Fractal
Home / Η μουσική μέσα τους / ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ / Γιάννης Αλεξίου. Φετίχ με το βινύλιο.
20/11/2014, 1:28 μμ

Γιάννης Αλεξίου. Φετίχ με το βινύλιο.

Συνέντευξη στον Γιάννη Παναγόπουλο //

 

VINYL IS BACK 3-4Για να ξεμπερδεύει με τους τύπους συστήνεται ως δημοσιογράφος. Νομίζω πως το επαγγελματικό περιβάλλον του Γιάννη Αλεξίου περιγράφει καλύτερα το πάθος του στη μουσική. Ο Γιάννης έχει μια φανερή – δηλωμένη «μαύρης» απόχρωσης- εμμονή. Λατρεύει τους δίσκους βινυλίου. Θεώρει πως η ιδανική αναπαραγωγή ήχου γίνεται μόνο όταν βελόνα πικ – απ χορεύει πάνω στ’ αυλάκια τους. Και πιστεύει  πως γύρω από την παραπάνω επιλογή αναπτύσσεται ολόκληρη κουλτούρα που άλλες φορές αποθεώνει  τη νοσταλγία, άλλες την ανάγκη για σωστή αναπαραγωγή ήχου, άλλες την νοητή αναπαράσταση στιγμών που βίωσε καλλιτέχνης ηχογραφώντας έργο του. Ο Γιάννης πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο «Βινύλιο – Τα Καλύτερα μας Χρόνια». Ενώ εδώ και χρόνια «τρέχει», μαζί με φίλους, το «Vinyl is Back». Ένα μουσικό παζάρι που αγοράζονται και πωλούνται άλμπουμ και δισκάκια βινυλίου μόνο. Η συνομιλία μαζί του θυμίζει βάπτιση στην κολυμπήθρα φυλής πιστών που ζει για ν’ ακούει μουσική με τον ίδιο τρόπο που την ακούει και εκείνος.

 

-Φαντάζομαι για σένα ιδανικό θα ήταν να ηχογραφήσεις βιβλίο σε δίσκο βινυλίου. Όχι να το γράψεις, να το κυκλοφορήσεις σε χαρτί. Τι είναι το «Βινύλιο, τα καλύτερά μας χρόνια!» (Eκδόσεις Φαρφουλάς) για σένα;

Ας το πούμε ένα όνειρο ζωής. Είναι κάτι που γράφτηκε πηγαία και με πολύ μεράκι για μια εποχή που δεν είχε internet αλλά είχε καλό ραδιόφωνο και δισκάδικα σε κάθε γειτονιά. Αναφέρομαι σ’ εκείνη την εποχή που ο καθένας, όταν πήγαινε στο σπίτι του άλλου είχε μαζί του πέντε – δέκα δίσκους. Το βινύλιο ήταν ένα καλό δώρο με άποψη καθώς αποτελούσε ταυτόχρονα μια μουσική πρόταση για τους φίλους μας. Το βιβλίο μου είναι, επίσης, ένας οδηγός για τους νεώτερους να ανακαλύψουν καλούς δίσκους για τη δισκοθήκη τους μέσα από μια περιπλάνηση στα δισκάδικα, τα στέκια, τα πάρτι, τους συλλέκτες, τα παζάρια από την εποχή που γράφαμε κασέτες στα 70ς και αγοράζαμε βινύλια με το υστέρημά μας έως σήμερα.

 

-Μπορείς να θυμηθείς τη μεγαλύτερη θυσία που έκανες ποτέ για ν’ αποκτήσεις δίσκο βινυλίου; 

Όταν άφησα το ζεστό κρεβάτι του σπιτιού κάτω από πολύ ιδιαίτερες συνθήκες, ξημερώματα Σαββάτου, να πάω να πάρω το δεύτερο δίσκο της Eydie Corme με το Trio Los Panchos «Canta En Espanol» (1964), σπάνιο τότε, από τον Mr. Vinylios στο Μοναστηράκι. Μου τον είχε κρύψει σ’ ένα ράφι ένας φίλος και μου το είπε σε λάθος στιγμή. Όμως τα κατάφερα να τον αποκτήσω…

 

-Ποιος ήταν ο πρώτος δίσκος βινυλίου που αγόρασες;

Ήταν το «Who Are You» των Who. Το αγόρασα τα Χριστούγεννα του ’78 από την Πυραμίδα, το δισκάδικο της γειτονιάς μου στη Ν. Σμύρνη, με χρήματα του παππού μου, για να δοκιμάσω το πικ-απ που μόλις μου είχε δωρίσει ο πατέρας μου. Ένα Dual 1224, στο οποίο παίζω ακόμη τα βινύλια μου. Θυμάμαι πως διάλεξα να αγοράσω άλμπουμ της συγκεκριμένης μπάντας γιατί είχα ακούσει τραγούδια της στη θρυλική ραδιοφωνική εκπομπή «Ποπ Κλαμπ» του Γιάννη Πετρίδη. Απ’ εκείνη τη στιγμή και μετά οι Who είχαν εντάξει ακόμα ένα τρελαμένο με τον ήχο τους στην τάξη των οπαδών τους.

