Fractal
Home / ΒΙΒΛΙΟ / Γεράσιμος Δενδρινός: Αφορισμοί [ Από αδημοσίευτη συλλογή ]
28/09/2016, 12:42 μμ

Γεράσιμος Δενδρινός: Αφορισμοί [ Από αδημοσίευτη συλλογή ]

 

afor_1

 

1. Είμαι ένα σώμα με καταρρέον πρόσωπο. Αγναντεύω τον κόσμο και αυτό μου αρκεί. Ανήκω στα διαβάσματά μου, στα γραψίματά μου, στους νεκρούς, στους σιωπηλούς και στους αφανείς. Από τις στάχτες τους αντλώ την Αγάπη. Σπανίως πιστεύω στα καλά λόγια και δη της στιγμής. Αραιά και πού, όποτε το περίσσευμα του κόσμου θρυμματίζεται στην αυλή μου και οι ήχοι της πόλης παραβιάζουν την ησυχία, τα ζώα που έχω για παρηγοριά, καταφοβισμένα, σκορπίζονται στους γύρω δρόμους, στα δέντρα και στις στέγες.

2. Τα όνειρα είναι σκηνές με τους αγαπημένους συνοδοιπόρους από την εποχή που ήμασταν μέλη ενός καραβανιού στον Δρόμο του Μεταξιού, που διέσχιζε την κοιλάδα Φεργκάνα του Ουζμπεκιστάν.

3. Είσαι πάντα το κατώφλι που πάνω του χύθηκε ο καφές μου πριν χτυπήσω μάταια το κουδούνι σου.

 

afor_2

4. Μια ζωή έκανε δημόσιες σχέσεις. Γνώριζε πάρα πολλούς ανθρώπους και τα είχε με όλους καλά. Η μαραμένη ιδιωτική του ζωή, έτσι γεμάτη ανείπωτα σκάνδαλα κι εκμυστηρεύσεις, παρέμενε πάντα κλειστή σ’ ένα δωμάτιο με ατέλειωτους πίνακες και σχέδια σινικής. Με τσιγάρα κι ατέλειωτους καφέδες ξόδευε τη μέρα και τη νύχτα. Tο κουφάρι που βρέθηκε τυχαία στη διασταύρωση των οδών Αγγελή και Μουσούρη ήταν το αποτέλεσμα και η υποτιθέμενη νίκη.

5. Κάποτε τα βουνά σχίζονταν στα δύο και οι θάλασσες άνοιγαν δρόμο στον βυθό για να περάσεις. Τώρα ζεις σε ένα σοκάκι της Πόλης, από όπου δεν περνά τίποτε, και οι γλάστρες με τα λουλούδια στου κόσμου τα παράθυρα είναι παρήγορη μνήμη από τότε που τα πάντα έσκυβαν στο πέρασμά σου. Η φωνή του μουεζίνη απ’ το τζαμί σου προκαλεί βούρκωμα. Για την πίστη που σοφά απέρριψες, κάποιοι άλλοι την επιβάλλουν σήμερα με αυτόματα όπλα κι εγκλήματα στις αυλές αθώων.

6. Σεβαστείτε την αρρώστια μου, για να σεβαστώ τη φιλοδοξία σας για τα τετριμμένα.

7. Η αξία μου είναι να λάμπω στην κορυφή ενός πανύψηλου σωρού από χώματα, ξύλα, τούβλα και λάσπες.

8. Η ταπείνωση ίσως να είναι μια πόζα εγωισμού, καλυμμένη με μια μεγάλη μπέρτα για το απόγευμα του Σαββάτου.

9. Θέλω να ξέρεις πως ό,τι σκέπτεσαι για μένα κι εγώ για σένα είναι ολότελα λάθος. Όλοι μας την ίδια πόρτα ανοίγουμε για να περάσουμε σε μιαν άδεια αυλή.

10. Να ξεμένεις πάντα πίσω και να μετράς τα ίχνη αυτών που σε προσπέρασαν. Είναι οι αποδείξεις για τα μαρτύριά τους όταν βρεθείς μαζί τους στο μεγάλο Θέατρο των Μονομάχων.

 

afor_3

 

11. Ως άνθρωποι παραπαίουμε ανάμεσα στην ανοησία και στη σοβαρότητα. Σίγουρα, πέρα από την Τέχνη και την Πολιτική υπάρχει κάτι αξεπέραστο. Τα κουρασμένα σου μάτια έχουν ανάγκη απ’ τους αγαπημένους που σου γνέφουν απ’ τη βάρκα, καθώς απομακρύνεται στ’ ανοιχτά. Σκέψου αυτούς που δεν έχουν πατρίδα, μήτε έχει ποτέ σαλέψει χέρι στοργής πάνω τους. Τους απέμεινε η μνήμη κι ένας δρόμος, ερειπωμένος και στις δύο όχθες, αλλά σπαρμένος με αμάξια που παραβγαίνουν μεταξύ τους στην ταχύτητα.

12. Πάντα στα προσκυνήματα δεν βρίσκω κανένα. Μόνο κυματιστές σημαίες προσευχής, εκτεθειμένες στον αέρα που λυσσομανά στα παγωμένα οροπέδια της ψυχής, παρασέρνοντας όλα τ’ αποκαΐδια που μας εκτόπισαν από τον δρόμο. Όσο μεγαλώνω, τόσο ευάλωτος γίνομαι κι αγαπάω τα ζώα και τη φύση, την ερημιά και την απογύμνωση. Και να είσαι σίγουρος πως κάποια μέρα θα συναντηθούμε στην ίδια σκοπιά, μέσα στον κατακλυσμό του αέρα.

