Γιώργης Παπανικολάου: «Νομίζω ότι ο άνθρωπος είναι από τα πιο προσαρμοστικά όντα του πλανήτη»

Συνέντευξη στον Δημήτρη Βαρβαρήγο //

Είναι μια σημαντική παρουσία στα εικαστικά και στη Λογοτεχνία. Γεννημένος στο Αγρίνιο με σπουδές σε οικονομικές και παιδαγωγικές επιστήμες.

-Θα ξεκινήσω από το παρελθόν στα Παιδικά σας χρόνια. Από πότε νιώσατε ότι θα ακολουθήσετε την τέχνη της λογοτεχνίας;

Στα παιδικά μου χρόνια, το μόνο που μ’ ενδιέφερε ήταν το παιχνίδι στις αλάνες, οι χαρταετοί και τα αερόστατα που έφτιαχνα τα καλοκαίρια, και το ξύλο που παίζαμε μεταξύ μας οι «συμμορίες». Που και που διαβάζαμε κανα «Κλασσικό εικονογραφημένο», κι αργότερα «Μάσκα» και «Μυστήριο». Στα εφηβικά μου χρόνια έγραφα κάποιους στίχους, όπως οι περισσότεροι, αλλά πάντα η φιλόλογος ήθελε να διαβάζει τις εκθέσεις μου στη τάξη. Με τη λογοτεχνία ασχολήθηκα σοβαρά όταν, φοιτητής όντας, είχα την τύχη να δουλέψω στο λογιστήριο του εκδοτικού οίκου «ΑΤΛΑΝΤΙΣ», όπου βρέθηκα μπροστά σ’ ένα πλήθος βιβλίων όλων των μεγάλων συγγραφέων και της σύγχρονης λογοτεχνίας. Έτσι, άρχισα να διαβάζω ασταμάτητα και σχεδόν με μανία, πράγμα που φανέρωσε και την ανάγκη μου για μια προσωπική αποτύπωση των όσων μαζευόντουσαν μέσα μου, χωρίς να το καταλαβαίνω. Από τότε εξακολουθεί να υπάρχει αυτή η ανάγκη, που πολλές φορές γίνεται επιτακτική.

-Ποια άλλη τέχνη σας αρέσει εκτός από τη λογοτεχνία;

Πάντα είχα μια ευκολία στο σχέδιο και στον υπολογισμό των αναλογιών, χωρίς να εφαρμόζω κάποια τεχνική γι’ αυτό. Έτσι, άφηνα παντού χαρτιά με σκίτσα προσώπων και πραγμάτων. Η ζωγραφική λοιπόν είναι η δεύτερη μεγάλη μου αγάπη, που δρα συμπληρωματικά με την λογοτεχνία, αφού, ότι δεν μπορώ να εκφράσω με τη γραφή προσπαθώ να το κάνω με τη ζωγραφική και το αντίστροφο. Έχω κάνει δυο ατομικές εκθέσεις και οσονούπω ολοκληρώνω τα έργα για μια τρίτη έκθεση με τίτλο «Η ουτοπία της αθωότητας», που ελπίζω να γίνει στους επόμενους μήνες.

-Συνηθίζετε να τσακίζετε τις σελίδες των βιβλίων σας;

Στα μαθητικά χρόνια όλα τα βιβλία είχαν την ίδια σκληρή μεταχείριση. Αργότερα άρχισα να χρησιμοποιώ σελιδοδείκτες, μέχρι που σήμερα έφτασα στο σημείο να τα χαϊδεύω κιόλας… (γελάει)

-Ποια δυναμική σκέψης –έμπνευσης ενεργεί στη φαντασία σας ;

Η δυναμική που αναπτύσσεται μέσα από την καθημερινή εξέλιξη των πραγμάτων, που μπορεί να διεγείρει τον συναισθηματικό μου κόσμο, σε συνδυασμό με τους γενικότερους προβληματισμούς για την σημασία της ανθρώπινης ύπαρξης και τον χώρο του επέκεινα. Γι’ αυτό έχω ασχοληθεί με πολλά είδη γραφής, όπως: μυθιστόρημα, ποίηση, δοκίμιο, φιλοσοφία.