 

-Διάβασα πρόσφατα κείμενο που αποδομούσε το come back του βινυλίου. Έχεις αποφασίσει αν, τελικά, για τους περισσότερους η αγορά δίσκων βινυλίου σήμερα είναι κομμάτι μουσικού life – style ή αληθινή ανάγκη; 

Οι άνθρωποι που αγαπούν και προτιμούν το βινύλιο και τον ήχο του δεν σταμάτησαν ποτέ να αγοράζουν βινύλια ακόμη κι όταν το cd ήταν το δημοφιλέστερο format. Όσο για τους άλλους ο λόγος που ξαναγύρισαν στο βινύλιο είναι διότι πλέον έγινε η σύγκριση με τον ήχο του cd. Επίσης, υπάρχει και μια μερίδα νεώτερων μουσικόφιλων που έρχονται σε επαφή για πρώτη φορά με το βινύλιο, από περιέργεια, μετά απ’ όσα έχουν ακούσει από τους μεγαλύτερους για να ζήσουν κάτι που δεν ξέρουν κι έχει μια μυθική διάσταση στο μυαλό τους. Ένα πολύ μικρότερο ποσοστό αγοράζει βινύλια από μόδα χωρίς να έχει καν πικ-απ.

 

-Είσαι ένας απ’ εκείνους που οργανώνουν το παζάρι «Vinyl is Back». Πότε τοποθετείς, χρονικά, την επαναφορά του βινυλίου ως είδος πρώτης ανάγκης για τους φίλους της μουσικής;

Το 2010, χρόνια που μπήκαμε στο μνημόνιο. Η ανάγκη επιστροφής στο βινύλιο ταυτίζεται με την οικονομική κρίση που βιώνουμε καθώς ο κόσμος για να τονωθεί ψυχολογικά γυρίζει σε πράγματα που αγαπούσε στο παρελθόν ώστε να μην χάσει την ταυτότητά του. Ένα από αυτά είναι και το βινύλιο.

 

-Πότε ονομάζουμε σπάνιο έναν Ελληνικής παραγωγής δίσκο βινυλίου; 

Σπάνιοι και ψηλά στο χρηματιστήριο του βινυλίου είναι δίσκοι πρώτης κόπιας με αυθεντική ετικέτα, κυρίως συγκροτημάτων ή καλλιτεχνών της δεκαετίας του ’60 και ’70 (Charms, Idols, Μάικ Ροζάκης, Ακρίτας, Αγάπανθος, Πελόμα Μποκιού, Γιώργος Ρωμανός, Ηρακλής Τριανταφυλλίδης, Socrates. Mud, Blue Birds, Pop Festival ’73 κ.α.), αλλά και ορισμένοι δίσκοι Ελλήνων δημιουργών (Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Πλέσσας, Μαρκόπουλος, Σπανός), κάποια σάουντρακ ελληνικών ταινιών («Οι σφαίρες δεν γυρίζουν πίσω», «Ο Διχασμός», «Το Αγκίστρι» κ.α.), Νέου Κύματος (Αρλέτα, Καίτη Χωματά κ.α.), πάντα στις πρώτες τους εκδόσεις. Η τιμή τους ανεβαίνει ανάλογα με την κατάσταση που βρίσκονται. Ο πιο σπάνιος ελληνικός δίσκος είναι του Μίμη Πλέσσα το «Greece Goes Modern» του 1967 που κυκλοφόρησε μόνο σε 50 κόπιες και φτάνει τα 2.500 ευρώ.

 

-Ποια είναι η πρωτεύουσα του βινυλίου στην Αθήνα;

Το άντρο του βινυλίου ήταν και είναι το Μοναστηράκι. Εκεί «σκοτώνουν» οι περισσότεροι τις δισκοθήκες τους και εμφανίζονται «διαμάντια», αλλά και γιατί οι περισσότεροι δισκοπώλες είναι οι πιο παλιοί στην πιάτσα κι έχουν τις καλύτερες άκρες. Κάποιοι εξ αυτών έχουν ακόμη τη δυνατότητα να ταξιδεύουν και να φέρνουν υλικό από την Αμερική και την Ευρώπη (κυρίως Ολλανδία, Γερμανία). Τα δισκάδικά αυτά είναι κυρίως ο Ζαχαρίας, ο Mr Vinylios, το Rocka Rolla, το Crossroad.

 

-Είναι καλύτερη η απόδοση ήχου που έχει ένας δίσκος βινυλίου σε σχέση με εκείνον που έχει ένα mp3; Γιατί; 

Ο αναλογικός ήχος του βινυλίου είναι πιο ζεστός και άμεσος αναβλύζοντας από τα αυλάκια όταν τα διαπερνά η βελόνα του πικ-απ. Αυτόν συνήθισε το αυτί μου. Δεν μπόρεσα ποτέ να προσαρμοστώ στον ήχο του mp3 που είναι ψυχρός και βγαίνει από μηχάνημα….

 

-Ποιος είναι ο μεγαλύτερος συλλέκτης βινυλίου που έχεις γνωρίσει;

Ο Γιάννης Πετρίδης. Πάγωσα όταν πριν μια δεκαετία μου είπε σε μια συνέντευξή του ότι έχει πάνω από 80.000 βινύλια…!

 

BOOK - VINYLIO

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top