Fractal

Διήγημα fractal: «Για σένα»

Της Αγγελικής Σκούτα // *

 

 

 

Ήξερε ότι βγαίνοντας από το διαμέρισμα του τρίτου ορόφου εκείνης της πολυκατοικίας της δεκαετίας του ΄70, η ζωή της δε θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια. Είχε την επιλογή να μην μπει, να μην εμφανιστεί σε εκείνο το προγραμματισμένο ραντεβού, να μην μάθει ποτέ.

 

Από την άλλη, όμως, ούτε αυτό μπορούσε να κάνει. Ήθελε να ξέρει. Τώρα που είχε την υποψία δε θα μπορούσε να ζει με την αμφιβολία, για όσο……

Έπρεπε να ξεκαθαρίσει την κατάσταση, εν τέλει να μάθει..

Έκανε δύο φορές το γύρω του οικοδομικού τετραγώνου. Τελειώνοντας το ραντεβού της θα έπρεπε να πάρει αποφάσεις, όσο της το επέτρεπαν οι συνθήκες, ωστόσο της κοβόταν η ανάσα στην προοπτική αυτού που της επεφύλασσε η μοίρα. Ούτε η πρώτη ήταν και ούτε θα ήταν η τελευταία. Όμως σε αυτή τη χρονική στιγμή τίποτα δεν την παρηγορούσε. Θα έπρεπε να δεχτεί αυτά που η μοίρα είχε σχεδιάσει γι’ αυτήν και ποιος ξέρει, μπορεί τελικά να τα κατάφερνε.

Έπρεπε να του γράψει ένα γράμμα. Να του εξηγεί, να του καταθέτει τις πιο μύχιες σκέψεις της και τα πιο δυνατά της αισθήματα τώρα που ακόμα δεν είχε μάθει την αλήθεια.

Όταν το τελείωνε θα το έκρυβε κάπου ώστε να μην το έβρισκε παρά μόνο όταν θα έπρεπε.

“ Όταν θα έπρεπε!” Χα, και πότε θα ήταν αυτό;

Μα φυσικά αφού θα είχε φύγει. Μήπως όμως θα ήταν πιο έντιμο εκ μέρους της να τα έλεγαν όλα από πριν; Μετά θα ήταν αργά. Που θα την έβρισκε να της μιλήσει και να της ζητήσει εξηγήσεις;

Κι όταν θα είχε ανάγκη την παρουσία της, τα φιλιά της, την αγκαλιά της, τα λόγια αγάπη της;

Έστω ένα τελευταίο αντίο. Γιατί να του το στερήσει; Πολύ εγωιστικό. Εντάξει, θα το ξανασκεφτόταν.

«Για να διαβάζεις αυτό το γράμμα σημαίνει πως έχω φύγει. Ήλπιζα να το είχες βρει τυχαία ψάχνοντας κάτι άλλο και όχι επειδή έχω φύγει. Θα προτιμούσα να το έβρισκες επειδή δεν το είχα κρύψει καλά αρχικά και εν συνεχεία επειδή ξέχασα να το πετάξω, όταν θα τελείωναν όλα και όχι επειδή τίποτα από τα παραπάνω δε συνέβη και εγώ απλά δεν είμαι πλέον μαζί σου.

Δεν πειράζει όμως, Ας στενοχωριόμαστε μόνο για τα πράγματα που μπορούμε να αλλάξουμε, ό,τι εξαρτάται από εμάς, όλα τα άλλα τα δίνει ο Θεός και εγώ έμαθα να πορεύομαι με ό,τι μου τυχαίνει και να διορθώνω ό,τι μπορώ, όπως μπορώ. Και τώρα πάλι, ό,τι μπορούσα έκανα, αλλά το γραμμένο το δικό μου ήταν αυτό .Να φύγω και εσύ να μεγαλώσεις μόνος σου, με όσα εφόδια πρόλαβα να σου δώσω, με όση αγάπη πρόλαβα να σε γεμίσω.

Να ξέρεις η αγάπη μου ήταν ατελείωτη, άπειρη, άδολη, ανιδιοτελής, άφατη. Τι ομορφιά και τι ειρωνεία ταυτόχρονα. Τόσες λέξεις που ξεκινούν με το στερητικό ¨α¨ κι όμως λέξεις τόσο δυνατές , με τόση ένταση.

Μικρέ μου πρίγκιπα, θέλω να φανείς δυνατός. Μπορείς, γιατί έχεις όλα τα χαρίσματα και τις αρετές που χρειάζονται. Εγώ σε μεγάλωσα, σε ξέρω. Μπορείς και πρέπει, γιατί στο ζητάω εγώ, η γυναίκα που σε έφερε στον κόσμο, σε θήλασε, σε αγκάλιασε, σε προστάτεψε, σε συμβούλεψε και έχτισε γερές βάσεις για τη μετέπειτα ζωή σου.

