Γιώργος Δουατζής: «Αφορμές, υποθέτω, είναι αυτές οι μη συνειδητές εκλάμψεις που καταθέτουν οι ποιητές στην Υψίστη, όπως βάφτισα την Ποίηση»
Συνέντευξη στον Γιάννη Φαρσάρη //
«Το βίωμα το μετατρέπει, σε εμπειρία ποιητική, στην ικανότητα αυτή η εμπειρία να γίνει κοινή για τον αναγνώστη, να την μοιραστεί με τον αναγνώστη, να πάψει να είναι μόνο δική του», έγραψε για εκείνον ο Τίτος Πατρίκιος. Ο Γιώργος Δουατζής δημιουργεί ακατάπαυστα, πειραματιζόμενος διαρκώς με όλες τις μορφές του λόγου. Και συνεχίζει και θα συνεχίζει. Τριάντα χρόνια κλείνει φέτος στη συγγραφή και με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία της ποιητικής συλλογής «Το κόκκινο κασκόλ» απάντησε σε 10 ερωτήσεις μας.
Ποια είναι η πιο έντονα ευχάριστη παιδική σας μνήμη;
Μια αθώα απάτη. Υπήρχε ένα παιχνίδι που το λέγαμε χαρτάκια. Ήταν μικρές αριθμημένες κάρτες με απεικονίσεις ποδοσφαιριστών, αυτοκινήτων κ.α. Παίζαμε – εν είδει χαρτιών που έπαιζαν οι μεγάλοι – και όποιος κέρδιζε μάζευε και τις περισσότερες κάρτες. Θυμάμαι τη χαρά που έπαιρνα βλέποντας την ικανοποίηση των άλλων παιδιών που με κέρδιζαν και αγνοούσαν ότι έχανα κάνοντας επίτηδες λάθη. Ήταν η μικρή παιδική μου απάτη, διότι τα γειτονόπουλα αυτά ήταν μέλη πολύ φτωχών οικογενειών. Τις ίδιες γκάφες έκανα και όταν παίζαμε γκαζάκια.
Ποιο είναι το βιβλίο που σας άλλαξε τη ζωή;
Το Τάδε έφη Ζαρατούστρα του Νίτσε. Το αγόρασα, χωρίς να ξέρω γιατί, ήμουν δεν ήμουν δεκατριών ετών, από ένα τρίτροχο καρότσι υπαίθριου βιβλιοπώλη στο πεζοδρόμιο της Ακαδημίας κοντά στην πλατεία Κάνιγγος. Θυμάμαι ότι το πλήρωσα με το ελάχιστο χαρτζιλίκι μου και επέστρεψα, ελλείψει αντιτίμου εισιτηρίου, περπατώντας στο σπίτι μου στου Ζωγράφου. Το διάβαζα κρυφά τις νύχτες και βεβαίως δεν καταλάβαινα πολλά, αλλά ήταν ένα είδος μυσταγωγίας για μένα. Εννοείται ότι το ξαναδιάβασα στα είκοσί μου για να προσλάβω την ουσία αυτού του έργου. Θαύμαζα την ταχύτητα της σκέψης και την ποιητικότητα που ανάβλυζε από τον Νίτσε. Τότε και άρχισα να γράφω συστηματικά, συνειδητοποιώντας το μεγάλο ταξείδι της γραφής.
Ποια είναι τα συστατικά εκείνα που κάνουν ένα βιβλίο μεγάλο;
Μεγάλο βιβλίο είναι αυτό που σε παίρνει και χάνεσαι από τόπο και χρόνο, πράγμα που σίγουρα δίνει η γνήσια Ποίηση. Για την πεζογραφία, θα έλεγα ότι λόγο ύπαρξης έχει ένα βιβλίο όταν σου δίνει αίσθημα ευχαρίστησης, ευδαιμονίας ή σε προκαλεί να προχωρήσεις στη σκέψη. Όταν διαθέτει και τα δυο, γίνεται μεγάλο.
Κυκλοφόρησε πρόσφατα το νέο σας βιβλίο, η ποιητική συλλογή «Το κόκκινο κασκόλ» (εκδόσεις Μανδραγόρας, σελ. 88). Μιλήστε μας για την ιστορία του και τις αφορμές της συγγραφής του.
Θάλεγα ότι είναι η δική μου αφιερωματική ιστορία από το 2012 που κυκλοφόρησαν οι Σχεδίες μου έως σήμερα. Αφορμές, υποθέτω, είναι αυτές οι μη συνειδητές εκλάμψεις που καταθέτουν οι ποιητές στην Υψίστη, όπως βάφτισα την Ποίηση.
Ποιο βιβλίο βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο κομοδίνο σας;
Συνηθίζω την παράλληλη ανάγνωση διαφόρων βιβλίων. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν το βιβλίο της Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου για τον Samuel Beckett, Η σιωπή των βιβλίων του George Steiner, Το φάντασμα του Αλεξάντρ Βολφ του Γκαϊτό Γκαζντάνωφ και Θάλαμος Ανανήψεως της Πέπης Ρηγοπούλου.
