Διήγημα: “Ιστορίες ενός σκύλου”

Του Γιώργου Κεβρεκίδη // *

ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΩΤΗ  Σα σκεφτώ θα ονειρευτώ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΩΤΗ Σα σκεφτώ θα ονειρευτώ

Ήθελα να είναι όλα υπό έλεγχο προτού κλείσω την πόρτα του σπιτιού μου, στη Νέα Αρτάκη. Το συνθετικό γρασίδι στην πίσω αυλή του κήπου, έδειχνε ξανά καθαρό απ’ τις πεσμένες πευκοβελόνες. Απαλλαγμένο, επίσης, απ’ τις καθημερινές αφοδεύσεις της Λάρας.

Παρεμπιπτόντως, κι η ίδια προτιμούσε την τάξη. Ως μόνιμη κατοικοεδρεύουσα της αυλής, μου επιδείκνυε συχνά την ευγνωμοσύνη της. Συμπεριφερόμενη ως «γνήσιο» ημίαιμο λαγωνικό που ήταν, δρασκέλιζε με ταχύτητα μεταξύ τσιμέντου και συνθετικού χλοοτάπητα, όσες φορές της στερούσα μια φυσιολογική έξοδο, στην αλάνα της Εκκλησίας των Δώδεκα Αποστόλων.

…- Λάρα, πάμε βόλτα;… Μόλις μ έβλεπε να παίρνω το λουρί εξόδου της, πεταγόταν πάνω περιχαρής, για το καθιερωμένο της “ξεμάντρωμα”, που πάντα λαχταρούσε.

– Η βόλτα μας αυτή τη φορά, Λάρα, θα είναι κάπως διαφορετική, more “simulating”, let’s say…. Κάτι τέτοια καλλιτεχνικά της έλεγα κι εκείνη εμφανώς προβληματισμένη, στεκόταν στο μπαλκόνι να παρακολουθεί την αλλόκοτη συμπεριφορά μου. Μια φορά μάλιστα είχα πάρει ένα παλιό λάστιχο ποτίσματος, ένα σκουριασμένο καρέ πλέγμα οπλισμού, άρπαξα και δυο ζωγραφικά μας πορτραίτα και κατέβηκα, γεμάτος ενθουσιασμό, στην αυλή.

“ΦΕΡΝΟΝΤΑΣ ΒΟΛΤΑ ΜΙΑΝ ΟΚΤΑΧΡΟΝΗ ΑΓΑΠΗ ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΑΡΕ ΚΑΝΝΑΒΟ”. Έτσι είχα ονομάσει, το 2013, μιαν εγκατάσταση in situ, απλωμένη πάνω στο έντονα ρηγματωμένο τσιμέντο της αυλής, χρησιμοποιώντας δυο ζωγραφικά πορτραίτα (το δικό μου και της Λάρας), ένα καρέ δομικό πλέγμα οπλισμού, μια αλυσίδα σκύλου κι ένα παλιό λάστιχο ποτίσματος….

Είχα φροντίσει, εν τω μεταξύ, να βάλω σε τάξη και τις αμέτρητες σαβούρες, που μάζευα κατά καιρούς και που προόριζα να μετατρέψω σε ενδιαφέροντα γλυπτά. Ρετάλια σκουριασμένου scrap, ανταλλακτικά από toners εκτυπωτών, σπασμένα τζάμια, ξύλινα καφάσια μαναβικής, οικοδομικά πλέγματα οπλισμού, τσουβάλια γεμισμένα με – περισυλλεγμένες με τα χεράκια μου – πευκοβελόνες και κουκουνάρια, πολυκαιρισμένα αφρολέξ και πάει λέγοντας…

Και τι δεν είχα μαζέψει, όλο αυτό το διάστημα, χάριν της καλλιτεχνικής μου διαστροφής! Άλλες απ’ αυτές στοίβαξα σε σωρό πάνω σ’ έναν αυτοσχέδιο πάγκο εργασίας, καλύπτοντάς τες με μουσαμά – να μην τις διασκορπίσει ο αέρας, όσο θα έλειπα στα ξένα. Άλλες πάλι, ήδη διαμορφωμένες σε γλυπτές δομές, εν είδει «αναθηματικών» στηλών, στρίμωξα στους δύο αντικριστούς συγκλίνοντες τοίχους της αυλής, αφήνοντας ελεύθερο το υπόλοιπο πεδίο δράσης, για τις «Λαροπαιδειές».