-Πόσο σας απελευθερώνει η συγγραφή, πόσο ξεγυμνώνεται πάνω στο χαρτί, ο συναισθηματικός σας κόσμος;

Νομίζω πως όποιος ασχολείται με τη συγγραφή, ακόμα κι αν προσπαθεί να το αποφύγει, δεν μπορεί να μην υποστεί ένα είδος συναισθηματικού «ξεγυμνώματος». Εξ’ άλλου, πολλές φορές, αυτό είναι ένα από τα στοιχεία που προσδιορίζουν και το ιδιαίτερο λογοτεχνικό στίγμα.

-Ταυτίζεστε με τους ήρωές σας;

Ένα είδος προσωρινής ταύτισης είναι εύλογο να υπάρχει, γιατί ο συγγραφέας είναι απαραίτητο να μπαίνει κάθε φορά στη θέση του κάθε ήρωα, προκειμένου να προσεγγίσει τρόπους σκέψης και συμπεριφοράς.

-Σας διακατέχει αγωνία όταν γράφετε ένα βιβλίο;

Αγωνία όχι… Αυτό που με διακατέχει είναι ένα είδος ευχαρίστησης, που βγαίνει από την δημιουργική εγρήγορση κι από την κατάκτηση κάθε κεφαλαίου, σύμφωνα με το γενικότερο πλάνο ανάπτυξης της βασικής υπόθεσης. Είμαι από την αρχή σίγουρος πως θα φτάσω στο τέλος και μπορώ να πω ότι με ευχαριστεί ιδιαίτερα η υπέρβαση της κάθε δυσκολίας που συναντώ στα ενδιάμεσα στάδια.

-Πόσο λυτρωτική είναι για σας η γραφή;

Στη διαδικασία της συγγραφής, η σχέση ανάμεσα στο «χαρτί» και στο «μολύβι» λειτουργεί σαν σχέση μεταξύ εξομολογητή και εξομολογούμενου. Το «μολύβι» λέει και το «χαρτί» ακούει. Αυτό από μόνο του είναι πολύ λυτρωτικό.

-Υπάρχει στην πραγματικότητα το στοιχείο της αφοσίωσης ανάμεσα στους ανθρώπους ή μόνο στη λογοτεχνία συμβαίνει αυτό κι έτσι εξιδανικεύονται οι μεγάλες αγάπες στις σελίδες της;

Υπάρχουν οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα της συμβατικής ή συμβιβαστικής συνύπαρξης των ανθρώπων. Βέβαια, υπάρχουν και φορές που μια μακροχρόνια συμβίωση μπορεί να καταλήξει σ’ ένα αμοιβαίο πραγματικό ενδιαφέρον κι αφοσίωση του ενός προς τον άλλον. Όμως, η εξιδανίκευση του έρωτα και της μεγάλης αγάπης στη λογοτεχνία και σε άλλες τέχνες, καλύπτει ένα πραγματικό συναισθηματικό κενό στους περισσότερους ανθρώπους (μηδέ των συγγραφέων εξαιρουμένων), που μέσα από ένα βιβλίο ζουν στιγμές μεγάλου έρωτα ή περιπέτειας.

-Ωφελιμότητα της Κριτικής στη λογοτεχνία;

Πολύ παλιότερα, όταν η έκδοση ενός βιβλίου αποτελούσε ένα πραγματικό λογοτεχνικό γεγονός, οι απόψεις των Κριτικών είχαν ένα σημαντικό ρόλο στην όλη πορεία του βιβλίου ή και του συγγραφέα. Σήμερα, που και στον χώρο των εκδόσεων υπάρχει υπερπληθωρισμός, κι ως εκ τούτου άμεσος σκληρός ανταγωνισμός, είναι φανερό ότι και η Κριτική ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος της, έχει ενταχθεί στον εμπορικό τομέα της διαφημιστικής καμπάνιας. Πέρα απ’ αυτό όμως, δεν είναι λίγες οι φορές , που η Κριτική έχει «θάψει» πραγματικές αξίες, όπως π.χ. τον μπάρμπα Γιάννη τον Σκαρίμπα, που δικαιώθηκαν από τον χρόνο. Αλλά το ζήτημα της Κριτικής και των Κριτικών της τέχνης γενικότερα έχει πολλές παραμέτρους, που εδώ δεν μπορούν να αναπτυχθούν.

