Fractal
Home / ΒΙΒΛΙΟ / Γεράσιμος Δενδρινός: Αφορισμοί – Μέρος Ε΄ [ Από αδημοσίευτη συλλογή ]
19/10/2016, 11:53 πμ

Γεράσιμος Δενδρινός: Αφορισμοί – Μέρος Ε΄ [ Από αδημοσίευτη συλλογή ]

 

gd_1

 

Στον Κόσμο και τη Γη του Θιβέτ, Ιούλιος 2008

 

1. Λένε πως το κλάμα είναι προσευχή σε κάτι ακαθόριστο και σαφώς πιο πολύτιμο από πολλά στη γη. Στο Θιβέτ, στη Στέγη του Κόσμου, η ψυχή απελευθερώνει τη ροή της συμπόνιας, που στη Δύση την εμποδίζουν οι βιωτικές  μέριμνες και οι μάταιοι στόχοι. Εκεί, στο Οροπέδιο του Ντάρμα, βλέπουμε από κοντά την αλεπού του χιονιού, τον λύκο και ειδικά τη λεοπάρδαλη, που κλαίει τις νύχτες στο κατώφλι του μοναστηριών για λίγη τροφή. Οι νεαροί μοναχοί μασάνε τη τροφή πριν την της προσφέρουν. Η τέλεια ισότητα των όντων από την αιώνια κι αμετάκλητη Συμπόνια. Κι εδώ σε μας, αυτός που επικαλείται την κάθαρση των σκανδάλων είναι ισόβιο μέλος του συνδικάτου μιας υπόγειας συμμορίας.

 

2. ΘΙΒΕΤ, ΜΟΝΑΣΤΙΡΙ ΣΙΓΚΑΤΣΕ: Ο ημίτυφλος σκύλος Λίνγκο Πα, δεκατριάχρονος τότε, με το χαλάζιο στο ένα μάτι, που ανίχνευε με την όσφρησή του αν ήσουν άρρωστος. Πάντα έτρωγε πρώτος ένα μείγμα κρέατος και κριθαριού πριν το γεύμα των μοναχών, κι έπειτα άκουγε όρθιος τα μάντρα περιμένοντας τους μοναχούς Λάμα και τους Μπίκχου να τελειώσουν το φαγητό τους, για ν αποσυρθεί δίπλα στο επίχρυσο και τεράστιο άγαλμα του Βούδα Ματρέιγια με τις αναμμένες λάμπες βουτύρου μέχρι το πρωί. Το ζώο, ένα θαύμα ταπεινοσύνης και υποταγής στην τυφλή του μοίρα, πέρα από ανθρώπους, αλλά πάντα υπέρ αυτών και υπέρ των Θεών. Τώρα, αν έχει πεθάνει, θα έχει σίγουρα μια θέση ανάμεσά Τους.

 

gd_2

 

3. Η μελέτη του Βουδισμού με οδήγησε σε μονοπάτια κατανόησης αυτού του κόσμου, και με έκανε ν’ αποσύρομαι συχνά σε απάτητες πλαγιές. Ως άνθρωπος είμαι ασήμαντος και δεν αναμένω καμία παραδοχή. Η περιφρόνηση των άλλων μου ενδυναμώνει την πεποίθηση πως όλοι μας είμαστε αιωνίως φυλακισμένοι σε υγρά υπόγεια, κι ένα γέρικο αδέσποτο μας ρίχνει κάθε τόσο ένα ξεροκόμματο από τον σπασμένο φεγγίτη.

