Fractal
Home / ΒΙΒΛΙΟ / Γεράσιμος Δενδρινός [1] : Τρία ποιήματα και ένα ψευδεπίγραφο καβαφικό
07/09/2016, 11:16 πμ

Γεράσιμος Δενδρινός [1] : Τρία ποιήματα και ένα ψευδεπίγραφο καβαφικό

 

de_1 

ΠΕΡΙΧΩΡΑ ΒΟΜΒΑΗΣ 2007

Μακάρι να ξαναπερνούσες από δω

κι αποκατασταθεί επιτέλους η τάξη,

η ένδεια χαθεί για πάντα στης μνήμης τα χαντάκια.

Παιδιά ακόμα ψάχνουν για γη και δεν βρίσκουν,

το νερό που κατέρχεται από τα γύρω βουνά καθαρό

γλιστράει μέσα απ’ τα δάχτυλα βρόμικο,

χαμένη ικεσία, φτηνή προσφορά στο είδωλο του Βισνού.

Η μέρα τους χάνεται με βλέμματα θλιμμένα,

νεκρά τα παιχνίδια τους,

ίδιες κουβέντες και ίχνη ενός κάρου –

λασπωμένοι τροχοί

στου δρόμου το τελείωμα

χωρίς αναβάτη.

Την άπλετη βροχή των μουσώνων,

που πέφτει πάνω στους κυρτούς μας ώμους,

τη φωτιά του ήλιου που μας καίει

ποτέ σου δεν είδες,

χρόνιε διαβάτη του χαρτοβασιλείου,

κι ενός γραφείου με χαμηλό φωτισμό,

μόνο δανεικά χρήματα, ακάλυπτες επιταγές,

σχέδια κι εμμονές για προσωπικό κέρδος,

αλλεπάλληλες παρακλήσεις,

ίσαμε να καμφθεί η υπομονή του προϊστάμενου.

Φρόντισε να περάσεις κάποια μέρα από δω,

για να δεις τους τάφους της αχανούς πατρίδας.

Θα σου δείξουμε φωτογραφίες της ποζάτης σου κορμοστασιάς,

τις μέρες που ξοδεύτηκαν στην ανοησία του καλοκαιριού,

όλες σου τις ατασθαλίες και τη φαυλότητα,

το ειρωνικό σου ύφος, αποτυπωμένα

σε χαρτιά επίσημα με σφραγίδα,

λόγια εκφρασμένα με στόμφο

μιας αλλοτριωμένης φωνής.

Απόψε καίμε στον καταυλισμό το ίδιο λιβάνι,

σκορπισμένο αργά μέσα στη νύχτα, υπέρ των θεών

που παραμέρισαν τις προσευχές μας,

επιλέγοντας για μας μονάχα βάσανα.

Σε τούτο το ρέμα με τα λαβωμένα ζώα

και τους γέρικους αετούς,

πνέει ο ίδιος άνεμος από την έρημο των ανθρώπων

με τις φωταγωγημένες πόλεις, τους κήπους, τα κτήρια

πάντα ενάντιος και ξερός

στα δικά μας απότομα, γλιστερά βράχια,

στους σκουπιδότοπους των γλάρων,

στις ετοιμόρροπες γέφυρες

και στα οδοφράγματα.

 

 de_2

 

ΜΑΓΝΗΣΙΑ

Εγώ είμαι αυτός που επιστρέφει

απ’ τη μεγάλη παραλία με τον λιγοστό κόσμο,

μια αρμαθιά από στίχους, εμμονές και σχέδια

σ’ ένα μυαλό αφημένο στις επάλξεις του χρόνου.

Η βασιλική των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης,

φόντο σταθερό, απατηλή παρηγοριά του κόσμου,

κόσμημα πέτρινο στην άκρη της απέραντης προβλήτας

με τα παιδιά παραδομένα στο αιώνιο παιχνίδι τους.

Εγώ είμαι αυτός που όλο αναβάλλει

να σκύψει πάνω σε όσα τάχθηκε

ως ιερό καθήκον τούτης της ζωής.

( Ένα λάβαρο κυματίζει επάνω μου τις νύχτες,

μέσα στο υποτρέμον φως του καντηλιού

στο βάθος του δωματίου με τα παλιά έπιπλα,

σε σπίτι νεοκλασικό, τέρμα της οδού Ιωλκού ).

Τη μέρα του Σαββάτου,

στο τέλος της λιτανείας με τις ικεσίες,

νίβω τα χέρια με το ίδιο νερό

για όσους στερήθηκαν τη ζωή και τη φύση,

ξοδεύοντας χρόνια πίσω από φράχτες,

ανάμεσα σε λιγοστά δέντρα και ρέματα

ή σε κατάξερες αλάνες χωρίς βλέμμα στοργής.

Εγώ είμαι αυτός που καθημερινά εξαντλεί

το ίδιο διάστημα, παραπαίοντας

απ’ το κέρδος στη ζημιά,

εσύ είσαι αυτός που κάθε φορά

κρύβει το πρόσωπό του

μέσα στην ψυχική ένδεια, την αφυδάτωση,

την ανέκφραστη υπόνοια και τον πόνο.

 

de_4

ΑΛΑΝΕΣ

 

Στις σκηνές των μεταναστών,

πέρα στις αλάνες του κόσμου,

ταπεινό φως λάμπει,

ψίθυροι πολλοί ακούγονται,

ενώ το κλάμα του βρέφους που αντηχεί,

πότε διακεκομμένο ή επίμονο,

ίσαμε το ρέμα με τα γερτά καλάμια,

είναι προσευχή προς τον ουρανό

που λησμόνησε να τους ανταμείψει,

μήνες και μήνες, ίσως και χρόνια,

σε μονοπάτια απάτητα, πλαγιές και βράχια,

σε  πόλεις ψυχρές με τερατώδη προσωπεία,

κανείς να τους συντρέξει και να τους ευλογεί.