-Λογοτεχνικά βραβεία;

Κανένα.. Έτσι κι αλλιώς, δεν θέλησα ποτέ να πάρω μέρος σε σχετικούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Όχι ότι απαξιώνω αυτές τις διαδικασίες. Ίσα – ίσα που πιστεύω ότι λειτουργούν ενθαρρυντικά για όσους επιδιώκουν μια εμφανή πορεία στα λογοτεχνικά δρώμενα, αν κι αυτό δεν είναι θέσφατο. Πάντως αυτές οι διαδικασίες δεν είναι στις δικές μου προτεραιότητες.

-Τι συναισθήματα νιώθετε μετά την επιβράβευση κάποιου έργου σας.

Ικανοποίηση και χαρά νιώθω όταν διαβάζω ή ακούω την, εκ προοιμίου, ειλικρινή γνώμη και τα καλά λόγια των γνωστών και άγνωστων φίλων και αναγνωστών των βιβλίων μου. Και μόνο η αντίληψη ότι κάποιοι άλλοι άνθρωποι ενδιαφέρθηκαν και μοιράστηκαν μαζί μου σκέψεις, όνειρα και προσδοκίες, είναι μια μεγάλη ικανοποίηση.

-Τι μπορεί να κάνει η τέχνη σήμερα;

Πολλές φορές οι απλές ερωτήσεις παραπέμπουν σε δύσκολες ή και σύνθετες απαντήσεις. Για ποια τέχνη μιλάμε; Αν πούμε για την τέχνη που πουλιέται κι αγοράζεται στο χρηματιστήριο τέχνης, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να επιβεβαιώνει την παντοδυναμία του χρήματος, ως του μόνου «σοβαρού» τελικού εκτιμητή, που έχει τον τρόπο να μετατρέπει τις όποιες καλλιτεχνικές αξίες και τις ζωές των καλλιτεχνών σε μυθώδεις και  σπάνιες εμπορευματικές αξίες, που προτρέπουν σε κλοπές, λαθρεμπόριο κλπ. Αυτό δεν αφορά μόνο έργα εικαστικής δημιουργίας, αλλά κι άλλων τεχνών όπως σπάνια συγγράμματα και παρτιτούρες μεγάλων δημιουργών. Η επισήμανση αυτή μπορεί να φαντάζει υπερβολική, αλλά νομίζω ότι και η τέχνη δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από τα γρανάζια της μηχανής που προγραμματίζει την γενικότερη πορεία του κόσμου σήμερα, ισοπεδώνοντας κυριολεκτικά ότι μπορεί να αμφισβητήσει σοβαρά την μοναδική αξία του χρήματος, που υπερβαίνει οποιαδήποτε αξία ηθικής ή και της ίδιας της ζωής. Ακόμα και η τέχνη που βρίσκεται στα μεγάλα μουσεία, σήμερα έχει ως προτεραιότητα την εμπορική εκμετάλλευση και σε δεύτερο βαθμό τα προγράμματα πολιτιστικής προβολής και ουσιαστικής συμβολής στη μάθηση και στην εκπαίδευση. Απ’ την άλλη μεριά, πάντα υπάρχουν οι ονειροπόλοι δημιουργοί του λόγου και της τέχνης, που τα έργα τους έγιναν και γίνονται κτήμα ενός μεγάλου μέρους του κόσμου και του απλού λαού, προσδιορίζοντας το στίγμα της πορείας προς έναν καλύτερο κόσμο. Όμως ο δρόμος είναι τόσο δύσκολος και  μακρύς, που φαντάζει ουτοπικός.

