Fractal

Πέντε πεζά κείμενα

Του Γιώργου Γκανέλη // *

 

 

f17

 

ΜΙΑ ΨΥΧΗ

Η αποψινή βροχή μου θυμίζει τα ορφανά χρόνια που στάζουν απ’ το φεγγίτη, ολομόναχες ψυχές που ανέβηκαν στον ουρανό και κρίθηκαν ανεπιθύμητες και τώρα επιστρέφουν βίαια ριγμένες από ένα σύννεφο. Γέμισε η αυλή μου με σκοτωμένες μέρες κι έτσι που φυσάει νομίζω πως δεν έχω τίποτα άλλο στον κόσμο παρά μια ψυχή ανάμεσα σε στρατιώτες που τη σημαδεύουν.

 

ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ

Ο άνθρωπος με το μαχαίρι καθάριζε τις φλούδες απ’ τα σύννεφα και μετά το έμπηγε στο πρόσωπο του ήλιου. Από τότε άρχισε να σκοτεινιάζει επικίνδυνα στην ψυχή μου, πέντε χιλιάδες χρόνια μοναξιάς κι οι Πυραμίδες μου φαίνονται σπιρτόκουτα, νομίζω πως ο Παρθενώνας είναι έτοιμος να κλάψει κι οι ουρανοξύστες δάχτυλα που προεκτείνονται στο άπειρο.

Κι ο Θεός, ένας άνθρωπος με μαχαίρι που αρέσκεται σε πειράματα.

 

ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ

Κι έτσι απομείναμε εισπράκτορες παλιών λεωφορείων που θα πάνε για ανακύκλωση τον επόμενο μήνα. Μέχρι τότε θα κόβουμε εισιτήρια για την κόλαση, ολόκληρα για τα θρησκόληπτα κοπάδια της εξουσίας, μισά για τους ανέστιους αλήτες που ξεπουλήθηκαν στο διάβολο για ένα ποτήρι κρασί. Η είσοδος για τους ποιητές θα είναι ελεύθερη, ως νόμιμοι ιδιοκτήτες των ουρανών.

 

ΤΟ ΒΡΕΦΟΣ

Το βρέφος που έπεσε απ’ τον ουρανό είχε μακριά μαλλιά και κάπνιζε αρειμανίως. Οι νοσοκόμες το φρόντιζαν νυχθημερόν: του έδιναν με το μπιμπερό γάλα θανάτου, το νανούριζαν με ακατονόμαστες βρισιές, το σκέπαζαν με σιδερένιες κουβέρτες. Στην πορεία, του ξερίζωσαν τα μάτια και τα έκαναν χάντρες, του έκοψαν τα χέρια και τα έδωσαν στους ζητιάνους, του κούρεψαν εκείνα τα ωραία μακριά μαλλιά και τα σκόρπισαν στον άνεμο.

Σε μια βδομάδα το πήρε η μητέρα του και το ξαναέβαλε στην κοιλιά της, υποσχόμενη στον εαυτό της ότι δε θα ξαναδιαβάσει Ποίηση μέχρι τον τοκετό.

 

ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ

Έτσι κι αλλιώς κανείς δε κυνηγάει πια ληγμένους έρωτες, το προϊόν πρέπει να είναι φρέσκο και αστραφτερό, με ακριβό περιτύλιγμα και να βρίσκεται τοποθετημένο στη βιτρίνα του καταστήματος, σε περίοπτη θέση. Να χαζολογάει αμήχανα, να συζητάει για τον καιρό, τους δαίμονες και το πλαστικό χρήμα, να μην έχει πολιτική άποψη, να συχνάζει σε κομμωτήρια, μουσεία και φιλανθρωπικά ιδρύματα, να κάνει ηλιοθεραπεία τα καλοκαίρια και σκι το χειμώνα, να μη διατρέχει τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί κιτς, να συχνάζει σε αστικά σαλόνια με επιλεγμένους καλεσμένους, να προτιμά τις ηχηρές λέξεις, τις πληρωμένες εικόνες, τα εύληπτα νοήματα, να σνομπάρει τη μοναξιά των άλλων, να είναι δεινός ομιλητής με γνωριμίες και πολλά τηλέφωνα, να είναι περιζήτητος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να είναι τέλος πάντων αυτό που λέμε «έξυπνο προϊόν».

Μα εγώ δεν ήμουν ποτέ καλός στα αινίγματα, το μόνο που ξέρω είναι να καρφώνω λέξεις πάνω σ’ ένα άσπρο χαρτί.

 

 

* O Γιώργος Γκανέλης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Είναι καθηγητής Φιλολογίας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Ανάπηροι δρομείς» το 2012, «Ο σκοπευτής της μνήμης» το 2013 και «Χρεοκοπία ιδεών» το 2014, όλες από τις εκδόσεις Στοχαστής.

 

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top