 

4. Στα υψίπεδα του Θιβέτ έψελνα μαζί με τον Λάμα Ντόντρουπ  εκείνο το μουρμούρισμα της προσευχής, που μοιάζει με ψιθυριστό αναφιλητό, έχοντας δύο σκυλιά για οδηγούς μας. Κι όταν έπεφτε η νύχτα, κι ανάβαμε φωτιά, μας πλησίαζε από απόσταση η λεοπάρδαλη του χιονιού, ζητώντας μας αν είχαμε κάτι να της δώσουμε, τη στιγμή που το σκυλιά παρέμειναν βουβά γύρω μας, λες και σέβονταν την ιερότητα του μοναχικού αυτού ζώου και το δικαίωμά του να ζητάει με τον τρόπο του τροφή. Η Συμπόνια για όλα τα ζωντανά πλάσματα ευωδίαζε καθημερινά στον Άγιο Αυτό Τόπο, όπου ρίζωσε το Ντάρμα μακριά από τις εγωιστικές και εν πολλοίς φονικές, θρησκείες της Δύσης και της Μ. Ανατολής. Γεννηθήκαμε να ζούμε με την ασχήμια γύρω μας, που νομίζουμε πως θα διορθώσουμε, εμείς, οι παρίες και οι αριβίστες της ζωής, που δεν μάθαμε ποτέ να ζητάμε συγγνώμη από άνθρωπο μήτε από ζώο.

 

gd_3

 

5. Βαρανάσι, Ινδία, 2010: Μακριά από το έλεος του Χριστού. Εκεί που ο εγωισμός της Δύσης συντρίβεται και μένει η ολοκάθαρη ψυχή. Τα θυμιάματα, οι καιόμενοι νεκροί, οι στάχτες πάνω στο μαύρο νερό που κυλούν προς τις εκβολές της Καλκούτας, τα τουμπανισμένα πτώματα που επιπλέουν μ’ ένα πτωματοφάγο όρνιο επάνω τους, η μυρωδιά της φωτιάς, τα άνθη του λωτού πάνω στα νερά, τα χιλιάδες φανάρια που πλέουν κι αυτά στον Ιερό Ποταμό Γάγγη, τον πιο ιδανικό τόπο για να κλείσεις τα μάτια σου και να μην ξαναδείς ποτέ την αδικία και την ντροπή αυτού του κόσμου, οι βαμμένοι με χίλια χρώματα Ινδουιστές με τα μακριά μαλλιά, ξεραμένα από την απλυσιά χρόνων, τα σκουπίδια, οι αγελάδες που κινούνται ανάμεσα στα σοκάκια με τα πελώρια κτήρια του 14ου μέχρι του 19ου αιώνα, ο ήλιος που δύει, οι ναοί του Σίβα, του Βούδα, του Γκανέσα, είναι όλα εικόνες που σου θρυμματίζουν ακαριαία τη ματαιοδοξία και την κουφότητα πως είσαι κάτι σπουδαίο, αφού κάθε μέρα βλέπεις το ίδιο πρόσωπο με τα σκυφτά, σταχτιά μάτια στον καθρέφτη. Όταν αντικρίσεις του αρουραίους να μαζεύονται δίπλα στο νερό κατά εκατοντάδες παρέα με τις γάτες και τους σκύλους, τότε θα θυμηθείς πως όλα στη γη αυτή έχουν την σημασία τους, ακόμα και το σώμα σου, που κάποτε θα το προσφέρεις στο γη για ταφή. Τίποτε δεν αξίζει περισσότερο από αυτές τις εικόνες, που σε κάνουν να σταθείς για λίγο και να σκεφτείς τη ματαιότητα των πάντων και την ηλιθιότητα που μαστίζει όλη τη γη. Άνθρωποι ρακένδυτοι που τρέφονται με τα σκουπίδια, ίσως να είναι πιο ευτυχείς από μας που καταπίνουμε χάπια της κατάθλιψης, γράφουμε ένα βιβλίο και νομίζουμε πως ανεβήκαμε τη σκάλα της αιωνιότητας. Βούρκωσα πολλές φορές πλάι στις μαυρισμένες όχθες του Γάγγη, για να καθαρίσω από όλα εκείνα τα στίγματα του Δυτικού Πολιτισμού και την κοσμική σκόνη της υποψίας για όλους και για όλα. Το θέλημά Σου ζήτησα, όχι για το τι είδους Θεός, αλλά για τι είδους Άνθρωπος είσαι.