-Το θέατρο είναι ένας μαγικός χώρος που σε γεμίζει γνώση κι έμπνευση. Συμβαίνει και σε εσάς;

Πάντα το θέατρο ήταν και είναι πραγματικά ένας μαγικός ζωντανός χώρος. Είναι μια σύναξη ανθρώπων όπου, μέσα από μια σχεδόν μυσταγωγική διαδικασία, αναπτύσσεται μια νοητική και ψυχική επικοινωνία, που μπορεί να φτάνει και σε μια κατάσταση διάδρασης. Σ’ αυτή την αμφίδρομη επικοινωνία μεταξύ ηθοποιού και θεατή, λειτουργεί έντονα το στοιχείο πρόσληψης των μηνυμάτων  που εκπέμπονται, κι αυτό, πολλές φορές, μπορεί να ενεργοποιήσει διαδικασίες σκέψης, που οδηγούν στην αποδοχή ή στην απόρριψη των διαδραματιζόμενων καταστάσεων. Μέσα απ’ αυτόν τον μαγικό τρόπο λοιπόν μπορούν να έρθουν γνώσεις και ιδέες.

-Είναι απαραίτητο να ταξιδεύει ένας συγγραφέας για να εμπλουτίζει τις γνώσεις του;

Έτσι κι αλλιώς, το νοητικό ταξίδι είναι συνυφασμένο με την έννοια του συγγραφέα, γιατί αν δεν ταξιδέψει ο συγγραφέας , δεν θα ταξιδέψει και ο αναγνώστης. Αυτό το ταξίδι όμως θα είναι πολύ καλύτερο, αν έχει στοιχεία κι εμπειρίες ενός πραγματικού ταξιδιού, και μάλιστα όταν η υπόθεση αφορά συγκεκριμένους τόπους και καταστάσεις. Βέβαια, σήμερα με το διαδίκτυο μπορεί κάποιος να αποκτήσει στοιχεία και πολλές γνώσεις, αλλά νομίζω ότι πάντα η προσωπική αντίληψη μιας πραγματικότητας παίζει τον ρόλο της.

-Η γραφή μπορεί ν’ αλλάξει τη σκέψη των ανθρώπων και κατά προέκταση τον κόσμο;

Στο μέτρο που η γραφή μεταφέρει και προσφέρει γνώση, είναι αυταπόδεικτο ότι έχει επηρεάσει τη σκέψη του ανθρώπου διαχρονικά κι έχει καθορίσει την κοινωνική και πολιτιστική του εξέλιξή μέχρι σήμερα. Όμως, αυτή η ποικιλόμορφη γνώση που μεταφέρεται ιστορικά με τη γραφή, έχει χρησιμοποιηθεί επιλεκτικά κατά καιρούς από τις διάφορες μορφές εξουσίας με τέτοιο τρόπο, ώστε, επί της ουσίας, να παραμένει σχεδόν ανεπηρέαστη η σχέση εξουσιαστή κι εξουσιαζόμενου. Έτσι, παρ’ όλη τη πρόοδο και τον τεχνολογικό πολιτισμό, που στις περισσότερες χώρες του κόσμου συνοδεύεται από το δικαίωμα ψήφου κι επιλογής κυβέρνησης, ο πολίτης δεν έχει τρόπο να αντιδράσει όταν η κάθε επιλογή του είναι ενταγμένη σ’ ένα σύστημα που λειτουργεί ως δυνάστης. Επειδή λοιπόν τα πάντα έχουν γραφτεί, κι όλα πλέον βρίσκονται στη διάθεση του καθένα, δε νομίζω ότι το όποιο κείμενο από μόνο του είναι ικανό να συμβάλλει θεαματικά σε μια πραγματική αλλαγή πορείας των πραγμάτων.

-Τι βιβλία διαβάζετε;

Τώρα πλέον κάνω μια πιο συστηματική επιλογή βιβλίων που βρίσκονται στη σφαίρα των σημερινών ενδιαφερόντων μου, που έχουν να κάνουν περισσότερο με την κοινωνιολογία, τη φιλοσοφία, τη ψυχολογία κλπ.  Κατά καιρούς επανέρχομαι σε παλιότερους συγγραφείς, γιατί πάντα μια δεύτερη ανάγνωση έχει να προσφέρει πράγματα. Σε κάποια διαλλείματα διαβάζω επιλεγμένα μυθιστόρημα και ποίηση.