13. Οι σπάνιοι άνθρωποι σε πάνε παραπέρα. Οι κοινοί σε σταματάνε για να σε ρωτήσουν πού είναι η πιάτσα των ταξί ή πού γίνεται διαδήλωση, για να φωνάξουν τα δικαιολογημένα παράπονά τους. Κι εσύ που καταγίνεσαι ολοένα στα ενδιαφέροντα της μοναξιάς, έχεις πάντα το βλέμμα στραμμένο προς την Ανατολή. Αυτό που δεν είμαστε ή που δεν γίναμε, θα μας αγκαλιάσει στην άλλη ζωή.

14. Μόνο όταν γερνάς, αρχίζεις και καταλαβαίνεις πόσες ακόμα ανοησίες σου απομένουν μέχρι να κλείσεις για πάντα τα μάτια.

15. Ο άνθρωπος γίνεται αγενής απέναντί σου όταν νομίσει πως έχεις κάτι που τον ξεπερνάει. Όλοι μας είμαστε ίσοι μόνο στη γέννηση και στον θάνατο. Εκεί που διαφέρουμε είναι στην ερμηνεία του κόσμου. Άλλος έχει σκάψει στη γη, και άλλος σε ειρωνεύεται επειδή τη γη την έχει για να ξαπλώνει και να κοιμάται. Τον τελευταίο ποτέ δεν τον ξυπνάει ο άγγελος αλλά η μανία της φύσης.

 

afor_4

 

16. Πάντα νόμιζα πως ήμουν ένα μισοφαγωμένο σνακ σε σερβίτσιο καφετέριας, που τσιμπολογούσαν με μανία τα περιστέρια ή έκλεβαν οι τσιγγάνοι όταν απoχωρούσαν οι πελάτες. Και όσοι άνθρωποι στάθηκαν κατά καιρούς στο πλευρό μου για να με συμβουλέψουν και να με σώσουν, πάντα εγώ ήμουν αυτός που συνόδευα το πληγωμένο σώμα τους στο λησμονητήριο.

17. Το μόνο όρθιο στην πόλη που σάρωσε ο σεισμός, είναι ο ανδριάντας σου που έγειρε όμως ελαφρά, σαν να ήθελε να δει για πρώτη φορά το λουφασμένο αδέσποτο στη ρίζα του βάθρου του.

18. Υπάρχουν άνθρωποι που και μόνο η παρουσία τους σε διδάσκει και σε καλλιεργεί. Δεν τους γνωρίζεις, αλλά τους βλέπεις συχνά σε μέρη μακρινά κι απόμερα. Σίγουρα, δεν είναι του κόσμου τούτου. Ποτέ δεν μιλούν, παρά σε προσπερνούν σκυφτοί κι αμίλητοι.

19. Ο πληγωμένος άνθρωπος δεν έχει ανάγκη τόσο την αγάπη των ζώντων, όσο την αγάπη των νεκρών. Τα βιβλία, οι άπλετοι χώροι, οι άδειες πλατείες, οι σημειώσεις, τα φευγαλέα λόγια, οι συζητήσεις με τυχαίους, οι μοναχικές βόλτες είναι οι συμπαραστάτες του. Η ζωή τα θέτει έτσι, κι αυτή τα κανονίζει, όχι αυτός. Η σιωπή και το βλέμμα που σηκώνει για να δει αυτόν τον κόσμο είναι πιο πολύτιμα από το κρασί που πίνει με παρέα δίπλα σε μια θάλασσα μολυσμένη κι εντελώς άδεια από ζωή.

 

afor_5

 

20. Γερνάω θα πει δίνω το δικαίωμα στον χρόνο να μου λαξεύει όπως θέλει το σώμα και το πρόσωπο.

21. Κάποτε σε αγαπούσα. Κι αν ο δρόμος μου με οδηγούσε στην πόρτα σου, ήξερα πως οι επισκέπτες έρχονται κάθε απόγευμα για σένα. Τίποτε δεν κατάλαβες από τη σκέψη που ξοδεύτηκε καθημερινά στο πρόσωπο που κάποτε θαύμασα. Η ωραία σου όψη ήταν δική μου ιδέα. Έτσι προχώρησα προς τους βάλτους, κι ακόμα εγκλωβισμένος είμαι. Τα ψηλά καλάμια μου κρύβουν τον ήλιο και η δύση που είμαι αφιερώνει τη σιωπή της στην επερχόμενη νύχτα.

22. Για ένα αφοσιωμένο ζώο θα θυσίαζα τη ζωή μου. Αυτό θα ήθελα να έχω ως ανάμνηση κατά την ώρα της αποχώρησης από αυτήν εδώ την ξέρα.

 

afor_6

 

* Ο συγγραφέας-φιλόλογος Γεράσιμος Δενδρινός γεννήθηκε το 1955. Έργα του: 1]. Ένα πακέτο Άρωμα, διηγήματα, Κέδρος 1995³, 2]. Απέραντες συνοικίες, μυθιστόρημα, Κέδρος 2001, 2 ]. Χαιρετίσματα από το νότο, μυθιστόρημα, Κέδρος 2003, 5]. Άλκης, νουβέλα, Μεταίχμιο 2003, 2]. Ματίας ντελ Ρίος – Ημερολόγια, ταξιδιωτικό κείμενο, Κέδρος 2006, 6]. Φραγή εισερχομένων κλήσεων, μυθιστόρημα, Μεταίχμιο 2006, και 7].Άβατοι Τόποι, ποιήματα, (.poema..), 2015. Από το 2004 είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top