Επέβλεψα διεξοδικά και τους υπόλοιπους χώρους, να μαι ξέγνοιαστος. Στην ξέχωρη αποθήκη του κήπου, έριξα το καθιερωμένο ροζ «λουκουμοτυράκι» για τα ανεπιθύμητα τρωκτικά, ήλεγξα για τυχόν «αρουραιοειδή» πτώματα κι ανέβηκα κατόπιν τη σιδερένια σκάλα, όντας ήσυχος για την υγειονομική της διασφάλιση.

Σειρά είχε κατόπιν ένας τελευταίος έλεγχος στο διαμέρισμά μου, το οποίο θα έμενε σφαλισμένο για τους υπόλοιπους πέντε μήνες. Ένα πολυχρηστικό ισόγειο «αυτοδημιούργημα» 120 τ.μ. που χρησιμοποιούσα συνάμα ως εικαστικό εργαστήρι, ως αποθήκη, ως εκθεσιακό χώρο, ως μαγειρειό, ενίοτε κι ως ερωτική εστία.

Μπαίνοντας στο χώρο, ολούθε διέκρινες πια τις στοιβαγμένες καφετί χαρτοκούτες με τα υπόλοιπα «αναθήματα», όλα γλυπτά της διπλωματικής μου εργασίας στην Καλών Τεχνών. Ήθελα να είναι έτοιμα, συσκευασμένα, ώστε να μεταφερθούν με ασφάλεια κι εκτεθούν στη Φλώρινα, αμέσως μόλις επέστρεφα από την Πόλη, τον ερχόμενο Ιούνη.

Στη Φλώρινα ανέβαινα ελάχιστα, το τελευταίο διάστημα. Ο γραφικός Σακουλέβας δεν κατάφερε να με κερδίσει το ίδιο, όλ αυτά τα χρόνια που πηγαινοερχόμουν Χαλκίδα – Φλώρινα, όσο η «ανοιχτωσιά» του Ευβοϊκού κόλπου.

…Συνομιλία μ’ ένα ποτάμι

Κοφτά ήταν τα λόγια σου,

τα πήρα σοβαρά,

Πως θα χω τάχα δίπλα μου,

εσέ, μια συντροφιά.

Κι είπα θα σιάξουν όλα,

μαζί κι εγώ

Και πιάστηκα απ’ αυτά.

Τη σχέση με τη θάλασσα

θέλησες να κλονίσεις…

Μα η σχέση αυτή ακλόνητη,

είναι για με παρηγοριά.

Φλώρινα, 12/05/2013

Στο πλάι κάθε κούτας είχα κολλήσει και μια διευκρινιστική ταμπελίτσα με τα ακριβή στοιχεία του περιεχομένου της (αύξων αριθμός έργου, τίτλος, υλικά, διαστάσεις). Είχα αριθμήσει συνολικά δεκαοχτώ έργα, τα οποία καταλάμβαναν, ανακατεμένα, όλα τα δωμάτια του σπιτιού. Κι άλλα τόσα ακόμη θα μπορούσα να συνεχίσω να φτιάχνω, αν δε μου ανέκοπτε τη «στρουκτουραλιστική» αυτή εμμονή, η προγραμματισμένη αναχώρηση για την Πόλη.

Δε θα μπορούσα να βρω μια πειστικότερη δικαιολογία για να χαλιναγωγήσω μια χρόνια σωρευτική μανία για καταναλωτικά απορρίμματα, τα οποία κατάφερνα εν συνεχεία να μεταπλάθω ο ίδιος, σε «εννοιολογημένες» γλυπτές δημιουργίες.

Έτσι, οι αμέτρητες έγχρωμες χάρτινες και πλαστικές αυγοθήκες που έβρισκα κατά καιρούς κρεμασμένες, μέσα σε πλαστικές σακούλες, από το μακρύ inox σωληνοειδές πόμολο της γκρι θωρακισμένης pvc εξώθυρας, είχαν βρει τη θέση τους, πλέον, ως «χτιστές» ομοειδείς μονάδες, στα αγαπημένα μου accumulations (συναθροίσεις).

