Fractal
Home / ΒΙΒΛΙΟ / Γεράσιμος Δενδρινός [ ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ Θ΄] – Από αδημοσίευτη συλλογή
07/12/2016, 10:34 πμ

Γεράσιμος Δενδρινός [ ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ Θ΄] – Από αδημοσίευτη συλλογή

aforis

 

1.    Αυτό που μας σταμάτησε, μας σφράγισε δια παντός. Γι’ αυτό έκτοτε περιδιαβάζουμε τις πολιτείες του νότου χωρίς να ξαναδούμε εκείνο το πρόσωπο με τις αδρές γραμμές και το ψυχρό χαμόγελο, που όλο χανόταν στο καλντερίμι της προκυμαίας με τους σαλούς και τους αποδιωγμένους. Το παράθυρο που έκλεισε απότομα ο αέρας δεν ήταν για καλό.

 

2.    Επειδή σχεδόν ποτέ δεν καταλαβαίνουμε τους άλλους, όλες οι ιδέες που έχουμε γι’ αυτούς, εφόσον δεν τους γνωρίζουμε από κοντά και τους έχουμε κάπως βιώσει, μοιάζουν με κεριά που φωτίζουν στοές, πλατείες κι ανήλιαγα δωμάτια για απρόσκλητους ή παρείσακτους επισκέπτες, για τους οποίους ποτέ δεν θα βρεθεί κανείς να τους καλωσορίσει.

 

3.    Ο καθένας φέρει το πρόσωπο που του χάλασε η ζωή σε μια απότομη στροφή στο γέρμα του ήλιου.

 

4.    Είναι εντελώς ανόητο να δεχόμαστε τον ειρωνικό λόγο για την φθορά του χρόνου πάνω μας από ανθρώπους, που πάντα θεωρούν τον εαυτό τους ανέγγιχτο από παρακμή, έχοντας το πρόσωπό τους εδώ και καιρό σβήσει και το πνεύμα τους είναι το ίδιο χωρίς καμιά ιδιαίτερη ανησυχία, όπως το άφησαν σε κάποια έδρανα, όπου άλλοτε κάθισαν άνθρωποι σπουδαίοι, αλλά αυτοί τα θεώρησαν απλώς ως απλά καθίσματα μαθητών κάθε κλίμακας της εκπαίδευσης.

 

5.    Όταν η εμφάνιση του άλλου μαγεύει, πάντα με την πάροδο του χρόνου καταντά παραπλάνηση. Είναι όμως ανθρώπινο η μαγεία να δίνει τα σκήπτρα σε μάτια που αντικρίζουν με τρόπο αγνό, αθώο και πρωτόγνωρο ανάλογα πλάσματα.

 

6.    Τώρα που ο χρόνος μου λιγοστεύει μέσα σ’ αυτόν το Κήπο, κάνε να ξανακούσω την παλιά Σου μουσική, αλλά με όργανα και φωνές αυτής της κτίσης. Μην ντρέπεσαι που ξέπεσε τόσο πολύ η οικουμένη Σου ανά τους αιώνες. Στα μουσεία και στα επιφανή σημεία της πόλης πανύψηλοι ανδριάντες ψιθυρίζουν τα μεγάλα λάθη Σου και όλου κόσμου τις παρεκτροπές και τα ανομήματα.

 

7.    Η ανίατη ασθένειά σου είναι η μεγάλη ευκαιρία να γίνεις επιτέλους μια μεγάλη ανθοδέσμη αρετής και συμπόνιας, όταν τροπαιοφόροι άγγελοι θα ραίνουν κάθε νύχτα με τα μακάρια αυτά άνθη τις αυλές αυτών που αδίκησες, ενώ εντελώς ανυποψίαστος έλαμπες από υγεία, αλαζονεία, επιθετικότητα και σκοταδισμό.

 

8.    Το πρόσωπό μου, καθώς γλιστράει πάνω στην κρύα επιφάνεια, ραγίζει τους καθρέφτες παλαιάς κοπής. Δεν με αναγνωρίζουν πια ούτε τα αντικείμενα που έφερα ως λάφυρα από την Ατροπατινή Μηδία.

 

9.    Το καλό ποίημα κρούει τους ήχους μιας μουσικής που έρχεται από το άγνωστο. Γι’ αυτό, κάθε φορά που απαγγέλεις, μην στολίζεσαι και ποζάρεις. Ό,τι εκπορεύεται από τη καρδιά πρέπει να μοιάζει με την ερημιά πριν αγγίξει το πυκνό δάσος.

 

10.  Θεέ μου, μην με εμπαίζεις όταν ξυπνώ και κοιμούμαι. Δεν δύναμαι τις δοκιμασίες που οι πάντες ονομάζουν. Με ένα σχοινί μέτρησα χιλιάδες δεινά από την νεότητά μου. Φρυκτωρία κατάντησα για μετάδοση ακόμα μιας ήττας. Δεν μπορώ άλλες προσευχές. Άσε με να προχωρήσω παραπέρα. Έχω να Σου διδάξω και να σου πω πολλά για τον κόσμο που δημιούργησες. Και δεν το λέω με αυθάδεια. Την αλήθεια μου καταθέτω στα χέρια Σου. Λίγο ανάσα ζητώ να πάρω ακόμα και μέσα στην καταρρακτώδη Σου βροχή και το πυκνό Σου χιόνι.

 

11.  Και μου γλίστρησε η ζωή μέσα από τα χέρια, γκρίζο γεράκι, κι έπεσε λαβωμένο σε χαντάκι, που πήρες και θεράπευσες ερήμην μου κι απελευθέρωσες στη δική μου ταράτσα να με χλευάζει με μια κόκκινη κορδέλα στο ένα του πόδι πάνω από τα άγκιστρα του νύχια. Τα παλιά όμως σπίτια, φτιαγμένα από πέτρα, ποτέ δεν έπεσαν απ’ τον σεισμό.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top