Οι ευχές που αντάλλαξαν σε κήπους

ευδοκίμησαν κι αντάριασαν ως δέντρα ψηλά.

Σε δωμάτια παράτησαν ενοχές και συμπλέγματα,

αδοκίμαστα κεράσματα από αναπάντεχους επισκέπτες,

η ευτυχία απέμεινε ζωοφόρος σε ναό απάτητο,

και τα μάτια τους έγιναν πολιτεία μιας χώρας

παραδαρμένης από χαλασμένα

κι αρρωστημένα μυαλά.

 

 

[ Κ. ΚΑΒΑΦΗ : Αρχείο: Γεωργίου – Φωτίου – Σακελλίωνος εν έτει 1942. Χειρόγραφο, 67ο]

 

 de_5

 

ΔΙΑΦΑΝΟ ΧΩΡΙΣΜΑ

 

                                      Αλεξάνδρεια εν έτει 1907

 

Θαμπό και πλαγιαστό έπεφτε εξεπίτηδες

το φως της αίθουσας. Ανάμικτα χρώματα

εχάριζαν εις τα πρόσωπα μια παράξενη εσωτερικότητα,

κάτι σαν εμποτισμένο στοχασμό.

Δια να γίνει γνωστός ο Έλλην ποιητής,

όφειλε να περάσει πρώτα

από ανάλογα στέκια με θαμώνες αναγνώστες

των περιοδικών Νέα Ζωή[2] και Αθηνά,[3]

όπως απόψι εις το «Αθηνέος Café».[4]

Γυναίκες καλοντυμένες της σύγχρονης Αλεξάνδρειας,

κομψευόμενοι νεαροί, ζευγάρια με τα πρόσωπα

στιγματισμένα και σμιλεμένα από δύση

– επιφανειακές οι γεύσεις των περί Τέχνης –

κι αυτά επιτρέποντο δια να είναι γεμάτη

η ζωή τας καθημερινάς,

ενώ η Κυριακή πάντα ελεύθερη,

αλλά τόσο πληκτικά απελπισμένη.

Άκρως ενδιαφέρουσα η απαγγελία των στίχων.

Τα γκαρσόνια περιφέροντο ανάμεσα στα τραπέζια,

Οι ψίθυροι εγκωμιαστικοί, προσηλωμένο το ακροατήριο.

Ενώ η παρουσίαση συνεχίζετο με σχόλια,

κάποιος συμπαθέστατος νεαρός – εκ Καῒρου απ’ ό,τι μας είπον –

εμφανίστηκε πίσω από την τζαμαρία,

με σύνεργα καθαρισμού.

Με νεύμα του ιδιοκτήτη, τη δουλειά του ήρχισεν

απ’ το πάνω μέρος της γυάλινης επιφάνειας.

Τότες, μέσα στην ήδη υποβλητικήν ατμόσφαιραν

που δημιουργούσε ο κατάλληλος φωτισμός και η απαγγελία,

ο κόσμος, χαλαρωμένος, προς την τζαμαρίαν εστράφηκεν.

Η θέα του νέου προκάλεσεν επίμονον έλξιν.

Τον πρόσεχαν επί ώρα, αδιαφορώντας

δια την εκδήλωσιν. Στο τέλος, αυτός,

 προτού ανταμειφθεί μ’ ένα κέρμα από τον ιδιοκτήτη

που επιθεωρούσε το καθάρισμα,

προς τον κόσμο εστράφηκεν

και του χαμογελούσε.

 de_6

 

 de_7

 

______________________________________

[1] Ο συγγραφέας-φιλόλογος Γεράσιμος Δενδρινός γεννήθηκε το 1955. Έργα του: 1]. Ένα πακέτο Άρωμα, διηγήματα, Κέδρος 1995³, 2]. Απέραντες συνοικίες, μυθιστόρημα, Κέδρος 2001, 2 ]. Χαιρετίσματα από το νότο, μυθιστόρημα, Κέδρος 2003, 5]. Άλκης, νουβέλα, Μεταίχμιο 2003, 2]. Ματίας ντελ Ρίος – Ημερολόγια, ταξιδιωτικό κείμενο, Κέδρος 2006, 6]. Φραγή εισερχομένων κλήσεων, μυθιστόρημα, Μεταίχμιο 2006, και 7]. Άβατοι Τόποι, ποιήματα, (.poema..), 2015. Από το 2004 είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων.

[2] Έτη κυκλοφορίας: 1904-1927 (ΕΛΙΑ).

[3] Σύγγραμμα ηθικοφιλοσοφικόν άπαξ του μηνός εκδιδόμενον υπό του Σ. Καζώτου και Α. Σ. Λιβαθηνοπούλου, Εν Αλεξανδρεία 1875 (ΕΛΙΑ).

[4] Χτίστηκε το 1900 στην παραθαλάσσια περιοχή Κυβερνείο της Αλεξάνδρειας.  Λειτουργεί μέχρι και σήμερα ως καφετέρια κι εστιατόριο.  Εδώ ο ποιητής αντιγράφει την ταμπέλα «Αθηνέος» αντί «Αθηναίος». H σημερινή διεύθυνση είναι: Al Mesallah Sharq, Qesm Al Attarin, Alexandria Governorate, Aegypt.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top