Fractal
Home / FRACT-ALL / Διήγημα: “Αδέσποτη”
27/05/2015, 11:57 πμ

Διήγημα: “Αδέσποτη”

Της Γιάννας Τζιβελέκη // *
 

freedom-in-the-shape-of-a-cross

 

Αδέσποτος-η-0: α- στερητικό + δεσπότης (κύριος), που δεν έχει αφεντικό και δεν ελέγχει κανείς τις κινήσεις του.

Έτσι κι εκείνη απόψε, κυκλοφορεί ελεύθερη. Αδέσποτη. Όχι, δεν δέχτηκε ποτέ αφεντικό, δεν χρειάστηκε ποτέ κάποιον ανώτερο να την ελέγχει. Μια χαρά πιστεύει στον εαυτό της, μια χαρά φτιάχνει μόνη της τα βήματα της, μια χαρά ορίζει την τύχη της. Μα απόψε νιώθει αδέσποτη. Κουράστηκε. Θα ήθελε ένα χέρι να την ταΐσει, ένα πιάτο φαί για το οποίο εκείνη δεν θα χρειαζόταν να οργανωθεί για να το φτιάξει, μια αγκαλιά να την βάλει για ύπνο. Μια ψευδαίσθηση φυλακής. Μόνο για απόψε.

Είναι δύσκολη δουλειά η ελευθερία. Δεν είναι για όλους. Άντρες, γυναίκες, αιώνες τώρα διαλέγουν την πιο ταιριαστή τους φυλακή για να ηρεμήσει η ψυχή τους. Δένονται με αντικείμενα, με σπίτια, με ανθρώπους, με φαντάσματα, με λέξεις για να έχουν κάτι να τους κρατά αλυσοδεμένους στο παρόν, να μην σκέφτονται, να μην νιώθουν πως χωρίς αλυσίδες είναι μεγάλο το κενό και αβάσταχτο. Αδέσποτη κι εκείνη. Απόψε. Καιρό τώρα, ψάχνει να βρει μια φυλακή ισάξια της, απ’ αυτές που έχουν την πόρτα πάντα ανοιχτή και σου δίνουν την αίσθηση ελευθερίας. Δεν μπορεί οι άνθρωποι να αντέξουν έναν κόσμο τόσο μεγάλο, τόσο απρόσωπο, τόσο τραγικό. Χρειάζονται να του δώσουν μια όψη. Δυο μάτια να λεν καληνύχτα το βράδυ, ένα μωρό να ταΐζουν για να ξεχνούν όσα οι ίδιοι δεν χόρτασαν, ένα χέρι να τους κρατάει μη τυχόν και τους κλέψει ο γκρεμός. Τι νομίζεις; Αντέχει κανείς τόση ελευθερία; Εκείνη όχι πια. Ο έρωτας τι άλλο είναι από τούτη την παραδοχή της παράδοσης εξάλλου; Αφήνομαι, δίνομαι, ξεχνιέμαι, παθιάζομαι, αναμειγνύομαι, ξορκίζω την τόση ελευθερία με έναν σκοπό ιερό. Όσο υπάρχει ο άλλος απέναντι –υπαρκτός ή φανταστικός εραστής- γίνεται πιο υποφερτή η απεραντοσύνη, πιο ανάλαφρη η τυχαιότητα. Γιατί νομίζεις οι άνθρωποι έχουν τόσο ανάγκη να υιοθετούν σκυλιά –στην καλύτερη περίπτωση αδέσποτα όπως είναι κι εκείνη απόψε; Κάπου θέλουν να ανήκουν τα αφεντικά, κάποιον χρειάζονται να τους τραβάει μπροστά, να τους οδηγεί, να μην καταλάβουν ότι δεν ξέρουν που πάνε. Πόσα σκυλιά αφεντικά δεν έχει δει να βγάζουν βόλτα τους αδέσποτους ανθρώπους τους;

Έτσι κι εκείνη απόψε. Αδέσποτη. Ψάχνει μια ψευδαίσθηση φυλακής. Έστω για απόψε.

 

 

* Η Γιάννα Τζιβελέκη γεννήθηκε κατακαλόκαιρο στην Αθήνα, σπούδασε μοντάζ, έζησε για χρόνια στην Ισπανία και τώρα τριγυρίζει στην πόλη και ανακαλύπτει αντιθέσεις. Είναι εικαστικός και αγαπάει την θάλασσα, τις σοκολάτες, τα σύννεφα και τα φωτισμένα παράθυρα τις νύχτες.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top