Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποίηση: “Γιάννενα, με την πάχνη της λίμνης”
19/10/2016, 10:59 πμ

Ποίηση: “Γιάννενα, με την πάχνη της λίμνης”

Της Ζωής Δικταίου // *

 

Αποτέλεσμα εικόνας για voula papaioannou

Επιλογή εικόνας από το διαδίκτυο

 

 

Ασημένιο φεγγάρι και το νησί

στη μέση της λίμνης παχνισμένο,

στο μπαλκόνι πρασινάδες

και γαρύφαλλα,

κόκκινες φλόγες υψωμένες στην ομίχλη

θαρρείς και μάχονται αθόρυβα τη μοναξιά

ή προσεύχονται.

Σκούριασε το παράθυρο, ναι,

όμως το φως,

λάμπει το ίδιο πίσω από τη βαριά σιδεριά

όπως τότε, θαρρείς και το ξέχασες

φυλακισμένο στην ίδια κάμαρα.

Το τραγούδι στην αντίπερα όχθη

το πήραν τα πουλιά,

εκείνα που δε σωπαίνουν ποτέ.

Μάρτυρες απόψε τα άστρα και τα έλατα.

Γιάννενα, στην ίδια πλακόστρωτη αυλή

χωρίς ανθρώπινες παρουσίες αυτή τη φορά

με το βλέμμα προσηλωμένο στο κάστρο

και την ανάμνηση της φωνής σου στην καρδιά.

Χέρια παγωμένα,

κι ο άνεμος

σκορπίζει κίτρινα φύλλα

λεηλατώντας το παρελθόν

και τις στιγμές.

Θα ζήσουμε κι άλλο,

για να ανακαλύψουμε ως το βάθος την ήττα μας

κι ύστερα, στη νύχτα του νου,

άλλη μια νύχτα προδομένη.

Τρέχεις να ξεγελάσεις το χρόνο

να τον γυρίσεις πίσω

μα ξεχνάς είναι σκοτάδι

και το σκοτάδι στήνει παγίδες

λευκά σημάδια

για να ξεγελάσει τον Έρωτα.

Ολομόναχη στο φανοστάτη,

Γιάννενα, με την πάχνη της λίμνης

θλιβερή συνήθεια η αναμονή

με σκέψεις αδιόρθωτες απομακρύνεσαι

έμεινα, με την απώλεια της εικόνας σου στα έρημα νερά.

Αποχαιρετισμός σκληρός, χωρίς προοπτική

ξόδεψα όλα τα σύνεργα της ψυχής

για τη χαρά της συγκίνησης

και της συνάντησης

μα τι κρίμα,

σε άλλου κόσμου διάλειμμα βρέθηκα.

κι ας ήθελα να ψιθυρίσω σ’ αγαπώ

με το παράπονο της νυσταγμένης πολιτείας στα χείλη.

Γέμισαν φίδια τα μάτια και τα έρημα νερά.

Αύριο… με το καραβάνι τ’ ουρανού

Αύριο… πριν οι στοιχειωμένοι ίσκιοι

κλέψουν τη μνήμη του νερού,

πριν οι βαρκάρισσες της Χίμαιρας

χτυπήσουν τα κουπιά.

 

 

 

 

Αύριο… εν΄ ονόματι της Αγάπης

Ζωή Δικταίου

Κέρκυρα 20 Νοεμβρίου 2014

* H Ζωή Δικταίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κρήτη, στον παραμυθένιο τόπο της Δίκτης, της Σελένας. Το Τζερμιάδο είναι το χωριό της. Εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινε δασκάλα όπως ονειρευόταν όταν ήταν παιδί. Το σύμπαν, είχε άλλα σχέδια ανοίγοντας  την πόρτα στην Τουριστική Εκπαίδευση. Ζει στην Κέρκυρα. Είναι παντρεμένη και τιμούν τη ζωή της δύο παιδιά. Καταθέτει πάντα με σεβασμό την ευγνωμοσύνη της στο φως και στο ταξίδι του, αυτό που δικαιώνει την αιωνιότητα και δικαιώνεται ταπεινά στη σιωπή, χωρίς θόρυβο, στο καθαρό βλέμμα και στο δάκρυ. Εργάζεται από το 1984 στις Επαγγελματικές Σχολές του Υπουργείου Τουρισμού. Συμμετείχε στη νεότητα της, σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και είναι αλήθεια, έλαβε αρκετές διακρίσεις. Το πρώτο βιβλίο της από τις εκδόσεις Έψιλον, αφορά στην παιδική λογοτεχνία και έχει τίτλο « Ιστορίες για φεγγάρια ». Δισκογραφικά έχει συνεργαστεί με το Γιάννη Νικολάου και το Νίκο Ανδρουλάκη. Το δεύτερο βιβλίο της από τις εκδόσεις Φίλντισι, είναι μυθιστόρημα και τιτλοφορείται «Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο». Πιστεύει στην αγάπη.  Τη γοητεύουν όλα τα κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης όπως και τα ξεφτισμένα αποκόμματα από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Της αρέσει η βροχή. Προτιμά τη μωβ ομπρέλα, μα έχει πάντα και μια κόκκινη για να μπορεί να πληγώνει τις άφεγγες νύχτες το σκοτάδι.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top