Fractal
Home / ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ / Η επιλογή του μέσου της performance ως εργαλείου οπτικοποίησης εσωτερικών καταστάσεων του ανθρώπου
11/10/2017, 9:52 πμ

Η επιλογή του μέσου της performance ως εργαλείου οπτικοποίησης εσωτερικών καταστάσεων του ανθρώπου

Σε λίγες μέρες  ο Γιώργος Κεβρεκίδης πρόκειται να παρουσιάσει μια σειρά ζωγραφικών έργων, σε διεθνές φεστιβάλ τέχνης που θα λάβει χώρα στο Λονδίνο. (Σχετικά: https://www.chrom-art.org/tribe17/ ) Θέμα του φετινού φεστιβάλ η αγάπη κι οι εκδηλώσεις γύρω απ’ αυτήν.

 

 

Γράφει ο Γιώργος Κεβρεκίδης // *

 

Προ καιρού ξεκίνησα να ζωγραφίζω μια σειρά αυτοπροσωπογραφιών με μολυβοκάρβουνα και παστέλ, χρησιμοποιώντας την αντανάκλασή μου στον καθρέφτη. Δοκιμάζοντας μέσα από παρατεταμένη αυτοπαρατήρηση ν’ αποτυπώσω στο χαρτί αντανακλάσεις μύχιων συναισθημάτων, δανειζόμενος μια γνώριμη εικόνα, που χω πρόσφορη για το σκοπό αυτό. Κι ενώ χρησιμοποιώ το καλλιτεχνικό λεξιλόγιο του ρεαλισμού, προσπαθώ να δημιουργήσω υποκειμενικό περιεχόμενο ή περιεχόμενο ανοιχτό στην ερμηνεία του κοινού. Ο συμβολισμός ως ρεύμα επιχείρησε να δείξει την εσωτερική κατάσταση του ανθρώπου, μέσω της σκέψης που δημιουργείται στον θεατή από τις αινιγματικές παραστάσεις, και την αναζήτηση της συμβολικής σημασίας της σύνθεσης. Ο Συμβολισμός αποτέλεσε ίσως τον πρόδρομο κινημάτων της σύγχρονης τέχνης, όπως των εγκαταστάσεων και της περφόρμανς, όπου η παρουσία και η υποδοχή του θεατή είναι καθοριστική.

 

“LOVE IS BLIND”, colour chalk pastels on paper, 42×29.7cm, 2016

 

“Έβαλα μπρος ένα ακόμη σχέδιο, μιαν αυτοπροσωπογραφία. Ξέρεις, απ’ αυτές που ερεθιζόσουν να βλέπεις κι αμέσως έσπευδες ν’ “ακολουθήσεις”, στον ίδιο δρόμο που χάραξαν κι οι υπόλοιπες εννιά, μέχρι τώρα. Όσοι κι οι μήνες παραμονής μου στην Πόλη. Προσπαθώντας να κρατήσω μιαν επικοινωνία αλήθειας μαζί σου, βελτιώνοντας συνάμα τη σχεδιαστική μου ικανότητα, μέσα στο καθεστώς αυτοπεριορισμού που μου “επέβαλλε” μια νοσηρή, εν τέλει, κατάσταση. Κι όσο εσύ σιωπούσες άλλο τόσο υποβαλλόμουν εγώ σε περίεργες γκριμάτσες, ενώ ταυτόχρονα με αναπαριστούσα, είτε απλώνοντας τα δάχτυλα του ενός χεριού πάνω στο πρόσωπό μου, είτε προτάσσοντας τη γλώσσα ενώ έγερνα το κεφάλι προς τα πίσω, είτε βάζοντας το ένα δάχτυλο μες το ανοιχτό στόμα, είτε τραβώντας ένα τσουλούφι (σαν τον ερωτοπνιγμένο), είτε πάλι προσπαθώντας ν’ αποκαλύψω την εικόνα μου πίσω από μιαν αυτοσχέδια hijab. 

Αυτά τα ολίγον εμμονικά, διαστροφικά σκαρφιζόμουν να κάνω για να σε δελεάζω. Να σε κρατώ κοντά μου, κανοντάς σε κοινωνό του φετιχιστικού μου delirium. Και τα κατάφερα με τη δύναμη των αισθήσεων, τις οποίες έμαθα να κινητοποιώ εδώ πέρα πολύ καλά, εν είδη performance.»