…Οι γλυπτικές μου εγκαταστάσεις είναι βασισμένες στην αναδιοργάνωση της ύλης, σύμφωνα είτε με τους φυσικούς νόμους της βαρύτητας, είτε με την αρχή της “τυχαίας” συνάντησης. Τα υλικά που χρησιμοποιώ είναι όλα “απόβλητα” της καταναλωτικής μας κουλτούρας (μαξιλάρες παλιού καναπέ από ντυμένο αφρολέξ, ξεχαρβαλωμένες καρέκλες, σωροί εφημερίδων), η αισθητική των οποίων δεν συμμερίζεται την ουτοπική υπόσχεση των τεχνοεπιστημονικών πρωτοποριών ούτε παράγει τον ασυνείδητο απόηχο του σουρεαλιστικού αντικειμένου, που απελευθερώθηκε από τις καθημερινές λειτουργίες του. Στην δεκαετία του 1960, τα έργα των “νέων ρεαλιστών” – ει άλλως συσσωρεύσεις (accumulations) – καθιερώνουν μια διαλεκτική στο χρόνο, η οποία δημιουργεί μια ένταση ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον…

Ήταν μόλις πριν από τέσσερα χρόνια όταν είχα ξεκινήσει να επιδίδομαι στο συγκεκριμένο σπορ της «φτωχής» τέχνης κι είχα συμπαρασύρει άθελά μου, σ’ αυτό, την επίσης εθελόντρια «αυγοθηκοσυλλέκτρια» κα Φωτεινή, ένοικο του δευτέρου ορόφου, στην οικογενειακή πολυκατοικία.

Η μοναδική γυναικεία παρουσία, ανάμεσα στους υπόλοιπους τρεις άρρενες ενοίκους της τριώροφης εστίας, έτρεφε εκ πεποιθήσεως μοναδική αγάπη για τις καλλιτεχνικές μου επιδόσεις. Στήριζε δε με ευλάβεια την όποια ιδέα μου, όσο ανώριμη ή παρατραβηγμένη ηχούσε στ’ αυτιά της, μιας κι ήταν συνηθισμένη η ίδια σε παρόμοια «αλλόκοτα» καμώματα, της, επίσης καλλιτέχνιδος, αδερφής της.

Η φιγούρα της εξίσου “φωτεινή”, έφερε ατόφιο μικρασιατικό κιμπαριλίκι, ένα πηγαίο χαμόγελο, αντάξιο σε ακτινοβολία της πάντα αειθαλούς Σοφίας Λόρεν και μια φινέτσα “ιορδανίδειας” «Λωξαντραρχοντιάς». Η ίδια συνήθιζε να αφηγείται τις συναισθητικές της εμπειρίες, από το βίο της ως τώρα. Και τα μάτια της πετύχαινα συχνά βουρκωμένα, αφενός από μια διάχυτη νοσταλγία για τους ανθρώπους της που λείπουν, αφετέρου από μια μόνιμα “κατοικοεδρεύουσα” συγκίνηση, λόγω κυρίως καταγωγής, που την κουβαλά ανεξίτηλα στη μνήμη της.

 …Κάπως έτσι επιβιώνουν τέτοιες φιγούρες σήμερα, μιας άλλης κάστας γυναικών, “ενδυναμωμένες” από τον πόνο του ξεριζωμένου από τον τόπο του, προγόνου τους, συμπεριφερόμενες ενίοτε παλιμπαιδίστικα κι αυτοσαρκαζόμενες, εν μέσω άλλοτε μιας “νεοελλαδίτικης” σοβαροφάνειας κι άλλοτε τοπικιστικής κακεντρέχειας, αποπληρώνοντας έτσι το τίμημα ενός καλοζωισμένου παρελθόντος…

Η κα Φωτεινή διατηρούσε με απαράμιλλη φροντίδα, σημαντικό αρχειακό υλικό με οικογενειακές φωτογραφίες και κειμήλια των προγόνων, μέσα στο μικρασιάτικο μπαούλο και τον καλοφτιαγμένο της γιούκο.

Τουναντίον, η πλούσια συλλογή από πλευράς μου περιελάμβανε κάθε λογής βιοδιασπόμενη (αυγο)θήκη, την οποία έβρισκα σε αφθονία στη δημόσια υπηρεσία όπου δούλευα τα πρωινά, με την πρώτη μου ιδιότητα, αυτήν του Πολιτικού Μηχανικού.

