Fractal

Διήγημα: “Survivors”

της Γεωργίας Μαμά // *

 

 

f5a

 

 

Στα πλακάκια της κουζίνας μου περπατούν μυρμήγκια. Πηγαινοέρχονται πάνω-κάτω, ασταμάτητα. Θέλω να τα σκοτώσω αλλά δεν μπορώ. Είναι επιβεβαιωμένο :

δεν μπορώ να βλάψω κανένα έμβιο ον.

Με το που πλησιάζω το νεροχύτη, τα βλέπω. Είναι εκεί, κινούνται, αμέριμνα λες, ο κόσμος σαν να τους ανήκει. Κάθε φορά που πλένω ένα φρούτο, τα πιάτα, τα ποτήρια, τους ρίχνω νερό να φοβηθούν, αλλά δεν πτοούνται. Προσπαθώ να φανταστώ πώς θα φαίνομαι στα μάτια τους: τεράστιος, ένα ενενήντα ύψος, ογκώδης, τα τελευταία χρόνια πλησιάζω ολοταχώς τα εκατό κιλά. Εύκολα συμπεραίνεις ότι δεν αποτελώ τυπικό δείγμα ανθρώπου, όμως, σκέφτομαι, για ένα μυρμήγκι όλοι οι άνθρωποι είναι γίγαντες, ένα άλλο είδος ανάμεσα στο οποίο κινούνται με θράσος και επιβιώνουν.

Κινούμαι από την κουζίνα στην κρεβατοκάμαρα και πάλι πίσω, ενίοτε κάνω και μία στάση στο μπάνιο. Έχω περιορίσει τις μετακινήσεις μέσα στο σπίτι. Για να βγω έξω ούτε συζήτηση. Δεν θέλω να το ξαναζήσω. Σφίξιμο στο στήθος, ιδρώτας να εξαπλώνεται σε ολόκληρο το κορμί μου, και αυτός ο ήχος της καρδιάς που γίνεται εκκωφαντικός. Από εκεί που ήταν αθόρυβος, χωνεμένος μέσα στο σώμα, έτσι που να μην τον αντιλαμβάνομαι, σα να ζωήρεψε, εισέβαλε με βία στο κεφάλι και επιτέθηκε στο ακουστικό νεύρο. Την πρώτη ημέρα το αντιμετώπισα με ψυχραιμία. Εκτέλεσα με ακρίβεια τις συνηθισμένες εργασίες στην τράπεζα και επέστρεψα σπίτι. Μέσα στο διαμέρισμα τα συμπτώματα άρχισαν να υποχωρούν. Το βράδυ, λίγο πριν ξαπλώσω είχα αρχίσει να πιστεύω ότι είχα ξεμπερδέψει μαζί του. Πρώτη φορά θα ήταν; Συμβιώναμε από την παιδική μου ηλικία. Στις πανελλαδικές λίγο έλειψε να μην πάω να δώσω. Με πήγανε σηκωτό οι γονείς μου, ίσα που με πρόλαβαν από το να κλειδωθώ στο δωμάτιο μου. Τόσο διάβασμα και τόσο ξενύχτι να πάνε άδικα; Τώρα που το σκέφτομαι, είκοσι χρόνια μετά, καλύτερα να είχανε πάει χαμένα- θα είχα γλιτώσει από τη ρετσινιά της αριστείας. Τη Νομική την τελείωσα σχετικά εύκολα. Με διάβασμα, κλείσιμο στο σπίτι και ήπια ηρεμιστικά. Μου τα προμήθευε η ξαδέλφη μου, δέκα χρόνια μεγαλύτερη μου, γυναικολόγος- τα έπαιρνε και εκείνη για να αντέξει την πίεση του νοσοκομείου και τις απανωτές γέννες. Μισό χαπάκι και δύο δυνατοί καφέδες και κλεισμένος στο σπίτι ξεπετούσα τόμους ύλης για τη σχολή. Παιχνιδάκι.

Η δουλειά όμως δεν ήταν το ίδιο. Στην τράπεζα μπήκα με εξετάσεις, με τη δικιά μου τυφλή μέθοδο της συνεχούς μελέτης και το μυαλό μου που τότε έμοιαζε να τρέχει με χίλια. Έπειτα εκπαίδευση, αφοσίωση, πίεση που δεν χαλάρωνε. Και εγώ, με έκπληξή μου, να συνεχίζω, να ακολουθώ ανοδική πορεία χωρίς τη θέλησή μου. Φίλους δεν έκανα ποτέ εκεί μέσα. Δεν τους άρεσε που δεν κάπνιζα, που δεν συμμετείχα στα αστεία, που ήμουν σοβαρός και δεν τους άφηνα να καταλάβουν τι σκέφτομαι. Απροσπέλαστο και τυπολάτρη, έτσι τους είχα ακούσει να με χαρακτηρίζουν.