Κων/πολη, 18 Οκτωβρίου 2016

 

“SAFETY FIRST, BABY!”,  colour chalk pastels on paper, 42×29.7cm, 2016

 

 

Istanbul, 30 September 2016

Τι θέλω να πω μ’ αυτά τα άκρως ρεαλιστικά πορτρέτα; Προσπαθώ να κρατήσω μιαν επικοινωνία “αλήθειας” με το είδωλό μου μέσα σ’ ένα περιβάλλον που περιορίζει κατά τ’ άλλα βασικές ελευθερίες έκφρασης, πολλώ δε μάλλον του διαφορετικού. Αυτό πασχίζω να εξιλεώσω, καθώς υποβάλλομαι σε περίεργες στάσεις ενώ ταυτόχροναμε απεικονίζω. Αυτό που μπορεί να θεωρηθεί προκλητικό, διαστροφικό, εμμονικό, φετιχιστικό για κάποιους, αποπειρώμαι να το εξιλεώσω με τη δύναμη των αισθήσεων, τις οποίες κινητοποιώ εν είδη performance.Χρησιμοποιώ την τέχνη της performance ως όχημα για την οπτικοποίηση ψυχικών καταστάσεων (θλίψης, απελπισίας, αυτισμού, παλιμπαιδισμού, σεξισμού).

Μέσω της τέχνης έχουν αποτυπωθείκατά καιρούς τραυματικές εμπειρίες κι ανθρώπινα συναισθήματα. (Δες Γιαννούλη Χαλεπά, Φρίντα Κάλο, Έντβαρντ Μουνκ) Η δύναμη του performingart έγκειται στην αμεσότητα και διαδραστικότητά του ως μέσου, καθώς ο αποδέκτης καθίσταται συγχρόνως συνδιαμορφωτής της εν εξελίξει τελετουργικής πράξης, είτε μέσω μιας ευλαβικής σιωπής, είτε πάλι συνδρώντας εκούσια σ’ αυτήν.

 

 

“Now I’m thinking to start portraying our kisses leftovers. Those kisses I gave you two days ago so passionately, around your lips, over your neck, while breathing in your perfumed skin, without hesitating about my compulsively over selfbehaving. Still remember how forcefully you’re holding my shoulders from triceps, as if testing my muscles’ strength. Two days after our coincidental meet, en route to my location, I’m into giving up. Although still do not know how I will accustom myself not to anticipate for your sweet kisses, from now on. Also wonder who’s going to offer you, my love, my “goodbying” kisses as I could never consider those unprecedented kisses, the other day, eventually become my “retiring” ones…”

 

Istanbul, 15 October 2016

 

Και ξαφνικά μου ρθε στο νου η λέξη Βυζάντιο κι όλος ο εικαστικός του πολιτισμός. Τόσους αιώνες εκείνο έβαλε για να ξεχάσει το ανθρώπινο σώμα, να το εξαϋλώσει, ενώ άλλους τόσους είχε βάλει πρωτύτερα η ελληνική αρχαιότητα για να το ανακαλύψει. Μέσω των αυτοπροσωπογραφιών αυτών μαθαίνω να διανοητικοποιώ τη ζωή και τη σχέση μου με την Τέχνη, για να προσεγγίσω αυτό που θέλω και μ’ ευχαριστεί, αναμοχλεύοντας εικόνες της φαντασίας που έχουν γράψει στο υποσυνείδητο, μέσα στα χρόνια. Μετασχηματιζόμενες πλέον, με γνώμονα την πρόθεση σύνδεσης και συντονισμού με έναν Ανώτερο Εαυτό. Με άλλα λόγια, βρίσκομαι διαρκώς σε μιαδιαδικασία αυτοαποκάλυψης, δημιουργώντας προϋποθέσεις ενδυνάμωσης του τι θέλω στη ζωή και πώς επιθυμώ τη ροή της.

