Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Η αρρώστια του έρωτα
28/02/2018, 11:48 πμ

Η αρρώστια του έρωτα

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

Ανδρέας Μήτσου «Γκαλίνα – Η σκοτεινή οικιακή βοηθός», εκδ. Καστανιώτη, σελ. 144

 

«Έρωτας είναι ό,τι αγαπάμε δίχως βάσιμο λόγο». Η φράση- κλειδί, η φράση που επαναλαμβάνεται σχεδόν από τα περισσότερα πρόσωπα του δράματος και διασώζει στο φινάλε ο συγγραφέας, ήρωας μαζί κι αφηγητής. Η συνάντησή του με τον Μπεκιάρη, ανθυπασπιστή εξ ημιαποφοίτων τριάντα χρόνια απ’ όταν υπηρετούσαν μαζί στο ΚΑΣΕ [Κέντρο Αλλοδαπών Στερεάς Ελλάδος], με τον Σέρλοκ, όπως τον αποκαλούσαν για το αστυνομικό του δαιμόνιο, θα τον φέρει αντιμέτωπο με τον πιο σκοτεινό μας εαυτό. Θα τον κολλήσει με την ιστορία του που γράφει από συνάντηση σε συνάντηση και θα του αφήσει τετράδιο κι ένα παιδί σαράντα πέντε χρονών. Θα τον κολλήσει με το μίσος του για την Γκαλίνα που ερωτεύθηκε με αρρωστημένη εξάρτηση η γιατρίνα Ευτέρπη που ερωτεύθηκε μέχρι θανάτου ο Μπεκιάρης, θα τον κολλήσει, θέλει δε θέλει, με το σαράκι της ζωής. Και θα του αποκαλύψει την κατάρα που βιώνουν όλοι οι θανάσιμα ερωτευμένοι. Ότι στον έρωτα δεν υπάρχει ανταπόδοση γιατί και ο άλλος είμαστε εμείς, ο πιο σκοτεινός – μάλιστα- και τραυματισμένος μας εαυτός.

«Μόνοι μας παίζουμε σ’ αυτό το παιχνίδι. Με το άλλο μισό του εαυτού μας παίζουμε. Το ελάχιστα σοβαρό. Το ανόητο. Στην ελαφρότητά μας επενδύουμε, στο ελαφρύ κομμάτι μας, που ‘ναι και το πιο πολύτιμό μας, το πιο καθαρό. Και γι’ αυτό αποζητούμε τον πόνο. Να μας ξυπνήσει και να μας ρίξει στη ζωή ξανά. Κι ας φεύγουμε μετά πάντα ηττημένοι».

Ηττημένοι πλην όμως με ένα «λάφυρο»- καταλύτη, τον μικρό Ορέστη που διεκδίκησε η Ευτέρπη ξεπερνώντας τα όρια της μετρημένης συζυγικής ζωής, τον μικρό Ορέστη που ζήλεψε με καταστροφικό πάθος η οικιακή βοηθός και ερωμένη της Γκαλίνα τόσο ώστε να του προξενήσει κακό, τον μικρό Ορέστη στο καλαθάκι του που πρωτοείδε με την Γκαλίνα στη ζητιανιά ο Μπεκιάρης και τον τύλιξε στον ιστό της Ευτέρπης και μετά σε εκείνο το καταστροφικό ερωτικό τρίγωνο, σε μια ακατανόητη ιστορία που δεν έχει τελειωμό. Τον Ορέστη μεγάλο πια αλλά ωστόσο πάντοτε γιο τιμωρό που κληροδοτεί στον συγγραφέα μαζί με όλο το σκοτεινό φορτίο που εν αντιθέσει με τους πρωταγωνιστές του, δεν έχει τέλος, ούτε γερνά, ούτε πεθαίνει, συνεχίζει σαν την αρρώστια του έρωτα και την εκδίκηση να παραμένει κόντρα στον χρόνο πάντοτε ζωντανό.

Δεν αρκείται στα εύκολα θέματα ο Ανδρέας Μήτσου ούτε σε τετριμμένες κι εύκολες αφηγηματικές τεχνικές. Ψυχαναλυτής και ψυχαναλυόμενος ταυτοχρόνως ένας εκ των αφηγητών του, θα κατορθώσει να κάνει κολλητικές συνεδρίες τις συναντήσεις με τον συγγραφέα, θα του μεταγγίσει πάθος και συμπόνια και την κατάρα της προσωπικής του ιστορίες, θα τον κάνει πάσχοντα- τελικά- κοινωνό.

 

Ανδρέας Μήτσου

 

Σε μια ιστορία που είναι υπαρξιακό, ερωτικό θρίλερ κι άλυτος γρίφος, που είναι καθρέφτης της σκοτεινής ανθρώπινης ψυχής. Το άλυτο αίνιγμα του έρωτα είναι, τα πιο βαθιά και αληθινά μας που δεν ελέγχουμε και κάνουν την αρχαία τραγωδία να διαρκεί και να διαρκεί.

Μη περιμένετε λύση και λύτρωση. Οι λευκές σελίδες του τετραδίου που γεμίζει ο Ορέστης με το κόκκινο μολύβι βρίσκονται παρακάτω, δεν τις έχουμε ακόμα δει.

Ένα κομψοτέχνημα ύφους και η μετάγγιση του έρωτα που, τελικά, είναι ο κίνδυνος αλλά και η ζωή. Αυτή η ζωή η αλλόκοτη και σκοτεινή.

 

 

[Δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο]

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top