσικών σπουδών στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και μαζί με τον αναπληρωτή καθηγητή – στο ίδιο πανεπιστήμιο, στο ίδιο τμήμα- Δήμο Δημητριάδη έχουν χρεωθεί την τζαζ διαπαιδαγώγηση των σπουδαστών του πανεπιστημίου) και την Φινλανδία. Στην τελευταία δεν σπούδασε μόνο μουσική (ακαδημία Sibelius). Συνδέθηκε με την τζαζ σκηνή της χώρας. Αυτός είναι ο λόγος που συχνά ταξιδεύει ως εκεί για εμφανίσεις ή ηχογραφήσεις με τζαζ πρωταγωνιστές της.

 

Ο Κοντραφούρης δηλώνει : «Γεννήθηκα το 1967. Είμαι τυπικό δημιούργημα της γενιάς μου. Μεγάλωσα στη δεκαετία του ’80 ακούγοντας AC/DC και Black Sabbath. Η τζαζ έφτασε σταδιακά στη ζωή μου. Μου πήρε λίγο χρόνο να καταλάβω πως κυρίως εκείνη μπορούσε να μου δώσει την ηχητική ελευθερία που αποζητούσα και αποζητώ σαν μουσικός. Η μουσική είναι υποκειμενική έννοια. Όταν με ρωτούν κάτι για λογαριασμό της απλά λέω την εντελώς υποκειμενική άποψη μου».

Από το 2008 ο έμπειρος Έλληνας τζάζμαν συνεργάζεται με το Baby Trio. Γκρουπ μουσικών που αλλάζει συνέχεια σύνθεση και οι ηλικίες των μελών του είναι εκείνες που θα μπορούσαν να έχουν τα παιδιά του. Ο Κονστραφούρης λέει: «Από τους Baby Trio παίρνω ενέργεια και από τη μεριά μου μεταδίδω στα παιδιά της μπάντας κάτι από την εμπειρία μου. Η ηλικία των μελών του Baby Trio δεν έχει τα κολλήματα της δικής μου γενιάς. Είμαι γεννηθείς το 1967. Τo γκρουπ, οι μουσική που έχουν περάσει ή περνούν ως μέλη του δεν ξεπερνούν τα 25 χρόνια».

 

 

Αυτός ο τζαζίστας με το έντονο βλέμμα, που ακόμα και σε ένα μικρό αστείο μπορεί να τον κάνει να γελάσει με όλη του την καρδιά, έχει κάτι να πει γύρω από όλα τα «εκείνα» που μπορούν να θεωρηθούν τζαζ στις μέρες μας: «Δεν έχω κανένα πρόβλημα με το κοινό που έμαθε ή μαθαίνει τη Nina Simone μέσα από ρεμιξ. Μ’ αρέσουν οι νέες μπάντες που παίζουν τζίπσι – σουίνγκ. Μ’ αρέσει που οι Next Step – νέα ελληνική τζαζ μπάντα – έκαναν αφιέρωμα στους Radiohead. Αν είχαμε την ευκαιρία να δούμε τι θα θεωρείται Ελληνική τζαζ σε πενήντα χρόνια από σήμερα πιστεύω πως όλες αυτές οι δραστηριότητες θα ήταν μέρος της σκηνής της. Κανένας ή ελάχιστοι θα νοιαζόντουσαν για το αν και κατά πόσο ήταν ορθό καλλιτέχνες ή συγκροτήματα καλλιτεχνών να παντρέψουν διαφορετικές μουσικές νοοτροπίες με την τζαζ. Όλα όσα λέω τώρα μ’ επαναφέρουν σ’ εκείνο που είπα πρωτύτερα. Σημασία έχει να παίζω μουσική. Όλα τα υπόλοιπα, τα μειωμένα μπάτζετ των παραγωγών, ο περφεξιονισμός που πολλοί μουσικοί προσπαθούν να ενσωματώσουν στην ερμηνεία τους είναι μέρος μιας πραγματικότητας που δεν θέλω να συζητήσω. Δεν θα ήταν καθόλου τζαζ να το κάνω αυτό».

 

fouris

 

Το ένα πρότζεκτ φέρνει το άλλο. Μια γενιά μουσικών παραχωρεί την θέση της σε μια άλλη. Όταν ζητάμε από τον Κοντραφούρη (που φίλοι και γνωστοί συχνά τον αποκαλούν σκέτο Φούρη) να μας μιλήσει γύρω από το big – bang της τζαζ στην Ελλάδα μας λέει: Υπήρξαν πολλοί μουσικοί, τζαζίστες, που για τον έναν ή τον άλλο λόγο χάθηκαν. Δεν το εξετάζω αυτό. Τζαζ στην Ελλάδα υπήρχε πριν ορίσουμε την δισκογραφία της. Ή την οργανώσουμε ως μουσική έννοια. Οι μουσικοί στα κρουαζιερόπλοια είναι ένα καλό παράδειγμα. Η τζαζ τους συνόδευε ταξίδια τουριστών όταν ερχόντουσαν εδώ για διακοπές. Μιλώ για μουσική και μουσικούς που κανένας δεν οριοθέτησε. Όπως και αν έχει η τζαζ υπάρχει μέσα μας. Στο διάβα του χρόνου από το τότε στο σήμερα λέω πως το παρόν έχει τις δικές του παραξενιές. Περίμενα πως στις μέρες μας τα πράματα για την τζαζ θα ήταν «γονατισμένα». Με τον ίδιο τρόπο που είναι και οι ζωές μας. Έκανα λάθος. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο υπάρχουν χώροι που δίνουν στέγη σε γκρουπ για να εμφανιστούν. Σε ότι αφορά εμένα νομίζω πως έχω ξεκάθαρη στάση. Δεν είναι καινούργια. Την ημέρα που έχω λάιβ, όπου και αν είναι αυτό, κάνω σαν μικρό παιδί. Με εξιτάρει ρε παιδί μου όλο αυτό το πράγμα. Απολαμβάνω τα πάντα. Ακόμα και την στιγμή που φορτώνω σε ένα αμάξι το όργανο για να πάω στο χώρο που θα παίξω, ακόμα και αν είναι στο κέντρο της Αθήνα, το όλο πράγμα το προσεγγίζω ως εκδρομή. Δεν μου βγαίνει αλλιώς. Και, εννοείται, πως δεν θέλω να το αλλάξω».

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top