Fractal

Γιώργος Δημητριάδης, 20 χρόνια μουσική.

Από τον Γιάννη Παναγόπουλο //

 

Γιώργος Δημητριάδης (2)(1)

 

Ο Γιώργος Δημητριάδης κλείνει 20 χρόνια διαδρομής στην ελληνική ροκ σκηνή. Θέλει να γιορτάσει την επέτειο οργανώνοντας εμφανίσεις παρέα με ανθρώπους που μοιράστηκαν εμπειρίες σε σκηνές και στούντιο. Πριν από όλα αυτά τού ζητήσαμε να καταδυθεί στο παρελθόν. Σχολίασε, δεν εξιστόρησε, μεγάλες και μικρές στιγμές που έζησε στη διάρκεια της καριέρας του. Το έκανε καταθέτοντας ειλικρίνεια.

 

 

-Τι θυμάσαι από την πρώτη φορά που ανέβηκες σε σκηνή για να τραγουδήσεις; Τι θυμάσαι από την τελευταία;

-Η πρώτη φορά κατά κυριολεξία ήταν στα γενέθλιά μου όταν έκλεινα τρία χρόνια ζωής. Η πρώτη σκηνή ήταν το τραπέζι που με ανέβασαν οι παρευρισκόμενοι, γονείς και καλεσμένοι, να πω ένα τραγούδι των Platters. Λέγοντας φίρδην-μίγδην τα λόγια του τραγουδιού κατάφερα στο τέλος να πάρω το πρώτο μου θερμό κι ενθουσιώδες χειροκρότημα. Τώρα, κατά πόσον σωστός ήμουν τονικά αυτό δεν μπορώ να το θυμηθώ. Η αντίδραση όμως του «κοινού» ήταν πολύ ενθαρρυντική. Από την τελευταία φορά, που ήταν πριν λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη, θυμάμαι την πετσέτα μου να είναι στουπί, εγώ το ίδιο, ο κόσμος να μη μας αφήνει να φύγουμε από το πάλκο και όλα να είναι στο κόκκινο.

 

-Πριν δύο-τρία χρόνια σε θυμάμαι να παίζεις δωρεάν σε μια μικρή πλατεία στα Πατήσια. Γιατί το έκανες τότε αυτό;

-Γιατί βρήκα την όλη απόπειρα πολύ όμορφη, ανθρώπινη και ειλικρινή μέσα στο κλίμα ζόφου, φόβου και στενοχώριας του κέντρου της πόλης μας. Ήταν μία φιλότιμη, ανιδιοτελής κίνηση να εξανθρωπιστεί, έστω και για λίγο, μία γκρίζα και απομονωτική καθημερινότητα.

 

-Γιατί το “Σαν Να Μην Πέρασε Μια Μέρα” έγινε χιτ;

-Γιατί κάποια τραγούδια, συνθέσεις, μουσική, στίχοι συμβαίνει καμιά φορά να συντονίζονται όλα μαζί τόσο καλά, επίσης η ίδια η συγκυρία που βγαίνουν να είναι κι αυτή έτοιμη να τα δεχτεί. Ναι, τότε έχουμε το χιτ. Αλλά μην ξεχνάμε πως τα χιτ τότε τα αναδείκνυε ένα ραδιόφωνο ακόμα ζωντανό. Κι αυτό μέσα στη συγκυρία που αναφέρω παραπάνω.

 

-Όλα αυτά τα χρόνια της καριέρας σου μπορείς να επιστρέψεις στη στιγμή που ευχαριστήθηκες περισσότερο; Μπορείς να μας την περιγράψεις;

-Υπήρξαν πολλές στιγμές που ένιωθα περισσότερο ευχαριστημένος από προηγούμενες αλλά και το αντίθετο. Ωστόσο, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο νου, στη ψυχή μου, είναι αυτή της κόρης μου όταν ήταν 4 ετών και, μόλις είδε εμένα και την μπάντα πάνω στη σκηνή, όρμηξε τρέχοντας μπροστά προς το πάλκο φωνάζοντας κατενθουσιασμένη ΄μπαμπάαααααααααα’.

 

-Ποιοι ήταν για σένα οι Small Faces της Ελλάδας;

-Κάθε τι υπάρχει μία φορά κι ανεπανάληπτα. Αγαπημένη μου μπάντα βέβαια ανάμεσα σε άλλες πολλές φυσικά. Ίσως εκεί πλαγίως η επωνυμία Μικροί Ήρωες να έχει μία από τις διάφορές της αιτίες.

 

Γιώργος Δημητριάδης (3)(1)

 

-Υπήρξε κάτι που δεν σου είχαν πει οι Απροσάρμοστοι για τον Παύλο και το έμαθες μαζί τους στην σκηνή; Ησουν ο αντικαταστάτης του στην μπάντα. Δεν ήταν και λίγο να είσαι διαδοχος ενός θρύλου.

