Fractal
Home / ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ / Συνεντεύξεις συγγραφέων / Γιώργος – Ίκαρος Μπαμπασάκης: “Αυτός είναι ο κόσμος μας: τα λαλάκια μας, οι φίλοι μας, οι γυναίκες μας. Η γεωγραφία των παθών μας.”
08/07/2015, 10:21 πμ

Γιώργος – Ίκαρος Μπαμπασάκης: “Αυτός είναι ο κόσμος μας: τα λαλάκια μας, οι φίλοι μας, οι γυναίκες μας. Η γεωγραφία των παθών μας.”

Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα //

 

ikaros1

 

Ποιητής, μεταφραστής, συγγραφέας με ιδιαίτερο ύφος και από τους ελάχιστα ψύχραιμους – εν μέσω κρίσης διαβάζει και συστήνει ως αντίδοτο Μπολάνιο και Πύντσον-  ο Γιώργος – Ίκαρος Μπαμπασάκης ξεκινά την δική του «Τριλογία του Χάους» κόντρα στο χάος, και στις προθήκες βρίσκεται ήδη το πρώτο μέρος της, ο δικός του «Διασυρμός». Η δική του «στρατηγική ζωής» στην όποια «η ρήξη είναι ευγένεια», “Η ιπποσύνη και η ευγένεια, οι καλοί τρόποι όπως και το καλό κρασί, η καλή λογοτεχνία και η καλή μουσική, είναι πια επαναστατικά. Αντιμάχονται τις κυρίαρχες ροπές που έχουν να κάνουν με μια ταχεία προσχώρηση στην αγένεια, την κακογουστιά, τον παραλογισμό, την κουτοπονηριά”, όπως θα μας πει, μαζί με άλλα πολλά…

 

diasyrmos– Και την ώρα που η χώρα διασύρεται πραγματικά, εσείς αυτήν ακριβώς την χρονική στιγμή, κύριε Μπαμπασάκη, επιλέγετε να αντισταθείτε με τον δικό σας Διασυρμό. «Ένα μυθιστόρημα αντίστασης στη φθορά των αξιών», Είναι και κρίση αξιών η κρίση; Και πάνω απ’ όλα τι είναι ο δικός σας «Διασυρμός»;

Βεβαίως είναι κρίση αξιών. Προηγήθηκε μια εκτεταμένη καταστροφή αξιών, δίχως να υπάρξει γέννηση άλλων, και μετά άρχισαν οι απανωτές και οι γρήγορες, το φριχτό καράτε, οι πολλαπλοί ανασκολοπισμοί. Ο Διασυρμός είναι μια αχανής ερωτική επιστολή με μορφή μυθιστορηματικού μανιφέστου, είναι ένα ερωτικό και πολιτικό μανιφέστο με τη μορφή επιστολογραφικού μυθιστορήματος, είναι ο τρόπος μου να θυμηθώ και να θυμίσω αυτά που ποτέ δεν θέλω να λησμονήσω. Είναι και μια περιπέτεια στην Αθήνα, είναι ένας αίνος στη Φιλία. Είναι κι ένα τραγούδι, ένα παρατεταμένο αρχοντορεμπέτικο μπλουζ.

 

– Στις σελίδες του και με άκρως ιδιαίτερο ύφος και ποιητικό τρόπο, με μια ανάσα σχεδόν, μια Αθήνα μαγική, και μια γενιά που όχι μόνο έζησε μέσα στην ποίηση αλλά υπήρξε Ποίηση η ίδια, μέσα στην ανθρωποφαγική κρίση η Ποίηση τι να μας πει;

Η Ποίηση είτε στον βδελυρό και απάνθρωπο ταχύπλοο νεοπλουτισμό είτε στο μεγάλο κραχ είτε σε ομαλές, αν υπάρχουν, καταστάσεις, λέει πάντα αν και με αλλιώτικο τρόπο κάθε φορά το ίδιο, λέει: Παίδες, είμαστε αθύρματα του Μεγάλου Δυνάστη που είναι ο Χρόνος, είμαστε χάντρες στο κομπολόι του Ντερμπεντέρη Χρόνου – γιατί ο Χρόνος και δυνάστης άγριος είναι και κιμπάρης άντρας – οπότε ας κόψουμε λίγο τις ανώφελες αλαζονείες, κι ας δούμε την ομορφιά και τον λυρισμό μες στη στιγμή, μες στο τρέχον, μες στο χθαμαλό, στο ασήμαντο, ακόμα και μέσα στο τίποτα.