 

gd_4

 

6. Το πρόβλημά μου σπανίως ήταν οι άλλοι. Το μεγάλο βάσανο ήμουν εγώ ο ίδιος, η παιδική μου ψυχή, ο νους που μεγέθυνε τα ευτελή σε σπουδαία – αυτός ήταν ο εχθρός και το εμπόδιο, το αίτιο δυστυχίας και απομόνωσης. Κι ύστερα ήρθε το Θιβέτ με τα διδάγματά του και την παγωμένη στέπα του, το Άγιο αυτό Οροπέδιο του Ντάρμα, που σφυρηλάτησε μέσα μου όλα τα στοιβαγμένα μου όνειρα, χαμένα ή ακουμπισμένα κάπου, και είδα με άλλα μάτια τον κόσμο, δυναμώνοντάς μου την ευαισθησία και τη διάθεση μιας ναρκωμένης θλίψης που με συντροφεύει παντού, ορίζοντάς την ως σφραγισμένο και μόνιμο καθεστώς του βίου μου. Τίποτε δεν είναι πιο θολό κι απελπισμένο από τη μνήμη, όταν επικάθεται σε πράγματα ανάξια λόγου επί χρόνια. Ωστόσο, το έλεος αργεί, κι όλο και κάποιος πρωτόγονος παρουσιάζεται στο διάβα μας για να μας εμπαίξει.

 

7. Με τον Βουδισμό αποκτάς τεράστια διαίσθηση για τους ανθρώπους. Γίνεσαι φυσιογνωμιστής και μπορείς να δεις και από φωτογραφία ακόμα αν το βλέμμα ή το χαμόγελο ανταποκρίνεται σε άνθρωπο πλήρη, γεμάτο υγεία και χαρά, ή απλό αντίγραφο μιας ποζάτης κουλτούρας γεμάτης τρύπες. Οι κατά πολύ νεότεροι, που δεν μπορούν να δουν ακόμα τον αέρα και το φως που πότε εκπίπτει και πότε μεταρσιώνεται πάνω από πόλεις και γονατισμένους ανθρώπους, δεν μπορούν ν’ αποκτήσουν τίποτε απ’ αυτά, γιατί νομίζουν πως η ζωή τούς ανήκει, και είναι αυτοί που έχουν πάντα τον πρώτο και τελευταίο λόγο στις ανθρώπινες σχέσεις.

 

gd_5

 

8. Ο συνδικαλισμός είναι η μαστίχα αυτού που ξαπλώνει καθημερινά σε στρώμα καθαρό, για να βγει μετά και να φωνάξει στους πιστούς του πως πάση θυσία πρέπει ν’ αγωνιστούν επειδή το βρήκε κατουρημένο.

 

9. Για ν’ αποκτήσει το πρόσωπο της Παρασκευής, ξόδευε τις υπόλοιπες μέρες του, παίρνοντας άπειρες γκριμάτσες στον καθρέφτη.

 

10. Εγώ τους αγώνες μου τους έδωσα στα υπόγεια, γι’ αυτό μπορώ και αντικρίζω κατάματα τον ήλιο.

 

11. Ποτέ δεν μ’ ενδιέφερε η εξουσία κάθε λογής, γιατί η κάθε κοσμική βαθμίδα ως στόχος στα μάτια μου υπέκρυπτε πάντα αναπηρία φιλοδοξίας.

 

12. Στα κράσπεδα του κόσμου αφήνουμε καθημερινά με τη βοήθεια της μνήμης τις στάχτες μιας παλιάς εποχής.

 

13. Λέγε μου ψέματα πως δεν θα βγω αλώβητος από αυτή την καταισχύνη.

 

14. Η μοναξιά σού μαθαίνει χιλιάδες πράγματα. Ζώντας για χρόνια σε κελί, όλο και ενδυναμώνομαι με το να παρατηρώ το ρείθρο των ανθρώπων από το ανοιχτό παράθυρο, γιατί πάντα από κοντά, όποτε τους συναντώ, πέφτει απότομα μια κουρτίνα ανάμεσά μας.

 

gd_6

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top