Fractal

Ένα ποίημα: “Γαλάζιο”

Του Δημήτρη Χατζηκαρκαντά // *

 

f27

 

 

Γαλάζιο

Απέραντη θάλασσα η ματιά μου και χάνεσαι μέσα της
γιατί είσαι κύμα που ταξιδεύει απο άνεμο σ’άνεμο,
καμαρωτό και ατίθασο και αφηνιασμένο
μέχρι να αγκαλιάσει τα βράχια,να σκορπιστεί στον αέρα,
να βρεθεις μια ακόμη σταγόνα στον ωκεανο.

Γιατί είμαι άνεμος
και κάθε τι που αγαπάς παίρνει σάρκα στην δική μου την άβυσσο
ο ουρανός καθρεπτίζεται σε έναν άλλο παράδεισο
κι αν μια σταγόνα αξίζει όλα αυτά,
πόσο άραγε θα άξιζε μια ολόκληρη θάλασσα..

Γιατί είμαστε αστέρια που φέγγουν ανεκπλήρωτα όνειρα
και κάθε βράδυ τρεμοπαίζουν λιγότερο.
Με τα μάτια κλειστά τα φαντάζομαι πιό φωτεινά
πιό κοντά στα φεγγάρια που ίσως κάποτε ήμασταν.

Μη φοβάσαι λοιπόν
να δείς στον καθρέπτη το γλυκό σου χαμόγελο
να απλώσεις το χέρι , να με αγγίξεις στα σκοτεινά.
Τελικά είναι ωραία να έισαι της θάλασσας κύμα κι αστέρι
να γεννιέσαι ξανά και ξανά..
Να πετάς σε αεράκι ελεύθερο , σε γαλάζια αγκαλιά.

 

 

* O Δημήτρης Χατζηκαρκαντάς και είvαι από την Θεσσαλονίκη. Γράφει από τα 15 του ευκαιριακά όταν έχει κάτι να πει, όταν αισθάνεται κάτι και θέλει να το ζωγραφίσει με λέξεις, για να το κρατήσει μαζί του. Δουλεύει σε ξενοδοχεία της Χαλκιδικής τα καλοκαίρια και γράφει κοιτώντας την θάλασσα και τον ουρανό.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top