-Έχετε ανοιχτή σκέψη ή περιορίζετε τη δράση σας στις συνθήκες της ζωής;

Όποιος έχει μια αναγνωστική εμπειρία χωρίς προκαταλήψεις και αποκλεισμούς, έχει μπει σίγουρα στη διαλεκτική διαδικασία που αναπτύσσεται μεταξύ διαφορετικών απόψεων και ιδεών, πράγμα που διευρύνει και ξανοίγει τους ορίζοντες σκέψης. Αυτό βοηθάει και στον τρόπο διαχείρισης της καθημερινότητας, σε συνδυασμό με κάποιες προτεραιότητες που υπερβαίνουν τα ειωθότα. Νομίζω ότι προσωπικά βρίσκομαι κάπου εκεί.

-Παρ’ όλη την εμπειρία που έχετε αποκτήσει στη ζωή, επαναλαμβάνετε τα ίδια λάθη;

Πέρα από κάποια θέματα και ζητήματα αρχών, τις περισσότερες φορές η εκτίμηση του σωστού ή του λάθους κρίνεται από το αποτέλεσμα. Αυτό το αποτέλεσμα λοιπόν δημιουργεί και την εμπειρία, που οπωσδήποτε παίζει το ρόλο της στις μελλοντικές αποφάσεις αντιμετώπισης παρόμοιων καταστάσεων. Φυσικά, ποτέ οι συνθήκες δεν είναι ακριβώς ίδιες, αλλά πάντα η εμπειρία μετράει.

-Αλλάζει ο άνθρωπος ή προσαρμόζεται με το πέρασμα του χρόνου σε ό,τι του φέρνουν οι στιγμές;

Νομίζω ότι ο άνθρωπος είναι από τα πιο προσαρμοστικά όντα του πλανήτη, όχι μόνο σε σχέση με τις συνθήκες του περιβάλλοντος που ζει, αλλά και σε σχέση με απρόβλεπτες ή τραγικές καταστάσεις που μπορούν να επηρεάσουν ή να ανατρέψουν μια χαραγμένη πορεία ζωής. Σχεδόν πάντα ο άνθρωπος, απ’ τη μια βρίσκει ή εφευρίσκει τρόπους προσαρμογής, κι απ’ την άλλη σκέπτεται το πώς μπορεί να βελτιώσει τις όποιες συνθήκες και να τις φέρει στα μέτρα του.

-Έχετε χάσει ευκαιρίες στη ζωή σας που θα σας οδηγούσαν σε ευκολότερες λύσεις, σε νέους δρόμους;

Το «Αν», μπορεί πολλές φορές να λειτουργήσει βασανιστικά, όταν με το «είχα», αξιολογεί αποτελέσματα πράξεων ή παραλείψεων του παρελθόντος. Η υπόθεση του τι θα μπορούσε να συμβεί αν είχα κάνει ή δεν κάνει αυτό ή το άλλο, δεν είναι τίποτε άλλο από μια εικόνα κίβδηλη, γιατί κανένας δεν μπορεί να υπολογίσει ακριβώς τις συνθήκες και τους παράγοντες μιας άλλης πραγματικότητας. Έτσι λοιπόν, αντί να «μηρυκάζω» το παρελθόν, προχωράω πάντα παρακάτω.

-Κάθε μας πράξη είναι πολιτική;

Στο βαθμό που κάθε μας πράξη ή παράλειψη έχει τον παραμικρό θετικό ή αρνητικό αντίκτυπο σε ότι ορίζεται από τις Αριστοτέλειες έννοιες του πολίτη, της πολιτικής και του πολιτισμού, αποτελεί πολιτική ενέργεια. Το ότι ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον, δηλαδή κοινωνικό ον, σημαίνει ότι η όποια ατομική ενέργεια έχει έναν γενικότερο αντίκτυπο, έστω κι αν αυτό δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό.