 

– Μου θύμισε λίγο… Κιβωτό! Συγγραφείς και βιβλία και εξαίσιες ταινίες και μουσικές, παιχνίδι με την γλώσσα πια ξεχασμένο, όλοι και όλα όσα υπήρξαν και μας έκαναν να είμαστε αυτό, σχεδόν με μια λύσσα ζωής και γραφής μήπως και ξεχαστούνε.. Είναι «ο κόσμος μας» που μπορεί να μας κάνει ν’ αντέξουμε τον κόσμο, κύριε Μπαμπασάκη;

Ακριβώς. Είμαστε τα λαλάκια μας, όπως έλεγε η μακαρίτισσα η μάνα μου για τα περιττά που αγόραζα με το χαρτζιλίκι μου: στυλό, αυτοκινητάκια, ξύλινες σβούρες, κονκάρδες, τετράδια. Τα λαλάκια που μαζεύουμε με προσήλωση, με έμμονη εμμονή, αυτό είμαστε. Αυτός είναι ο κόσμος μας: τα λαλάκια μας, οι φίλοι μας, οι γυναίκες μας. Η γεωγραφία των παθών μας.

 

– Ν’ αλλάξουμε τον κόσμο; Αυτό; Το μπορεί;

Ο κόσμος αλλάζει όπως έλεγε ο Χέμινγουεϊ: σιγά-σιγά στην αρχή και μετά απότομα. Η Ποίηση, και το Μυθιστόρημα, είναι μες στην αλλαγή, την ανεπαίσθητη, την σιγά-σιγά, του κόσμου. Θέτουν ζητήματα, ψέγουν συμπεριφορές καταγράφοντάς τες, επινοούν και προπαγανδίζουν νέα πάθη, νέους τρόπους να στοχάζεσαι και να ζεις τα δευτερόλεπτα, τον Χρόνο.

 

– Και πώς θα μπορούσε ν’ αλλάξει ο κόσμος σήμερα;

Να αλλάξει προς τα πού; Να γίνει τι; Δεν ξέρω. Ο κόσμος αλλάζει και ανεπαισθήτως, και το καταλαβαίνουν αυτοί που ξέρουν να ακούν τη χλόη να βλασταίνει.

 

ikaros2

 

– Παντού και σ’ όλο το έργο σας, και σ’ αυτά τα ιδιόρρυθμα και πρωτότυπα ντοκιμαντέρ ποιητικής ζωής (εκδ. Γαβριηλίδης), η Ιερότητα της Φιλίας, έχουν την δυνατότητα και την δύναμη οι φίλοι να μας κάνουν αλλιώς; Και, τελικά, αγαπάμε ό,τι μας μοιάζει ή ό,τι αξίζει, κύριε Μπαμπασάκη;

Αγαπάμε ό,τι αξίζει για μας, και ό,τι αξίζει για μας συμβαίνει να μας μοιάζει. Όμοιος στον όμοιο, κοπριά στα λάχανα. Η Φιλία είναι για μένα ένας γουέστερν Όμηρος, μια Ιλιάδα σκηνοθετημένη από τον φοβερό καρντάση τον Σαμ Πέκινπα.

 

– Απ’ την ζωή σας πέρασε ο Καρούζος, ζήσατε, ήπιατε (κι αυτό είναι κάτι το ιερό) μαζί, σε μιαν εποχή όπου ο νεοέλληνας ήταν μεζονέτα ή πισίνα, απ’ τη ζωή σας πέρασε ένας θα μπορούσαμε να πούμε «ασκητής», αυτό σας κάνει να βλέπετε με άλλα μάτια την κρίση;

Κοιτάξτε, ασκητές ήμασταν όλη η παρέα τότε. Θέλω να πω ότι ενώ είχαμε δεκάδες ευκαιρίες, τις κάναμε πέρα και προτιμήσαμε πεισματικά να ποντάρουμε τα πάντα στη φιλία, τη φιλοποσία, τη φιλοκαπνία, τη βιβλιοφιλία, την περιπλάνηση στο χώρο αλλά και, κυρίως, την περιπλάνηση στο χρόνο. Ο Καρούζος είναι οδοδείκτης. Περάσαμε αλησμόνητες μέρες και νύχτες παρέα. Μαζί στην παρέα ήταν ο Θάνος Σταθόπουλος, ο Γιάννης Τζώρτζης, ο Γιώργος Κακουλίδης. Και βέβαια προηγήθηκε ο Ευγένιος Αρανίτσης, στον οποίο ανήκει η τιμή να συστήσει με ιδιοφυές πείσμα το έργο του Καρούζου σε ένα νέο αναγνωστικό κοινό. Εδώ που τα λέμε, του Ευγένιου του ανήκουν, και του αξίζουν, καμιά τριανταριά τέτοιες τιμές ακόμα!

