Fractal
Home / ΒΙΒΛΙΟ / Γεράσιμος Δενδρινός: [ Αφορισμοί Μέρος Η΄ ]
23/11/2016, 11:22 πμ

Γεράσιμος Δενδρινός: [ Αφορισμοί Μέρος Η΄ ]

 

af_1

 

1. Όλοι πεθαίνουν, μονάχα εσύ ζεις ακόμα μέσα μου, ίσαμε να σωριαστώ στις χαμηλές θίνες της άμμου. Κι η θάλασσα γαλήνια μ’ ένα μεγάλο ψάρι στην επιφάνεια να χαίρεται επιτέλους την έρημη παραλία από τουρίστες. Δεν φτιάχτηκαν τα πάντα για μας σε τούτη τη γη. Υπάρχουν μέρη απάτητα για αερικά και νεράιδες που δεν μπορείς να δεις. Περπατάμε καθημερινά σε σκουπίδια που τα θεωρούμε φωτισμένη από τον ήλιο άσφαλτο. Εντελώς τυφλοί οδεύουμε στον άλλο κόσμο με την ανία να την ονομάζουμε ζωή. Αυτό που ζεις είναι μια εσφαλμένη ιδέα για τον εαυτό σου και για τους άλλους. Μια ασήμαντη όψη σε γέννησε και μια άλλη θα σε συνοδέψει στην άλλη ζωή.

2. Το σύμπλεγμα του απατεώνα συμπλέει συχνά με την Τέχνη. Ο απατεώνας για τους φίλους του έχει όλες τις αρετές, αλλά για τους ανυποψίαστους ξένους και γνωστούς ίσως να είναι το μέλλον μιας συντροφιάς, που τον αναμένει για να τους μάθει τραγούδια και νέους τρόπους διαφυγής από τους νόμους.

3. Η καταδίκη σου είναι να ζεις και να βλέπεις τους άδικους θανάτους των άλλων, ενώ για τον δικό σου, ο μοναδικός μάρτυρας θα είναι το γέρικο σκυλί σου, ο Πολύβιος, που θα γρυλλίζει όταν δει ν’ ανοίγουν την πόρτα σου ύστερα από μέρες αδιάφοροι συγγενείς κι άφαντοι εδώ και χρόνια φίλοι.

4. Ο μεγάλος αριθμός των φίλων που έχει κάποιος στο διαδίκτυο είναι απόδειξη μεγάλης ξηρασίας της ψυχής. Άδικα πιστεύεις πως κάποιος από αυτούς θα κάτσει δίπλα σου στον μαρμάρινο πάγκο και θα σε συντροφέψει σε συζητήσεις και θα σου αφιερώσει ώρες και μέρες. Μπορεί τα βαλτώδη και δυσώδη έλη με έντομα κι ερπετά να φέρουν τη δόξα του Κυρίου, αλλά πολλοί εδώ μέσα έχουν από χρόνια για καθρέφτη τους αυτά τ’ ασάλευτα και πρασινωπά νερά.

5. Ο κόσμος μου δεν μοιάζει με τον κόσμο σας. Μας χωρίζει μια κουρτίνα που πίσω της ακούγονται ήχοι και ιδιόμελα της ατέλειωτης νύχτας σας. Δεν με αγγίζουν οι μέρες, οι ζωές των άλλων και το κάλπικο φως. Συγκρίνοντας τους λυγμούς και τα δάκρυα της οικουμένης από πολύ μικρός, αφήνω έκτοτε να σταλάζει αργά αργά στην ψυχή μου ο πιο ασήμαντος καημός και η καταισχύνη.

6. Όσοι σε εκτιμάνε, θα ’ρθει μια μέρα που θα σου επιτεθούν. Έχεις όμως την τύχη των πουλιών που, πιασμένα σε παγίδες αδίστακτων κυνηγών, περιμένουν μικρά παιδιά για να τ’ απελευθερώσουν.

 

af_2

 

7. Η Τέχνη δεν ταιριάζει με χαρμόσυνες καμπάνες και πανηγύρια. Απαιτεί πείρα ζωής σε σκάλες γλιστερές και κατωφερείς. Γι’ αυτό τα ξερά, αφυδατωμένα ποιήματα και οι γραφές με γιρλάντες διακοσμούν σκουριασμένα κάγκελα κι ετοιμόρροπες πόρτες.

8. Πριν βγεις έξω, κοίταξε αν σε έχει συλλογιστεί κάποιος να βαδίζετε μαζί στη μεγάλη παραλία των Ανωνύμων. Εσύ, που ανάλωσες μια ζωή στη σκέψη των άλλων, κάποια στιγμή θα λάβεις ένα νεύμα στοργής απ’ τον κόσμο των Αοράτων.

9. Κι αν σου σκότωσα φίλους και συγγενείς, μην με φοβάσαι. Για σένα επιφυλάσσω ένα πιο αξιοπρεπή θάνατο: Μια πόρτα ανοιχτή και όλα τα ζώα του δάσους πλάι στο σώμα σου με τη μουσική των αγγέλων να ψάλλουν τους Χαιρετισμούς μέσα σε ένα κήπο απάτητο κι αιώνια περιποιημένο.

10. Μη φτύνεις την παλάμη που άλλοτε ασπαζόσουν κατασυγκινημένος. Αν στο μαγαζί σου συρρέει όλος ο κόσμος για να τους μοιράσεις απαθή φιλιά και ψυχρά χαμόγελα, αυτό δεν σε κάνει εικόνα, παρά τζαμαρία γεμάτη δαχτυλιές και ίχνη από κραγιόν. Μου είσαι πολύ συμπαθής για να σε κάνω παρέα. Και τα μάτια που άλλοτε αγνάντευαν φως κι αλήθεια, έχουν πια καταπέσει και βλέπουν μονάχα χώμα και μπετόν.

 

af_3

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top