-Πιστεύετε στους πολιτικούς, στην πολιτική;

Η έννοια της πολιτικής και ο τρόπος που αυτή ασκείται αφορά άμεσα την ίδια τη ζωή μας. Έτσι λοιπόν, θεωρώ ότι η πολιτική είναι το εργαλείο για τη προώθηση των κοινωνικών κατακτήσεων και την εξασφάλιση όχι μόνο του ζην, αλλά και του ευ ζην των πολιτών. Η εμπιστοσύνη στους πολιτικούς χάνεται, όταν αυτοί που είναι εξουσιοδοτημένοι να ασκήσουν την πολιτική ως μπροστάρηδες της κοινωνίας, ασκούν την εξουσία για συμφέροντα δικά τους ή ορισμένων άλλων.

-Πόσο σας θλίβει προσωπικά η κατάσταση που βιώνουμε και πως μπορούμε ν’ αντιδράσουμε για να υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα;

Η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα δεν είναι μόνο δύσκολη, αλλά κι εξαιρετικά οδυνηρή απ’ όσα τραγικά συμβαίνουν στον κόσμο γύρω μας. Δεν είναι μόνο οι μεγάλες οικονομικές δυσκολίες, που πολλές φορές οδηγούν σε απελπισία, αλλά και η αίσθηση μιας συνεχιζόμενης δυσανεξίας, που δυστυχώς αρχίζουμε πλέον να συνηθίζουμε σαν μέρος της καθημερινότητάς μας. Ίσως αυτό να είναι ένα είδος άμυνας απέναντι σε γεγονότα, που κανένας απλός και ισορροπημένος άνθρωπος δεν μπορεί να δεχτεί. Είναι φανερό πως όλη η ανθρωπότητα έχει φτάσει πλέον σ’ ένα οριακό σημείο της ιστορίας της. Νομίζω ότι ο κάθε συνειδητοποιημένος πολίτης πρέπει να επαναξιολογήσει τον τρόπο ζωής του, σταθμίζοντας και την όποια δική του ευθύνη για την κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα. Αυτό μπορεί να ακούγεται ουτοπικό, αλλά, αργά η γρήγορα, θ’ αναγκαστούμε να το κάνουμε σαν άτομα και σαν κοινωνία, αν θέλουμε πραγματικά έναν καλύτερο κόσμο.

-Πίσω από κάθε σφάλμα και οδυνηρή απώλεια αναζητάτε το κρυμμένο δίδαγμα . Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας τρόπος υπέρβασης του πόνου;

Μπορούμε να πούμε ότι είναι κι ένας τρόπος ψυχολογικής άμυνας απέναντι στο ανυπόφορο που προκαλείται από το συγκεκριμένο γεγονός, έτσι ώστε να το βιώσουμε με όσο γίνεται λιγότερο πόνο. Νομίζω ότι μετά από ένα ισχυρό σοκ, σχεδόν πάντα λειτουργεί η αυτοσυντήρηση με σκέψεις που προσπαθούν να εξηγήσουν το οδυνηρό γεγονός.

-Ποιο είναι το πολυτιμότερο πράγμα που αγαπάτε στη ζωή σας;

Η ίδια μου η ζωή φυσικά και οι άνθρωποι που είναι άρρηκτα δεμένοι μαζί της.

–Ποια όμορφη στιγμή της ζωής σας νοσταλγείτε περισσότερο;

Ευτυχώς είναι πολλές οι όμορφες στιγμές, που μπορώ να αναπολήσω από διάφορες φάσεις της ζωής μου. Κι αυτές οι στιγμές έχουν να κάνουν με χαρές προσωπικές και οικογενειακές, που πολλές φορές γίνονταν μεγάλες, όταν έρχονταν μετά την υπέρβαση κάποιας δυσκολίας.

-Τι αγαπάτε περισσότερο στη ζωή σας;

Την αίσθηση του διαφορετικού στα πεπραγμένα της καθημερινότητας.

-Ποια αρετή θεωρείται πιο σημαντική;

Την ανεξικακία ή αμνησικακία, που σαν αρετή προϋποθέτει μεγάλες ψυχικές κατακτήσεις.