Μπορείτε να ξεχωρίσετε ένα ποίημα, μια ταινία, μια ζωγραφιά κι ένα τραγούδι;
Με πολλή δυσκολία ανάμεσα σε πολλά αριστουργήματα μου έρχονται στο νου: Το ποίημα Ο πρώτος στίχος από Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου του Τάσου Λειβαδίτη. Η ταινία Το μπλε του Κισλόφσκι, ο πίνακας Το πορτραίτο της Αθηνάς του Δήμου Σκουλάκη. Το Gloria από το έργο Missa Solemnis του Μπετόβεν.
Ποια είναι πιο αγαπημένη σας γωνιά στην Αθήνα;
Η πλατεία προσκόπων στο Παγκράτι.
Σε ποια ιστορική εποχή θα θέλατε να ζείτε;
Στο Παρίσι του 1789.
Ποιοι είναι οι 5 ιστότοποι που επισκέπτεστε απαρεγκλίτως καθημερινά;
Θα σας απογοητεύσω. Περιστασιακά, όχι καθημερινά, επισκέπτομαι ενημερωτικούς και λογοτεχνικούς ιστότοπους, μεταξύ των οποίων τον δικό σας, λόγω πληθώρας και ενδιαφέρουσας ύλης.
Συμπληρώστε τη φράση: «Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που…»
…τολμούν να ελπίζουν στο ανέφικτο και μπορούν να το κάνουν εφικτό.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Διήγημα: “Το στεφάνι του Χριστού”
Της Μιμής Ευθυμίου–Λίτου // “Το στεφάνι του Χριστού” Κάθε χρόνο η Τατιάνα περίμενε με ανυπομονησία το Πάσχα. Όνειρό της ήταν πώς θα κάνει και φέτος, όπως κάθε χρόνο, το στεφάνι του Εσταυρωμένου, τη Μεγάλη Πέμπτη.
Περισσότερα -
Άκουσε την καρδιά σου πριν είναι αργά…
Γράφει η Ρίτα Βελώνη // Mε αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θρόμβωσης στην οποία συμμετείχαν 18 επιστημονικές εταιρείες, οι ειδικοί χτύπησαν «καμπανάκι» για τον μεγάλο εχθρό, στον οποίο οφείλονται κυρίως οι τρεις πρώτες καρδιαγγειακές αιτίες θανάτου παγκοσμίως. Ωστόσο
Περισσότερα -
☆ Οι τάφοι της Βεργίνας: Η λάμψη ενός βασιλείου που δεν πέθανε ποτέ!
Κείμενα-Φωτογραφίες: Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη // Όταν φτάσαμε στους τάφους της Βεργίνας, τίποτε δεν προμήνυε πως αυτή η συγκλονιστική ανακάλυψη του αρχαιολόγου Μανώλη Ανδρόνικου το 1977 θα μας άφηνε άφωνους από το μεγαλείο, την δύναμη και τον πλούτο που απέπνεε
Περισσότερα -
Η ζωή που κυλάει σαν ποτάμι…
Γράφει η Τζένη Μανάκη // Θεόδωρος Γρηγοριάδης «Καινούργια πόλη», εκδ. Πατάκη, σελ. 299 «… στενάζει το παρελθόν κάτω από τη γη ενώ από πάνω έχει εξαντληθεί η υπομονή μας». Ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης με το νέο μυθιστόρημά
Περισσότερα -
Με άλεφ την Αθήνα [Αθήνα, κέντρο της Γης]
Γράφει η Ελένη Γκίκα // Γιάννης Ευσταθιάδης «Κλεινόν», εκδ. Μελάνι, σελ. 176 Συνηθίζει ο συγγραφέας Γιάννης Ευσταθιάδης να μας δίνει με τους τίτλους του την «περίληψη του Κόσμου». Το αποτέλεσμα μιας εξίσωσης που προκύπτει από μιαν ανάγνωση προσεκτική.
Περισσότερα -
Δύο ανέκδοτα ποιήματα
Tης Τζούλιας Πουλημενάκου // Ζαριά Της θύμησης η νιότη Σαν ζαριά Σ’ επιτραπέζιο παιχνίδι· Τη ρίχνεις και σκορπίζεται Στου μυαλού τις άκρες… Εγώ, εκεί Μένω ακίνητη Θαμπωμένη· Περιμένω εναγωνίως Να αποκαλυφθεί.
Περισσότερα -
Η γονιμότητα ως μια δυνατότητα της ποίησης-
Γράφει η Φωτεινή Καπελλάκη // * Μαρία Διαμαντοπούλου «Χωράει φως», Εκδόσεις Ενύπνιο 2021 Με την πεποίθηση ότι υπάρχει αναγκαιότητα να επαναπροσδιορίζονται ανά περιόδους απόψεις για τη λειτουργία της ποιητικής τέχνης και με την ίδια να προτάσσει το δικό
Περισσότερα