-Όσα δεν τα λεν’ τα λόγια μοναχά τους τα λένε τα τραγούδια πάνω στη σκηνή. Αυτό κατάλαβα εγώ μέσα από τη συμμετοχή μου στην μπάντα αυτή. Πήρα πάρα πολλά, κατάλαβα άλλα τόσα, όχι μόνο για τον Παύλο αλλά και για μένα τον ίδιο. Ό,τι και όσα κι αν σημαίνει αυτό.

 

-Θυμάσαι πότε έβγαλες τα πρώτα σου χρήματα από τη μουσική; Τι τα έκανες;

-Τα πρώτα-πρώτα χρήματα τα έβγαλα παίζοντας στο bar Bear στην οδό Λώρη Μαργαρίτη στη Θεσσαλονίκη παίζοντας με τους Μακεδονομάχους, σε μία άλλη τους σύνθεση βέβαια γιατί επρόκειτο για μία παλιότερη μπάντα με εξαιρετικούς μουσικούς, ανάμεσά τους ήταν και ο Παπαντίνας. Εκεί παίρναμε κάτι ψιλά φραγκάκια αλλά ήταν γλυκά γιατί έρχονταν από αυτό που ήθελα να είμαι. Ρόκερ τραγουδιστής, μουσικός. Μετά τα πίναμε τα φράγκα σε μπύρες και ξύδια. Αν περίσσευε κάτι το έτρωγαν οι δίσκοι.

 

-Ποια ήταν η καλύτερη περίοδος για το ροκ στην Ελλάδα;

-Θαρρώ τρεις είναι, πάντα κατά τη γνώμη μου. Η πρώτη εκεί τέλη δεκαετίας ’60 με αρχές των 70’ς… Μετά ξανά ψόφος ένεκα επιστροφή στις ρίζες και μετά ξανά στη δεκαετία του ’80 με την επιταχυνόμενη «αστικοποίηση», με πιο σταθερά χαρακτηριστικά και μία συνέπεια στις κυκλοφορίες, με βελτίωση στον ήχο, στον στίχο είτε ελληνικό είτε αγγλικό, με κατάληξη την κορύφωση του ηλεκτρισμού με πολλά βόλτ ροκ ήχου στη δεκαετία του ’90 που την ακολούθησε η σταδιακή άνοδος μίας νέας αισθητικής, ιδεολογικής, εθνικής, νοσταλγικής εσωστρέφειας είτε κρυφίως είτε ανοιχτά υπέρ του μεσαίωνος…

Τώρα πάλι σιωπή, με ενεργό όμως και αξιόλογο το αγγλόφωνο κλιμάκιο του εδώδιμου ‘ροκ’.

Έχουν αλλάξει πολλά για καλό και για κακό ….Θα δείξει….

 

-Αυτό το διάστημα ποιο είναι το κομμάτι που ακούς επίμονα ξανά και ξανά στο Mp3 σου;

-Μ’ αρέσει να ακούω τη μουσική μέσα στον χώρο παρά στο κουβούκλιο των ακουστικών, μ’ αρέσει, έτσι έχω μάθει και καλά κάνω, να βάζω να παίζει το πικάπ. Οπότε καταλαβαίνεις τι κάνω. Βάζω το βινύλιο, το σκουπίζω, του μιλώ, του λέω ένα «γειά σου», βάζω τη βελόνα κι αρχίζω να χαζεύω το εξώφυλλο ακούγοντας το «Life From A Window» των Jam. Με αυτό έχω κολλήσει για να κολλήσω μετά ίσως με το «Glass In The Park» του Alex Turner.

 

Ο Γιώργος Δημητριάδης, με αφορμή την κυκλοφορία τού cd με τα καλύτερα τραγούδια του από μία διαδρομή 20 χρόνων στη δισκογραφία, θα εμφανιστεί για δύο Δευτέρες, 2 και 9 Νοεμβρίου, με το συγκρότημα του “Οι μικροί ήρωες” καθώς και με εξαιρετικούς φίλους-συνεργάτες, διαφορετικούς σε κάθε παράσταση στο Ρυθμός Stage. Πιο αναλυτικά, τη Δευτέρα 2 Νοεμβρίου παρέα με τον Γιώργο Δημητριάδη θα είναι οι (με αλφαβητική σειρά): Νίκος Ζιώγαλας, Μιχάλης Κεχαγιάς (Lexicon project), Δημήτρης Κοργιαλάς, Λεωνίδας Μαραντής, Θοδωρής Μαραντίνης (Ονιράμα), Φίλιππος Πλιάτσικας και Τζώρτζια (Μπλε) ενώ τη Δευτέρα 9 Νοεμβρίου θα είναι οι: Δραμαμίνη, Κατερίνα Κυρμιζή, Βαγγέλης Μαρκαντώνης, Νίκος Πορτοκάλογλου, Μανώλης Φάμελλος, Μαριέττα Φαφούτη και Nalyssa Green.

 

Ρυθμός Stage | Δευτέρα 2 και 9 Νοεμβρίου
Διεύθυνση: Μαρίνου Αντύπα 38, Ηλιούπολη
Τηλέφωνο: 210 9750060
www.rythmosstage.gr
Ώρα έναρξης: 22.00
Είσοδος: 12€ (με μπύρα ή κρασί)

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top