-Έχουμε μια πλούσια γλώσσα, Ποια είναι για εσάς η ωραιότερη λέξη;

Η λέξη Αγάπη, που στην έννοιά της περικλείονται όλες οι τελειότητες της ανώτερης συνείδησης του ανθρώπινου όντος.

-Ήθος, ελευθερία, δημιουργία, αγάπη, μοναξιά. Πόσο ρόλο παίζουν στη ζωή σας;

Το νόημα όλων αυτών των λέξεων σχετίζεται με την καθημερινότητα της ζωής μου, στο βαθμό που οι περιστάσεις το απαιτούν κάθε φορά, μέσα από μικρές ή μεγαλύτερες μάχες με τον εαυτό μου ή το περιβάλλον.

-Σας φοβίζει το πέρασμα του χρόνου;

Έχω αποδεχθεί την προσωρινότητα της γήινης ύπαρξής μου, κι έχω εξοικειωθεί, όσο γίνεται, με την ιδέα του τέλους, γιατί, είτε δεχθούμε το επέκεινα του Επίκουρου, είτε αυτό του Πλάτωνα, ο θάνατος δεν είναι κάτι το τρομερό γι’ αυτόν που φεύγει. Οπότε ας ζήσουμε τον χρόνο που μας απομένει χωρίς φόβο, αλλά με πάθος.

-Τι γράφετε τώρα;

Μόλις τελείωσα το δεύτερο βιβλίο με τίτλο «Η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ» της μυθιστορηματικής τριλογίας με γενικό τίτλο «Η ΓΕΝΕΣΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ», κι έχω ξεκινήσει να γράφω το τρίτο και τελευταίο βιβλίο με τίτλο «Ο ΠΟΛΕΜΟΣ».

-Καλή επιτυχία, σας ευχαριστώ πολύ.

Κι εγώ σας ευχαριστώ, που μου δώσατε την ευκαιρία να πω κάποια πράγματα και ν’ απαντήσω στις τόσο ενδιαφέρουσες ερωτήσεις σας.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ – ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ (www.giorgispap.gr)

Ο Γιώργης Παπανικολάου (Γιώργης Ζτρέκος), Ζωγράφος – Λογοτέχνης. Γεννήθηκε στο Αγρίνιο, σπούδασε οικονομικές και παιδαγωγικές επιστήμες, ενώ ταυτόχρονα ασχολιόταν με το γράψιμο και την ζωγραφική. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής.

Το συγγραφικό του έργο, παρουσιάζεται με έργα μυθιστορίας, φιλοσοφίας, ποίησης και δοκιμιακού λόγου:

Το μυθιστόρημα «Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΗ» από τις εκδόσεις Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος,

Η φιλοσοφική πραγματεία «Η ΝΟΗΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΟΥΧΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ» από τις εκδόσεις Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος, που απαντά σε κάποια καίρια υπαρξιακά και κοινωνιολογικά ερωτήματα, όπως για παράδειγμα:

Η ποιητική συλλογή «ΦΕΓΓΑΡΟΠΕΤΡΕΣ» από τις εκδόσεις «Οσελότος»,

Το μεταφυσικό μυθιστόρημα «Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ» από τις εκδόσεις «Οσελότος», είναι το πρώτο βιβλίο της τριλογίας με γενικό τίτλο «Η ΓΕΝΕΣΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ», που θα συμπληρωθεί σε εύθετο χρόνο με το δεύτερο βιβλίο «Η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ» και το τρίτο βιβλίο «Ο ΠΟΛΕΜΟΣ».

Ο δοκιμιακός του λόγος συνίσταται σε δοκίμια φιλοσοφικού και κοινωνικού περιεχομένου, όπως για παράδειγμα:

«ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΔΑΡΒΙΝΕΙΑΣ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ»,

«ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ»,

«ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΑΛΤΡΟΥΙΣΜΟΣ»,

«ΑΝΘΡΩΠΙΚΗ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ»,

«ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑ»…

«ΤΟ ΑΣΥΜΒΑΤΟ ΜΕΤΑΞΥ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ»