Fractal
Home / ΒΙΒΛΙΟ / Γεράσιμος Δενδρινός: Αφορισμοί ΙΕ΄ [ Ιούλιος 2017 ]
26/07/2017, 12:07 μμ

Γεράσιμος Δενδρινός: Αφορισμοί ΙΕ΄ [ Ιούλιος 2017 ]

 

Στους συνεργάτες του Fractal για την υποστήριξή τους

 

 

  1. Τα μυστικά σου να τα διαδίδεις παντού, για να πιάνουν τόπο, να ριζώνουν και να ωριμάζουν. Να εξομολογείσαι τις ανείπωτες πράξεις σου σε όσους έχουν κάνει τα χείριστα και, χωρίς να λένε το παραμικρό γι’ αυτά, προσποιούνται πως σε παρηγορούν και σε λυπούνται.

 

  1. Όσοι απαρνούνται την αγάπη σας, να τους πάτε στα δικαστήρια.

 

  1. Ο εμπρηστής πρώτα βάζει φωτιά στο σπίτι του για πρόβα, και μετά ετοιμάζει τα γκαζάκια για το δάσος.

 

  1. Τελικά είναι τίμια στάση να μην υποτιμούμε ποτέ κάποιον για τον οποίο πιστεύουμε πως είναι χειρότερος από μας.

 

  1. Οι γνωριμίες με τους άλλους ποτέ δεν είναι ξεκάθαρες. Σχόλια επικριτικά, θαυμαστικά, ανάμικτα συναισθήματα, προστίθενται στη σκέψη και στον λόγο τους. Εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους. Ό,τι αυτοί θαύμασαν στη ζωή τους ή έγραψαν, εσύ το προσπέρασες ή το άφησες μέρες και μήνες να κατασταλάξει μέσα σου, ίσαμε να πεις την πρώτη και τελευταία λέξη σου πάνω σε χαρτί κάτασπρο και τετραγωνισμένο.

 

  1. Θα πεθάνω ευτυχής για τα βιβλία που διάβασα, τους τόπους που επισκέφτηκα, τη μουσική που άκουσα, για τους υπέροχους ανθρώπους που συνάντησα και διδάχτηκα από αυτούς, αλλά απέτυχα στο να έχω γνωστούς και όχι φίλους. Δεν παραπονιέμαι. Νιώθω συχνά πως το πνεύμα μου πλαισιώθηκε από φράσεις αγάπης που με οδήγησαν σε σπουδαίες πράξεις. Και πολύ συχνά, το θέαμα των αδέσποτων ανθρώπων και ζώων, των ανήμπορων ασθενών, των εγκαταλειμμένων σε ιδρύματα και γηροκομεία, μου προκαλεί μεγάλη συγκίνηση, ειδικά όταν ακούω αφηγήσεις της ερημιάς και της εγκατάλειψης. Χρειάστηκε να μεγαλώσω αρκετά για να καταλάβω τι είναι ο Κόσμος και όχι εκείνες οι χαζοπαρέες της νεότητάς μου, που υπήρχαν χωρίς να συνειδητοποιώ καθημερινά την απόλυτη σπατάλη του χρόνου για το Τίποτε. Αυτό το Τίποτε προσπαθώ ακόμα να εκτινάξω απ’ την παγίδα του ορίζοντά μου.

 

 

  1. Η Ελλάδα που καίγεται, η πατρίδα των Βλάχων. Η χώρα του ολίγιστου, το παλιό κόσμημα των βράχων. Ο ρουφιάνος της ερήμου που μουρμουράει βλαστήμιες για τους άλλους στις αδέσποτες καμήλες. Κι όταν βρει κόκαλα μια γαζέλας στη ρίζα ενός κατάξερου θάμνο, κλαίει για τη μοίρα του. Είμαστε εδώ και καιρό εγκλωβισμένοι σε μια αλάνα αναμένοντας την αστραπή. Και η δήθεν Τέχνη μας κατάντησε μια ρημαγμένη καρέκλα στη μέση ενός χωραφιού που στη ράχη της αράζει κάθε σούρουπο ο ίδιος γλάρος.

 

  1. Ό,τι σας πασάρουν για αξία, ίσως να είναι μια ανθοδέσμη μ’ ένα μόνο λουλούδι λίγα λεπτά πριν μαραθεί.