Να ξέρεις θα σε βλέπω και θα σε προσέχω από εκεί ψηλά. Θα είμαι διπλά σου, φύλακας άγγελός σου, θα είμαι η σκιά σου.

Και εσύ ένας λεβέντης να με κάνεις υπερήφανη με κάθε σου λέξη, με κάθε σου πράξη.

Συγχώρα με που δεν είμαι δίπλα σου. Που δε θα υπάρχει η φυσική μου παρουσία όταν τελειώσεις το σχολείο, όταν αποφοιτήσεις από το πανεπιστήμιο, όταν παντρευτείς, όταν γίνεις πατέρας. Και λέω η φυσική μου παρουσία γιατί πνευματικά θα είμαι δίπλα σου να σου δίνω κουράγιο όταν κιοτεύεις, να σου χτυπώ την πλάτη όταν θα έχεις ανάγκη ένα φιλικό χτύπημα για να συνεχίσεις, να σε επιβραβεύω όταν διαπρέπεις.

Θησαυρέ μου θα σε προστατεύω και θα σε αγαπώ πάντα στους αιώνες.

Ο Θεός αποφάσισε να μεγαλώσεις μόνος σου. Κάποιο καλό σχέδιο θα έχει για σένα στην πορεία.

Να δείχνεις σιγουριά και πίστη στον εαυτό σου.

Σε λατρεύω.

Η Μάρθα σου»

Το δάκρυ που από ώρα κρεμόταν στην άκρη του ματιού του επιτέλους κύλησε και έπεσε πάνω στο όνομα της.

Το μελάνι διαλύθηκε και εμφανίστηκε μια γαλάζια θολή κηλίδα. Κι όμως στο μυαλό του, στην καρδιά του η Μάρθα δε θα ξεθώριαζε ποτέ και όχι γιατί το υποσχέθηκε στον εαυτό του, αλλά γιατί ήταν η μάνα του, η γυναίκα που τον μεγάλωσε, που ένιωθε την αγάπη της να τον πλημμυρίζει ακόμη κι όταν έκανε τις πιο μεγάλες σκανταλιές.

Πάντα θα τη θυμόταν όμορφη και λαμπερή, εξάλλου δεν πρόλαβε να την δει και αλλιώς. Τον τελευταίο χρόνο τον είχαν στείλει εσωτερικό σε σχολείο της Αγγλίας, χάρη στον Κύπριο πατέρα του. Έτσι ποτέ δεν την είδε να λιώνει, να χάνεται, να φεύγει.

Τώρα άρχισαν να λύνονται όλες του οι απορίες. Τώρα καταλάβαινε γιατί αραίωσαν τα ταξίδια της στην Αγγλία, γιατί πάντα όταν μιλούσαν με βιντεοκλήση φορούσε πετσέτα στο κεφάλι με τη δικαιολογία ότι μόλις είχε από το μπάνιο, γιατί, γιατί…..

Μόνο η ίδια ήξερε τι κόπο, πόση δύναμη και πόσο κουράγιο χρειαζόταν για να περιποιηθεί τον εαυτό της, να απλώσει το make- up για να φαίνεται υγιής, να βάλει ειδικά φίλτρα στην κάμερα για να μην φαίνονται οι ατέλειες. Το μόνο που έκανε εύκολα ήταν να του χαμογελά, γιατί αυτό της έβγαινε αβίαστα, με το που τον αντίκριζε.

Μετά έκλαιγε, όχι για τη ζωή που δεν θα ζούσε, αλλά για τη χαρά που θα στερούσε από το γιο της να είναι μαζί του, για τη λύπη που θα του προκαλούσε ο χαμός της.

Μετά ήρθε το κώμα………. το τέλος .

Κανείς δεν έμαθε για το διαμέρισμα του 3ου ορόφου εκείνης της πολυκατοικίας της δεκαετίας του ΄70.

Κανείς δεν έμαθε για εκείνη την ηλιόλουστη μέρα που άλλαξε η ζωή της για πάντα και η κλεψύδρα της ζωής της άρχισε να μετρά αντίστροφα. Άρχισε να μετρά το τέλος.

 

 

 

* Η Αγγελική Σκούτα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πάτρα. Είναι φαρμακοποιός με μεταπτυχιακό στο Φαρμακευτικό Marketing. Μόλις τελείωσε τις σπουδές της άρχισε να γράφει άρθρα με ελεύθερο περιεχόμενο σε δύο free press της πόλης της. Ό,τι της κέντριζε το ενδιαφέρον, ό,τι της έκανε εντύπωση από την καθημερινότητα των ανθρώπων γινόταν αφορμή για να γεννηθεί ένα καινούριο άρθρο. Έχει γράψει δύο ανέκδοτα μυθιστορήματα και συνεχίζει να γράφει.

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top