 

“DON’T FORCE ME TO TAKE OFF MY HIJAB”,  colour chalk pastels on paper, 42×29.7cm,2016

 

Istanbul, 4 September 2016

 

Τελικά η τέχνη έχει όρια; Πρέπει να έχει όρια;

 

Υπάρχει ένα κατατοπιστικό αφιέρωμα με τίτλο “Σώμα, τέχνη, πόνος. Εννοιολογική, πολιτική τέχνη του σώματος” που εξετάζει τo body art ως μια μορφή σύγχρονης Τέχνης, από τη δεκαετία του 1960. Η αισθητική μορφοποίηση του σωματικού πόνου, που παρακολουθούμε από εννοιολογικούς καλλιτέχνες-performers (Όνο, Αμπράμοβιτς, κτλ), έχει πολλές φορές διχάσει τα ήθη. Άλλωστε το σοκ, ο σκανδαλισμός, η ιεροσυλία ήταν πάντοτε κομμάτι της τέχνης, πολλές φορές μάλιστα καταγεγραμμένη, σχεδόν ως υποχρέωση του καλλιτέχνη. Ένα έργο τέχνης στέκει αυτόνομο ως αισθητικό επίτευγμα και όχι ως ηθικό εργαλείο.

Ένας καλλιτέχνης, όπως ο Δημ. Ανδρεουσόπουλος, του οποίου τη δουλειά τυχαίνει να χω παρακολουθήσει, δείχνει να επικαλείται συγκεκριμένους στόχους αυτοαναφορικότητας, μεταχειριζόμενος την πρόκληση ως επιτακτική ανάγκη της σημερινής εποχής.

Δημ. Ανδρεουσόπουλος, “Το τελευταίο ξεπαρθένεμα», Διαστάσεις 70χ100, Υλικά- κάτουρο και μαύρο λάδι σε λευκό καμβά Πηγή: www.lifo.gr

 

«Οι κωλογραφίες είναι η αποτύπωση της μεγαλειώδους και φοβερής αγωνίας, για την ταυτοποίηση και διαφύλαξη του Εγώ μέσα στη ροή του χρόνου. Ταυτόχρονα είναι και μια υπερβατική προσπάθεια για μια τέχνη καθοδηγούμενη από ερωτισμό –καθώς και την ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό του -η οποία θα αναβλύζει κατευθείαν από το πέος της ψυχής σαν σπέρμα άυλο και θα γονιμοποιεί τα ωάρια άλλων ψυχών ή θα ηδονίζει τους πρωκτούς άλλων ψυχών. Είναι η πρόταση, η μάλλον, είναι η αγωνία μου για μια τέχνη πιο Αληθινή. Πηγή: www.lifo.gr

 

 

 

* O Γιώργος Κεβρεκίδης γεννήθηκε στη Χαλκίδα. Είναι διπλωματούχος πολιτικός μηχανικός του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, όπου πραγματοποίησε και μεταπτυχιακές σπουδές. Το 2009 ξεκίνησε τις σπουδές του στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας στη Φλώρινα. Έχει πραγματοποιήσει δύο ατομικές εκθέσεις: Προσλαμβάνουσες (Κόκκινο Σπίτι, Χαλκίδα, 2011) και Μνήμες ενός πρόσφυγα (2012, Λίμνη Ευβοίας, 6ο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας, και Περιφερειακή Ενότητα Φλώρινας). Επίσης, έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε φεστιβάλ τέχνης στο δημόσιο χώρο (1ST LUMINOUS LIGHT FESTIVAL, GRADIENT: FROM GRAY TO COLOR SCALE, IOANNINA) και σε ομαδικές εκθέσεις: «Όταν οι εικόνες αφηγούνται: Αφιέρωμα στην Τόνια Νικολαϊδη», Ίδρυμα ΜΙΕΤ, Θεσ/κη), «ΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ ΚΑΙ Ο ΛΟΡΔΟΣ ΒΥΡΩΝ (β’ διαδρομή)», Ίδρυμα Χρήστου & Ζωής Μοσχανδρεου, Μεσσολόγγι,  Rem Brant Name(Γκαλερί «Λόλα Νικολάου», Θεσσαλονίκη και Αίθουσα Τέχνης «Τεχνοχώρος», Αθήνα, 2013),Εξωστρέφεια (Κέντρο Χαρακτικής «Ήλιος», Θεσσαλονίκη, 2013), Οικογενειακή Υπόθεση (Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Φλώρινα, 2012, στο πλαίσιο της έκθεσης του Γιώργου Τσακίρη), Τοπία Χαλκίδας(Εργαστήριο Τέχνης Χαλκίδας, 2009), κ.ά. Με την ομάδα «Εν-Φλω» συμμετείχε στο project ΣΙΣΥφως / Συντρέχω-Αλλάζω (Ιστορικό Αρχείο Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα) στο πλαίσιο της Art Athina 2013.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top