Την πίεση της δουλειάς, κατάφερνα, για χρόνια, να τη διαχειρίζομαι. Λίγο τα χαπάκια, λίγο το κράτημα της αναπνοής, το μέτρημα έως το δέκα, οι ασκήσεις χαλάρωσης.. Ώσπου πίστεψα ότι το είχα νικήσει. Δεν ίδρωνα απροσδόκητα, δεν λαχάνιαζα όταν μιλούσα, τα χέρια μου ήταν σταθερά, οι σφυγμοί μου δεν ανέβαιναν ερήμην μου.

Το κατάλαβα εκείνο το πρωί ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει- ζούσε μέσα μου, κρυμμένο, ναρκωμένο ίσως, και ξύπνησε, δεν χρειάστηκε παρά μόνο μία αφορμή. Το νέο μου το είχαν ανακοινώσει. Το αποφάσισαν δίχως να με ρωτήσουν.

«Αναλαμβάνετε διευθυντής του υποκαταστήματος ………. Συγχαρητήρια»

«Από πότε;»

«Άμεσα. Από την ερχόμενη εβδομάδα θα πρέπει να είστε στη νέα σας θέση»

Μέσα σε ένα λεπτό είχα γίνει μούσκεμα, με ντροπή γνώριζα ότι σε λίγο ο ιδρώτας θα ήταν ορατός στο πουκάμισό μου. Η καρδιά ακολούθησε αμέσως μετά. Έκανε τα αυτιά μου να πονάνε από την έντασή της. Προφασίστηκα ασθένεια και γύρισα σπίτι με ταξί.

Ανίκανος να αντιδράσω στην αλλαγή που δεν επιθυμούσα, στις αυξημένες ευθύνες που απεχθανόμουν, είχα αφεθεί να με κατακλύσει και πάλι. Οι ημέρες περνούσαν και η κατάσταση δεν βελτιωνόταν. Τους είχα ενημερώσει, βέβαια, ότι με ταλαιπωρούσε μία απρόσμενη ίωση, αλλά για πόσο θα συνεχιζόταν το παραμύθι; Το κατάλαβα ότι δεν υπήρχε επιστροφή όταν προσπάθησα να βγω από το σπίτι για κάποιες αναγκαίες προμήθειες. Τα ίδια συμπτώματα μαζί με ζαλάδα και αίσθηση δύσπνοιας. Γύρισα σπίτι κρατώντας το κεφάλι σκυφτό και σέρνοντας τα βήματά μου. Μόνο όταν έκλεισα την πόρτα του σπιτιού πίσω μου και κλείδωσα κιόλας, άρχισα να νιώθω κάπως καλύτερα.

Το ξέρω με περίμενε στη γωνιά. Μια ζωή. Το είχα αφήσει να λουφάζει. Το είχα αγνοήσει και είχε επιτεθεί. Ίσως να έφταιγε το ότι πλησίαζα στη μέση ηλικία, σε εκείνη την επικίνδυνη, όπως λένε, καμπή στη ζωή ενός ανθρώπου, ίσως το ότι ζούσα χρόνια μόνος, σαν μηχανή. Και τώρα το μοτέρ είχε σκουριάσει και όσα καταπίεζα μέσα μου είχαν ξυπνήσει.

Περνάω τις ημέρες μου στο σπίτι. Παραγγέλνω τα πάντα μέσω ίντερνετ και ζω μέσω e-banking ξοδεύοντας τις αποταμιεύσεις μίας ζωής, της δικής μου και των γονιών μου. Στην τράπεζα δεν επέστρεψα. Ήθελα να παραιτηθώ αλλά μου έδωσαν μία αναγκαστική άδεια άνευ αποδοχών.

«Ώσπου να νιώσω έτοιμος να επανέλθω»

Έτσι το είχαν θέσει. Δεν προσπάθησα να τους πείσω για το οριστικό του πράγματος. Θα το αντιληφθούν μόνοι τους αργά ή γρήγορα.

Τώρα που ο καιρός καλοκαιριάζει περνάω πολύ ώρα παρατηρώντας τα μυρμήγκια που σεργιανίζουν στην κουζίνα μου. Φοβάμαι μήπως εγκαταλείψουν τον τοίχο και τα πλακάκια και προχωρήσουν προς την ψωμιέρα ή το ντουλάπι όπου φυλάω τα τρόφιμα. Θα μπορούσα να τα λιώσω με το χέρι μου, να τα ψεκάσω με κάποιο εντομοκτόνο, να επιχειρήσω κάποιον από τους τρόπους εξόντωσης που διαβάζω σε εξειδικευμένα sites.

Είμαι όμως πεπεισμένος πως δεν θα καταφέρω να τα αντιμετωπίσω. Θα συνεχίσω να τα παρατηρώ να πηγαινοέρχονται, με απόλυτη θρασύτητα και με τη γνώση ότι αν και μικρά έχουν καταφέρει να μου επιβληθούν. Γιατί σε αντίθεση με εμένα έχουν έρθει στον κόσμο για να επιβιώσουν.

 

 

 

*H Γεωργία Μαμά ζει στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλική φιλολογία και εργάζεται στο δημόσιο τομέα. Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογές διηγημάτων. Το 2015 εκδόθηκε το βιβλίο της «Χρυσόσκονη στη σκιά μου» (εκδόσεις Παράξενες Μέρες).

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top