 

– «Η Αρχιτεκτονική της Σκόρπιας Δύναμης. Ή μάλλον Η Σκόρπια Αρχιτεκτονική της Δύναμης, ή αν θες, η Σκόρπια Δύναμη της Αρχιτεκτονικής, μπα, καλύτερα Η Δύναμη της Σκόρπιας Αρχιτεκτονικής», ο Διασυρμός σας θα μπορούσε να είναι και ένα βιβλίο… στρατηγικής (της ζωής);

Μα δεν είναι παρά ακριβώς αυτό! Ένα βιβλίο στρατηγικής της ζωής, όπως τόσο ωραία το λέτε. Μαζί με τα άλλα δύο μέρη της Τριλογίας του Χάους, που θα εκδοθούν, όπως και ο Διασυρμός, από την Εστία.

 

– «Η Αθήνα είναι αιχμάλωτη μιας καλπάζουσας φθοράς. Η κουτοπονηριά έγινε ηγεμονία και οδηγήθηκαν στο περιθώριο η Φιλία, η Ευγένεια, η Αγάπη, η Αξιοπρέπεια. Κάποιοι προσπάθησαν, και ακόμη προσπαθούν, να διατηρήσουν μια λάμψη μες στη μουντάδα, τη μελωδία ενός σφυρίγματος μες στον ορυμαγδό», γι’ αυτό και η τόσο μεγάλη δημιουργικότητά σας κύριε Μπαμπασάκη; Γι’ αυτό και το πολυτονικό στο χάος του διαδικτύου; Η δική ας απάντηση- αντίσταση μες στον ορυμαγδό;

Η δημιουργικότητά μου είναι μια ζωή κάπως πληθωρική, πάντοτε έτσι ήμουν, και εξακολουθώ να είμαι. Καταπιάνομαι με διάφορα ταυτοχρόνως, αλλά υπάρχει ένα σχέδιο πάντα, δεν είναι τόσο σκόρπια τα πράγματα όσο λέω καμιά φορά εκεί που αυτοσαρκάζομαι. Το σχέδιο έχει να κάνει με την έκθεση, κατά την εικαστική έννοια, αυτών των ιδεών και συμπεριφορών που επιλέγω να αγαπήσω και αυτών των στιγμών στην ιστορία της τέχνης και της σκέψης του εικοστού αιώνα που θεωρώ κομβικές για το νόημα της ζωής, για το τι είναι και τι δεν είναι άνθρωπος.

 

– «Η ρήξη που είναι ευγένεια», αλησμόνητη φράση. Εν τέλει σήμερα η ιπποσύνη όπως λέτε και η Ευγένεια, είναι πράξη επαναστατική;

Ασφαλώς! Η ιπποσύνη και η ευγένεια, οι καλοί τρόποι όπως και το καλό κρασί, η καλή λογοτεχνία και η καλή μουσική, είναι πια επαναστατικά. Αντιμάχονται τις κυρίαρχες ροπές που έχουν να κάνουν με μια ταχεία προσχώρηση στην αγένεια, την κακογουστιά, τον παραλογισμό, την κουτοπονηριά. Ο άλλος θέλει να γίνει πλούσιος και διάσημος τώρα, χθες, χωρίς να κάνει καν τον ωραίο κόπο να σκεφτεί αν αξίζει τον κόπο να γίνει πλούσιος και διάσημος. Αν και τώρα πια, αυτό που θέλουν πολλοί είναι απλώς δεκαπέντε λεπτά διασημότητας, όπως είχε σοφά αντιληφθεί ο Άντι Γουόρχολ, ή να κάνουν το κουκουρίκου τους, όπως ακόμα πιο ωραία το είχε πει ο Νίκος Καρούζος.

 

Υγ. Δημοσιεύθηκε στο Έθνος.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top