 

  1. Την απάτη μερικών εκπροσώπων της τέχνης την έχω τεμαχίσει σε πίνακες, με θέματα ανύπαρκτα και κενά, που τους έχω αναρτήσει στον τοίχο του κελιού μου, για να τους βλέπω μέσα στο ημίφως της μοναξιάς μου και να επανέρχομαι. Τίποτε δεν αξίζει όσο ένα ερωτικό, αισθαντικό ενύπνιο με αίσια κατάληξη, ανατριχιαστικό από την ένταση πάθος. Ευτυχώς, που δεν μου μένει αρκετή ζωή για να υποστηρίξω αγάπες, χωρισμούς και φιλίες. Η σκεπή μου εμένα είναι πάντα ο ουρανός και το σύμπαν επειδή εξακολουθώ να ζω ακόμη σε ταράτσα.

 

  1. Φωνάζω το όνομά σου τις νύχτες και αυτό χάνεται στα γύρω βουνά. Γράφεις το δικό μου στον καθρέφτη και η υγρή σου ανάσα το καλύπτει, αδιαφορώντας για το παράθυρο της στέγης που τα περιστέρια λογχίζουν με το ράμφος το τζάμι για νερό και τροφή.

 

 

  1. Απανωτά λάθη η ζωή μου. Εκμεταλλεύτηκα τις στάχτες τους και μεταβλήθηκαν με τα χρόνια σε χώμα. Δεν φύτεψα τίποτε στο παρτέρι τους. Συχνά, βύθιζα τα χέρια μου βαθιά, κι όταν τα ανέσυρα, ήταν γεμάτα γεωσκώληκες, έντομα κι αφόρητο κατακάθι πίκρας.

 

  1. Να είσαι πάντα τίμιος σε ό,τι λες και κάνεις. Ακόμα και η ατιμία, ο χλευασμός, η υποψία και η καταλαλιά απαιτούν αλήθεια και στιλ. Και να ζητάς συγγνώμη, όταν παρεκτρέπεσαι. Συγγνώμη που την εννοείς, όχι για χάρη μιας κερασμένης πάστας με τρούφα σοκολατίνα και σιρόπι.

 

  1. Να με βοηθήσει ο ουρανός να φύγουν από μέσα μου σκουριές για ανθρώπους, στάχτες ματαιότητας, ενοχές και υποψίες, ένα πυώδες απόστημα που με τυραννά χρόνια, και που ούτε η νάρκη του ύπνου μού χαρίζει προσωρινά με τόσους εφιάλτες ηρεμία και γαλήνη.

 

  1. Εμένα ποτέ δεν θα με δεις να βγω στα μπαλκόνια να φωνάξω ποιος είμαι, γιατί δεν είμαι τίποτε. Μερικοί από σας που επιμένετε και φωνάζετε ακόμη κι αν η τέχνη σας αξίζει, να προσέχετε μήπως η φθορά καιροφυλακτεί και κορυφώνεται πάνω σας σαν σκιά, ενώ εκτίθεστε κάθε νύχτα στις διακυμάνσεις του ονείρου.

 

  1. Εμένα, όταν θα πεθάνω, θα με στεφανώσει η λήθη, εσένα η μνήμη του νερού, κι αυτές που θα σε δοξάσουν θα είναι οι εκβολές με τα λύματα και τα νεκρά ψάρια.

 

  1. Οι δικοί μου νεκροί δεν ξέρουν τίποτε από αυτόν τον κόσμο, γι’ αυτό παρέμειναν σε βαθιά νερά, να κυλάνε αργά δίπλα στα ιερά ψάρια και στα κυματιστά φύκια. Μέσα στη γη οι δικοί σας εξακολουθούν να μαλώνουν και να εξίστανται. Και ο καιρός του μεγάλου πόνου δεν φεύγει ποτέ, σαν τους διπρόσωπους φίλους, που σε κοιτάζουν πίσω από χαραμάδες παραθύρων και σπασμένα τζάμια από ράμφη πουλιών, που έπεσαν πάνω τους γιατί τους υποσχέθηκαν λίγη τροφή. Όσα δεν ξέρεις από τη ζωή, θα τα βρεις γραμμένα σε βιβλία και κώδικες μιας χρήσης. Μόνο εσώκλειστος μπορείς να μάθεις όσα λαμβάνουν χώρα στις πόλεις με τους φοβισμένους, ενοχικούς ανθρώπους. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες ζουν σε άλλες χώρες γιατί η έπαρσή τους διαλύεται στον ορίζοντα. Μόνο στη δική μας ο ντόπιος νομίζει πως το όνομά του είναι ήδη χαλκευμένο από αγγέλους στον γαλανό ουρανό και η αγάπη είναι μια λέξη που την παράσυρε κάποιος ασυνείδητος σε τροχαίο.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top