Fractal

Ομαδική σκόνη (Common Dust) – Έμαθα να τραγουδώ (I’ve Learned to Sing). Δύο ποιήματα της Georgia Douglas Johnson

Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη //

 

Ομαδική σκόνη (Common Dust)

Και ποιος αλήθεια θα ξεχωρίσει τη σκόνη
Εκείνη που θάμαστε αργότερα:
Ποιανού το κοφτερό παρατηρητικό μάτι θα ψάξει
Και θα λύσει το μυστήριο;

Οι μεγάλοι, οι μικροί, οι πλούσιοι, οι φτωχοί,
Οι μαύροι, οι λευκοί, οι κόκκινοι,
Και όλες οι αποχρώσεις ανάμεσά τους,
Για τους οποίους πρέπει να πούμε:

Εδώ κείται η σκόνη της Αφρικής
Εδώ βρίσκονται οι γιοι της Ρώμης
Εδώ βρίσκεται και εκείνος ο ανώνυμος,
Ο κόσμος στο μεγάλο του σπίτι!

Μπορεί κάποιος λοιπόν να ξεχωρίσει τη σκόνη;
Μπορεί χωρισμένη να βρίσκεται η ανθρωπότητα
Όταν ξαναγίνει η ζωή πάλι
Το ίδιο όπως στην αρχή;

 

Common Dust

And who shall separate the dust
What later we shall be:
Whose keen discerning eye will scan
And solve the mystery?

The high, the low, the rich, the poor,
The black, the white, the red,
And all the chromatic between,
Of whom shall it be said:

Here lies the dust of Africa;
Here are the sons of Rome;
Here lies the one unlabeled,
The world at large his home!

Can one then separate the dust?
Will mankind lie apart,
When life has settled back again
The same as from the start?

 

Τα βαθιά συναισθήματα της ποίησης της Georgia Douglas Johnson (1880-1966) βρίσκονται και πάλι μπροστά μας με την ‘Ομαδική σκόνη’ (Common Dust). Η αφροαμερικανή ποιήτρια έγραψε αυτό το ποίημα με τόσο σαφή τρόπο που κάνει τον αναγνώστη να κατανοήσει γρήγορα το κίνητρό της. Γράφει για τα διάφορα κοινωνικά επίπεδα των πλούσιων και των φτωχών, την Αφρική και τη Ρώμη, αλλά ρωτά τον αναγνώστη ποιος πρέπει να είναι υπεύθυνος για τον διαχωρισμό των ανθρώπων. Ενώ αρχικά το μήνυμα είναι αρκούντως σαφές, χρησιμοποιεί κάποιες λέξεις και φράσεις με βαθύτερο νόημα. Γράφει για το μαύρο, το λευκό και το κόκκινο χρώμα. Συχνά, το μαύρο χρώμα συνδέεται με την απώλεια, το λευκό με ότι αγνό και καθαρό, και το κόκκινο με το θυμό ή το πάθος. Το ποίημα όμως ενέχει και μια λυπητερή χροιά. Η αφηγήτρια φαίνεται να προειδοποιεί για κάποιες μελλοντικές εντάσεις ανάμεσα σε όλους, και ότι ο διαχωρισμός τελικά θα αποδειχτεί αναπόφευκτος, ενώ υποσημειώνεται και ο ρόλος του Θεού. Το κοφτερό και παρατηρητικό μάτι ακούγεται σαν να υπάρχει κάποιος άλλος εξωτερικός θεατής ο οποίος παρατηρεί τα βάσανα που συνεχίζονται στην ανθρωπότητα…

 

po

 

Έμαθα να τραγουδώ (I’ve Learned to Sing)

Έμαθα να τραγουδώ ένα τραγούδι ελπίδας,
Είπα αντίο στην απόγνωση,
Έπιασα το σημάδι στο λαιμό μιας τσίχλας,
Τραγούδησα — κι ο κόσμος ήταν δίκαιος!

Έμαθα να τραγουδώ ένα τραγούδι χαράς
Που λυγίζει τους ουρανούς προς εμένα,
Το τραγούδι της χαράς είναι το τραγούδι της ελπίδας
Που φυτρώνει στην ωριμότητα.

Έμαθα να γελάω πέρα απ’ τα δάκρυά μου
Όπως μέσα στο σκοτάδι βαδίζω
Η αγάπη και το γέλιο να κατακτούν τους φόβους
Η καρδιά μου άρχισε να μαθαίνει.

Έμαθα ένα τραγούδι ευτυχίας
Είναι ένα τραγούδι της αγάπης
Γιατί η αγάπη από μόνη της είναι ευτυχία
Και η ευτυχία, αγάπη.

 

I’ve Learned to Sing

I’ve learned to sing a song of hope,
I’ve said goodbye to despair,
I caught the note in a thrush’s throat,
I sang—and the world was fair!

I’ve learned to sing a song of joy
It bends the skies to me,
The song of joy is the song of hope
Grown to maturity.

I’ve learned to laugh away my tears
As through the dark I go
For love and laughter conquer fears
My heart has come to know.

I’ve learned a song of happiness
It is a song of love
For love alone is happiness
And happiness is love.

 

Ένα όμορφο αγαπημένο ποίημα της Georgia Douglas Johnson, με μια απλή αλλά και δύσκολη ταυτόχρονα ιστορία. Η επιλογή του να είναι κάποιος ευτυχισμένος έρχεται τελικά με την πάροδο της ηλικίας και συνειδητοποιώντας ότι η ευτυχία είναι μια επιλογή και η αγάπη είναι μια ευλογία.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top