Από τη συγκεκριμένη υπαλληλική θέση, που αδιάλειπτα καταλάμβανα τα τελευταία δώδεκα συναπτά χρόνια, είχα ονειρευτεί ν’ απαγκιστρωθώ κάποια στιγμή – ως ένας άλλος Gogen – , “προφασιζόμενος” την προσφερθείσα υποτροφία σπουδών, σε Πανεπιστήμιο της Πόλης. Μια μοναδική παρουσιαζόμενη ευκαιρία για τη βαθειά αναζωογονητική εμπειρία που επεδίωκα, ένα ζωτικό ριζικό αναβάπτισμα του, κατά τ’ άλλα, ανήσυχου είναι μου.

Τους τελευταίους μήνες, κατέστρωνα μάλιστα με το μυαλό μου μόνιμα φαντασιακά σενάρια, με πρωταγωνιστή εμένα σ’ ένα νέο ανεξερεύνητο κόσμο, μιας καινούργιας προοπτικής ζωής…

* Ο Γιώργος Κεβρεκίδης γεννήθηκε στη Χαλκίδα, με καταγωγή από Μικρά Ασία (Erdek Κυζίκου) και Πόντο (Πλάτανα Τραπεζούντας). Είναι διπλωματούχος πολιτικός μηχανικός του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, όπου πραγματοποίησε και μεταπτυχιακές σπουδές. Το 2009 ξεκίνησε τις σπουδές του στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας στη Φλώρινα, από το οποίο αποφοίτησε τον Ιούνιο του 2016, με βαθμό πτυχίου Άριστα. Έχει πραγματοποιήσει τρεις ατομικές εκθέσεις: Insan “yukarı bakan” – Yunanca “άν-θρωπος” (MSFAU, Istanbul, 28-30 Haziran 2016),”Προσλαμβάνουσες” (Κόκκινο Σπίτι, Χαλκίδα, 2011) και “Μνήμες ενός πρόσφυγα” (2012, Λίμνη Ευβοίας, 6ο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας και Περιφερειακή Ενότητα Φλώρινας). Επίσης, έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε φεστιβάλ τέχνης στο δημόσιο χώρο (9ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας, 2015), (1st LUMINOUS LIGHT FESTIVAL, GRADIENT: FROM GRAY TO COLOR SCALE, IOANNINA) και σε ομαδικές εκθέσεις: “BURADAN NEREYE?” / GROUP EXHIBITΙΟΝ Santralistanbul, Istanbul Bilgi University, 6-19 Mayis 2016, “ΚΡΙΚΟΣ IV”, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Χανίων – Ελαιαιουργείον, XANIaRT 2015, «Όταν οι εικόνες αφηγούνται: Αφιέρωμα στην Τόνια Νικολαϊδη», Ίδρυμα ΜΙΕΤ, Θεσ/κη), «ΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ ΚΑΙ Ο ΛΟΡΔΟΣ ΒΥΡΩΝ (β” διαδρομή)», Ίδρυμα Χρήστου & Ζωής Μοσχανδρεου, Μεσσολόγγι, Rem Brant Name (Γκαλερί «Λόλα Νικολάου», Θεσσαλονίκη και Αίθουσα Τέχνης «Τεχνοχώρος», Αθήνα, 2013), Εξωστρέφεια (Κέντρο Χαρακτικής «Ήλιος», Θεσσαλονίκη, 2013), Οικογενειακή Υπόθεση (Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Φλώρινα, 2012, στο πλαίσιο της έκθεσης του Γιώργου Τσακίρη), Τοπία Χαλκίδας(Εργαστήριο Τέχνης Χαλκίδας, 2009), κ.ά. Με την ομάδα «Εν-Φλω» συμμετείχε στο project ΣΙΣΥφως / Συντρέχω-Αλλάζω (Ιστορικό Αρχείο Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα) στο πλαίσιο της Art Athina 2013. Πρόσφατα εγκαταστάθηκε στην Κωνπολη, ως τελειόφοιτος φοιτητής ERASMUS+ της Σχολής Καλών Τεχνών (Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας), στο MIMAR SINAN FINE ARTS UNIVERSITY. Ασχολείται παράλληλα με τη διδασκαλία εικαστικών. Στον ελεύθερο χρόνο εξασκεί την αγάπη του για τη δημιουργική γραφή. “22” είναι ο τίτλος της πρώτης ανέκδοτης ποιητικής συλλογής του.